Morgunblaðið - 11.03.2011, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MARS 2011
✝ Ása Hjálm-arsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 4.
maí 1931. Hún lést
á LSH – Landakoti
1. mars 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jóna
Kristinsdóttir,
ljósmóðir, fædd að
Steinskoti á Ár-
skógsströnd 21.
desember 1895, d. 27. október
1975, og Hjálmar Eiríksson,
verslunarstjóri, fæddur í Vest-
mannaeyjum 25. janúar 1900,
d. 18. ágúst 1940. Systkini Ásu
eru Sigurbjörg, f. 2. apríl
1923, d. 1. maí 2010, Eiríkur,
f. 4. júlí 1924, d. 5. september
1971, Helga Ágústa, f. 2. júlí
1927, d. 7. júlí 2004, Anna, f.
16. desember 1929, Fríða, f. 4.
febrúar 1935.
Þann 5. september 1953
giftist Ása eftirlifandi eig-
inmanni sínum Hauki Ingi-
marssyni bifreiðasmið, f. 8.
september 1930 í Reykjavík.
Þeirra dóttir er María Jóna
Hauksdóttir, f. 28. janúar
1954. Maki hennar er Þor-
steinn Baldur Sæmundsson, f.
14. nóvember 1953. Þeirra
synir eru: a)
Haukur Sæmund-
ur, f. 30. júní
1979, hans unn-
usta er Ríkey
Valdimarsdóttir,
f. 13. janúar 1982.
Þeirra synir eru
Eiríkur Ingimar,
f. 27. desember
2006, og Hjálmar
Freyr, f. 25. júlí
2010. b) Steinn
Ingi, f. 26. nóvember 1984,
hans kærasta er Kristín María
Stefánsdóttir, f. 25. júlí 1984,
dóttir hennar er Júníana
Tinna Hrafnsdóttir, f. 19. júní
2007.
Lengst af bjuggu Ása og
Haukur að Hvassaleiti 14. Ása
starfaði mest alla sína starfs-
ævi hjá Tóbaksverzlun ríkisins
og síðar eftir sameiningu hjá
ÁTVR, frá árinu 1950 til árs-
ins 2003 þegar hún lét af
störfum sökum aldurs eða alls
í 53 ár. Ása starfaði í Sam-
hjálp kvenna, samtökum fyrir
konur sem greinst hafa með
brjóstakrabbamein, á árunum
1985 til 2007.
Útför Ásu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 11. mars
2011, og hefst athöfnin kl. 11.
Nú er komið að þeirri stundu
sem ég hef undir niðri kviðið
fyrir frá því að ég var barn, að
ég kveð yndislega mömmu mína
í hinsta sinn.
Elsku hjartans mamma,
þakka þér fyrir árin sem við höf-
um átt saman í blíðu og stríðu.
Mamma var Vestmannaeyjas-
telpa, fædd þar og uppalin og
stolt af sínum uppruna. Hún
minntist æskuáranna með hlýju
en föðurmissir þegar hún var
níu ára hafði djúp áhrif á líf
hennar. Hún var öflug hand-
boltakona á sínum yngri árum
og lék með íþróttafélaginu Þór í
Eyjum. Mamma var einstaklega
falleg kona og ávallt vel tilhöfð.
Mér fannst hún alltaf bera af á
vinnustaðnum en hún vann allan
sinn starfsferil í Reykjavík hjá
sama fyrirtækinu, Tóbakinu og
síðar ÁTVR eða í 53 ár. Hún
stundaði vinnu sína af kost-
gæfni, trúmennsku og samvisku-
semi. En af umhyggju mömmu
og elsku fengum við litla fjöl-
skyldan stærstan skerf. Hún
fylgdist af áhuga með okkar vel-
ferð og þá sérstaklega með
augasteinunum sínum tveimur,
ömmustrákunum sem voru
henni alla tíð einstakir gleðigjaf-
ar. Í uppvextinum áttu þeir ætíð
öruggt skjól, fyrst í Hvassaleit-
inu, þá Kringlunni og núna síð-
ast í Furugerðinu. Væntumþykj-
an var algjörlega gagnkvæm.
