Morgunblaðið - 21.03.2011, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. MARS 2011
Heiðursmaðurinn Ragnar
Georgsson frændi minn er látinn
eftir langa vanheilsu. Hann var
mikill örlagavaldur í mínu lífi.
Þannig var að við bjuggum í
sama húsi þegar ég var 7-10 ára
gamall. Ragnar var þá kennari
við Gagnfræðaskólann við
Hringbraut, sem síðan varð að
Hagaskóla. Þar kenndi hann
ensku, stærðfræði og landafræði.
Einnig vann hann á Fræðslu-
skrifstofu Reykjavíkur. Mér eru
enn í fersku minni heimsóknir
mínar inn til Ragnars. Það voru
einna merkustu stundir lífs míns.
Ég sat og horfði á hann undirbúa
sig fyrir kennslu, fara yfir próf
og verkefni. Stundum fékk ég
hlutverk eins og að raða verk-
efnum í stafrófsröð eða að reyna
að svara spurningum í landa-
fræði þegar hann var að semja
próf. Ég hreifst líka af skriftinni
hans, sem var einstaklega glæsi-
leg. Það er engin spurning að á
þessum árum hefur síast inn í
mig sú skólamálabaktería sem
seinna stjórnaði lífi mínu í 45 ár.
Árið 1956 varð Ragnar fyrsti
skólastjóri Réttarholtsskóla og
gegndi því starfi í tæpan áratug.
Hvarf hann síðan til starfa á
Ragnar Georgsson
✝ Ragnar Valdi-mar Georgsson
fæddist á Skjálg í
Kolbeins-
staðahreppi,
Hnappadalssýslu,
27. júlí 1923. Hann
lést á Landakots-
spítala 10. mars
2011.
Útför Ragnars
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 18. mars
2011.
Fræðsluskrifstofu
Reykjavíkur að
beiðni Jónasar B.
Jónssonar fræðslu-
stjóra, þess mæta
skólamanns. Þar
starfaði hann sem
skólafulltrúi og var í
miklum tengslum
við skólastjórnend-
ur. Það er engum
blöðum um það að
fletta að Ragnar var
mjög flinkur skólamaður sem
virðing var borin fyrir og gott
var að leita til. Mörgum leiðinda-
fundinum breytti hann í
skemmtun með því að bregða
fyrir sig húmornum sem hann
hafði nóg af.
Ég var á unglingsaldri þegar
ég byrjaði að fara í veiðiferðir
með Ragnari og Pétri bróður
hans. Fyrst í stangveiði og síðan
rjúpnaveiði. Þeir bræður voru
ekki bara góðir veiðimenn því
einnig báru þeir mikla virðingu
fyrir náttúru landsins og kenndu
mér margt nytsamlegt í þeim
málum. Allar ferðirnar voru fyrir
mig ekki bara veiðiferðir heldur
líka námsferðir. Ragnar var sér-
lega náttúrugreindur maður og
kunni ógrynni af sögum og nátt-
úrulýsingum. Ógleymanleg eru
kvöldin þegar komið var í nátt-
stað að loknum veiðidegi hvort
sem það var inni á Kili, við Iðu,
við Norðurá eða í Borgarnesi hjá
Guðrúnu systur þeirra bræðra
og Ragnari manni hennar. Þá
var dreypt á ljúfum drykkjum og
kærkominn matur snæddur. Á
þessum stundum var Ragnar í
essinu sínu enda húmorinn í önd-
vegi.
Ég sakna frænda míns mjög.
Við Siffý sendum Rannveigu,
Steinunni Birnu, Brynhildi og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Minning um mætan mann lif-
ir.
Árni Magnússon.
Ekkert er manninum dýr-
mætara en að eiga fjölskyldu og
góða vini. Ég var svo lánsamur
fyrir hartnær 40 árum að kynn-
ast Ragnari Georgssyni og að
eiga síðan með honum nokkra
daga hvert sumar við veiðar.
Ragnar var fjölmenntaður mað-
ur og hafði að ævistarfi að kenna
ungmennum og síðar að hlúa að
menntun og menningu á vegum
Reykjavíkurborgar. Því er ekki
að undra að hann kynni að miðla
kunnáttu og skilningi á flestum
málefnum sem bárust í tal. Og
þessi fróðleikur var fluttur af
mikilli mælsku með græsku-
lausri kímni. En Ragnar var
sannkallað náttúrubarn. Hann
þekkti alla fugla og skildi hegðan
þeirra, kunni nöfn blóma og
grasa og las veður úr skýjafari.
