Morgunblaðið - 17.12.2010, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. DESEMBER 2010
✝ Guðbjartur Gest-ur Andrésson,
kennari og húsa-
smíðameistari, fædd-
ist á Hamri í Múla-
sveit,
Austur-Barðastrand-
arsýslu 22. janúar
1922. Hann lést á
Heilbrigðisstofun
Suðurlands á Selfossi
8. desember 2010.
Foreldrar hans
voru hjónin á Hamri,
Guðný Gestsdóttir, f.
12.8. 1895, d. 9.4.
1987, og Andrés Gíslason, f. 20.4.
1888, d. 5.3. 1976. Guðbjartur var
þriðji elstur af 15 systkinum, þau
eru: Haukur Breiðfjörð, f. 1919,
Gísli, f. 1920, d. 1945, Sigurbergur,
f. 1923, d. 1989, Kristín, f. 1924,
Andrés Berlín, f. 1925, d. 2003,
Guðrún Jóhanna Norðdahl, f. 1927,
d. 2007, Páll Straumberg, f. 1928,
Sigríður, f. 1929, d. 2000, Bjarni
Kristinn, f. 1930, d. 2008, Jón, f.
1931, Ingibjörg Sigurhildur, f.
1932, d. 1943, Garðar,
f. 1935, d. 2001, og
Björg, f. 1937.
Hinn 30. júní 1953
kvæntist Guðbjartur
Ester Önnu Aradótt-
ur frá Vestmanna-
eyjum, þau skildu.
Áður átti Guðbjartur
soninn Jakob, f. 1942,
hann á tvö börn og
tvö barnabörn. Sam-
an eignuðust Guð-
bjartur og Ester
Anna sex börn, þau
eru: Andrés, f. 1954,
hann á fjögur börn og tvö barna-
börn, Guðný Bóel, f. 1956, hún á
fjögur börn og tvö barnabörn,
Bryndís Björg, f. 1958, hún á þrjú
börn og eitt barnabarn, Þórdís Sig-
urlína, f. 1960, hún á tvö börn og
tvö barnabörn, Dagmar Anna, f.
1962, hún á eitt barn, María Hrafn-
hildur, f. 1968, hún á þrjú börn.
Útför Guðbjarts fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 17. desember 2010,
og hefst athöfnin kl. 13.30.
Hann er kominn heim. Mín fyrstu
kynni af Guðbjarti Andréssyni voru
á Almenna mótinu í Vatnaskógi ein-
hvern tíma á 8. áratugnum, þegar ég
var þar í fylgd föður míns, Björgvins
Jörgenssonar. Milli þeirra hafði
skapast mikil vinátta þegar faðir
minn varð þess aðnjótandi að fá að
leiða Guðbjart til trúar á Jesú Krist
sem frelsara sinn. Guðbjarti kynnt-
ist ég síðan betur þegar ég gekk í Gí-
deonfélagið á Akranesi 1982, en þar
bjó hann allt þar til hann flutti til
dóttur sinnar, Guðnýjar, á Selfossi,
en þá var heilsu hans tekið að hraka
nokkuð.
Guðbjartur gekk í félagsdeildina
nokkrum mánuðum eftir stofnun
hennar og var ötull liðsmaður alla
tíð, ýmist sem almennur félagi eða
stjórnarmaður. Hann lét sig ekki
muna um að brjótast í ófærð norður í
Finnbogastaði í Trékyllisvík oftar en
einu sinni til þess að koma einu til
þremur eintökum af Nýjatestamenti
Gídeonfélagsins í hendur skólabarna
þar. Ég naut þess að fá að vera með
honum í nokkrum úthlutunarferðum
og lærði ég mikið af honum. Þá
kynntist ég því hversu frábær kenn-
ari hann var. Hann var handavinnu-
kennari við Brekkubæjarskóla á
þessum árum, en einhvern veginn
finnst mér að hann hefði átt að kenna
kristnifræði, svo vel náði hann tök-
um á börnunum, þegar hann var að
segja þeim frá Gídeonfélaginu og
ástæðum þess að félagið gefur þeim
þessa gjöf. Ég á von á því að mörg
barnanna muni enn ýmislegt af því
sem hann miðlaði þeim í þessum
heimsóknum. Þá hafði hann yndi af
að kynna félagið í heimsóknum þess í
kirkjur á okkar svæði, frá Hall-
grímskirkju á Hvalfjarðarströnd til
Ingjaldshólskirkju á Hellissandi.
