Morgunblaðið - 15.10.2010, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2010
✝ Haukur Krist-jánsson fæddist í
Leyningi í Eyjafirði
17. apríl 1953. Hann
varð bráðkvaddur 1.
október síðastliðinn.
Haukur var sonur
hjónanna Sigríðar
Sveinsdóttur, f. 1923,
d. 2009, og Kristjáns
Hermannssonar, f.
1920, d. 1986, sem þar
bjuggu. Systkini hans
eru Áslaug, f. 1950,
gift Gunnari Frí-
mannssyni, Petra
Benedikta, f. 1952, Erlingur Örn, f.
1957, Grétar, f. 1959, d. 1959, Indr-
iði, f. 1963, d. 1992, og Vilhjálmur
Geir, f. 1966, kvæntur Pollý Rósu
Brynjólfsdóttur.
Haukur kvæntist árið 1978 Mar-
gréti Hólmsteinsdóttur skrifstofu-
manni, f. 1954. Foreldrar hennar
voru Margrét Sveinbjörnsdóttir og
Hólmsteinn Egilsson, forstjóri á
Akureyri. Dætur Hauks og Mar-
grétar eru: 1) Sigríður Helga hönn-
uður, f. 1972, fv. maki Torfi Þór-
hallson, f. 1964. Þau eiga þrjú börn,
Egil, f. 1997, Ragnheiði, f. 2000, og
Vilmund, f. 2001. 2) Hafrún verk-
fræðingur, f. 1977, maki Guð-
mundur Harðarson, f. 1978. Þau
uppsetningu fjarvarmaveitu á
Seyðisfirði og fleiri verkefnum á
vegum Verkfræðistofu Austurlands
á Egilsstöðum. Haukur fluttist aft-
ur til Akureyrar og starfaði fyrst í
fimm ár hjá Teiknistofunni sf. við
hönnun húsa og eftirlit með fram-
kvæmdum. Árið 1987 hóf hann
störf hjá Möl og sandi hf. við hönn-
un steinsteyptra húseininga, gæða-
eftirlit í steypustöð, mælingar og
umsjón með verklegum fram-
kvæmdum. Árið 2000 flutti Haukur
til Reykjavíkur og tók upp starf
sem bæjartæknifræðingur á Sel-
tjarnarnesi. Þar hafði hann m.a.
umsjón með nýframkvæmdum og
viðhaldi á gatnakerfi, sjávarvarn-
argörðum, vatns- og fráveituvirkj-
um bæjarins. Síðustu árin vann
Haukur hjá Reykjavíkurborg á
framkvæmdasviði. Haukur hafði í
arf frá æskuheimili sínu yndi af
hestum og reiðmennsku sem hann
stundaði með fjölskyldunni. Hann
stóð ásamt móður sinni og syst-
kinum að stofnun gróðurreits í
Leyningi. Haukur var mikið nátt-
úrubarn og tóku þau Hildur af
krafti þátt í starfsemi ferðafélags-
ins Útivistar, ferðuðust innanlands
sem utan, stunduðu skíði og hesta-
mennsku. Auk þess var Haukur
áhugamaður um skák og spila-
mennsku.
Útför Hauks fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 15. október 2010, og
hefst athöfnin klukkan 13.
eiga eina dóttur,
Kötlu Maríu, f. 2002.
Haukur og Margrét
skildu 1998. Eftirlif-
andi maki Hauks er
Hildur Hafstað skóla-
stjóri, f. 1952. Dætur
Hildar af fyrra hjóna-
bandi eru Ragnheiður
og Þórkatla Hauks-
dætur.
Haukur ólst upp í
Leyningi og starfaði
þar ásamt foreldrum
sínum og systkinum
að búskap og upp-
byggingu jarðarinnar. Hugur
Hauks stóð til mennta og að loknu
landsprófi í Reykholti hóf hann
nám við undirbúningsdeild Tækni-
skóla Íslands sem þá var á Akur-
eyri. Haukur lauk námi í bygging-
artæknifræði frá Tækniskóla
Íslands í Reykjavík vorið 1977.
Á námsárunum vann Haukur við
mælingar hjá Tæknideild Akureyr-
arbæjar, en sumrin þar á undan við
brúarsmíði. Nýútskrifaður tækni-
fræðingur réðst Haukur til starfa
við Hitaveitu Akureyrar. Hann
vann þar næstu fjögur árin að fjöl-
breyttum verkefnum á mesta fram-
kvæmdatíma hitaveitunnar. Vet-
urinn 1981-82 starfaði hann að
Nei, það getur ekki verið satt.