Hann var ótrúlega lunkinn veiði-
maður, sá á einhvern óskiljan-
legan hátt botninn í ánni, hvern-
ig straumar og iður hegðuðu sér
og þannig áttaði hann sig á hvar
laxinn hélt sig. „Þarna er skáp-
ur“ átti hann til að segja og þar
var þá lax. Iðulega máttum við
veiðifélagarnir, vonlausir, hnípn-
ir og hættir veiðum, upplifa að
sjá Ragnar taka af skarið og
setja í fisk!
Ég sé í hugskoti mínu gleði-
gjafann hann Ragnar sitja að
kvöldi í veiðikofanum með kank-
víslega brosið sitt, segjandi bráð-
fyndnar sögur og taka síðan und-
ir hláturinn okkar með kumrinu
sínu skemmtilega. Um leið og ég
þakka þessum hugljúfa vini fyrir
ógleymanlega samfylgd sendi ég
þeim Rannveigu og Steinunni
Birnu og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Árni Kristinsson.
Fyrst man ég eftir Ragnari á
badmintonvelli í Melaskólanum í
hópi badmintonmanna sem köll-
uðu sig Fuglana. Ég kynntist
Fuglunum vel því faðir minn var
einn félaganna. Í upphafi voru í
Fuglunum: Pétur Georgsson
bróðir Ragnars, Gunnar Peter-
sen, Kristján Benjamínsson,
Kristján Benediktsson, Guðlaug-
ur Þorvaldsson og Sigurgeir
Jónsson. Ragnar var flottur á
velli, kraftalega vaxinn, með fal-
legan slátt og góðan fótaburð.
Hann var ekki sá fljótasti en
bætti það upp með útsjónarsemi
og góðri staðsetningu. Ekki man
ég eftir að hann hafi unnið til
titla í badminton og trúlega hef-
ur metnaður hans ekki legið í þá
átt en hann vann mikið starf fyr-
ir íþróttina í hinum ýmsu nefnd-
um og stjórnum á vegum TBR.
Hann var sæmdur gullmerki
TBR 1964.
Ég kynntist Ragnari betur
síðar þegar nokkrir öðlingar
skipuðu Norðurárnefnd Stanga-
veiðifélags Reykjavíkur. Þeir
helstu voru bræðurnir Pétur og
Ragnar Georgssynir, Jóhann
Þorsteinsson, Gunnar Petersen
og Gunnlaugur Pétursson. Allir
voru þeir sérvitringar hver á
sinn hátt en góðir vinir og virtu
sérvisku og hæfileika hver ann-
ars. Mér hlotnaðist sá heiður að
fara með þeim óteljandi vinnu-
ferðir upp að Norðurá og á ég
ógleymanlegar minningarnar úr
þessum ferðum. Tryggð þeirra
og fórnfýsi fyrir SVFR var ein-
stök. Það er mér í fersku minni,
að ég og Gunnar Örn Pétursson,
þá smástrákar, fengum það
verkefni að rétta gamla nagla til
að spara félaginu að kaupa nýja.
Nú eru þeir allir látnir en ég
minnist þeirra með þökk og virð-
ingu.
Laxveiðiferðirnar og rjúpna-
ferðir með þeim bræðrum Ragn-
ari og Pétri, sem lést árið 1999,
eru ógleymanlegar. Báðir af-
burðaveiðimenn með stöng og
byssu enda aldir upp í sveit og
stunduðu veiðar frá barnsaldri.
Virðing þeirra og nærgætni
gagnvart hvor öðrum, umhverf-
inu og ekki síður veiðifélögunum
var einstök. Þekktu alla fugla,
plöntur, örnefni, lásu strauma og
flúðir eins og opna bók og gáfu
sér ávallt tíma til að fræða okkur
ungu mennina.
Mest veiddi ég með Ragnari í
Norðurá, Stóru Laxá í Hreppum
og svo í Hvítá, í landi Iðu.
Ekki gerði Ragnar mikið úr
eigin ágæti sem veiðimanns enda
var hann einstaklega orðvar og
spar á hástemmd lýsingarorð.
