Morgunblaðið - 14.01.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JANÚAR 2011
✝ Edda Sigurð-ardóttir lífeinda-
fræðingur fæddist í
Reykjavík 12. júní
1942. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 28. desember
2010.
Foreldrar hennar
voru Guðný Jóns-
dóttir kjólameistari,
f. 16. desember 1915,
d. 24. desember 1996,
og Sigurður Norð-
dahl, starfsmaður í
útlendingaeftirliti og
kvikmyndagerðarmaður, f. 6. nóv-
hennar er Einar Hákonarson list-
málari, f. 14. janúar 1945. Guðný
var gift Pascal-Ange Mucchielli, f.
2. júlí 1972, þau skildu. Guðný á tvo
bræður samfeðra, Hákon Ein-
arsson, f. 31. mars 1971, og Hjálmar
Einarsson, f. 5. ágúst 1975.
Edda lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík 1962.
Að stúdentsprófi loknu hóf hún
nám í meinatækni og sótti verklega
kennslu á rannsóknarstofu Land-
spítalans, því námi lauk hún árið
1964. Edda starfaði á Sahlgrenska
sjúkrahúsinu í Gautaborg í Svíþjóð
árið 1966. Eftir að heim kom sneri
hún aftur til starfa á rannsóknar-
stofu Landspítalans.
Útför Eddu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag, 14. janúar 2011, og
hefst athöfnin kl. 15.
ember 1914, d. 11.
janúar 1972. Edda
var einkabarn Guð-
nýjar en á eina systur
samfeðra, Kristínu
Sigurðardóttur, f. 17.
september 1947.
Uppeldisfaðir Eddu,
eiginmaður Guð-
nýjar, var Kristján
Elíasson stjórn-
arráðsfulltrúi, f. 6.
ágúst 1911, d. 12. des-
ember 1988.
Edda átti eina dótt-
ur, Guðnýju Ein-
arsdóttur, f. 26. apríl 1969. Faðir
Edda æskuvinkona mín er til
moldar borin í dag, þótt dauðinn
væri henni líkn frá þraut, þá hellist
sorgin og söknuðurinn yfir. Harð-
skeyttur og óvæginn sjúkdómur
heltók jafnt og þétt líkama hennar
allan en andann átti hún ósnertan,
skýrari en nokkru sinni fyrr og
sjúkdóminn bar hún með reisn allt
til síðustu stundar.
Tólf og þrettán ára gamlar urð-
um við sessunautar í Gagnfræða-
skóla Vesturbæjar. Ég kom utan af
landi og átti ekki samleið með nein-
um, hinir bekkjarfélagarnir af Nes-
inu, úr Miðbæjarskólanum eða
Melaskóla pöruðu sig öll saman.
Ég settist aftast í stofuna og sat
þar ein. Einn bekkjarfélaginn var
ókominn, lá á Landakoti að stríða
við afleiðingar sprungins botn-
langa. Það var Edda. Einn daginn
birtist hún og átti þá engra ann-
arra kosta völ en velja mig að
sessunaut.
Við vorum ólíkar, ég úr stórum
systkinahóp, hún einbirni á sínu
heimili. En mæður okkar voru báð-
ar austfirskar og þekktust og ég
var fædd á Snæfellsnesi eins og
stjúpi hennar. Við urðum bestu
vinkonur ævilangt, urðum heima-
gangar hvor hjá annarri, fjölskylda
annarrar varð hliðarfjölskylda
hinnar, systkini mín urðu hennar
og mamma varð henni trúnaðar-
maður og stjúpi hennar minn.
Leiðir okkar sem bekkjarsystra
skildi í fjórða bekk í menntaskóla
en það breytti ekki vinskapnum og
nýir vinir mínir urðu hennar og öf-
ugt. Vinskapurinn var aldrei haml-
andi og þótt við værum algjörar
samlokur á þeim aldri sem það til-
heyrði valdi hvor sinn umgengn-
isvinahóp þegar árin liðu svo sem
eðli og áhugamál leiddu til, án þess
það skerti vináttuna.
Við tókum alltaf þátt í öllum
bæði gleði- og sorgarefnum hvor
annarrar og vorum fyrstar á vett-
vang við öll þau tækifæri. Við átt-
um börnin okkar á sama tíma.