Bróðir minn tekinn frá okkur án við-
vörunar. Blóðið frýs í æðum mínum,
ég verð reið og spyr af hverju? Þú bú-
inn að finna hamingjuna með Hildi
sem þér þótti svo vænt um og áttir
svo margt sameiginlegt með. Búið
ykkur til hlýlegt og fallegt heimili á
Aragötunni þar sem naut sín fortíð
ykkar beggja, þar hlúðuð þið að
dætrum og barnabörnum ykkar sem
þið voruð svo stolt af.
Haukur, þú varst einstakur maður
sem hafði allt sem prýðir góðan
mann, dagfarsprúður, kærleiksríkur
og sagðir aldrei styggðarorð um
nokkurn mann. Þú dróst alltaf fram
góðu minningarnar og kunnir að
varðveita þær. Þú varst hlýr, heil-
lyndur og svo yfirvegaður og rólegur
að stóru systur þótti nóg um og þá
sagðir þú: „Áslaug mín, liggur eitt-
hvað á?“ Margar minningar hafa
komið upp í huga minn síðustu daga
og þá sérstaklega þegar Erlingur
fæddist, þá vorum við þrjú systkinin
ég, þú og Petra. Þú bíður þögull og
spyrð: „Er það eins og ég?“ og ljós-
móðirin svarar: „Það er fæddur
drengur.“ Mikið varðst þú glaður að
þú værir ekki lengur einn á móti okk-
ur systrum.
Þegar Dagný Björg var 1 árs
komst þú í afmælið beygður vegna
þess að allt var lokað í bænum vegna
vörutalningar og þú gast ekki mætt
með pakka heldur bara einn bensín-
stöðvarskafmiða. Það var skafið af
miðanum og leyndist þar stór vinn-
ingur, þú varðst svo glaður. Þegar þið
Didda fluttuð á Egilsstaði fannst þér
sjálfsagt að ég, Indriði og Villi leigð-
um Furulundinn en þér fannst gott
að vita að þar liði okkur vel. Oft
ræddum við systkinin um hversu
gömul sál þú værir, til dæmis þegar
þú tókst tólgina og olíuna og sauðst
saman til að bera á reiðtygin, svona
eins og var gert í gamla daga. Talaðir
um móður og föður en við sögðum
mamma og pabbi. Þegar allir voru
komnir með litasjónvarp þá spurði ég
þig hvort þú ætlaðir ekki að fá þér
nýtt tæki en þú sagðir glottandi: „Það
er óþarfi, sauðarlitirnir eru fínir og
það þarf ekki fleiri liti.“
Eftir að þú fluttir í burtu hlakkaði
ég alltaf jafn mikið til að fá þig í heim-
sókn. Svo komstu með Hildi þína sem
þú varst svo stoltur af. Alltaf var jafn
gaman að sitja fram eftir kvöldi og
spjalla um allt sem á daga okkar hafði
drifið frá því að við hittumst síðast,
alveg sama þó við hefðum rætt það
allt í síma áður. Ég trúi ekki að sím-
inn hringi ekki oftar með tilkynningu
um að þið séuð á norðurleið. Haukur,
ég verð ævinlega þakklát fyrir hvatn-
inguna sem þú hefur gefið mér í
gegnum lífið og stuðninginn á erfið-
um tímum. Ég er þakklát þér fyrir að
gefa Heru þann tíma og umhyggju
sem þú sýndir þeim þegar þau voru
ein í borginni.
Stórt skarð er nú höggvið í syst-
kinahópinn með fráhvarfi þínu, elsku
bróðir, mikill söknuður er meðal okk-
ar allra og verður þín ávallt minnst
með hlýju í hjarta og bros á vör.
Elsku Hildur og dætur, Sigga,
Hafrún og fjölskyldur, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og við styðjum
ykkur af öllu hjarta í gegnum erfiða
tíma. Við viljum að þið vitið að til okk-
ar eruð þið alltaf velkomin. Góða ferð,
elsku vinur.
Þín systir,
Áslaug og fjölskylda.
Föstudaginn 1. október hringdi
Sigga frænka og sagði „Ég hef svo
sorglegar fréttir að færa þér. Hann
pabbi var að deyja.“ Mér fannst eins
og tíminn stæði í stað, þetta gat ekki
hafa gerst. Þessi sorgarfregn varð
ekki tekin til baka, bróðir minn hafði
kvatt þetta líf og enginn gat breytt
því. Ég kvaddi þig og Hildi er þið vor-
uð hjá mér fyrir norðan í byrjun
ágúst og mér finnst það svo fjar-
stæðukennt að sitja hér nú og skrifa
minningar um þig. Þið vilduð flýta
ykkur suður, vegna þess að það var
margt sem þið þurftuð að gera. Þið
voruð að vinna í íbúðinni og lóðinni,
það var margt sem þið höfðuð skipu-
lagt að gera áður en sumarfríi lyki.
