Fréttablaðið - 01.10.2011, Síða 32

1. október 2011 LAUGARDAGUR32
SMÁRATORGI 1
FAGNAR 1. ÁRS AFMÆLI
ALLIR SEM VERSLA YFIR HELGINA
FYRIR 10.000 - FÁ AÐ AUKI
EINA VÖRU AÐ EIGIN VALI GEFINS!
OPNUNARTÍMAR:
MÁN - FÖS 11-18
LAU 10-18
SUN 13-18
SMÁRA
TOGI 1
• KÓP
AVOGI
WWW.
DOMTI
.IS
FJÖLDI ANNARRA TILBOÐA!
E
inu sinni las ég viðtal
við Mads Mikkelsen,
þú veist, danska leik-
arann. Þegar blaða-
maðurinn ætlaði að
fara að spyrja hann
einhverra persónulegra spurninga
svaraði hann: Ég held alltaf fjöl-
skyldunni utan við vinnuna. Ég er
ekki Mads Mikkelsen en er samt
að spá í að taka hann mér til fyrir-
myndar. Mér finnst mjög óþægi-
legt að tala um sjálfan mig og mér
finnst mitt persónulega líf ekki
koma neinum við. Aumingja konan
mín er gift mér og greyið dóttir mín
á mig fyrir pabba. Það er ekki þeim
að kenna að ég er í þessari vinnu.“
Þetta verður að virða. Í þessu við-
tali fáum við þess vegna ekkert að
heyra um hvað Rúnar Rúnarsson
kvikmyndaleikstjóri elskar kon-
una sína mikið og hvað hann lang-
ar til að eignast mörg börn í viðbót.
Höldum okkur við bíósögur, svona
að mestu leyti.
Fullur frumsýningarskjálfta
Ef eitthvað er að marka viðtökurn-
ar sem Eldfjall fékk á forsýningunni
þurfa Rúnar og aðrir aðstandendur
myndarinnar ekki að örvænta um
framhaldið. Fagnaðarlætin komu
engum á óvart. Reyndar eru bíó-
gestir á forsýningum íslenskra bíó-
mynda alla jafna svo kurteisir og
meðvirkir að þeir brosa, klappa og
blístra, óháð gæðum myndarinnar.
Líkast til var það þó ekki ástæðan
fyrir öllu klappinu núna. Eldfjall
hefur fengið feiknagóðar viðtökur
í útlöndum. Hún hefur fengið lof í
helstu bíóbransablöðunum, henni
var vel tekið í Cannes, hún verð-
ur framlag Íslands til Óskarsverð-
launanna og svo mætti lengi telja.
Þrátt fyrir meðbyrinn var Rúnar
fullur kvíða daginn fyrir forsýn-
inguna, þar sem hann sat úti fyrir á
Hressó, þar sem reykingamenn geta
enn sest niður og fengið sér sígar-
ettu í skjóli frá haustrigningunni.
„Maður hefði haldið að maður væri
búinn að fá frumsýningarskjálft-
ann úr kerfinu. En þetta er íslensk
mynd um Íslendinga og íslenskan
samtíma. Síðasta vika hefur verið
mikil uppskeruhátíð fyrir allt það
fólk sem stendur að myndinni. Við
erum öll mjög spennt.“
Vill helst búa á Íslandi
Rúnar og fjölskylda hans fluttu til
Íslands fyrir um ári, eftir nokk-
urra ára dvöl í Danmörku. Hér vilja
þau allra helst búa, svona ef krepp-
unni fer eitthvað að létta hjá kvik-
myndagerðarmönnum. „Mig langar
til að halda áfram að gera myndir
á Íslandi, með mínu samstarfsfólki
hér, sem er svo gott að vinna með.
En fyrst verð ég að átta mig á því
hvar mínir möguleikar liggja. Hvort
það eigi eftir að taka mig fimm ár
að fjármagna næstu íslensku mynd,
eða hálft ár í Danmörku. Þótt ég
líti á mig sem ungan mann, 34 ára
gamlan, eru takmarkað margar
myndir sem ég get gert um ævina.