Guðbjartur var ekki bara ötull
liðsmaður hvað varðar hið ytra starf,
heldur líka einlægur bænamaður, og
trúi ég að hann hafi stundað þann
þátt starfsins allt til dauðadags.
Ávallt voru börnin, sem hann hafði
úthlutað Nýjatestamentum, honum í
huga, svo og kennarar, skólastjórar
og aðstandendur barnanna. Alla
kennarana og skólastjórana þekkti
hann með nafni.
Guðbjartur fór að tapa heyrn fyrir
nokkrum árum, og á endanum ákvað
hann að hann hefði ekki gagn af
fundarsetum. Það var honum greini-
lega erfið ákvörðun, svo mjög unni
hann starfinu. Ári síðar hafði heilsu
hans hrakað svo að hann ákvað að
flytjast til dóttur sinnar, Guðnýjar,
eins og áður er frá sagt, og naut hann
hennar þjónustu og návistar allt þar
til hann lagðist inn á Sjúkrarhúsið á
Selfossi fyrir um sex vikum, en það-
an átti hann ekki afturkvæmt.
Bróðir okkar í trúnni hefur nú
fengið að sjá þann sem sál hans
þráði: Jesú Krist.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
aðstandendur hans í söknuði sínum
og sorg, og þökkum góð kynni og
samvistir við góðan dreng.
Við kveðjum Guðbjart með þessu
einkunnarversi okkar, sem hann
unni svo mjög:
Gefðu að móðurmálið mitt
minn Jesú, þess ég beiði,
frá allri villu klárt og kvitt,
krossins orð þitt út breiði
um landið hér til heiðurs þér,
helst mun það blessun valda,
meðan þín náð lætur vort láð
lýði og byggðum halda.
(Hallgrímur Pétursson)
Fyrir hönd Gídeonfélagsins á
Akranesi,
Böðvar Björgvinsson.
Guðbjartur Gestur
Andrésson
honum ekki og það fannst á. Geir var
tryggur og góður félagi en þegar
hann kynntist henni Möggu sinni þá
gekk okkur illa að skilja að hann
skyldi frekar vilja vera með henni en
okkur. Magga var lífslánið hans
Geirs.
Geir hafði veilt hjarta frá því fyrir
þrítugt, en lét það ekki aftra sér frá
því að gera það sem hann langaði til.
Hann fór á skíði, gekk til rjúpna, gekk
á fjöll og var kappsamur við allt sem
hann tók sér fyrir hendur. Geir var
mikill bridsspilari og í veikindum
hans á árinu hafa spilafélagar hans
stytt honum stundir við spila-
mennsku.
Þegar menntaskólaárum sleppir
hverfa menn í ýmsar áttir, en halda
vinskapnum. Við félagarnir höfum í
25 ár hist á hverju ári á þorra með
konum okkar, borðað saman og gist á
sama stað eina nótt. Við höfum sagt
hvert öðru frá lífi okkar, glaðst og
hlegið. Þarna hafa verið rifjuð upp
menntaskólaárin, væntumþykja og
gleði hafa ríkt. Næst þegar við hitt-
umst vantar Geir. Við munum sakna
hans mikið, en verðum samt að þakka
fyrir að hafa átt svo góðan vin svona
lengi.
Geir unni börnum sínum og barna-
börnum heitt og var þeim góður faðir
og afi. Missir þeirra er mikill. Elsku
Magga, við sendum þér, börnum ykk-
ar og barnabörnum okkar dýpstu
samúðarkveðjur sem og allri fjöl-
skyldu Geirs.
Agnar og Dalla,
Andri og Hellen,
Halldór og Anna Björg,
Sveinbjörn og Ragna,
Torfi og Hildur,
Þorsteinn og Birna,
Þorvaldur og Auður.
Eftir erfið veikindi er nú vinur
minn Geir látinn. Dalamaðurinn eins
og ég kallaði hann stundum er við
vorum að spauga. Enda var hann
gegnheill Dalamaður inn við beinið,
frá Geirshlíð. Þar byggði hann ásamt
Möggu sinni á seinustu árum veglegt
sumarhús til að njóta átthaganna.
Ógleymanleg er sumarhelgin er við
skólafélagarnir heimsóttum þau
Möggu í bústaðinn. Þá var sko grillað
ósvikið lambakjöt, uppáhaldið hans
Geirs.
Við kynntumst í læknadeildinni og
áttum okkar fyrstu sameiginlegu æv-
intýri í krufningaferð í Liverpool.
