Morgunblaðið - 07.01.2011, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2011
✝ Guðmundur Ein-arsson var fæddur
í Kópavogi hinn 3.
apríl 1962. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 25. des-
ember 2010.
Foreldrar Guð-
mundar eru Einar H.
Guðmundsson frá
Flekkuvík, f. 1923, d.
1985, og Margrét
Jónsdóttir frá Gjörgi,
f. 1933, búsett á Sauð-
arkróki. Systkini Guð-
mundar eru
Þorsteinn Bergman Einarsson, f.
1946, kvæntur Ester Grímsdóttur,
Hrefna Einarsdóttir, f. 1947, gift
Gylfa Jóhannessyni, Hansína Bjarn-
fríður Einarsdóttir, f. 1957, gift
Jóni Rafni Högnasyni, Bryndís Ein-
arsdóttir, f. 1958, gift Vigdísi Ras-
ten, Guðrún Agnes Einarsdóttir, f.
1959, Einarína Einarsdóttir, f.
1967, í sambúð með Stefáni Reyn-
issyni, Gunnar Jens Elí Einarsson,
f. 1968, í sambúð með Margréti
Gígju Rafnsdóttur, Pálmi Ein-
arsson, f. 1969, giftur Oddnýju
Björnsdóttur, og Olga Soffía Ein-
arsdóttir, f. 1973, gift
Brynjari Birni Gunn-
arssyni.
Guðmundur var
kvæntur Fríðu Björk
Einarsdóttur, f. 1966.
Foreldrar hennar
eru Einar Kjart-
ansson, fæddur á
Eyrarbakka 1942, og
Þórhildur Gísladótt-
ir, fædd á Eyrar-
bakka 1943. Börn
þeirra og systkin
Fríðu Bjarkar eru
Margrét, fædd í
Reykjavík, f. 1961, maki Bjarni Jak-
obsson, f. 1963, Gísli Ragnar, fædd-
ur í Reykjavík 1969, d. 1991. Kjart-
an Júlíus, f 1975, maki Danielle
Harms, fædd í Pennsylvania 1976.
Börn Guðmundar og Fríðu eru
Þórhildur Bryndís Guðmunds-
dóttir, f. 1999, og Einar Hafsteinn
Guðmundsson, f. 2007. Guðmundur
á auk þess Kristjönu Margréti Guð-
mundsdóttur, f. 1991, með Björgu
Þorleifsdóttur.
Útför Guðmundar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 7. janúar 2011,
og hefst athöfnin kl. 15.
Mig langar í stuttu máli að minn-
ast eiginmanns míns, Guðmundar
Einarssonar, en hann var ástin mín
og besti vinur í tuttugu ár. Ég lærði
margt af Guðmundi á þessum dýr-
mætu árum í lífi mínu. Hann var
maður framkvæmdanna og hafði
yndi af því að miðla eigin reynslu og
þekkingu og láta gott af sér leiða,
hvort sem það var heima hjá okkur
börnunum eða í starfi.
Guðmundur var einstaklega fjöl-
hæfur maður, nákvæmur og vand-
virkur. Hann tók með gleði þátt í
öllu innan heimilisins og gilti þá einu
hvort festa þurfti tölur, strauja föt,
endurhanna íbúðina, búa til fallega
hluti með krökkunum eða ræða við
mig um það hvort dúkar væru vel
heklaðir. Guðmundur var mikill fag-
maður og var sama hvað hann gerði,
nákvæmnin og vandvirknin ein-
kenndi allt hans handbragð og hef
ég trú á því að verk hans sem hönn-
uðar eigi eftir að halda nafni hans á
lofti um ókomna tíð. Það er svo
margt sem kemur upp í hugann nú
þegar kveðjustundin er komin. Guð-
mundur elskaði að vera með fjöl-
skyldunni í sumarbústaðnum okkar
og fara í fjöruferðir. Hann hafði un-
un af að vera úti í náttúrunni. Hann
naut þess að skapa, rökræða og efla
andann með gefandi fólki; allt þurfti
að hafa tilgang og merkingu. Ég og
börnin okkar eigum eftir að sakna
þess að heyra ekki í mölinni á kvöld-
in þegar pabbi kom heim en það var
svo gott að finna hlýja nærveru hans
umvefja okkur eftir annasaman dag.
