Morgunblaðið - 06.05.2010, Side 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. MAÍ 2010
✝ Halldór Gunn-arsson fæddist í
Reykjavík 27. júlí
1930. Hann lést á
Vífilsstöðum mið-
vikudaginn 28. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gunnar Sal-
ómonsson, f. 1907, d.
1960, og Jóhanna
Ólafsdóttir, f. 1908,
d. 2000. Halldór var
elstur 13 systkina,
þau voru: Ólafur,
Tryggvi, Lára látin,
Júlía, Selma látin, Viðar, Óskar,
Kolbrún, Stella, Aðalheiður, Mar-
grét og Kjell.
Halldór var kvæntur Sjöfn
Jónasdóttur frá Vestmannaeyjum,
f. 5. febrúar 1932, foreldrar henn-
ar voru Guðrún Kristín Ingv-
Gunnarsdóttur. Synir þeirra eru
Guðni Rúnar, f. 1984 og Friðrik
Fannar, f. 1991. 4) Þórunn Elva
Halldórsdóttir, f. 1966, gift Hirti
Jóhannssyni. Dætur þeirra eru
Sjöfn Ýr, f. 1987, Rakel Sara, f.
1991 og Rósmarý, f. 1997. Fyrir
átti Halldór tvær dætur. Þær eru:
Sigrún Halldórsdóttir Morneau,
gift Peter Morneau. Synir þeirra
eru a) Pete, f. 1979, kvæntur
Kerry og dóttir þeirra er Holly.
b) Sean, f. 1980 c) Chris, f. 1985.
Lena Lindell Halldórsdóttir, hún
á tvær dætur: a) Cecila, f. 1975,
gift Christen. Synir þeirra eru
John og Bjorn. b) Catarina, f.
1985 og á hún dótturina Jasmin.
Halldór vann fyrst sem sölu-
maður og var síðar heildsali og
kaupmaður stóran hluta ævinnar
en starfaði sem antík- og list-
munasali með syni sínum síðustu
árin.
Útför Halldórs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 6. maí
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
arsdóttir, f. 1907, d.
2005, og Jónas Sig-
urðsson, f. 1907, d.
1980. Börn þeirra
eru: 1) Guðni Rúnar
Halldórsson, f. 1954,
d. 1980. Börn hans
og Helgu Hauks-
dóttur eru: a) Gunn-
hildur Guðnadóttir,
f. 1977, gift Pétri
Hannessyni, börn
þeirra eru Kolbeinn,
Ragnheiður, Sig-
urbjörg og Þuríður.
b) Haukur Gunnar
Guðnason, f. 1979. 2) Ólöf Hall-
dórsdóttir, f. 1956, hún var gift
Friðriki Brynleifssyni, f. 1958, d.
1990. Dóttir Ólafar er Hrafnhild-
ur Guðmundsdóttir, f. 1975. 3)
Jónas Ragnar Halldórsson, f.
1959, giftur Sigurlaugu Guðrúnu
Nú kveð ég einn af mínum bestu
vinum og föður. Ég hef oft hugleitt
það, hve mikil forréttindi það hafa
verið að við unnum saman nánast
óslitið frá því ég fór að vinna og þar
til fyrir stuttu. Þessi forréttindi eru
mikil og notadrjúg og við feðgarnir
höfðum það oft í flimtingum að það
yrði að setja kallkerfi á leiðið hans
þegar hann væri farinn ef mig vant-
aði ráðgjöf.
Að horfa á sjúkdóm taka völdin og
vera svo við dánarbeð foreldris er
auðvitað erfitt en samt voru stund-
irnar sem ég átti með pabba þessa
daga áður en hann dó ógleyman-
legar og lifa í minningunni.
Hann sagði mér oft söguna um
það er hann langaði svo í 1 krónu,
þegar hann var að alast upp á Butru
í Fljótshlíð og á þeim tímum var lítil
von um að eignast krónu til þess að
kaupa sér karamellur á Hvolsvelli.