Geir hafði notalegt viðmót, var
hæglátur og orðvar hversdags og
ávallt var stutt í bros og léttan hlátur í
vinahópi. Hann var fljótur að mynda
sér ákveðnar skoðanir á málefnum,
var þá rökfastur og ekki reyndist allt-
af auðvelt að fá hann til að skipta um
skoðun.
Á kandidatsárinu 1980 veiktist Geir
alvarlega og þurfti að fara í hjartaað-
gerð. Hann lét það ekki hindra sig
heldur hélt sínu striki af seiglu og
ákveðni.
Stefnan var fljótlega tekin á sér-
nám í heimilislækningum í Trollhätt-
an og Vänersborg í Svíþjóð. Þar lágu
leiðir okkar saman 1983 og áttum við
frábæran tíma með fleiri vinum í
sama sérnámi. Vinaböndin styrktust í
Trollhättan þar sem við bjuggum í
litlu Íslendingasamfélagi.
Margt brölluðu fjölskyldurnar þar
saman og minningarnar hrannast
upp. Geir var áræðinn og öflugur að
vanda. Kom sér vel fyrir og ferðaðist
víða með fjölskylduna bæði að vetri
og sumri. Vann svo af krafti þess ut-
an.
Eftir að sérnáminu lauk vann Geir í
nokkur ár á Ísafirði. Hann flutti svo
til Reykjavíkur og starfaði á Heilsu-
gæslustöð Miðbæjar til æviloka.
Hann lét sér það starf þó ekki nægja
heldur vann hann einnig á Lækna-
vaktinni, hjúkrunarheimilum, á svo-
kallaðri „héraðsvakt“ í Reykjavík og
stundum úti á landi. Í stjórn Lækna-
vaktarinnar var hann í um 13 ár og
þar áttum við langt og farsælt sam-
starf.
Geir var ótrúlega duglegur og ósér-
hlífinn. Sívinnandi fyrir sig og sína.
Aldrei var hann að kvarta eða ræða
sín veikindi að fyrra bragði við okkur
vinina þó að áföll og erfiðar aðgerðir
væru í sjónmáli eða yfirstaðnar.
Í gegnum tíðina höfum við Troll-
hättan-félagar hist annað slagið, rifj-
að upp gamlar minningar og skemmt
okkur. Minnisstæðar eru t.d. leikhús-
ferðirnar þar sem við Geir dottuðum
iðulega saman en náðum okkur á strik
í hléi eða eftir sýningar.
Aðdáunarvert var að sjá hvernig
Geir náði sér á strik eftir hjartastopp-
ið um síðustu áramót. Þar skipti líka
miklu umhyggja og styrkur Möggu
og fjölskyldunnar. Ekki datt honum í
hug að draga sig í hlé og hætta að
vinna. Var hann kominn aftur til
vinnu í sumar eftir endurhæfingu á
Reykjalundi.
Því var það mikið og óvænt reiðar-
slag að lítilsháttar aðgerð ótengd
hans hjartasjúkdómi skyldi verða
honum að aldurtila.
Geir ætlaði þó ekki að gefast upp
frekar en fyrri daginn og barðist
hetjulega um langa hríð. Magga mín
og fjölskylda! Minning Geirs verður
okkur sem urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast honum ljós og
veganesti í lífinu. Ég og fjölskylda
mín vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Þórður Gísli Ólafsson.
Kær vinur, Geir H. Guðmundsson,
er látinn, langt um aldur fram. Kynni
okkar hófust fyrir um 20 árum, þegar
þau hjónin Geir og Margrét flytja í
götuna okkar. Geir var nokkurskonar
útvörður götunnar, bjó á horninu á
nr. 2 sem maður ekur daglega
framhjá.
Leiðir okkar áttu eftir að liggja
víða saman. Þegar Geir starfaði sem
læknir á Ísafirði gekk hann í Oddfel-
lowstúkuna Gest og þegar fjölskyldan
flytur í Garðabæinn, þá flytur hann
sig jafnframt í Garðabæjarstúkuna
Snorra goða. Þar var hann virkur í
öllu starfi og þau hjónin tóku þátt í
öllu félagslífi sem boðið var upp á. Við
Geir vorum saman í stjórn stúkunnar
okkar og það var gott að vinna með
Geir. Hann var áhugasamur um stúk-
una og bar hag Oddfellowreglunnar
fyrir brjósti. Það var honum eðlilegt
að tileinka sér gildi reglunnar því
hann var sannur og góður maður sem
setti sér göfug markmið í lífinu. Hann
var gæfumaður í einkalífi, leik og
starfi og tileinkaði sér hið fagra og
góða og hafnaði hinu illa.