Seinni árin bættust síðan við
langömmustrákarnir sem ekki
síður fengu að njóta elsku henn-
ar þótt langt væri á milli. Þökk
sé tækninni þá gat hún oft
spjallað við litlu fjölskylduna í
Álaborg sem gaf henni mikið.
Þessi sama tækni gerði henni
kleift að fylgjast með yngri dótt-
ursyninum meðan hann dvaldi í
Japan og leið henni miklu betur
með fjarlægðina vegna þessa.
Mamma fékk sinn skerf af
mótlæti og gekk ekki alltaf heil
til skógar. En þrátt fyrir að al-
varlegir sjúkdómar hrjáðu hana,
kom það ekki í veg fyrir að hún
gerði allt fyrir okkur sem hún
gat. Í fjöldamörg ár starfaði
mamma sem sjálfboðaliði með
Samhjálp kvenna þar sem hún
m.a. heimsótti og aðstoðaði aðr-
ar konur sem höfðu fengið
brjóstakrabbamein. Ferðalög
voru mömmu hugleikin, hvort
sem var innanlands eða til fram-
andi staða erlendis. En innan-
lands jafnaðist ekkert á við
veruna í sumarbústaðnum Ara-
rat, sem þau hjónin byggðu og í
sameiningu breyttu þau um-
hverfinu úr gróðursnauðu landi í
yndislega gróðurvin.
Núna seinni árin hafa ekki
verið þér góð, elsku mamma
mín, heilsufarlega séð og ósegj-
anlega erfitt að geta ekki hjálp-
að þér í óskiljanlegum erfiðleik-
um þínum, vanlíðan og sársauka.
Ég trúi því og treysti að núna
sért þú laus undan viðjum helsis
og að þér líði dásamlega vel.
Elsku hjartans mamma mín,
takk fyrir allt og góður Guð gefi
þér góða nótt.
Þín dóttir,
María (Mæja).
Hún Ása tengdamamma mín
var næstfallegasta stelpa sem ég
hef séð. Kynni okkar stóðu í
hálfan fjórða áratug. Hún tók á
móti mér, horrenglulegum síð-
hærðum strákpjakki sem var að
gera hosur sínar grænar fyrir
einkadótturinni, henni Mæju.
Hafi henni ekki litist á mig lét
hún á engu bera því aldrei sýndi
hún mér annað en hlýju og ynd-
islegheit. Áhugi hennar og um-
hyggja fyrir velferð dótturinnar
og síðar litlu fjölskyldunnar okk-
ar voru ósvikin og endalaus. Eft-
ir að eldri drengurinn okkar
fæddist og æ síðan var hún
„Amma“ með stóru A-i og
Haukur tengdapabbi var „Afi“.
Hún fylgdist með öllu sem
barnabörnin gerðu og aðhöfðust.
Vildi vita um allt og svo lagin
var hún að komast að því að
drengirnir sögðu að hún hefði
spjarað sig með sóma í löggunni
við yfirheyrslur. Hún var stolt
og gladdist yfir öllu því sem vel
tókst hjá barnabörnunum. Ekk-
ert var til sparað af hennar
hendi til þess að svo mætti
verða, hvorki smátt né stórt.
Hún hafði líka áhyggjur fyrir
þeirra hönd þegar á móti blés
eða þegar hún hélt að eitthvað
amaði að. Amma var úr Eyjum
og þótt hún hafi ekki alltaf getað
verið heima eftir að móðir henn-
ar var ein orðin með systkinin
sex talaði hún alltaf um „heima í
Eyjum“. Þar sem hún hafði spil-
að handbolta með Þór hélt hún
með Eyjamönnum í öllum
íþróttum. En auðvitað hélt hún
með litla KR-ingnum sínum
meðan hann lék í yngri flokk-
unum og hún tók heilshugar
þátt í gleði og sorgum fótbolta-
fíklanna í enska boltanum.