Þar sem hann var staddur úti á túni
ákvað hann samt að biðja Guð um að
rétta sér hjálparhönd með krónuna
en ekkert gerðist og í hálfgerðri
gremju sparkaði hann í hrossatað og
í því miðju birtist króna. Við höfum
oft rökrætt þetta með „kraftaverka-
krónuna“ og komumst að lokum að
sameiginlegri niðurstöðu.
Kvöldið áður en hann dó sat ég
hjá honum í Lazyboy-stólnum og las
upp fyrir hann úr Hebreabréfinu 11.
kafla, sem fjallar um styrk trúarinn-
ar. Það er sagt að heyrnin fari síðast
og þess vegna er ég fullviss um að
hann var að hlusta. Sumir segja að
út úr ljóði Jóhanns Sigurjónssonar,
Heimþrá, megi lesa að hann hafi
skilið að tími hans var kominn og
mér varð oft hugsað til þess og að
pabbi vissi að hans tími var kominn.
Reikult er rótlaust þangið,
rekst það um víðan sjá,
straumar og votir vindar
velkja því til og frá.
Fuglar flugu yfir hafið
með fögnuði og vængjagný,
– hurfu út í himinblámann
hratt eins og vindlétt ský.
Þangið, sem horfði á hópinn,
var hnípið allan þann dag. –
Bylgjan, sem bar það uppi,
var blóðug um sólarlag.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Rétt fyrir andlát pabba faðmaði
mamma hann og sagði: Þú veist ég
elska þig, alltaf. Þá mátti sjá tárin
leka niður kinnar hans. Þar fengum
við staðfestingu á að hann var að
hlusta. Þess vegna voru síðustu
stundirnar með honum föður mínum
svona ógleymanlegar því ég teygði
mig eftir Nýja testamentinu á nátt-
borðinu og opnaði það af handahófi.
Ég bar niður í 1 Kor. 16. kafla 13.-
14. vers, en þar er fyrirsögnin „Fyr-
irbænir og kveðjur“ og þar segir:
„Vakið, standið stöðugir í trúnni,
verið karlmannlegir og styrkir. Allt
sé hjá yður í kærleika gjört.“
Ég lagði hönd mína á brjóst hans
og las þetta fyrir hann og líka það
sem starði á mig neðar á síðunni á
arameísku „Marana þa“ sem þýðir
Drottinn vor kom þú og þar á eftir
„Marana ata“ sem þýðir Drottinn er
kominn! Ég útskýrði þetta fyrir
honum og endurtók það, bað fyrir
honum og endaði á amen. Ég settist
í Lazyboy-stólinn, horfði á hans síð-
asta andvarp og sagði: Þetta er búið.
Ég get ekki varist að minnast Jó-
hanns stórskálds, sem fyrr er getið,
en hans síðustu orð er hann dó í
Danmörku voru við konu hans: „Ib,
opnaðu gluggann – svo að sálin geti
flogið frjáls.“
Ég kveð þig, elsku pabbi. „Það er
bjart framundan.“
Jónas.
Minningarnar hrannast upp og
eru ljúfar og góðar og það er eins og
það hafi alltaf verið sól. Við tvö að
þvælast saman í miðbænum, kíkja á
aðra kaupmenn og „athuga hvernig
gengi“, við tvö úti á flugvelli á
sunnudögum og ef maður var hepp-
inn fékk maður að fara í loftið.
Svo stækkaði hópurinn þegar
barnabörnin bættust við og enn síð-
ar voru það mínar dætur sem fóru
með afa sínum í ævintýri en ég nýtti
tímann í annað. Hann pabbi var með
svo ótrúlega hlýjar hendur og það
var svo notalegt að setja lófann sinn
í lófann hans. En hann var ekki bara
með hlýjar hendur, hann hafði hlýj-
an faðm og hlýtt hjarta. Hann var
ákveðinn maður en réttsýnn og rétti
mörgum hjálparhönd. Og þó ýmis-
legt hafi gengið á í lífsins ólgusjó og
mótbáran oft verið sterk standa upp
úr minningar um góðan mann, góð-
an pabba og „besta afa í heimi“.