Margar ógleymanlegar stund-
ir átti ég með Ragnari að loknum
veiðidegi þegar sest var niður og
farið yfir atburði dagsins. Hann
hafði einstaklega hnyttna og fág-
aða kímnigáfu, ekki það að
brandararnir væru langir, það
voru þessi stuttu innskot og at-
hugasemdir á hárréttum tíma
sem voru algjörlega óborganleg.
Trúlega hefur oft reynt á
Ragnar í þessum ferðum að um-
bera flumbruskap og ungæðis-
hátt hjá undirrituðum en man
ekki eftir að hann hafi haft orð á
því.
Það var aftur á móti hún
Rannsý vinkona mín sem eitt
sinn tók í taumana og tók mig í
bóndabeygju svo ég færi mér
ekki að voða við Laxfoss í Norð-
urá.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt Ragnar sem vin og samferða-
mann öll þessi ár en eftir lifa
minningar um mikinn öðling.
Far í friði kæri vinur.
Mínar kæru vinkonur Rannsý
og Steinunn Birna – sendi ykkur
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Steinar Petersen.
Það var glaður og samheldinn
hópur, sem útskrifaðist úr Kenn-
araskóla Íslands vorið 1944. Nú
kveðjum við með söknuði bekkj-
arbróður okkar, Ragnar
Georgsson. Við áttum yndisleg
ár saman í Kennaraskólanum,
félagslífið blómstraði, það var
dansað saman á göngunum í frí-
mínútum, flogist á í gamni og
farið saman í ferðalög. Ragnar
var hrókur alls fagnaðar, þátt-
takandi í gleðskapnum og lið-
tækur í að kasta fram stöku þeg-
ar á þurfti að halda.
Fyrir próf sátum við oft nokk-
ur saman og lásum heima hjá
Ragnari og þá var mikið og
skipulega unnið. Við kunnum
fleira en að skemmta okkur.
Svo fór Ragnar til náms í
Bandaríkjunum og þegar hann
kom til baka voru honum falin
margvísleg stjórnunarstörf, sem
hann rækti með miklum sóma.
Hann var t.d. skólastjóri Rétt-
arholtsskólans frá stofnun hans
til 1963 og skólafulltrúi á Skóla-
skrifstofu Reykjavíkur. Hann
var traustur og ábyggilegur í öll-
um störfum sínum, lipur og
sanngjarn stjórnandi
Við bekkjarsystkinin höfum
reynt að hittast öðru hvoru og
við höfum alltaf glaðst innilega
þegar Ragnar hefur getað verið
með okkur, en oft hefur heilsa
hans ekki leyft það. Nú hefur
hann endanlega kvatt okkur og
við söknum hans.
Eftirlifandi eiginkonu, dóttur
og fjölskyldu hennar sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd bekkjarsystkin-
anna,
Pálína Jónsdóttir.
✝ Magnús Jó-hannes Stef-
ánsson fæddist á
Akureyri hinn 15.
júlí 1936. Hann
andaðist á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi 14. mars sl.
Foreldrar hans
voru Stefán Ágúst
Magnússon verka-
maður, f. 1899, d.
1985, og Jóhanna
Sigurðardóttir, f. 1904, d.
1985. Systkini hans eru Björg,
f. 1931, Herborg, f. 1933,
Magnús, f. 1934, d. 1936,
Gréta, f. 1941, d. 2009, og Sig-
urður, f. 1944. Magnús kvænt-
ist 20. ágúst 1961 Guðbjörgu
Reynisdóttur, f. 17. desember
1942. Foreldrar hennar eru
Reynir Guðmundsson mál-
arameistari, f. 1918, d. 1994,
og Bjargey Guðmundsdóttir, f.
viðskiptafræðingur, f. 18. maí
1969, kvæntur Hrefnu Björk
Jónsdóttur, f. 1972, börn
þeirra eru a) Ragnhildur Eir,
f. 1995, b) Magnús Jóhannes, f.
1998, c) Elísabet Rún, f. 2000.
4) Halldóra læknir, f. 9. sept-
ember 1976, fyrrverandi eigin-
maður Þorbjörn Guðbrands-
son, f. 1972, börn þeirra eru a)
Eydís Katla, f. 2004, b) Dag-
mar Eva og Ásbjörn Ari, f.