Við kvöddumst og var það okkar
hinsta kveðja, elsku bróðir.
Minningarnar um góðan dreng
hrannast upp í hugann, þegar lífið
var leikur og áhyggjurnar víðsfjarri.
Þær fyrstu er við lékum okkur við
lækinn sem rann við bæinn, bökuðum
drullukökur, gerðum stíflur og fossa-
.Við áttum hornabú og okkar haust-
verk var að skipta með okkur þeim
hornum sem pabbi færði okkur á
haustin. Þetta var mikið vandaverk
og skiptingin ekki alltaf jöfn. Þú
varst rólegur og kurteis, en stóðst á
þínu eins og þú gerðir ávallt í lífinu,
lést mig ekki yfirtaka fallegustu
hornin orðalaust. Ekki voru hrossa-
leggirnir síður dýrmætir og breytt-
ust í glæsta gæðinga eftir að bundið
hafði verið í þá snæri.
Bæ ég lítinn byggði þar
og blómum utan skreytti.
Yfir tún og engjarnar
oft ég læknum veitti.
Nú er ekkert eins og fyrr;
á öllu sé ég muninn:
löngu týndir leggirnir
og litli bærinn hruninn.
(Gísli Ólafsson.)
Ég var árinu eldri og fannst það
gefa mér það vald að ráða, en þú sást
við því. Eitt haustið er við vorum að
fara að smala vildum bæði fá sama
hestinn til að fara á. Við gátum ekki
samið og komist að niðurstöðu með
þennan ágreining, þannig að við urð-
um að slást. Ég náði af þér beislinu,
en þú hljópst og náðir hestinum,
hoppaðir á bak, slóst í og varst glað-
ur með að hafa vinninginn. Ekki vildi
betur til en svo að hesturinn fór und-
ir girðingu, en þú yfir girðinguna.
Það var ekki fyrr en löngu seinna að
mamma sá ummerkin eftir vírinn.
Þú varst harður af þér, kvartaðir
aldrei yfir hlutunum. Jólum fylgdi
mikil gleði og birta því ekki var kom-
ið rafmagn. Það kom ekki fyrr en ár-
ið 1963 og voru veturnir þá oft snjó-
þungir og langir. Ein jólin eru mér
þó minnisstæðari en önnur. Við höfð-
um verið að leika okkur og upp kom
einhver ágreiningur á milli okkar.
Ég ýtti þér út úr rúminu með þeim
afleiðingum að þú viðbeinsbrotnaðir
og þurftir á vera á sjúkrahúsi yfir
jólin. Epli og appelsínur voru ekki
sjálfsagður varningur þá, var ein-
ungis á borð borið um jól. Á sjúkra-
húsinu borðaðir þú ekki sjálfur þetta
góðgæti, heldur geymdir það til að
færa okkur þegar þú komst heim.
Enn finn ég fyrir því samviskubiti
sem ég fann þá. En svona varst þú,
alltaf að hugsa um aðra, umhyggju-
samur, góður og vildir öllum vel. Það
sem ég hef eftir núna eru margar
góðar minningar um þig og þeim á
ég ekki eftir að gleyma.
Þín systir,
Petra Kristjánsdóttir.
Það haustar að í Eyjafirði, laufin
falla til jarðar. Það var þó sem grösin
sveigðu krúnu sína með sorgarrómi
er fréttin af andláti Hauks bróður
míns barst um fjörðinn. Haukur er
stór partur af minningum frá æsku
minni. Það að alast upp í stórri fjöl-
skyldu í inndölum Eyjafjarðar var
hreint ævintýri og margs að minn-
ast. Haukur var elstur okkar strák-
anna, var oft glatt á hjalla við hin
ýmsu störf sem inna þurfti af hendi.