Minningabrotin gægjast fram
hvert af öðru: Allar Eyjasyst-
urnar samankomnar til að lita
hver aðra. Hávaðinn eins og í
meðalfuglabjargi og önnur hver
setning endaði á „þú veist“, en
það orðtak hefur meira að segja
ratað inn í þjóðhátíðarkveðskap
Eyjamanna. Gjallandi hlátur „þú
veist“, þvílíkt stuð. Brúðkaups-
dagur okkar Mæju þegar amma
ótrúlega fín og falleg skyggði á
allar konur nema eina. Og ég
heyri ennþá fagnaðarhrópin
hennar þegar ég hringdi og
sagði frá fæðingu drengjanna
eins og ég hefði heyrt þau í gær.
Ég man líka matargerðina henn-
ar en hún var snilldarkokkur
meðan hún hafði heilsu, ferðalög
okkar bæði í útlöndum og ekki
síst í bústaðinn „þar sem víðsýn-
ið skín“.
Hún amma var þónokkur
prímadonna, sjálfsagt vegna
þess að afi bar hana á höndum
sér alla þeirra samveru. Ekkert
var of gott fyrir ljóshærðu Eyja-
stelpuna sem bankaði í öxlina á
honum á Borginni fyrir löngu.
Það eru þung örlög að veikj-
ast af sjúkdómi sem smátt og
smátt rænir mann sjálfum sér
eins og amma þurfti að reyna og
erfitt þeim sem elskuðu hana
mest að fylgjast vanmáttug með.
Þótt við hefðum öll viljað hafa
hana hjá okkur miklu lengur vil
ég líta svo á að nú sé hún frjáls
úr viðjum sjúkdómsins sem var
henni svo grimmur.
Öll elska sem ég á til fylgir
henni ömmu á leið hennar til
móts við ljósið eilífa. Ég veit að
vel verður tekið á móti henni og
ég hlakka til að hitta hana aftur
sjálfri sér líka, brosmilda, fal-
lega, ákveðna og forvitna um
hagi þeirra sem skiptu hana
mestu máli. Að lokum get ég að-
eins sagt: Takk fyrir mig og
mína. Takk fyrir allt. Guð geymi
þig.
Þinn
Þorsteinn (Steini).
Amma mín var yndisleg kona.
Hjá henni og afa áttum við
bræður alltaf vísan stað, fyrst í
Hvassaleiti, síðar í Kringlunni
og seinast í Furugerðinu. Hótel
amma var ávallt griðastaður, og
hálfgerð vin í eyðimörkinni, sér í
lagi fyrir mig, óharðnaðan ung-
linginn, gegnum alla mína fram-
haldsskólagöngu. Þar fékk mað-
ur frið til að leggja sig í nokkra
tíma ef þreytan sagði til sín, þar
voru bornar á borð fyrir mann
hverjar þær veigar sem maður
hafði lyst á, þar var innihald
íþróttatöskunnar tekið og þrifið
og straujað og að lokinni dvöl
fékk maður einatt einkabílstjóra
til að skutla sér heim á leið.
Einnig eru minnisstæðir morgn-
arnir heima hjá afa og ömmu,
þegar við bræður vorum þar í
pössun, þegar maður vaknaði
upp við morgunverðarborð sem
hefði sómt sér vel á bestu hót-
elum og var síðan dekraður
fram að þeirri stundu að foreldr-
arnir sóttu mann á ný. Amma og
afi hafa alltaf haft hagsmuni
okkar bræðra að leiðarljósi. Hjá
þeim höfum við alltaf verið í
fyrsta sæti – og við höfum aldrei
farið varhluta af því. Samkeppn-
in jókst hinsvegar þegar við hóf-
um að mæta heim til afa og
ömmu með kærustur okkar, sem
og þegar við eignuðumst börnin
okkar. Baráttan á toppnum varð
harðari, en við áttum samt alltaf
greiða leið að þeim gömlu.
Amma var glettin og glöð, en
það fór yfirleitt lítið fyrir henni
þegar við grínuðumst með hana
þar til henni þótti of fast að sér
sótt og kleip mann örlítið í síð-
una. Þetta fékk maður oftast að
reyna þegar maður kallaði hana
og hennar fólk útlendinga –
enda Eyjakona af gamla skól-
anum. Þar sem ég er búsettur
erlendis þá hef ég því miður
fengið alltof lítinn tíma með
ömmu síðustu ár. Samt sem áð-
ur voru það ávallt gleðistundir
þegar við hittumst, hvort sem
var á Íslandi eða þegar hún og
afi lögðu land undir fót og komu
í heimsókn til okkar í Dan-
mörku.