2008. Magnús og Guðbjörg
byrjuðu búskap á Akureyri, en
seinna bjuggu þau á Höfn í
Hornafirði og síðustu áratug-
ina í Reykjavík. Magnús lauk
námi í ketil- og plötusmíði frá
Iðnskólanum á Akureyri árið
1954. Sveinspróf tók hann hjá
vélsmiðjunni Atla á Akureyri
árið 1957 og meistararéttindi
fékk hann nokkrum árum síð-
ar. Magnús vann yfir 50 ár við
járnsmíðar og síðustu áratug-
ina vann hann hjá vélsmiðjunni
Héðni, þar vann hann til árs-
loka 2009 eða til 73 ára aldurs.
Útför Magnúsar Jóhannesar
fer fram frá Seljakirkju í dag,
mánudaginn 21. mars 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
1926. Börn Magn-
úsar og Guð-
bjargar eru: 1)
Ólöf sjúkraliði, f.
22. júní 1961, gift
Sigurði Malmquist,
f. 1961, börn
þeirra eru a)
Selma, f. 1982, á
hún eina dóttur,
Ólöfu Maren, f.
2002, sambýlis-
maður Selmu er
Logi Geir Harð-
arson, f. 1972, börn hans eru
Tryggvi Þór, f. 1996, Anna
Lind, f. 2001, Hildur Helga, f.
2003, b) Ingibjörg Ragna, f.
1990, og c) Magnús Már, f.
1995. 2) Reynir matreiðslu-
meistari, f. 29. ágúst 1963,
kvæntur Ingibjörgu Halldórs-
dóttur, f. 1973, börn þeirra eru
a) Halldór, f. 1998, b) Guð-
björg, f. 2000, og c) Svanhild-
ur, f. 2003. 3) Stefán Ágúst
Elsku pabbi okkar. Nú er
ferðalagið á enda og síðasti
flutningurinn að veruleika orð-
inn. Mikið hefðum við viljað
hafa þig lengur hjá okkur en
veikindin voru búin að draga
allan mátt úr þér. Þinn tími var
kominn til að fara á betri stað.
Takk fyrir húmorinn, handlagn-
ina, sögurnar um gamla tíma og
öll listaverkin. Við söknum þín
öll.
Englar guðs þér yfir vaki og
verndi pabbi minn
vegir okkar skiljast núna, við
sjáumst ekki um sinn
en minning þín hún lifir í hjörtum
okkar hér
því hamingjuna áttum við með
þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökk-
um virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu,
okkar ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var
og góðleg var þín lund
og gaman var að koma á þinn
fund.
(Denver/Guðrún Sigurbjörns-
dóttir.)
Þín börn,
Ólöf, Reynir, Stefán
og Halldóra.
Elsku afi okkar, takk fyrir
allt afi, takk fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem
við áttum með þér þegar við
vorum með þér og ömmu. Við
gerðum ýmislegt saman, t.d.
fórum við í fjöruferðir, vorum
saman á Dalvík á fiskidaginn og
keyrðum með ykkur ömmu til
Akureyrar. Best var að koma
heim til ykkar ömmu þar sem
við fengum kræsingar að hætti
ömmu og afa. Við munum aldrei
gleyma þér. Þú verður alltaf til
staðar í hjörtum okkar. Nú
pössum við ömmu fyrir þig.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman
dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Ragnhildur Eir, Magnús
Jóhannes og Elísabet Rún
Stefánsbörn.
Magnús Jóhannes
Stefánsson
Mig langar með
nokkrum orðum að minnast
frænda míns, Arnar Jóhannes-
sonar eða Edda frænda, eins og
við kölluðum hann í fjölskyld-
unni. Maður veit varla hvar á að
byrja, því öll ferðalögin, veiði-
Örn Jóhannesson
✝ Örn Jóhann-esson var
fæddur í Reykjavík
23. ágúst 1942.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 25. febrúar
2011.
Útför Arnar fór
fram frá Dómkirkj-
unni 10. mars 2011.
ferðirnar og allt
það skemmtilega
sem við gerðum
með honum er
óteljandi. Hann
hefur horft á okkur
öll þroskast og full-
orðnast, eignast
maka og börn og
alltaf hefur hann
verið til staðar.