Edda var í mat með Guðnýju,
einkadóttur sína, mánaðargamla
þegar eldri sonur minn fæddist og
Edda keyrði mig á fæðingarheim-
ilið í fjarveru föðurins þegar sá
yngri fæddist.
Þegar við hjónin fluttumst til
Englands í nokkur ár kom Edda
ofan úr Breiðholti um miðja nótt og
keyrði okkur á flugrútuna. Það fór
vel á því að hún, reynslumeiri,
leiddi mig þannig úr hlaði. Eftir að
við fluttum heim varð samgangur-
inn aldrei eins mikill og áður.
Edda átti stóran og fjölmennan
vinahóp og var vinur vina sinna.
Það hefur verið aðdáunarvert og í
raun fagurt að sjá hvernig vinir
Eddu báru hana á höndum, svo
sem hægt var, síðasta spölinn.
Edda var fagurkeri og lífs-
nautnamaður í bestu merkingu
þess orðs. Mamma hennar var
kjólameistari og rak litla sauma-
stofu og Edda vandist snemma á að
skoða helstu tískublöð utan úr Evr-
ópu. Hún fór ung til útlanda og þá
keypti hún á mig, sem heima sat,
föt og fleira.
Edda var sjálfstæð í skapi og
hafði mjög ákveðinn smekk, hún
hneigðist að listum og hafði yndi af
ferðalögum, hún var vinnusöm og
kröfuhörð en hófsöm.
Að leiðarlokum ber þakklæti fyr-
ir samfylgdina hæst.
Sjöfn.
Á himni sínum hækkar sól.
Um heiðblá loft og tær
hún lýsir enn þitt land í náð,
og ljóma sínum slær
um hina mjúku, hljóðu gröf.
Og hljóta loks þú skalt
eitt kveðjuljóð, svo litla gjöf
að launum fyrir allt.
(G. Böðvarsson)
Elsku Edda.
Við þökkum þér innilega tæplega
fimmtíu ára samfylgd og vináttu.
Kær kveðja,
Kristín og Hrafn.
Látin er um aldur fram eftir erf-
ið veikindi samstarfskona og
traustur vinur til fjölmargra ára,
Edda Sigurðardóttir lífeindafræð-
ingur. Upp í hugann koma minn-
ingar sem spanna nokkra tugi ára.
Sorg, virðing og söknuður ríkir nú
meðal samstarfsmanna á rann-
sóknarstofum Landspítalans.
Edda var skarpgreind, heil-
steypt og vönduð manneskja. Hún
var fljót að hugsa, forkur dugleg,
samviskusöm, föst fyrir og sam-
kvæm sjálfri sér, trygg, smekkvís
mjög, listhneigð, félagslynd og svo
mætti lengi telja. Allra þessara
góðu eiginleika Eddu hefur rann-
sóknarstofan og starfsfólk hennar
fengið að njóta í um 40 ár.
Edda vann fyrst við almenn
rannsóknastörf á meinefnafræði-
deild. Fljótlega komu framúrskar-
andi hæfileikar hennar í ljós og
voru henni þá falin ýmis vandasöm
verkefni innan deildarinnar. Verk-
efni þessi tengdust aðferðafræði og
tækjafræði og öll leysti hún þau vel
af hendi. Eftir að tölvuvæðing var
innleidd á rannsóknarstofuna var
Eddu falið að sjá um tölvumál, m.a.
að koma á samskiptum á milli flók-
inna tækja og tölvu. Þessi verk
leysti Edda eins og önnur á þann
hátt að var til fyrirmyndar. Auk
þess gegndi hún starfi staðgengils
yfirlífeindafræðings um áratuga
skeið með miklum sóma.
Við sitjum eftir með góðar minn-
ingar sem við varðveitum og erum
þakklát fyrir þann tíma sem við
fengum með Eddu. Guðnýju einka-
barni Eddu sem og öðrum ættingj-
um og vinum sendum við samúðar-
kveðjur.
Eddu Sigurðardóttur kveðjum
við með virðingu og þökk.
F.h. samstarfsfólks,
Lísbet Grímsdóttir, Ísleifur
Ólafsson, Una Guðnadóttir.