Kveðja, þín
Þórunn.
Elsku Halldór.
Einn minn besti vinur er farinn
en hann er ekki meira farinn en svo
að hann á enn stóran part í huga
mínum og hjarta og mun eiga það
um ókomna tíð. Ég og Halldór átt-
um margar góðar stundir, við unn-
um lengi vel saman, hlógum, grétum
og göntuðumst einnig oft. Við gátum
líka þagað saman, sem er ekki
minna virði og þegar ég gleymdi
mér stundum og fór að tala við
sjálfa mig og sönglaði um búðina,
sem ég gerði oft, þá sagði hann:
Jæja, ertu nú byrjuð, Gógó mín.
Hann hafði ekki hátt um hlutina
hann Halldór en var ótrúlega hjálp-
samur, traustur og það var alltaf
hægt að stóla á hann. Halldór hafði
stórt og sterkt hjarta og hefði farið í
gegnum eld og brennistein til þess
að hjálpa öðrum. Í þau skipti sem ég
lá á spítala leið varla sá dagur að
hann kæmi ekki í heimsókn, meira
að segja þegar ég lá í tvær vikur
kom hann alltaf í ljósa frakkanum
sínum. Hann gaf sér tíma til að
spjalla og sjá hvernig við hefðum
það, ég og nýfæddur sonur minn,
Friðrik Fannar. Halldór var ein-
staklega barngóður og laðaði það
besta fram í öllum börnum sem
hann umgekkst.
Elsku Halldór minn, þú ert á góð-
um stað núna því ég er þess fullviss
að Drottinn Guð mun láta þig hvíl-
ast á grænum grundum þar sem þú
munt næðis njóta. Hugur minn
hvarflaði að lokaversi í hinu fallega
ljóði og lagi „Sofðu unga ástin mín“:
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
Meðan hallar degi skjótt,
Að mennirnir elska, missa, gráta og
sakna.
(Jóhann Sigurjónsson)
Hvíl í friði, elsku vinur og tengda-
faðir. Þín tengdadóttir,
Sigurlaug Guðrún.
Stundum átti ég afa sem sagði
mér sögur úr sveitinni, sögur um
Rauð og Kol og ævintýri þeirra með
Mikka ref. Sagði mér söguna af því
þegar nýju gúmmískórnir hans
bráðnuðu því hann setti þá á ofn. Og
þegar hann bað ömmu sína um fimm
fimmkalla í staðinn fyrir 25 krónur
til þess að gabba hana. Þetta fannst
okkur fyndnasta sagan og við
reyndum oft að gabba afa á móti,
það fannst honum aðallega fyndið.
Ég átti afa sem var alltaf tilbúinn
til að koma í kitluleikinn hinn óg-
urlega og lék þá bestu górillu sem
vitað er um. Stundum átti ég afa
sem sagði mér frá því þegar hann
var í sirkus og keyrði á mótorhjóli
inni í tunnu. Sagði mér frá því þegar
hann lærði að fljúga og allt um flug-
vélar.
Við systurnar fórum oft í ævin-
týraferðir með afa og þá oft út á
flugvöll. Í seinni tíð kallaði hann mig
þotubílstjórann sinn því þá var ég
orðin „flugmaðurinn“ í ferðunum
okkar.
Ég átti afa sem vildi allt fyrir mig
gera en kenndi mér líka að vinna.
Síðustu árin var hann þó dugleg-
astur við það að minna mig og alla
sem vildu heyra á það að „an apple a
day keeps the doctor away“. Afi
minn kveikti ævintýraþrá í fólki og
hann mun aldrei hætta því.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
afi, en þú skilur mig eftir með minn-
ingar sem fá mig alltaf til að brosa.
Þín
Sjöfn Ýr.
Ljóð til afa.
Saman allt við getum farið.