Ég þakka fyrir að hafa notið sam-
vista við manninn minn á hverjum
einasta degi. Ég þakka honum fyrir
umhyggjuna, örlætið, góðmennsk-
una, öryggið, trygglyndið, umburð-
arlyndið og innihaldsríku samræð-
urnar sem gerðu mig að betri og
víðsýnni manneskju. Ég þakka fyrir
að hafa verið elskuð af svo stórkost-
legum manni. Ég vona að Gundi
minn, ástin mín, sé kominn í annan
Eilífsdal þar sem honum líður vel
með rauðvínið sitt og pípu. Í dag
kveð ég hann með sárum söknuði í
hinsta sinn, ég vona að hann bíði
mín með opinn faðminn þegar að
minni stund kemur. Verum glöð og
ánægð með það sem við eigum og
njótum samverustundanna hvort við
annað; hann hefði viljað það.
Fríða Björk Einarsdóttir
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
...
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Á jóladagsmorgni, þegar allt var
hljótt í mannabyggðum, kom hönd
sorgarinnar og hreif þig burt frá
eiginkonu, ungum börnum og ást-
vinum.
Hvers vegna – af hverju er ungur
maður í blóma lífsins hrifinn burt
frá fjölskyldu, vinum og óloknum
verkefnum?
Ótal spurningar vakna en engin
svör. Þú komst inn í líf okkar á erf-
iðum tíma, þegar við vorum nýlega
búin að missa son okkar, Gísla
Ragnar. Allt frá þeirri stundu að
dóttir okkar, Fríða Björk, kynnti
Guðmund Einarsson fyrir okkur,
fannst okkur sem við hefðum eign-
ast son.
Persónuleiki Guðmundur ein-
kenndist af heiðarleika og réttsýni.
Hann var þolinmóður og elja hans,
ásamt hugviti og högum höndum,
skiluðu samfélaginu dýrmætum
hönnunarlistaverkum. Allur hans
starfsferill var helgaður sköpun og
alltaf setti hann íslenskan iðnað í
öndvegi ef tækifæri gafst.
Hann var afar traustur fjöl-
skyldufaðir og vildi standa við allar
sínar skuldbindingar.
Ranglæti í hvaða mynd sem það
birtist var honum ekki að skapi.
Guðmundur var sérstakur per-
sónuleiki. Hann var skapríkur og
rökfastur og oft áttu hann og
tengdafaðirinn skoðanaskipti þar
sem alltaf náðist niðurstaða þannig
að aðilar skildu sáttir. Hjálpsemi
hans var viðbrugðið og snyrti-
mennska var sjálfsagður hluti af lífi
hans.
Guðmundur var hógvær og ekki
mikið fyrir að láta hrósa sér. Hann
eignaði sér ekki einn viðurkenning-
arnar sem hönnunarverkefni hans
hlutu heldur deildi þeim með hópn-
um sem að þeim vann.
Slíkt einkennir fólk sem vill
gjarnan ná breiðum árangri í sínu
starfi án tillits til eigin þarfa.
Það er ótrúlegt að kveðjustundin
sé runnin upp en samt staðreynd.
Við trúum því og treystum að nú
líði þér vel með englunum eins og
segir í ljóðinu hans Bubba. Þú hefur
ekki verðskuldað neitt annað, kæri
vinur.
Elsku Guðmundur. Við kveðjum
þig með djúpri þökk og virðingu og
erum þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér og eiga
þig sem vin.
Vonandi auðvelda allar fallegu
perlurnar sem þú skildir eftir á
minningabandinu okkur að milda
sorgina.
Elsku Fríða Björk okkar og aðrir
syrgjendur. Missir þinn og ykkar
allra er mikill en það er huggun
harmi gegn að hafa átt samleið með
traustum eiginmanni, föður, syni,
bróður og vini.
Blessuð sé minning Guðmundar
Einarssonar.
Einar og Þórhildur.