Ég er ekki tilbúinn að bíða í fimm
ár eftir næstu mynd, þó að ég elski
land mitt og þjóð og vilji allra helst
vera hér.“
Theodór mesti töffarinn
Síminn hringir, einmitt þegar
Rúnar ætlar að fara að brjótast út í
mikilli ræðu um hvað ein mynd eins
og Eldfjall skilar miklu fé í þjóðar-
búið. Enda ekki vitlaust að halda því
til haga. Eldfjall hefur þegar skil-
að nokkur hundruð milljónum til
Íslands í formi styrkja frá erlendum
sjóðum. Og svo eru það allir útlend-
ingarnir sem sjá myndina, heillast
af Íslandi og koma hingað í förmun
á næstu árum. En nóg um það, og
aftur að því að hlera símtalið: „Sæll
Teddi minn! Ég er í miðju viðtali og
var einmitt að fara að tala vel um
þig. Má ég ekki hringja í þig eftir
smá stund þegar ég er búinn?“
Rúnari þykir greinilega vænt
um manninn á hinni línunni. „Ég
var rosalega ánægður með leikar-
ana í myndinni. Theodór Júlíusson
er einn besti leikari sem við eigum.
Hann er einn harðasti nagli sem ég
þekki, en á sama tíma eitt viðkvæm-
asta blómið. Hans mannlegu eigin-
leikar og í ofanálag hans leikhæfi-
leikar gera það að verkum að hann
er mjög sérstök týpa.“
Heilsteyptasta verkið hingað til
Fólk á tímamótum í lífinu er oftar
en ekki umfjöllunarefni Rúnars.
Þetta á vissulega við um Eldfjall,
sem Rúnari sjálfum þykir sitt heil-
steyptasta verk hingað til. Myndin
fjallar um Hannes, 67 ára gamlan
húsvörð sem er að stíga yfir á síð-
asta skeið lífs síns. Hannes hefur
lifað undir því oki að það sé veik-
leikamerki að sýna tilfinningar. Það
hljóta margir að geta speglað sig í
þeim manni. „Það gefur tímamótum
Hannesar aukaþyngd að hann hefur
lítinn tíma til stefnu til að breyta
lífi sínu. Þar af leiðandi er ástandið
grafalvarlegt. Kannski sýnir þessi
mynd að það er aldrei of seint að líta
til baka og reyna að átta þig á því
hvort þú hefðir viljað hafa líf þitt
öðruvísi á einhvern hátt.“
Sjálfur finnur Rúnar samhljóm
með Hannesi. „Ég man eftir því að
hafa verið að díla við þessar spurn-
ingar um karlmennsku þegar ég var
unglingur. Það er gamli skólinn og
svo er það nútímamaðurinn. Ég er
af þeirri kynslóð sem er föst þarna á
milli. Nútímamaðurinn er eiginlega
ekki enn þá orðinn til. Mjúki maður-
inn er ekki til.“
Frá hjara veraldar til allra átta
Stuttmyndirnar hans Rúnars,
og nú Eldfjall, hafa leitt hann á
ótrúlegustu staði jarðarkringlunn-
ar. Hann hefur sótt kvikmyndahá-
tíðir allt frá Abu Dhabi og Tókýó til
smábæjar á Suður-Ítalíu, þar sem
bæjarbúar snæddu saman kvöld-
verð á torginu og horfðu á myndina
hans á stórum skjávarpa. Nú síðast
var það Kasakstan. „Þetta er auð-
vitað mikið ævintýri fyrir mig, sem
er héðan af hjara veraldar. Ég hefði
til dæmis ábyggilega aldrei farið til
Kasakstan af sjálfsdáðum. Ég mun
aldrei gleyma því.“
Fram undan er meira af því
sama, ferðalög á framandi
kvikmynda hátíðir með Eldfjall í
farteskinu. Hún er framlag Íslands
til Óskarsverðlaunanna og það eitt
og sér gæti opnað Rúnari nýjar og
ókunnar gáttir. „Ef við komumst
í gegnum næsta sigti að Óskars-
verðlaununum erum við komin í
einhvern samkvæmisleik sem ég er
allt of lítill strákur til að átta mig á.