Þessi síðustu árin fór maður
að taka eftir því að amma
breyttist í fasi og fari, en hún
var samt sem áður alltaf amma,
og ástrík og umhyggjusöm að
vanda. Eins og einkennir hennar
kynslóð þá kvartaði hún aldrei
þrátt fyrir versnandi heilsu,
heldur bar harm sinn í hljóði.
Þar hafði hún ávallt afa sér við
hlið, sem hugsaði um hana og
annaðist eins og prinsessu. Þeg-
ar ljóst var hvert stefndi, þá
gafst mér færi á að koma heim
og vera með ömmu og fjölskyld-
unni þessa síðustu daga. Þrátt
fyrir þróttleysi og mismikla
meðvitund, þá fékk ég stuttu
eftir að ég kom eina undursam-
lega síðustu stund með ömmu
þar sem hún brosti svo fallega
til mín og svaraði mér stuttlega
með blíðri rödd. Þótt það væri
erfitt, þá var yndislegt að heyra
röddina hennar aftur – þó það
væri í hinsta sinn.
Er hinsti svefninn hjarta stöðvar
mitt.
Herra, sál mín þráir ríki þitt.
Í arma þína andinn glaður flýr,
um eilífð sæll í návist þinni býr.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Haukur Sæmundur
Þorsteinsson.
Amma Ása fór frá okkur þann
1. mars síðastliðinn eftir erfiða
baráttu. Erfitt er að finna lýs-
ingarorð sem hæfir ömmu
minni. Örlát, elskuleg, hlý. Öll
þessi orð eiga svo vel við en
samt var hún svo miklu meira
en það. Hún tók þátt í öllu því
sem ég gerði, hvort sem það var
að hvetja mig áfram í yngri
flokkunum í fótbolta (jafnvel þó
að ég hafi spilað fyrir KR en
ekki ÍBV!), styðja mig í námi,
jafnvel þótt það þýddi að ég
myndi flytjast búferlum til Jap-
ans eða bara spjalla um daginn
og veginn.
Á framhaldsskólaárum mín-
um átti ég nánast heima í Furu-
gerði 13. Kom nær daglega eftir
skóla heim til afa og ömmu þar
sem maður fékk að borða eins
mikið og maður gat í sig látið.
„Viltu ekki fá þér meira að
borða? Þú ert svo grannur!“
voru orð sem maður heyrði ótt
og títt. Á meðan ég bjó í Tókýó
heyrði ég í afa og ömmu á
tveggja daga fresti í gegnum
Skype. Þá lýsti ég fyrir þeim
hvað ég væri að bardúsa og
hlustaði hún hugfangin á barna-
barnið sitt tala um hversdags-
leikann í stórborginni í austri.
Þegar svo stór hluti af manns
lífi fer verður til ákveðið tóma-
rúm sem erfitt verður að fylla.
En eftir standa allar minning-
arnar, samræðurnar og ferða-
lögin sem við fórum í saman.
Allar stundirnar uppi í bústað.
Allir dagar sem ég hafði hana í
mínu lífi.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Steinn Ingi.
Frá því að við Haukur byrj-
uðum saman var mér tekið sem
einu af barnabörnunum. Aldrei
komum við í heimsókn án þess
að vera boðinn matur og að
stjanað væri í kringum mann
eins og aðeins ömmum er lagið.
Það hætti ekki, þó svo við vær-
um flutt til Danmerkur. Ég hef
ekki tölu á þeim sendingum sem
okkur hafa borist með ýmsu
góðgæti frá Íslandi. Sendingun-
um fjölgaði ef eitthvað var eftir
að strákarnir fæddust, enda vel
hugsað um langömmustrákana.