Já inn í sögur heims.
Minningum um þau ferðalög varið
því okkar hjörtu eru eins.
Við munum ávallt standa saman
og ég veit að þú elskar mig.
Og allt sem að við gerum er gaman
af því að ég elska þig.
Og á bakvið myrkur næturinnar er
ljós sem skín á þig.
Já ljós sem lýsir alla vegi og að lokum
leiðir mig.
Það leiðir mig í gegnum allskyns þrautir
svo að ég finni þig.
Því endirinn er alltaf góður, góður
fyrir mig og þig.
Þín afastelpa,
Rósmarý.
Minningar eru á tímum eins og
marglituð glerbrot sem fallið hafa á
víð og dreif um lendur hugans, hér
og þar þær fyrirfinnast og sjaldnast
í nokkurri rökrænni röð, mér líður
nú eins og ég gangi um og tíni þær
upp eina af annarri.
Ég lít í eitt af þessum brotum og
þá er ég allt í einu staddur inni á
lager í JL húsinu og við erum fé-
lagarnir að smíða skip úr spýtnabút-
um og öðru glæsiefni. Við smíðum
brúna og mastur, sögum svo fram-
hliðina til, hún á að vera oddhvöss
því þetta er nú einu sinni skip. Risa-
skip sem er svo stórt að ég get stað-
ið í því miðju og látið sem ég sé kaf-
teinninn.
Eitt glerbrotið er rautt, rautt eins
og áklæðið á ameríska bílnum sem
við ferðuðumst í á verstæðið
(áfangastaðurinn var alltaf ein-
hverskonar verkstæði). Aldrei var
það leiðigjarnt að fara með þér í
sendiferðir, því þú hafðir þann hæfi-
leika að gera þær að ævintýri og
láta lítið krakkakríli halda að heim-
urinn snerist um sig.
Áður en ég veit af er ég kominn
upp í ömmuholu að hlusta á þig
segja sögur um Kol og Rauð í
Fljótshlíðinni. Lyktin af sængurföt-
unum er ennþá samnefnari fyrir ör-
yggi fyrir mig.
Fljótshlíðina, þar sem þú ólst upp,
þekki ég og hún er í senn hluti af
mér því í frásögnum þínum varð sá
heimur minn heimur og lifir áfram í
mér.
En allar eru þessar minningar
ljúfar og þeim safna ég saman á sinn
stað í mósaíkmynd af afa.
Þín er sárt saknað, afi/vinur minn.
Guðni Rúnar Jónasson.
Það er með söknuði sem ég kveð
Halldór Gunnarsson vin minn og
svila. Árin síðan við kynntumst eru
orðin mörg. Í mínum huga var Hall-
dór einstakur maður, stór í sinni og í
verkum sínum. Margir eru þeir sem
hann aðstoðaði og leiðbeindi.
Halldór var fæddur í Reykjavík.
Á bernskuárum dvaldi hann með
móðurfólki sínu að Butru í Fljóts-
hlíð. Fjórtán ára gamall kom hann
til Reykjavíkur og ungur tekur hann
til hendi við uppskipun við Reykja-
víkurhöfn. Um tíma dvelur hann við
störf í Svíþjóð. Heim kominn festir
hann ráð sitt og stofnar fjölskyldu
með eiginkonu sinni, Sjöfn Jónas-
dóttur frá Skuld í Vestmannaeyjum.
Þau stofnuðu heimili í Keflavík.
Þar ráku þau saman vinsæla kaffi-
stofu. Síðan lá leið þeirra í Kópavog-
inn og til Reykjavíkur.
