Morgunblaðið - 01.06.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. JÚNÍ 2011
✝ Árni Halldórs-son fæddist í
Fossgerði í Eiða-
þinghá 9. mars
1919. Hann and-
aðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 21. maí
síðastliðinn.
Foreldrar Árna
voru Halldór Árna-
son og Ingileif Þor-
steinsdóttir og
bjuggu þau í Brekkuseli í Hró-
arstungu. Árni var elstur sex
systkina, hin voru Stefán, f.
15.10. 1921, d. 16.12. 1981, Að-
alsteinn, f. 16.10. 1923, d. 4.9.
1994, Anna Björg, f. 16.10.
1923, Guðrún, f. 25.1. 1926, d.
6.7. 1986, Sigurður, f. 23.5.
1927, d. 19.1. 1992, Anna Krist-
ín, f. 5.1. 1929, d. 6.12. 1955.
Árni og Stefánný eignuðust
4 börn, þau eru: 1) Elsa Þor-
björg, f. 6.8. 1946, sambýlis-
maður Jóhann Bjarnason, Elsa
á fjögur börn; Árnýju Vöku,
vinnumaður í Húsey eftir and-
lát tengdaföður síns Níelsar
Stefánssonar. Árni giftist Stef-
ánnýju Níelsdóttur, f. 1.4. 1923,
d. 20.8. 2006, frá Húsey í Hró-
arstungu, hófu þau búskap í
Húsey árið 1944 og bjuggu þar
allt til ársins 1976, þá hurfu
þau frá búskap yfir vetrartím-
ann, en brugðu alveg búi árið
1981. Árni var í forystu í hin-
um ýmsum nefndum í sveitinni
á þessum árum. Eftir búskap
þeirra fluttu þau til Egilsstaða.
Árni vann lengi hjá Trésmiðju
Fljótsdalshéraðs og Brúnási,
þar til hann hætti að vinna um
sjötugsaldurinn. En meðal síð-
ustu verka hans var smíði á
húsi þeirra hjóna í Faxatröð 9,
þar sem þau bjuggu þar til
Stefánný kona hans lést. Hann
flutti síðar í íbúð aldraðra á
Miðvangi 22, en síðustu árin
bjó hann á „Sambýlinu“ Dval-
arheimili aldraðra á Egils-
stöðum.
Árni verður jarðsunginn frá
Egilsstaðakirkju í dag, mið-
vikudaginn 1. júní 2011, kl. 15,
jarðsett verður í Egilsstaða-
kirkjugarði.
Önnu Aðalheiði,
Þorleif Kristján,
og Hjálmar Örn. 2)
Ingi Halldór, f.
21.9. 1950, dóttir
hans; Bergný Jóna,
sambýliskona Inga
Guðrún Jóna Jón-
asdóttir, börn
hennar eru; Jóna
Dís, Þórey, og Ottó
Ingi, 3) Kristín, f.
30.11 1954, gift
Þorsteini Pálssyni, börn þeirra
eru; Eva, Hulda Sif, Selma Rut,
Fanný Hrund, og Páll. 4) Mar-
grét Magna, f. 12.8. 1961, gift
Jóni Steinari Elissyni, börn
þeirra eru; Árni Þór, sem lést
af slysförum 21.9. 2010, Elín
Adda, Stefán Fannar og Helga
Rún. Barnabarnabörn hans eru
orðin 22 talsins.
Árni var við nám í Alþýðu-
skólanum að Eiðum í tvo vetur,
á árunum 1938- 1940. Hann
vann mikið við vegagerð á
Austfjörðum, ásamt því að vera
Elsku pabbi minn.
Langri ævi þinni er lokið og
ótal gæfuspor gengin, bæði ljúf
og sár. Frá fyrstu tíð varstu gæfa
fjölskyldu þinnar, sem var þér
svo kær. Þú varst ávallt til staðar,
hæglátur, ljúfur og traustur en
umfram allt held ég að þraut-
seigja þín og húmor í bland við
æðruleysi og óvenjulegar djúpar
gáfur þínar hafi gefið þér þrek og
þrótt til að yfirstíga allar þær
undarlegu aðstæður sem fyrir
þig voru lagðar.
Í næstum 65 ár hef ég notið
elsku þinnar og nálægðar. Fyrstu
minningarnar – alltaf með litlu
höndina í þykku hlýju hendinni
þinni, vaknaði í litla rúminu mínu
sem þú smíðaðir, var kalt og
skreið í hlýjuna til ykkar
mömmu, fékk tóbak í augun úr
koddanum þínum og táraðist heil
ósköp, stóð í rúminu ykkar og
blés á frostrósirnar í glugganum
og reyndi að þíða þær með hönd-
um til að geta horft út í myrkur
eða hríðarbyl og beið eftir að sjá
ljóstíruna af lugtinni þinni. Ég
var ætíð hrædd um þig enda upp-
götvaði ég fljótt að betra var að
fara með þér, jafnt í góðu veðri
sem slæmu, hvert sem þú fórst.