Þegar ég hitti Eddu síðast fyrir
um tveimur mánuðum var hún að
undirbúa saumaklúbb með gömlum
vinkonum, þær ætluðu að koma til
hennar í Sóltúnið. Það eru ekki all-
ir sem taka þátt í lífinu fram undir
það síðasta þrátt fyrir bága heilsu,
en það gerði Edda. Enda hafði hún
alltaf kunnað að njóta lífsins og
finna það sem veitir gleði og auðg-
ar tilveruna, hvort sem það voru
góðar bækur, leikrit eða bíómynd-
ir, gamlir og nýir staðir eða franskt
rauðvín með gömlum, góðum vin-
um.
Edda hafði einhvern glæsibrag
sem erfitt er að lýsa, hún hafði
mjög ákveðinn smekk og sagði
stundum að hún keypti sömu flík-
urnar aftur og aftur. Það var alltaf
gaman að sjá hverju hún klæddist,
og yfirleitt var eitthvað sem maður
gat ekki annað en dáðst að upp-
hátt.
Hún drakk í sig þekkingu og
virtist hafa hana alla á takteinum
ef á þurfti að halda, enda vildu allir
vera með henni í liði ef spilað var
spurningaspil á jóladag hjá foreldr-
um mínum og þess var gætt að hún
lenti helst ekki í liði með föður mín-
um eða föðurbróður. Það skorti
aldrei umræðuefnin þegar Edda
var nálæg en það var erfitt að
mæla með myndum eða bókum við
Edda Sigurðardóttir
✝ Halldór Rósmund-ur Helgason fædd-
ist í Vestmannaeyjum
1. júní 1926. Hann lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 2. janúar
2011. Foreldrar hans
voru Ragnhildur
Magnúsdóttir frá
Steinum undir Eyja-
fjöllum, f. 19. febrúar
1900, d. 14. janúar
1939, dóttir Guðríðar
Jónsdóttur og Magn-
úsar Jónssonar, og
Helgi Kristinn Hall-
dórsson frá Ólafsfirði, f. 19. ágúst
1897, d. 27. janúar 1977, sonur Þor-
gríms Halldórs Guðmundssonar og
Guðrúnar Margrétar Gottskálks-
dóttur. Systkini Halldórs eru: Torfi
Alexander (látinn), Guðbjörg María
(látin), Guðrún Stella, Guðlaug Inga,
Ragna Steina, Margrét Jónfríður og
Sigurbjörn Ragnar.
Hinn 9. júní 1951 kvæntist Hall-
dór Sigríði Halldóru Loftsdóttur frá
Hafnarfirði, f. 26. mars 1925, d. 16.
maí 1993. Hún var dóttir Kristínar
Salómonsdóttur og Lofts Sigfússon-
ar. Halldór og Sigríður eignuðust
dætur. 3) Halldóra, f. 13. ágúst 1961,
maki Erlingur Rúnar Hannesson, f.
21. júní 1962. Börn þeirra eru: a)
Jens Arnar, f. 2. september 1979,
sambýliskona Sigrún Dögg Guð-
jónsdóttir, f. 3. desember 1979. b)
Heiða Björg, f. 3. júní 1982, sam-
býlismaður Arnar Þór Þorleifsson,
f. 3. apríl 1967, þau eiga fimm börn.
c) Rúnar Ingi, f. 27. janúar 1989,
sambýliskona Kristín Friðriksdóttir,
f. 5. júní 1989, þau eiga einn son.
Vinkona Halldórs síðastliðin tíu ár
er Guðrún Bjarnadóttir, f. 17. októ-
ber 1933.
Halldór og Sigríður hófu sinn bú-
skap í Hafnarfirði, þar sem þau
byggðu sér einbýlishús að Hraun-
brún 36 og bjuggu þar til ársins
1987. Fjölskyldan og heimilið áttu
hug þeirra og hjarta. Börn þeirra
fluttu öll til Njarðvíkur og til að geta
verið nær þeim og barnabörnunum
keyptu þau sér raðhús að Hlíðarvegi
58 þar í bæ. Síðustu þrjú árin bjó
Halldór að Pósthússtræti 3. Halldór
sat í stjórn Verkamannafélagsins
Hlífar í mörg ár. Hann vann hjá Ol-
íufélaginu Essó í yfir 30 ár. Halldór
vann hjá fyrirtæki sonar síns, RH
Innréttingum, í nær 20 ár við ýmis
störf og þar naut hann sín vel. Hann
tók þátt í starfi eldri borgara á Suð-
urnesjum og söng með Eldeyj-
arkórnum í nokkur ár.