Þá þarf ég að fara að lesa bækur og
tala við fróða menn!“
VILL VERA Á ÍSLANDI Rúnar og fjölskylda hans vilja helst vera áfram á Íslandi. Hann segist þó ætla að láta það ráðast af því hversu lengi kreppan ætlar að vara hjá kvikmynda-
gerðarmönnum. Ef það taki hann fimm ár að fjármagna eina mynd hér en hálft ár í Danmörku, eigi hann engra kosta völ. FRÉTTABLAÐIÐ/STEFÁN
Mjúki maðurinn er ekki til
Bíómyndinni Eldfjalli hefur verið hampað í útlöndum. Þrátt fyrir það var leikstjórinn Rúnar Rúnarsson svo fullur frumsýningar-
skjálfta fyrir forsýninguna hér að hann mátti varla við tvöföldum espressó á Hressó með Hólmfríði Helgu Sigurðardóttur. Hann lét
sig samt hafa það, vafði sér sígarettu, kveikti í og gerði það sem honum finnst óþægilegast í heimi – að tala um sjálfan sig.
Ef við komumst
í gegnum næsta
sigti að Óskars-
verðlaununumá
erum við komin
í einhvern sam-
kvæmisleik sem
ég er allt of lítill
strákur til að átta
mig á.
Í bíósalnum á frumsýningunni mátti heyra áhorfendur hér og þar um salinn snökta yfir tilfinningaþrungnustu atriðunum.
Rúnar myndi seint teljast til gamanmyndaleikstjóra, þó að honum
finnist sjálfum myndirnar sínar oft frekar fyndnar. „Ég er stund-
um að pissa í mig af hlátri yfir einhverju sem aðrir brosa kannski
út í annað yfir. Ég reyni að ná inn í myndirnar mínar þessum litlu
augnablikum, þessum litlu skondnu hlutum sem eru allt í kringum
okkur dagsdaglega. En nei, nei, ég bý ekki til gamanmyndir.“
Hann vill samt ekkert frekar láta flokka sig sem listrænan
leikstjóra. „Ég er ekki að gera myndirnar mínar fyrir menn-
ingarskríbenta. Ég hef gaman af fallegum hlutum og ég reyni
að leysa myndirnar mínar á fagurkeralegan hátt. Fyrir vikið
fellur maður í listrænan flokk. En sjálfur myndi ég frekar
halda að ég væri í Hollywood-áttina en í þá listrænu. Hingað
til hefur ekkert sem ég hef gert endað í mesta svartnætti, þótt
það sé kannski ekki í einhverju kandífloss-ljósi. Þetta er allt
einhvers staðar á gráskalanum.“
Flokkun yfirleitt fer í taugarnar á Rúnari. „Ég er stundum
spurður: „Hver er markhópurinn fyrir þessa mynd. Er þetta
eitthvað sem ungt fólk getur séð?“ Mér finnst erfitt að svara
því. Ég reyni að gera myndir um venjulegt fólk. Það er alveg
sama hvort aðalsöguhetjan er stelpa úr einhverju fiskiþorpi
í Danmörku eða gamall maður frá Vestmannaeyjunum. Ef
maður fjallar af virðingu um venjulegt fólk er ákveðinn sam-
hljómur í okkur öllum. Það skiptir engu máli hvort þú ert 18
ára eða 67 ára. Um leið og við byrjum að gera hluti fyrir mark-
hópa erum við að tala niður til fólks.“
■ FREKAR Í HOLLYWOOD-ÁTTINA EN ÞÁ LISTRÆNU