Á öðrum vettvangi áttum við sam-
leið, í Norræna félaginu í Garðabæ,
en þar var Margréti eiginkona hans í
stjórn. Geir tók virkan þátt í starfinu
með henni, við fórum á vinabæjarmót
og einu sinni í mjög eftirminnilega
ferð á vegum Norræna félagsins til
Grænlands. Geir var góður ferða-
félagi og oft kom það sér vel að hafa
lækni með í för, þegar moskítóflugan
var að gera út af við ferðafólkið. Ekki
má gleyma grásleppukvöldum Nor-
ræna félagsins, en þar lét hann sig
ekki vanta og þau hjónin alltaf virk í
að halda þessum skemmtilega sið.
Oft hefur fjölskyldan leitað til Geirs
sem læknis og var hann alltaf boðinn
og búinn að aðstoða. Geir var góður
læknir og naut mikils trausts, réð þar
miklu hið yfirvegaða fas hans og
skarpar gáfur.
Það var ánægjulegt að fylgjast með
hvernig Geir vann sig upp úr miklum
veikindum eftir alvarlegt hjartaáfall
um síðustu áramót. Eftir margra
mánaða sjúkrahúslegu og stóra
hjartaaðgerð, þjálfaði hann sig upp,
var farinn að vinna aftur og í sumar
þegar sást til hans uppi á efsta vinnu-
palli við að mála þakkantinn á húsinu
sínu, gladdist maður og sá að þarna
var gamli góði Geir kominn aftur. En
Adam var ekki lengi í paradís, hann
veiktist aftur í haust og barðist þá
hraustlega fyrir lífi sínu á þriðja mán-
uð. Vinir og fjölskylda vonuðu og
trúðu að hann með sinni þrautseigju
mundi hafa þetta af, en því miður
gekk það ekki eftir.
Þetta ár er búið að vera fjölskyld-
unni erfitt og það hefur verið aðdáun-
arvert að fylgjast með Margréti tak-
ast á við þessi áföll af æðruleysi og
hvernig hún reyndist sínum manni til
hins síðasta.
Með Geir H. Guðmundssyni er fall-
inn góður drengur og minning hans
mun lifa í hjörtum okkar.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Margréti, Guðmund Frey, Gunnar og
Steinunni, tengdabörn, barnabörn og
móður hans í þessari miklu sorg.
Helga og Stefán.
Hinsta Kiwaniskveðja
Félaga í Kiwanisumdæminu Ís-
land-Færeyjar setti hljóða þegar
fréttir bárust af ótímabæru andláti
Geirs H. Guðmundssonar, fyrrver-
andi kjörumdæmisstjóra. Okkur sem
nutum þeirra forréttinda að hafa unn-
ið náið með honum í forystusveitinni
undanfarin ár, var brugðið. Örlögin
höguðu því þannig að á síðustu stundu
öftruðu veikindi hans því að hann
tæki við æðstu stjórnartaumum un-
dæmisins. Starfi sem hreyfingin hafði
treysti honum fyrir, starfi sem hann
hlakkaði til að takast á við og hefði
sinnt af þeirri alúð og samviskusemi
sem jafnan einkenndi störf hans. Við
sjáum á bak góðum félaga, sem á sinn
ósérhlífna en ákveðna hátt lagði
veigamikil lóð á vogarskál Kiwanis-
starfsins víða um land, en átti samt
svo margt óunnið.
Fjölskyldu Geirs sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur um leið og við
þökkum henni fyrir að hafa fengið að
njóta um árabil krafta hans við leik og
störf á Kiwanisakrinum.
Hvíl í friði, kæri félagi.
F.h. umdæmisstjórna 2008-2010,
Óskar Guðjónsson
umdæmisstjóri.
Nú þegar við Heklufélagar kveðj-
um Geir Guðmundsson er okkur efst í
huga þakklæti. Þakklæti fyrir það
starf sem hann innti af hendi sem fé-
lagi okkar og vinur, eftir að hann
gekk til liðs við Kiwanisklúbbinn
Heklu. Frá árinu 1987 hafði hann
starfað með Kiwanisklúbbnum Bás-
um á Ísafirði og seinna með Viðey í
Reykjavík eftir að fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur. Árið 2006 sameinuðust
síðan Viðey og Hekla.