Það voru ekki góðar fréttir sem
okkur bárust að morgni jóladags að
hann Guðmundur mágur væri far-
inn. Maður á besta aldri sem átti
eftir að gera svo ótal, ótal margt og
klára svo margar hugmyndir, njóta
lífsins með Fríðu í sumarbústaðnum
þeirra, kenna og sýna börnum sín-
um allt mögulegt og ómögulegt.
Gera bara allt það sem maður gerir
á heilli ævi en hans ævi varð allt of
stutt.
Það er svo fátt sem maður getur
sagt eða gert en jafnframt svo
margt sem mann langar til að segja
og gera þegar svona fréttir berast
en allt virðist það vera svo vita
gagnslaust.
Nú fær maður því miður ekki
fleiri tækifæri til að setjast niður
með Guðmundi, rökræða, skiptast á
skoðunum og hugmyndum um allt á
milli himins og jarðar yfir rótsterk-
um espressó.
Elsku Fríða systir, Þórhildur
Bryndís, Einar Hafsteinn og Krist-
jana Margrét, við sendum ykkur all-
an þann styrk og stuðning sem í
okkar valdi stendur.
Einnig sendum við öllum öðrum
aðstandendum Guðmundar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Margrét, Bjarni,
Adda Þóra og Karen.
Elsku bróðir, ég hef úr svo mörg-
um góðum minningum að velja þeg-
ar ég hugsa til þín. Til að mynda er
ein mín besta jólaminning tengd
þér. Þú hafðir komið heim frá Ítalíu
þar sem þú varst í námi og sagst
vera með rosalega flotta jólagjöf
handa mér. Ég varð því fyrir tölu-
verðum vonbrigðum þegar ég opn-
aði pakkann frá þér og fann þar lít-
inn leslampa. Ég vildi ekki vera
vanþakklát og þóttist vera alsæl. En
þegar frómasinn var komin á borðið
réttirðu mér annan og stærri pakka.
Í honum var svört leðurtaska sem
var í raun verkfærataska en við
sáum bæði hversu flott hún yrði sem
skólastaska. Ég man hvað ég var
montin þegar ég fór með töskuna í
skólann, það átti sko enginn svona
flotta verkfæraskólatösku.
Þar sem ég var svo ung þegar
pabbi dó varstu mér eins og annar
faðir. Ég leit alltaf upp til þín og þú
tókst að þér föðurhlutverkið í fjöl-
skyldunni. Það kom því enginn ann-
ar til greina sem leitt gæti mig upp
að altarinu þegar við Brynjar giftum
okkur fyrir 9 árum síðan. Þú tókst
hlutverkið mjög alvarlega og óvænt
óhapp á brúðkaupsdaginn sló þig al-
veg út af laginu. Þegar þú komst að
ná í mig í athöfnina flýtti ég mér svo
mikið niður stigann að ég reif fald-
inn á kjólnum mínum. Þar sem ég
var lyklalaus þurfti ég að banka upp
á hjá nágrönnunum til þess að fá nál
og tvinna til að sauma kjólinn. Þeg-
ar ég kom loks út í bíl til þín, allt of
seint, sastu þar stjarfur af stressi.
Það var eins og við værum að fara í
sitthvora athöfnina, ég alsæl með
það að hafa náð að bjarga kjólnum
og þú grafalvarlegur. Það var ekki
fyrr en í veislunni á eftir að það fór
að lifna yfir þér, þó þú kvartaðir
reyndar mikið yfir því hversu hægt
það gengi að fá drykkina á háborðið.
Mér þótti afar vænt um að hafa þig
við hlið mér þennan dag og þú
stóðst þig prýðilega í stað föður
míns.
Sem yngsta barn í stórum systk-
inahóp hef ég alltaf verið stolt af
eldri systkinum mínum ekki síst af
stóra bróðurnum sem hannaði hús-
gögn sem finna má bæði á heimilum
og hjá fyrirtækjum víða um landið.
Þegar við hjónin fórum að taka hús-
ið okkar á Seltjarnarnesinu í gegn í
sumar kíktum við í kaffi í stúdíóið til
þín til að athuga hvaða lausnir þú
hefðir sem hentað gætu okkur. Eftir
að hafa skoðað verk þín kom ekkert
annað til greina en að við keyptum
af þér húsgögn. Það er mér mikils
virði að við tókum þessa ákvörðum.