Í Reykjavík stofnuðu þau Sjöfn
og Halldór heildverslun ásamt smá-
söluverslunum, sem m.a. markaðs-
setur og dreifir framleiðsluvörum
fyrir saumastofuna Sólído í Reykja-
vík sem var um tíma alþekkt fyr-
irtæki í ytrifatnaði barna og fullorð-
inna. Um skeið ferðaðist hann um
landið akandi og þó meira með
strandferðaskipunum, Esju og
Heklu, og flutti með sér og seldi
fatnað og ýmsar neysluvörur til
landsbyggðarinnar. Á þeim árum
kynntist hann fólki víðsvegar um
landið og fyrirtækjum á lands-
byggðinni. Síðan tekur við verslun
með með fatnað og tískuskartgripi
bæði í heildverslun og í smásölu
ásamt framleiðslu skartgripa og
innflutningi þeirra. Verslun varð
ævistarf Halldórs, líf hans og yndi.
Fyrir um 20 árum hófst nýtt
tímabil þegar hann hóf rekstur með
list og forna muni. Þar kom í ljós
þekking hans, reynsla og áræði og
hinn ótrúlegi sveigjanleiki sem
kaupmanni er svo nauðsynlegur í
viðskiptum sínum við fólk og ásamt
listinni að hafa ánægju af starfi
sínu.
Við hjónin sendum Sjöfn og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Steinar Júlíusson.
Fallinn er frá mikill frumkvöðull
og athafnamaður, en umfram allt
góður maður.
Halldór móðurbróðir minn kom
mikið við sögu í mínu lífi. Var ég
hálfgerður heimalningur á heimili
þeirra Halldórs og Sjafnar þegar ég
var unglingur, enda var Ólöf dóttir
þeirra mín besta vinkona. Alltaf leið
mér eins og ég væri ein af börnum
þeirra og þá var ekki leiðinlegt að
eiga að fallegan og góðan eldri
frænda, hann Guðna heitinn, sem
þau misstu langt fyrir aldur fram.
Breyttist Halldór mikið við þann
missi, enda Guðni sonur þeirra ein-
stakur drengur. Ég vann hjá Hall-
dóri um árabil í versluninni Æsu
sem hann stofnaði á Skólavörðu-
stígnum, en sú verslun var sú fyrsta
sinnar tegundar á Íslandi. Þær voru
ófáar og stórar hugmyndirnar sem
hann fékk og hrinti í framkvæmd.
Halldór var með eindæmum barn-
góður og stríðinn og var maður allt-
af með varann á sér nálægt honum,
því stríðnin var honum í blóð borin
og er sonur hans hann Jónas lifandi
eftirmynd föður síns að þessu leyti.
Halldór var afskaplega vel giftur
maður og átti yndislega konu, hana
Sjöfn sína. Það eru svo margar fal-
legar minningar sem ég á í mínum
huga um Halldór, t.d. hversu hjálp-
samur hann var og aldrei heyrði ég
hann tala um þá aðstoð er hann
veitti öðrum. Hvað hann átti mikið
af fallegum hlutum, gulli og glingri í
heildverslun sinni sem heilluðu mig,
enda er ég mikill fagurkeri. Og það
traust er hann sýndi mér alltaf, sex-
tán, sautján ára unglingi. Ég vil
taka mér það leyfi að þakka honum
fyrir alla þá aðstoð sem hann veitti
mínum foreldrum í sambandi við
þeirra barnamissi, þar sem þau eru
bæði fallin frá.
Kæri Halldór, þú varst heljar-
menni eins og Gunnar Salomonsson,
faðir þinn. Takk fyrir allt gott er þú
gerðir fyrir mig og mína í þínu lífi.
Þín frænka,
Guðný J. Karlsdóttir.
Halldór Gunnarsson


  


 



 
    
       
✝
Okkar ástkæra dóttir, systir og barnabarn,
VIKTORÍA LIND HILMARSDÓTTIR,
lést á barnaspítalanum Ullevål í Ósló í Noregi
þriðjudaginn 4. maí.
Hilmar Þór Sævarsson, Guðrún Elvíra Guðmundsdóttir,
Ída María Hilmarsdóttir,
Emelíana Hilmarsdóttir,
Guðmundur Eggertsson,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn,
Sævar Berg Guðbergsson, Katrin Klara Björnsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.