Í öllum þessum klúbbum var hann
starfsamur og góður félagi og var
kallaður til forystu. Hann gegndi
starfi forseta í Viðey starfsárið 1993-
1994. Hann var valinn af félögum sín-
um til að gegna starfi svæðisstjóra í
Þórssvæði og sat sem slíkur í um-
dæmisstjórn fyrir starfsárið 2005-
2006. Kiwanisumdæmið Ísland-Fær-
eyjar kallaði hann áfram til starfa
sem erlendan ritara 2008-2009 og
hann var síðan valinn kjör-
umdæmisstjóri starfsárið 2009-2010.
Hann hefði því átt að gegna starfi um-
dæmisstjóra fyrir yfirstandandi
starfsár og hafði þegið alla þjálfun og
setið námskeið sem undirbúning fyrir
starfið. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með hans einbeitta vilja að
taka við þessu mililvæga embætti,
þrátt fyrir þessi miklu veikindi sem
hann gekk í gegnum. Hann tók síðan
ákvörðun um að rétt væri að hann
tæki ekki við embættinu vegna veik-
inda sinna. Það er ljóst í huga okkar
Heklufélaga að Geir hefði orðið góður
umdæmisstjóri og við hefðum notið
þess að standa vel við bakið á honum í
þessu mikilvæga starfi, en við erum
ekki svo máttugir þegar kemur að ör-
lögunum sjálfum að þetta gengi eftir.
Það var gaman að vinna með Geir
og eru margar góðar minningar um
samstarfið með góðum dreng og mikl-
um kiwanismanni. Minningin um
hann lifir með okkur Heklufélögum.
Margréti eiginkonu Geirs, börnum
og fjölskyldu sendum við Heklufélag-
ar hugheilar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Heklufélaga,
Sigurður R. Pétursson.
Látinn er langt um aldur fram góð-
ur bróðir í Oddfellowstúku vorri,
Snorra goða, br. Geir Hlíðberg Guð-
mundsson. Geir Hlíðberg fæddist í
Dölunum 11. ágúst 1953 og varð því
aðeins fimmtíu og sjö ára gamall.
Dimma og drungi skammdegisins
hefur lagst yfir fjölskyldu, vini og
samferðafólk. En þótt hinn dáni sé
farinn situr eftir minning í brjósti
okkar og þakklæti fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast frábærum fé-
laga sem gaf, en bað ekki um neitt í
staðinn. Það mun ylja okkur um
hjartaræturnar og með tímanum
verða ljós í myrkrinu. Geir, sem átti
að eiga sitt besta æviskeið eftir, var
búinn að koma sér vel fyrir í sum-
arbústaðnum í sveitinni sinni, þar
sem hann ætlaði að njóta kyrrðarinn-
ar og fegurðinnar á efri árum með
Möggu sinni og fjölskyldunni, en hon-
um leið best þegar hann hafði allan
hópinn í kring um sig. Geir var dag-
farsprúður og drengur góður, hafði
góða nærveru, og þó einhvers staðar
standi, að það komi maður í manns
stað, þá kemur enginn fyrir Geir. Við
söknum þessa góða drengs og stúku-
bróður sárt, sæti hans er autt, og við
munum halda minningu hans á lofti
um ókomin ár. Geir voru falin ýmis
trúnaðarstörf fyrir stúkuna, og rækti
hann þau öll af nákvæmni og sam-
viskusemi. Ég kynntist Geir Hlíðberg
fyrir átján árum, og þótt við höfum
verið mjög ólíkir menn náðum við vel
saman, áttum oft gott spjall um lífið
og tilveruna. Geir hafði mjög sterka
réttlætiskennd, og í því efni minnti
hann mig svolítið á ástkæra tengda-
móður mína sálugu, sem skipti hlut-
unum í tvennt; það sem var sann-
gjarnt og það sem var ósanngjarnt. Í
dag erum við minnt óþægilega á, að
lífið er ekki alltaf sanngjarnt.
Geir var gæfumaður í einkalífinu,
hann var ástríkur faðir, átti þrjú upp-
komin mannvænleg börn og fimm
barnabörn og Geir átti einstaka konu,
Margréti Guðmundsdóttur, sem
sýndi í þessu erfiða veikindastríði
sem Geir háði, hversu sterkt og traust
samband þeirra hjóna var. Margrét
annaðist um Geir sinn af einstakri
natni og hlýju. Missir allra er mikill,
en fjölskyldunnar mestur. Þau minn-
ast nú góðs fjölskylduföður og vinar í
stað.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku Margrét, kæra fjölskylda.
Við bræður í Snorra goða vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Guð gefi
hinum látna ró, og þeim líkn sem lifa.
Far þú í friði kæri bróðir, friður Guðs
þig blessi.
Ómar Sigurðsson.