Útför Halldórs fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 14. jan-
úar 2011, og hefst athöfnin kl. 13.
þrjú börn: 1) Magnea,
f. 3. ágúst 1948, maki
Kristján Ingi Helga-
son, f. 14. maí 1948.
Börn hennar eru: a)
Halldór Rósmundur, f.
21. júní 1966, maki
Vilfríður Þorsteins-
dóttir, f. 23. ágúst
1964, þau eiga fimm
börn. b) Hinrik Svav-
ar, f. 20. ágúst 1969,
sambýliskona Hrafn-
hildur Arna Arn-
ardóttir, f. 24. febrúar
1979, þau eiga fimm
börn. c) Bjarklind Alda, f. 2. janúar
1976, maki Guðmundur Þór Brynj-
arsson, f. 12. febrúar 1979, þau eiga
þrjú börn. 2) Ragnar Helgi, f. 1.
ágúst 1951, maki Þórunn Friðriks-
dóttir, f. 28. apríl 1951. Börn þeirra
eru: a) Sigríður Halldóra, f. 26. maí
1969, hún á eina dóttur. b) Friðrik
Pétur, f. 23. maí 1970, maki Svandís
Gylfadóttir, f. 23. nóvember 1969,
þau eiga þrjú börn. c) Sigrún, f. 13.
september 1973, hún á tvær dætur.
d) Ragnar Halldór, f. 6. desember
1976, maki Þórey Ástráðsdóttir, f.
16. september 1975, þau eiga tvær
Elsku pabbi minn, ég kveð þig nú í
hinsta sinn og það er svo sárt.
Ég hef staðið mig að því undan-
farna daga að líta út um eldhúsglugg-
ann eftir hádegi og bíða eftir að sjá
þig koma í innkeyrsluna á fína jepp-
anum þínum.
En enginn kemur og nú á ég bara
eftir allar fallegu og góðu minning-
arnar um þig.
Þú varst yndislegur pabbi og leið-
beindir mér í æsku um hvaða veg ég
ætti að ganga til að eiga gott líf. Þú
lifðir fyrir fjölskylduna þína og vildir
allt fyrir okkur gera. Þú varst svo
stoltur af öllum hópnum þínum og
fylgdist vel með hvað allir voru að
gera.
Að fá þær fréttir um miðjan des-
ember að þú værir svona mikið veik-
ur var sem reiðarslag fyrir okkur öll.
Að fá að vera hjá þér þegar þú kvadd-
ir og heyra þig syngja sálma er minn-
ing sem ég mun geyma í hjarta mínu
alltaf.
Elsku pabbi, ég vil þakka þér fyrir
að hafa valið mig og verið mér svo
traustur pabbi öll mín ár. Kveð þig
með tár í augum og sorg í hjarta.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Þín dóttir,
Halldóra.
Kæri tengdapabbi.
Eftir stutt en erfið veikindi hefur
þú nú kvatt okkur og ert nú vonandi
kominn í Sumarlandið sem þú bast
miklar vonir við enda varstu mjög
trúaður maður.
Okkar kynni hófust fyrir um það
bil 10 árum þegar ég hóf sambúð með
dóttur þinni, Magneu, og varð með
okkur mikill vinskapur sem hélst alla
tíð.
Þú tókst mér síðan fagnandi sem
tengdasyni þegar við Maggy giftum
okkur og var ég þá orðinn fullgildur
fjölskyldumeðlimur.
Sunnudagarnir síðustu árin voru
skemmtilegir, þú komst nær undan-
tekningarlaust í heimsókn með Guð-
rúnu vinkonu þinni og var þá mikið
spjallað og rætt, við virtumst geta
spjallað um alla hluti milli himins og
jarðar.
Þú varst mikill hagleiksmaður og
eru útskurðirnir þínir snilldarverk,
en meðal annars gerðir þú klukkur
sem prýða mörg heimili í dag.
Einu tók ég eftir fljótlega eftir að
ég kynntist þér; þú varst með ólækn-
andi bíladellu og áttir alltaf fína stíf-
bónaða bíla, enda varstu alla tíð dug-
legur að ferðast um.