Margt brallað, spilaður fótbolti, spil-
að eða teflt. Á vetrum farið á skauta
eða skíði. Um jólin var glatt á hjalla í
spilamennskunni. Í stað þess að spila
framsóknarvist spilaði Haukur sjálf-
stæðisvist við okkur yngri bræðurn-
ar. Snúið var að knýja fram sigur í
slíku spili því reglurnar breyttust að
geðþótta. Haukur var harðsnúinn
andstæðingur í spilunum. Sérstak-
lega í spilum sem gengu út á að snúa
á náungann. Voru það fjörugar
stundir.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga)
Stundum fór Haukur með okkur
bræður og Siggu Helga að veiða, það
voru ævintýraferðir. Þá var sest upp
í bjölluna hans Hauks og reynt við
þann stóra í ám eða vötnum. Haukur
hannaði og teiknaði nýtt hús sem
skyldi reist yfir fjölskylduna í
Leyningi. Allir stórir sem smáir
lögðust á eitt við smíðina og smátt og
smátt reis glæsilegt hús.
Haukur hafði fyrir alllöngu flutt til
Reykjavíkur, þar leið honum vel.
Haukur hafði yndi af útiveru og á
þeim vettvangi kynntist hann kon-
unni sinni henni Hildi, það var mikil
gæfa.
Haukur og Hildur héldu heimili af
mikilli smekkvísi á Aragötunni, voru
nýflutt af Bergþórugötunni. Þar var
öruggt skjól ef á þurfti að halda á
ferðalögum okkar norðanfólks í
borgina.
Hildur, mikið var gaman að koma
á ykkar fund, hlýja, kærleikur og
virðing ykkar á milli. Guð gefi þér
styrk í sorginni. Haukur, mikið er ég
þakklátur fyrir að hafa átt þig sem
bróður. Yfirvegun, raunsæi ásamt
hæfileikanum við að koma auga á
hinar skoplegu hliðar lífsins voru
m.a. þínir eiginleikar. Þú hafðir
mikla sjálfsstjórn, skiptir aldrei
skapi. Þegar hugsað er til baka sef-
ast sorgin. Það að sjá myndina af þér
í garðinum í Aragötunni, þú að rifna
af monti með skófluna í höndunum,
segir meir en þúsund orð. Þú varst
sannarlega góður vinur og félagi.
Hlý og björt minning um ferðina til
Oxford lifir.
Hestar og reiðmennska var þér,
eins og okkur systkinum, í blóð bor-
in. Þú áttir margar góðar stundir í
samvistum við hestana.
En læg nú sprettinn, Léttir,
líttu á,
við eigum brekku eftir,
hún er há.
(Hannes Hafstein)
Það var óvænt að þú lægðir sprett-
inn í þessu lífi, kæri bróðir. Ef til vill
svindluðu himnafeðgarnir svolítið á
þér. Nú eða það vantaði fjórða mann-
inn í spilið í sjáfstæðisvistina í himna-
ríki. Kæra þökk fyrir allt hið góða
þar til næst. Hafrún, Sigga og fjöl-
skyldur, Guð styrki ykkur í sorginni.
Vilhjálmur G. Kristjánsson
og fjölskylda Akureyri.
Of stutt er síðan Haukur varð hluti
af fjölskyldu okkar og allt of snemma
hvarf hann á braut. Það var fyrir ein-
um 8 árum að ég hitti Hauk Krist-
jánsson fyrst eða þegar þau Hildur
systir mín voru í tilhugalífinu. Því
betur sem ég kynntist honum því
betur kunni ég að meta kosti hans og
persónuleika. Minningarnar streyma
að. Minningar um Hauk sem nátt-
úrubarn og göngumann, um Hauk
sem samferðamann í hestaferðum,
minningar um Hauk við spilaborðið,
minningar um glaðan mann með
mikil framtíðaráform og kannski
ekki síst minningar um vandræða-
lausan mann sem hafði einstakan
hæfileika til að láta fólki líða vel í ná-
vist sinni. Gaman var að fylgjast með
sambandi þeirra Hildar systur minn-
ar og Hauks. Þau voru hvort tveggja
í senn einstaklega samrýmd og sam-
taka, voru stöðugt að sinna áhuga-
málum sínum saman, svo sem fjalla-
ferðum, hesta- og skíðamennsku og
mörgu fleiru og hins vegar mjög
sjálfstæð í að sinna sínu, hvort sem
var í starfi eða persónulegum áhuga-
málum. Það er bæði hollt og gott að
fá að fylgjast með slíku sambandi.
Hans er og verður sárt saknað.
Eitt af því sem hefur komið sterkt
upp í hugann síðustu daga, þegar
Hauks er minnst, er eftirfarandi ljóð
eftir Böðvar Guðmundsson.
Enginn þarf að spyrja hvar gröf þín er,
því hún er þar, sem grasið er grænast.
Þar er vetrarsnjórinn hvítastur,
himinninn heiðastur
og þar syngur vorfuglinn skærast.