Elsku Ása. Við eigum eftir að
sakna þess að tala við langömmu
í tölvunni og heyra þig hlæja að
vitleysunni í Hauki. Hvíl í friði.
Ríkey og strákarnir.
Ása
Hjálmarsdóttir
Þakkarkveðja.
Elsku besta Katrín, við kveðju
sendum þér,
úr klökkum vinahjörtum sú þökk
um loftin fer.
Nú ertu burtu horfin en hlustar þó
svo vel
er hrygg við sitjum eftir við leik að
völu og skel.
Víst ertu áfram nálæg og hressir
okkar hug,
huggar daprar sálir og lyftir þeim
á flug.
Þú nældir þér í valmenni sem
umvafði þig ást,
ástríkur og blíður svo langa vegu
sást.
Og elsku litla soninn þinn ólstu
upp með dug,
allt þú honum kenndir með þínum
göfga hug,
þann gimstein hefur annast með
ástúð hverja stund.
Þeir eiga ljúfar minningar um þig
á Drottins grund.
Umhyggjan frá foreldrum var
fölskvalaus og sterk
og fjölskyldan þig studdi gegn
særindum og verk.
Þú elskaðir allt sem lifir og lífið
móti skein
þótt linuðust þínir fætur og veiktu
illvíg mein
því sálin þín var heiðrík og hugur
þinn var knár
og hjarta þitt var blíðlynt þótt
geigur ýfði sár.
Dirfska þín og kraftur kæfði alla
þraut
og kjarkur þinn til lífsins píslir
sigra hlaut.
Við vitum öll að launin sem ljúfa
hjartað fær
er líðan góð þá englum og guði
síń er nær.
Stríði þínu er lokið og kinnin þín
er köld.
Nú kveðjum við svo þakklát – en
hittumst seinna í kvöld.
Guðmundur Sæmundsson.
Elsku Katrín mín.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig. Undanfarið hefur
mér verið hugsað til mennta-
skólaáranna. Þegar við kynnt-
umst og hvernig við smullum
saman og urðum svo góðar vin-
konur. Ég get ekki annað en
brosað þegar ég hugsa um vet-
urinn sem við leigðum saman í
Ásabyggðinni, þá var ég á þriðja
ári og þú á því fjórða. Það var allt-
af svo gaman hjá okkur í þessari
litlu 35 fermetra íbúð. Ég man
alltaf þegar Palli bróðir þinn gaf
okkur að við héldum lambahakk
sem við elduðum, en þá var þetta
gamall hrútur og bragðið eftir
því. Við höfum hlegið og skemmt
okkur yfir þessu síðan.
Það var einmitt þegar við
leigðum í Ásabyggðinni sem Ei-
ríkur fór að venja komur sínar til
þín. Hann passaði vel í sambúð-
ina, við skiptumst á að spila Sno-
od og kepptumst um að ná sem
flestum stigum. Ég gleymi því
ekki þegar stærsta hunangsfluga
sem ég hef séð flaug inn um
gluggann okkar og við flúðum inn
í herbergi. Eiríkur kunni ráð við
þessu og fór í jakka og setti á sig
hettu og við tók eltingaleikur við
fluguna sem hann náði að klófesta
að lokum. Við vorum mikið saman
síðasta vetur og sumar. Við fórum
í sund, göngutúra og á kaffihús.
Þú varst dugleg að bjóða okkur
Hlyni í mat og við spjölluðum
fram eftir kvöldi. Ég bauð ykkur í
kökur og tróð Valdimar litla út af
sætindum svo hann var oft vel
hress þegar þið fóruð heim, ykk-
ur til mikillar gleði.