Bæði finnst mér mikill heiður að
eiga eitthvað eftir þig í húsinu okkar
og eins finnst mér að með því að
eiga verk eftir þig sé eins og eitt-
hvað af þér sé enn hjá mér.
Elsku bróðir, ég þakka þér allt
sem þú hefur gefið mér í gegnum
tíðina. Þín verður sárt saknað.
Þín litla systir,
Olga.
Guðmundur Einarsson HINSTA KVEÐJA
Fagur kvistur fallinn er
fyrir nöprum dauðans vindi
Lífsins braut nú lokið er
líka margra von og yndi
Falla af augum sviðasár
sorgarþrungin harmatár.
Það er besti bautasteinn
betri en nokkur erfðasjóður
að hafa verið hjartahreinn,
hugprúður og drengur góður.
Nú er svifin sæl þín önd
sólbjört hrein í dýrðarlönd.
(Guðbjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Þórhildur. Frá Gjá-
bakka og Gullsmára berast
hlýjar samúðar- og vinarkveðj-
ur til þín og fjölskyldu þinnar.
Guð blessi minningu Guðmund-
ar Einarssonar.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
Óskiljanlegur er sá heimur
sem missir afburðafólk frá
verkum sínum og fjölskyldu í
blóma lífsins. Einstaklega
þægilegur náungi með hlýja
nærveru hefur verið hrifinn
burt. Hugsaði alltaf langt út
fyrir kassann en ávallt í lausn-
um. Ef hægt er að endurbæta
hönnun himnanna mun Guð-
mundur án efa koma auga á
það.
Ég votta fjölskyldunni inni-
lega samúð mína og bið góðan
vin að fara í friði.
Jón Gunnar Bergs.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Einarsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Kristrún Sigurrósfæddist á
Kirkjubæ á Eskifirði 6.
júlí 1927. Hún lést á
Hrafnistu í Reykjavík
29. desember 2010.
Foreldrar hennar
voru Stefnía Bjarna-
dóttir Melsteð f. 19.8.
1893, d. 16. október
1972 og Ásgeir Hraun-
dal f. 1887, d. 1965.
7. júní 1952 kvæntist
Kristrún William
Lund. Hann er sonur
hjónanna Carls og
Emmu Lund. Þau hættu sambúð
1970. Börn þeirra eru: 1) Stefán Carl
f. 1953. 2) Gunnar Guðmundur f.
1956. 3) Marianne Emma f. 1959.
Börn hennar eru: a) Sigurrós Krist-
rún Nancy f. 1980, unnusti hennar er
Gunnar Hafberg, b) Stefanía Soffía
f. 1982, c) Ágúst Þór f. 1984, d) Lucia
Sigrún f. 1986, e) Jósef f. 1987, f)
Jakob Gunnar f. 1990, g) Rebecca f.
1983, h) Amanda f.
1985, i) Alexandra f.
1987, j) Ivan f. 1989 og
k) Rósalind f. 2004, 4)
Lucia Lund í sambúð
með Ragnari Helga
Róbertssyni. Synir
hennar og Hauks Júl-
íussonar úr fyrra sam-
bandi eru: a) Jóhann f.
1992 b) Haukur Örn f.
1994. 5) Thorben Jós-
ef kvæntist Sigrúnu
Hjörleifsdóttur og
eiga þau saman: a)
Eva Rut f. 1992, henn-
ar sonur Óskar Sölvi f. 2010 b) Berg-
þór f. 1995, c) Heiða Ýr f. 2000. Þau
slitu samvistum. Sambýliskona
Thorbens í dag er Marion Herrara
og á hún soninn Skorra Pablo.
Kristrún ólst upp hjá móður sinni.
Þær bjuggu lengst af í risinu hjá
systrunum á Landakotsspítala og
þar ólst hún upp og gekk í skóla.
Starfsferil sinn hóf hún sem ganga-
stúlka þar. Hún byrjaði í hjúkr-
unarnámi en draumurinn um að
ljúka því rættist ekki. Árin 1952-56
dvaldist hún ásamt manni sínum og
móður í Danmörku.
Hún var heimavinnandi um nokk-
ura ára skeið en hóf svo störf að nýju
í þvottahúsi Landakots og seinna við
umönnun á Hrafnistu í Reykjavík.
