SunnudagsMogginn - 06.02.2011, Blaðsíða 14

14 6. febrúar 2011
fjölskylda voru alveg ótrúlega dugleg að heimsækja mig.
Fólk vildi allt fyrir mig gera. Tíminn leið fyrir vikið mjög
hratt, ég var nánast aldrei ein. Vinkonur mínar gistu oft
hjá mér og við spjölluðum, horfðum á bíómyndir og
borðuðum snakk. Lífið hélt áfram þótt ég væri ekki
heima hjá mér. Ég á góðar minningar frá spítalanum.“
Eitt fannst Valgerði þó sárt. „Við vinkonurnar vorum
búnar að kaupa okkur ferð til Benidorm um sumarið en
af skiljanlegum ástæðum komst ég ekki með. Þær urðu
hins vegar að fara enda gátu þær ekki fengið endur-
greitt. Ég komst hins vegar til Benidorm um haustið.
Það var smá sárabót.“
Stór stund að stíga í fótinn
Eftir að Valgerður losnaði úr gifsinu tók við tveggja
mánaða endurhæfing á Grensás. „Það var stór stund
þegar ég gat aftur stigið í fótinn. Fótinn segi ég vegna
þess að ég mátti bara stíga í annan þeirra fyrst, hinn var
svo illa farinn. Síðan kom að því að ég gat stigið í hann
líka.“
Valgerður ber starfsfólkinu á Grensás vel söguna. „Það
er einstakt fólk sem þar vinnur. Bjátaði eitthvað á var
því strax reddað. Ég er til dæmis mjög matvönd og vildi
ekki borða neitt nema kornflex meðan ég var á Grensás.
Það gekk auðvitað ekki til lengdar og komið var til móts
við mig með því að útvega mér næringarráðgjafa.“
Ekki vantaði heldur upp á félagslega stuðninginn.
„Ein hjúkkan gerði sér lítið fyrir og tók mig með sér í
partí. Það var mjög skemmtilegt. Við erum góðar vin-
konur í dag.“ Valgerður var fyrst um sinn í hjólastól en
setti sér snemma það markmið að losna við hann fyrir
Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum. „Eyjamenn missa aldrei af
Þjóðhátíð og mér fannst ómögulegt að mæta þangað í
hjólastól,“ segir hún og brosir. Það tókst.
Í fimm mánuði studdist Valgerður við hækjur en
sleppti þeim í lok árs 2007, níu mánuðum eftir slysið.
Valgerður dvaldist um hríð á heimili foreldra sinna í
Vestmannaeyjum en þegar hún var orðin nægilega sjálf-
bjarga sneri hún aftur til Reykjavíkur og hefur búið þar
síðan. „Ég vil ekki vera upp á aðra komin og þykir gott
að búa ein. Vinkonur mínar hjálpuðu mér með ýmislegt
fyrst um sinn en ég kemst eiginlega ekki lengur upp með
að láta þær þrífa fyrir mig – þó það megi alveg venjast
því,“ segir hún hlæjandi.
Hálfu ári eftir slysið var Valgerður lögð inn á spítala að
nýju og greind með ör á hjarta. „Það er bein afleiðing
áverkanna sem ég hlaut,“ útskýrir hún, „og þýðir að
10% hjartans virka ekki og munu aldrei gera. Þetta háir
mér svo sem ekki mikið en ég mæðist fyrr en fullfrískt
fólk.“
Líkaminn reynir að losa sig við aðskotahluti
Valgerður hefur farið í sex aðgerðir eftir slysið, eina á
mjöðm og fimm á hægra hné. „Vinstra hnéð brotnaði
verr en það hefur samt verið mun flóknara mál að koma
því hægra í lag,“ segir Valgerður en síðast fór hún í að-
gerð nú í desember. Þá var mikil málmplata, sem sett
var við hnéð til stuðnings, fjarlægð og segir Valgerður
það hafa kippt sér nokkra mánuði til baka í bata. „Ef ég
vandaði mig var ég farin að ganga óhölt áður en platan
var tekin en eftir aðgerðina er ég draghölt. Ég þarf að
læra að ganga án stuðningsins og það mun taka ein-
hverja mánuði. Með tímanum stefni ég hins vegar
ótrauð á að vinna bug á heltinni.“
Valgerður sýnir mér málmplötuna, skrúfur og bolta
sem henni fylgdu, og eitt augnablik líður mér eins og ég
Bráðatæknar og slökkviliðsmenn losa Valgerði úr bílnum, þar sem hún sat föst í um klukkustund. Á þriðja tug björgunarmanna kom að verkinu og kann Valgerður því fólki öllu bestu þakkir.