Fyrir fáeinum árum ákvaðst þú að
skipta um húsnæði og flytja af Hlíð-
arveginum sem þú hafðir búið á alla
tíð síðan þú fluttir í Njarðvík, og
keyptir þú glæsilega íbúð í Pósthús-
stræti 3 í Keflavík. Þarna varstu
hamingjusamur með stórar lokaðar
svalir sem snúa út að sjónum. Þarna
leið þér vel, að sitja í skipstjórastóln-
um í horninu og horfa út á sjóinn.
Þú hafðir líka mjög gaman af
íþróttum og sagðir mér að þú hefðir
horft á flestar tegundir íþrótta og
haft gaman af öllu, en sennilega hafð-
ir þú mest gaman af handbolta-
strákunum okkar og einnig enska
boltanum, en við horfðum saman á
ófáa leikina þegar þú komst í heim-
sóknir á sunnudögum.
En nú ert þú farinn héðan af þess-
um áfangastað okkar allra, og von-
andi kominn á þann næsta, í Sumar-
landið, en eins og ég sagði áður varst
þú mjög trúaður maður og sást fyrir
þér bjart framhaldslíf.
Guð geymi þig, Dóri minn, um alla
tíð. Ég votta börnum þínum og öllum
þér tengdum mína innilegustu sam-
úð.
Kristján Ingi Helgason.
Við söknum þín, er yfir bæinn
sólin skín, á dögum björtum
er mánaskinið merlar sæinn
myndast tóm í okkar hjörtum.
Myndin þín mun okkur skína
mæt og góð þó líði árin,
minning ljúf um lífsbraut þína
líknar þegar falla tárin.
(G.J.M.)
Elskulegur tengdafaðir minn er
fallinn í valinn eftir stutt veikindi.
Halldór var hlýr maður og fullur af
lífsfjöri sem lýsti upp umhverfið sitt
með miklum glæsileika og gjarnan
var glettnin ekki langt undan. Hann
var orðheppinn maður og lét hann oft
mörg gullkornin falla við hin ýmsu
atvik og það var alltaf glatt á hjalla í
kringum hann allt fram á síðasta dag.
Halldóri var alltaf efst í huga vel-
ferð og hamingja allra í kring og
fengu afa- og langafabörnin hans að
njóta þess jafnt og aðrir. Hann gaf
þeim ætíð góðan tíma og fylgdist vel
með því sem þau tóku sér fyrir hend-
ur, hvort sem var í leik eða starfi.
Halldór og ég vorum alla tíð miklir
vinir og bárum óblendna virðingu
hvort fyrir öðru.
Ég mun minnast hans með hlýhug
og þakklæti fyrir samfylgdina í þau
44 ár sem ég fékk að njóta elsku
hans, umhyggju og kærleika.
Að leiðarlokum þakka ég Halldóri
tengdaföður mínum allt það sem
hann var mér og fjölskyldu minni.
Minning hans er ljós í lífi okkar.
Þórunn Friðriksdóttir.
Það skrýtið að sitja og rifja upp all-
ar góðu minningarnar um þig. Ég
man eftir mér á Hraunbrúninni, við
eldhúsborðið. Sagan segir að ég hafi
verið fjögurra ára gömul þegar ég
spurði afa Dóra og ömmu Siggu
hvort ég mætti ekki eiga þau sem
ömmu mína og afa fyrst ég væri
nýbúin að missa afa minn. Þau sam-
þykktu það strax og þar með var það
ákveðið að Dóri bróðir hennar
mömmu og Sigga mágkona urðu mér
hin yndislegu amma Sigga og afi
Dóri.
Það hefur ekki breyst þó svo að sú
sem sat við eldhúsborðið sé orðin
fullorðin í dag. Afi Dóri var mjög
duglegur að rækta fólkið sitt, laug-
ardagsmorgnar voru yfirleitt frá-
teknir hjá honum, þá keyrði hann í
bæinn og fór í heimsóknir. Oftast
endaði hann hjá okkur á Norður-
vanginum og þar var alltaf jafnmikið
spjallað og hlegið.
Eftir að ég flutti að heiman fór ég
oft heim á laugardögum til að hitta á
þann gamla, hann var með svo góða
nærveru og ég vildi ekki missa af
þessum heimsóknum. Það var ynd-
islegt að hafa hann og Guðrúnu í
Halldór Rósmundur
Helgason