Nei, enginn þarf að spyrja
hvar gröf þín er.
Hún er þar sem tár okkar þorna
og orð okkar þagna.
Ég vona að allar góðar vættir, góð-
ar og sterkar minningar megi styrkja
hans nánustu.
Ingibjörg Hafstað mágkona.
Ég sá Hauk Kristjánsson fyrst
gægjast útundan dagblaði á Akur-
eyrarflugvelli, þangað sem ég var
kominn, námsmaður frá Þýskalandi,
að vitja um Sigríði dóttur hans. Þetta
hafði átt að vera leyniför, svo að mér
þótti sýnt að ég yrði sendur með
fyrstu vél suður aftur þegar ég
heyrði að faðirinn væri mættur á
flugvöllinn. Það fór á annan veg. Ég
var settur niður við eldhúsborðið í
Furulundinum, og með þeim orðum,
að ljóst væri að dóttirin hefði skilið
eitthvað eftir í Þýskalandi, var ég
tekinn inn í fjölskylduna.
Þau voru sex í heimili, Haukur og
Didda, dæturnar tvær og tveir hest-
ar, Gráni og Skjóni. Haukur var þó
enginn hestamaður í skilningi bæjar-
búa og ekki veit ég til að hann hafi
farið í útreiðartúr með slíku fólki
nema einu sinni. Hann hafði tekið
Grána og Skjóna inn þegar móðir
hans brá búi og hélt þeim á húsum
síðan. Hestana gat enginn setið nema
Haukur og ef til vill Hafrún dóttir
hans. Þeir voru báðir ólíkindatól og
skaphundar. Mat Haukur þá ekki
minna fyrir það og þreyttist seint á
að segja frá uppátækjum þeirra.
Þótt Haukur hafi verið fæddur fyr-
ir litlum 57 árum var hann alinn upp
við olíuljós og hesta spennta fyrir
sláttu- og rakstrarvélar. Það var eng-
in dráttarvél í Leyningi á þeim árum
og því síður drossía. Var Haukur því
vanur að stökkva á bak næsta hesti til
að spara sér sporin eða fara á kýrbaki
yfir Eyjafjarðarána þegar hún var
stríðari en stuttir fætur réðu við.
Heyjað var með gamla laginu í
Leyningi og hús byggð á höndum. Á
sumrum svaf Haukur í tjaldi til að
rýma fyrir kaupafólki. Þessi tími
virðist svo óralangt frá okkur, sem al-
in erum upp á mölinni, að okkur
hættir til að telja hann til löngu lið-
innar aldar.
Haukur var af þeirri kynslóð sem
vissi hvaðan hún kom og hvert hún
vildi fara. Það er því ekki undarlegt
að hann hafi lagt sig eftir betra lífi ut-
an sveitar og ekki vílað fyrir sér að
brjótast til náms. Líkt og faðir hans
og afi byggði hann sjálfur yfir fjöl-
skyldu sína, gekk þar í öll verk og
leysti af stakri natni. Haukur treysti
á sjálfan sig um flesta hluti; það var
fátt sem hann gat ekki fundið ein-
hverja lausn á og skipti þá litlu þótt
verkfæri væru frumstæð eða engin.
Haukur lét lítið yfir sér og heyrðist
aldrei hæla sjálfum sér. Sagt var að
Kristján faðir hans hefði einungis
reiðst einu sinni og aldrei sá ég Hauk
rjúka upp. Ekki heyrði ég hann held-
ur hallmæla nokkrum manni eða
eyða orðum í tilgangslaust þras.
Hann gerði sér fremur far um að
greiða úr málum manna og reyna að
koma til móts við þá. Hefðu menn í
frammi staðlausa stafi lét hann þá
frekar komast að því sjálfa en að and-
æfa þeim.
Það er einkennandi fyrir ævi
Hauks Kristjánssonar að lífið líkt og
dauðinn sótti hann snemma. Liðlega
fermdur var hann farinn að heiman
til náms, fjölskyldufaðir tæplega tví-
tugur og afi rúmlega fertugur. Hann
var þó síður en svo saddur lífdaga, í
fullu fjöri og nýfluttur á Aragötu með
Hildi sinni. Við hefðum öll viljað eiga
hann að miklu lengur. Votta ég Hildi,
dætrunum og barnabörnunum
dýpstu samúð við missinn.
Torfi Þórhallsson.
Haukur Kristjánsson
 Fleiri minningargreinar um Hauk
Kristjánsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birt-
ingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birt-
ast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda
lengri grein.
Minningargreinar