Eddi frændi var
mikill göngumaður
og vissi margt um okkar fallegu
náttúru. Lærðum við af honum
nöfn á fjöllum, vötnum og veg-
um og oft koma mjög skemmti-
legar minningar upp í hugann
þegar maður keyrir um Ísland.
Afmælisveislurnar hans voru
alltaf jafn yndislegar, þar sem
hann kom allri fjölskyldunni
saman, bauð upp á pitsu og
skemmtilegar umræður um
hvað sem var. Eftir að ég og
fjölskylda mín fluttum til Nor-
egs, þá skoðaði hann landakort,
las sér til um bæinn sem við bú-
um í og vissi töluvert meira en
ég sjálf um bæinn okkar. Í sam-
tölunum okkar góðu í símann,
sagði hann ýmsar skemmtilegar
fréttir frá Íslandi. Hann var ein-
staklega góður við okkur öll
systkinabörnin og síðan einnig
við okkar börn. Megi minningin
um yndislega frændann okkar
hann Edda ætíð lifa í hjörtum
okkar.
Kær kveðja.
Þín frænka,
Erla Lind og fjölskylda.
Nú hefur Jóhann
Einarsson, bróðir,
mágur, frændi farið á braut
nýrra ævintýra þar sem hún
Helga Hansdóttir móðir okkar
hefur tekið vel á móti honum. Á
svona óvæntum tímamótum
fljúga óteljandi minningar og
hugsanir um huga okkar, minn-
ingar um góðan dreng sem ætíð
var reiðubúinn og tilbúinn til að-
stoðar og hjálpar fyrir aðra.
Það eru svo margar ánægju-
stundirnar sem við bræður höf-
um átt í gegnum tíðina, þegar
við vorum litlir í Kópavogi og
fluttum með móður okkar í
Garðabæinn fyrir um 40 árum, í
Jóhann Einarsson
✝ Jóhann Ein-arsson fæddist
í Reykjavík 25.
mars 1961. Hann
lést 25. febrúar
2011.
Útför Jóhanns
var gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 7. mars 2011.
Hvannalundinn þar
sem við áttum sam-
an svo mörg góð ár
á uppvaxtarárum
okkar. Jóhann var
ávallt sá úrræða-
góði af okkur
bræðrum, hann átti
svo auðvelt með að
læra, tileinkaði sér
allar nýjungar svo
hratt og gat aðstoð-
að okkur hina með
okkar vandamál. Handlagni Jó-
hanns varð eftirtektarverð hvort
sem var í garðvinnu, smíða-
vinnu, bílaviðgerðum eða tölvu-
málum, alltaf var hann Jói með
allt á hreinu og lausnir til staðar
fyrir okkur hina. Framtakssemi,
dugnaður og lagni kom vel fram
hjá Jóhanni þegar hann keypti
sína fyrstu íbúð í Reykási, ungur
að árum, fokhelda íbúð og þegar
Jóhann fótbrotnaði í miðju kafi
við framkvæmdir í íbúðinni þá
lét hann það ekki aftra sér í að
vinna múraravinnu til að halda
áfram með nýju íbúðina sína
sem var glæsileg og bar merki
um mikla handlagni.
Jóhann var ætíð mjög um-
hyggjusamur, móðir okkar naut
þeirrar umhyggju ríkulega og
litlir frændur og frænkur hænd-
ust alltaf að Jóhanni og var
hann alltaf tilbúinn í leik með
þeim.
Á síðari árum varð lengra á
milli okkar bræðra og samveru-
stundir færri en áður, því fylgir
sannarlega eftirsjá í dag, en
ávallt var vinskapur okkar góð-
ur, ávallt fjör og heitar umræð-
ur sem gott er að minnast. Jó-
hann var hvers manns hugljúfi,
gaf mikið af sjálfum sér til að
öðrum líkaði og liði betur en
hugsaði kannski minna um sjálf-
an sig og sínar þarfir.
Fyrir allnokkrum árum
kynntist Jóhann sambýliskonu
sinni, Vilborgu, nutu hún og
börnin hennar allrar þeirrar um-
hyggjusemi og alúðar sem ein-
kenndi Jóhann alla hans tíð. Við
vottum Vilborgu og börnum
hennar okkar dýpstu samúð. Við
kveðjum góðan dreng, Jóhann
Einarsson.
Helgi Einarsson og
fjölskylda.