Á þessum tíma var ég ólétt. Þú
varst sú fyrsta sem ég færði frétt-
irnar og varst svo spennt og glöð
fyrir mína hönd. Þú grínaðist með
að nú kæmi lítil Katrín eða lítill
Katarínus í heiminn. Þegar Pétur
Örn fæddist síðasta sumar
komstu mikið í heimsókn til að
byrja með. Þú tókst myndavélina
þína með og varst dugleg að taka
af honum myndir. Þegar tók að
hausta fækkaði heimsóknunum
frá þér, en ég gat frekar komið til
þín. Þú sást alltaf skemmtilegu
hliðarnar á lífinu og hafðir húmor
fyrir sjálfri þér, jafnvel þegar þú
varst sem veikust. Ég man þegar
þú sagðir mér að þú værir svo
þakklát fyrir að hafa náð að halda
upp á afmælið hans Valdimars
litla áður en allt dundi yfir. Þú
varst svo ótrúlega dugleg og
barst þig svo vel. Þú vildir ekki að
ég hefði áhyggjur af þér, svona
var þér alltaf umhugað um aðra.
Ég sakna þín og er þakklát fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman. Ég sendi mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til Ei-
ríks, Valdimars litla og allrar
fjölskyldunnar.
Hvíldu í friði, yndislegust.
Helga María.
Stundum kynnumst við mann-
eskjum úr ákveðinni fjarlægð,
höfum setið með þeim að spjalli,
sötrað með þeim úr kaffibollum,
hlegið með þeim og jafnvel grátið.
Þessar sömu manneskjur þekkj-
um við kannski enn betur og nán-
ar í gegnum þriðja aðila, til dæm-
is náinn vin. Þannig kynntumst
við Katrínu Kolku, ekki síður en í
eigin persónu, í gegnum þau góðu
áhrif sem hún hafði á Eirík, einn
af okkar bestu vinum. Við minn-
umst þess að þegar Eiríkur fór að
gera hosur sínar grænar fyrir
Katrínu var hann varla mönnum
sinnandi af geðsveiflum ástar-
brímans. En við munum enn bet-
ur hve hann blómstraði þegar þau
fóru að draga sig saman fyrir al-
vöru. Þá skynjuðum við að Eirík-
ur hafði fundið í Katrínu góðan
vin og félaga sem færði honum
ást og hamingju. Eiríkur hefur
allt frá því við kynntumst honum
fyrst verið drengur góður en
Katrín gerði hann enn betri. Við
vissum að samband Eiríks og
Katrínar var þeim báðum ákaf-
lega mikilvægt. Þau voru sam-
stillt par og virtust oftar en ekki
hvort annars kjölfesta.
Eftir að þau skötuhjú hófu bú-
skap einkenndist heimilisbragur-
inn af hlýleika og vinarhug. Að
kíkja í kaffi til Katrínar og Eiríks
var án undantekninga ávísun á
ilmandi uppáhelling og eitthvert
gómsætt kruðerí með því. Og
þrátt fyrir að umræðurnar ættu
það til að renna saman við snarp-
heitt kaffið var alltaf stutt í gals-
ann, ekki síst af Katrínar hálfu.
Jafnvel eftir að syrta tók í álinn
varð þess ekki vart að Katrín tap-
aði léttleikanum og aldrei skynj-
uðum við annað en bjartsýni í
garð komandi tíma. Draumur
Katrínar var að verða ljósmóðir,
því miður tókst henni aldrei að ná
þeim áfanga. En ljósið sem frá
henni sjálfri stafaði mun glóa
áfram í brjóstum þeirra sem til
þekktu.
Þegar við minnumst Katrínar
verður okkur hugsað til mikils
náttúrubarns og ástríkrar móður
sem var heil, góð og falleg mann-
eskja. Við þökkum henni jafn-
framt fyrir að hafa verið okkar
hjartkæra félaga einstakur föru-
nautur og gleðjumst yfir því að
þeim skyldi auðnast að innsigla
heit sín. Megi gæfan fylgja hinum
unga kvisti sem af sambandi
þeirra hjóna spratt.
Haustið kom eins og veifað væri
vetrarslæðu um sumarnótt.
Stundum lífsins landamæri
leggjast niður alltof fljótt.
Þín fundið hefur ævin ósinn
ekki verður sköpum breytt.
Í minningunni lifa ljósin
loga þá fær ekkert deytt.
Kæru feðgar, foreldrar og
systkini, megið þið finna styrk í
sorg ykkar og söknuði, jafnt nú
og þegar lengra frá líður.
Ketill og Árni.
 Fleiri minningargreinar
um Katrínu Kolku Jóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.