Morgunblaðið - 27.09.2010, Qupperneq 15

ábyggilega tapað rænunni. En við komumst
aftur á réttu brautina. Þú verður bara að halda
áfram og það hefur ekkert með vilja eða nokk-
urn annan hlut að gera.“
„Reynslan hefur forhert mig. Ég var allt-
af frekar mjúkur maður og hafði samúð með
fólki sem átti bágt. En það hefur breyst,“ segir
Ólafur. „Allir hafa sitt að eiga við. Annarra tap
er ekki minna en okkar tap. Þótt það sé senni-
lega ekki til neitt verra en að missa barnið sitt,
þá er ekki rétt að fólk geri minna úr sínu tapi.
Öll töp eru slæm.“
„Ég er ekki bitur, en ég er þreytt,“ játar
Kolbrún. „Mig langar svo að fá rosalega lang-
an kafla þar sem allt er gott. Nú vona ég bara
að lífið haldi áfram að vera svona gott. Ég trúi
því ekki að það komi eitthvað meira. Ég bíð
bara eftir því að ég komist lengra upp, þá verð-
ur þetta allt fullkomið.“
Alexandra Líf er á batavegi. Hún hefur
lokið krabbameinsmeðferðinni en er undir
stöðugu eftirliti. Ónæmiskerfið hennar er
veikt og hún er byrjuð í hormónameðferð. Lík-
ami hennar getur ekki framleitt hormón og
þarf Alexandra því að stóla á hormónagjöf það
sem eftir er. Í nóvember fer hún í allsherjar
próf til að ganga úr skugga um hvort nokkuð
hafi skaðast. Ólafur kveðst ekki leyfa sér létti-
lega að vera bjartsýnn, í ljósi reynslunnar.
„Nú þurfa eiginlega að líða tvö góð ár, áður en
ég get orðið rólegur.“
Ólafur segir að fjölskyldulífið sé líka að
batna. „Börnin eru orðin rólegri. Þau fundu
mikið fyrir því þegar þetta reið yfir og urðu
óörugg og örari. Það er kominn meiri strúktúr
á lífið okkar núna. Mamma og pabbi fara í
vinnuna, þau koma heim, við borðum – við er-
um saman.“
Yngstur Benjamín Arnar er yngsta barn Ólafs Páls og Kolbrúnar.
Kristjana Elin Börnin eru orðin rólegri en þau voru áður, segir faðir þeirra.
FRÉTTIR 15Innlent
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. SEPTEMBER 2010
Morgunblaðið/Gísli Baldur
„Ég er svolítið kvefuð og frekar þreytt, en
líður annars vel,“ segir Alexandra Líf. Til-
veran er smám saman að komast í eðlilegt
horf fyrir hina ungu Alexöndru. Hún er
byrjuð í skólanum á nýjan leik og kann vel
við sig þar. Sökum veikindanna hefur
Alexandra verið færð aftur um bekk, en
hún horfir á björtu hliðarnar. Vinafjöld-
inn hefur nefnilega tvöfaldast.
Þrátt fyrir ungan aldur hefur Alex-
andra kynnst raunum sem fæstir fá nokk-
urn tímann að kynnast. Aðspurð hvað hafi
verið verst við veikindin svarar Alexandra
að það hafi hvorki verið verkirnir né
ógleðin, heldur einangrunin. „Mér fannst
erfiðast að geta ekki verið með vinum
mínum. Mamma og pabbi máttu ekki
snerta mig og halda utan um mig. Mig
langaði að gera svo margt sem ég gat ekki
og um sumarið þráði ég að komast út og
fara að leika mér.“
Á síðasta ári var vakin athygli á veik-
indum Alexöndru í fjölmiðlum. Þá voru
haldnir tónleikar til styrktar fjölskyldu
hennar fyrir réttu ári. Alexöndru þykir
athyglin sérstök. „Mér fannst svolítið
skrítið að vera allt í einu orðin fræg. Svo-
lítið mikið. Á Íslandi spyr enginn mig
lengur hvað sé að, því það þekkja mig
nánast allir núna.“
Alexandra er fædd á Íslandi en flutti til
Danmerkur þegar hún var þriggja ára
gömul. „Ég er meiri Dani en Íslendingur.
Ég vil ekki búa á Íslandi þegar ég verð
fullorðin, en myndi vilja flytja þangað
núna með mömmu og pabba. Það yrði
samt erfitt, því þótt fjölskyldan sé á Ís-
landi, þá eru vinirnir nánast allir hér í
Danmörku.“
Veikindi Alexöndru hafa vitanlega tek-
ið sinn toll. Að einhverju leyti verður hún
alltaf háð aðstoð lækna. En hún hyggst
ekki láta það stöðva sig.
Förðurnarfræðingur eða fatahönn-
uður?
Alexandra er mikil dama og þykir fátt
skemmtilegra en að ráfa um í búðum og
þá helst með smá vasapening með sér.
Draumur hennar er að verða annaðhvort
förðunarfræðingur eða hönnuður.
Alexandra er elst fjögurra systkina.
Ronja systir hennar, sem gaf henni bein-
merg í baráttunni við MDS-krabbameinið,
er fimm árum yngri. Þeim kemur vel sam-
an – að minnsta kosti stundum.
„Þegar við náum loksins saman þá finn
ég að hún er systir mín. En hún er yfirleitt
eins og hún hafi fengið tíu tonn af sykri og
gæti ábyggilega hlaupið tuttugu sinnum í
kringum blokkina okkar.“
Alexandra segir að systkinaerjurnar
séu fljótar að víkja ef eitthvað bjátar á.
Hún myndi ekki hika við að hjálpa Ronju í
neyð, rétt eins og Ronja hjálpaði henni.
„Hún er systir mín. Ég hef það þannig að
þótt við rífumst stundum, þá erum við allt-
af systur. Og þegar þú ert systir þá ertu í
fjölskyldu og þá hjálpast fólk að.“
Einangrunin var verst
 Systkinaerjur eru fljótar að víkja ef eitthvað
bjátar á  Finnst sérstakt að fá mikla athygli
Kærleikur „Hún er systir mín. Þótt við rífumst stundum, þá erum við alltaf systur.“