Nema þér tækist að stinga mig
af, sem ég skil fullkomlega í dag,
enda man ég enn þegar þú barð-
ist í fárviðri með mig í strigapoka
á bakinu í fjárhúsin. En stelpan
stækkaði og varð þá skuggi þinn í
flestu sem þú tókst þér fyrir
hendur. Það voru yndisleg ár og
minningarnar kalla fram lykt og
ilm af öllu tagi og ýmsum tilefn-
um.
Svo komu skólaárin. Síðan árið
1965 fenguð þið fyrsta barna-
barnið, Árnýju Vöku, nöfnu ykk-
ar og genguð þið henni nánast í
foreldrastað strax fimm mánaða,
er ég skildi hana eftir í öruggum
höndum ykkar og fór að vinna.
Sennilega var ekki létt hjá ykkur
er ég flutti svo með litla angann í
Egilsstaði, eins hænd að ykkur
og hún var. Síðan 1970 fluttist ég
og fjölskyldan aftur í Húsey. Síð-
ar var gott fyrir okkur og börnin
okkar að eiga ykkur að á Egils-
stöðum. Gott var að geta aðeins
hlúð að ykkur mömmu í Garða-
bænum þegar þú fórst í þína vel-
heppnuðu hjartaaðgerð. Þú varst
ákaflega hrifinn af húsinu okkar
Jóa á Borgarsandi, sagðir eftir
fyrstu nóttina þar: „Mikið er góð-
ur andi í þessu herbergi, ég svaf
svo afskaplega vel í nótt.“ Ég tók
mjög sannfærð undir það og
sagðist búast við að svo yrði
áfram, því þú værir fyrsti næt-
urgesturinn. Einnig er gott að
minnast stundanna í Miðvangi og
að geta tekið þig með í stuttar
ferðir. Eins var ættarmótið ein-
stakt. Veikindi mömmu og andlát
tóku mikið á þig og ekki síður
fyrirvaralaust andlát nafna þíns
sl. haust, en alltaf varstu sá sterki
– sagðir við gröfina hans að þú
færir að koma að hugsa um hann
og mömmu. Þú sagðir við mig
fyrir um þrem vikum, þegar Ingi
lá á spítala eftir stóra aðgerð og
ég handleggsbrotin hér heima:
„Ég held ég sé nú bara skástur,
ég þarf að fara að koma til að
hjálpa Jóa við að klæða þig eins
og í aðra ermina, gæska.“ Hálfum
mánuði síðar vorum við öll komin
til þín í Neskaupstað – börnin,
tengdabörnin og mörg barna-
börnin, til að sitja við rúmið þitt
síðustu dagana. Það var gott að
geta það, en þó sárt, elsku pabbi
minn.
Við Jói söknum þín.
Þín
Elsa.
Ég skynja það nú enn betur en
áður, hversu mikilvægt er að
hjálpa þeim deyjandi á sjúkra-
beði sínum. Það reyndum við fjöl-
skyldan þín að gera, allt til þess
að létta þér viðskilnaðinn við
jarðlífið. Þú varst orðinn þreytt-
ur, elsku pabbi, og skyldi mann
ekki undra, eftir þitt stórbrotna,
og á stundum, erfiða líf. En í lífi
þínu áttir þú margar fagrar
minningar, sem ég fékk að vera
aðnjótandi, og samferða, í barn-
æsku minni, sem ég mun aldrei
gleyma.
Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú gafst mér, og ég þakka líka
fyrir að koffortið þitt sem þú
smíðaðir til þess að fara með til
Reykjavíkur
fór í mél, þegar það hrökk af
bílpallinum, er leið þín lá niður á
Reyðarfjörð til þess að komast í
skip er sigla skyldi til Reykjavík-
ur.
Í þá daga var mikið um vinnu í
höfuðborginni, eins og þú sagðir,
allir sem kunnu „með hamar að
fara“ fengu vinnu eins og skot.
Þú hafðir áhuga á því að mennta
þig, og verða kannski læknir, eft-
ir hugsanleg uppgrip í Reykjavík.