Árið 1938 tók hún kaþólska trú. Alla
tíð var trúin henni mikilvæg og
reyndust systurnar á Landakoti
henni vel. Hún sótti messur daglega
síðustu árin sem heilsan leyfði.
Kristrún tók virkan þátt í safn-
aðarstarfi og var í kvenfélaginu.
Hún sá um tíma um að undirbúa
kirkjuna fyrir messur og síðar um
kaffið í safnaðarheimilinu.
Kristrún hafði unun af söng og
var um tíma í kór starfskvenna
Hrafnistu.
Sálumessa verður sungin fyrir
Kristrúnu í Landakotskirkju föstu-
daginn 7. janúar 2011 og hefst mess-
an kl. 15.
Mín fyrstu kynni af Kristrúnu
voru fyrir tæpum þremur árum þeg-
ar ég fylgdi Luciu í einni af hennar
vikulegu heimsóknum til móður
sinnar. Þessi heimsókn var mér ekki
svo erfið en ég fann að það reyndi
meira á Luciu. Þetta var jú móðir
hennar. Líkaminn var þarna þokka-
lega burðugur til göngu enda hreyfði
Kristrún sig mikið en samskiptin
voru ekki til að byggja á. Kristrún
var alltaf glöð, brosti mikið og talaði
um hvað fólk væri yndislegt. Hún
átti það til að svara sumum spurn-
ingum rétt og stundum voru svörin
þannig að hægt vara að hafa gaman
af en oftast var hún á annarri bylgju-
lengd en við. Aldrei leiddist mér þeg-
ar ég heimsótti Kristrúnu á Hrafn-
istu þar var alltaf tekið vel á móti
okkur. Starfsfólkið var elskulegt og
heimilismenn margir skemmtilegir
flestir heilsuðu ef maður kastaði á þá
kveðju og stundum varð úr smá
spjall ef maður gaf sér örlítinn tíma.
Dæmigerð heimsókn var þannig að
við, ég og Lucia komum inn ganginn
á Hrafnistu þar sem Kristrún var
einhversstaðar á röltinu. Hún fagn-
aði okkur og brosti breitt og kallaði
mig yfirleitt pabba eða afa eins og
hún gerði svo sem við aðra. Við fór-
um inn í herbergið hennar og feng-
um okkur súkkulaði sem bæði mér
og henni þótti gott. Síðan var lagt í
gönguferð og var þá farið um ganga
Hrafnistu en ef veður leyfði þá var
farið út. Kristrúnu leið best í hita,
hún hafði engan áhuga á að ganga
úti, ef kalt var þá hreyfðist hún ekki
og stundi ó,ó… Það kom fyrir að við
gengum með hana svo langt sem í
Grasagarðinn í Laugardalnum, geri
aðrir betur, rúmlega áttatíu ára
gömul. Það var eitt sem ég held að
við höfum öll haft haft gaman af en
það var að raula lagstúfa með Krist-
rúnu og dansa hliðar saman hliðar á
sama tíma, þetta endaði oftast í góð-
um hlátri hjá henni og okkur.
Síðasta heimsókn okkar til Krist-
rúnar áður en hún fékk blóðtappa og
lagðist í rúmið var skemmtileg. Með
okkur í för var Ágúst Þór barnabarn
Kristrúnar. Þegar við sögðum henni
hver væri með okkur þá var eins og
hún vissi hver hann væri. Hún hóf að
raula a.b.c.d og síðan brosti hún, hló
og sagði ganga, ganga, ganga en
Kristrún hafði tekið virkan þátt í
uppeldi hans og systkina hans fyrir
aldarfjórðungi síðan. Það var eins og
okkur fyndist við ná einstaka sinnum
meiri tengingu við Kristrúnu síðustu
vikur og mánuði. Það er erfitt að út-
skýra svona nokkuð en eitthvað var
það sem skapaði okkur þá þægilegu
tilfinningu að hún vissi meira um og
af okkur en oftast leit út fyrir.
Tengdamamma, hvíl í friði.
Ragnar Helgi Róbertsson.
Kristrún Sigurrós Á. Lund