En þessi „ólukkans“ ferð þín með
koffortið varð til þess að þú hætt-
ir við Reykjavíkurförina. Því ekki
gastu farið koffortslaus, og þess í
stað réðir þú þig í vegavinnu á
Fagradal. Því segi ég enn og aft-
ur, þökk sé guði, fyrir að koff-
ortið þitt brotnaði, pabbi minn,
og þú kynntist mömmu, þegar þú
fórst síðan í vinnumennsku hjá
Níelsi afa í Húsey, og tókst svo
við búi með mömmu og ömmu
eftir að hann dó, langt um aldur
fram.
Annars væri ég ekki hér.
Ég skokka við hlið þér, um móa og
mýri,
í hönd þína stóru og sterku ég
held,
við fótskriður rennum á svelli „þú
stýrir“,
stjörnur og máni lýsa okkur í kveld.
Ég kveð þig með tárum og hönd
þína kreisti,
þar til andinn bærist í þögulli ró,
ég sé að dvínar þinn lífsins neisti,
uns líkaminn gafst upp og dó.
Við systkinin stöndum öll þétt við
þinn beð,
hryggjumst og gleðjumst við sál-
arför þína,
sólargeislarnir flæða inn um
gluggann, „ég kveð“,
þú, elsku pabbi, munt láta ljósið
þitt skína.
Elsku pabbi, ég bið fyrir kveðju,
til mömmu og allra er unni ég
mest,
við höldum nú áfram, með þinni
elju,
og hittumst öll aftur er lífsins sól
sest.
Þín dóttir,
Kristín Árnadóttir.
Ljúflingurinn og eðalmennið
hann afi minn Árni er dáinn.
Ég man varla eftir afa öðruvísi
en sem gömlum manni, með
sterkar línur í andliti, hrjúfur og
með sterkar hendur, hendur sem
höfðu unnið mörg og erfið verk í
gegnum tíðina. Hendur sem
höfðu stundað búskap og barna-
uppeldi af alúð.
Ég veit vel að hann afi minn
var orðinn gamall maður, en
innst inni vonaði ég að hann yrði
aðeins lengur með okkur hérna
megin. Hins vegar brosi ég við
tilhugsunina að nú sé hann sam-
einaður svo mörgum sem hann
elskaði og get ég rétt svo ímynd-
að mér faðmlagið sem hún amma
er eflaust enn með hann í núna,
ást þeirra var aðdáunarverð og
einstök.
Eftir því sem ég sjálf eltist fór
ég að átta mig á því hvers konar
snillingur hann afi minn væri,
hversu vel hann nýtti líf sitt, var
félagslyndur, óhræddur við að
prófa nýja hluti og læra. Mikið
þótti mér vænt um vélrituðu bréf-
in sem hann sendi lítilli dóttur-
dóttur í pósti suður í Reykjavík
eftir að hann tók námskeið í því.
Eitthvað skrifaði hann svo í skúff-
unum sínum og er okkur fjöl-
skyldunni ógleymanlegt ljóðið
sem hann samdi til ömmu þegar
hún dó.
Afi var einfaldlega frábær kar-
akter, skemmtilegur, fyndinn,
sjálfstæður og gerði það sem hon-
um sýndist hverju sinni, eflaust
ekki margir níræðir menn sem
vippa rúminu sínu í skottið og
flytja sig seint á sunnudags-
kvöldi, því jú maður á ekki að
flytja á mánudögum sagði hann.
Þær eru margar skemmtilegar og
broslegar sögurnar af honum afa
og mun ég ylja mér við þær í
framtíðinni.
Eins og góð vinkona mín sagði
við mig um daginn, þá eru það
forréttindi að fá að vera frábær
fram á síðasta dag. Það á svo
sannarlega við um þig elsku afi.
Ástarkveðja.
Þín
Selma Rut.
Elsku ljúfi afi minn er látinn,
minningar streyma í gegnum
hugann og augun fljóta í tárum.
Afi var mér mjög kær og ég er
þakklát fyrir öll árin sem ég átti
með honum.
Þegar ég hugsa til afa finn ég
fyrir hlýju höndunum hans
klappa á öxlina mína, heyri dill-
andi hláturinn og finn neftóbaks-
lykt sem var bara góð af afa.
Afi átti endalausa þolinmæði
og naut þess að kenna og leið-
beina, vel úthugsuð og yfirveguð
ráðin hans voru alltaf góð. Þess
fékk ég til dæmis að njóta þegar
hann sá að ég átti í smá basli með
að læra að lesa og á einni kvöld-
stundu með afa leystist málið. All-
ar stundir með afa voru hlýjar og
notalegar og sótti ég í þær strax í
æsku. Að ráða krossgátur með
honum, hnýta upp selanet eða
stússa í fjárhúsunum voru sælu-
stundir sem ég mun aldrei
gleyma. Brúni sultardropinn á
nefbroddinum var oftast með í för
og í sakleysislegum hugarleik
spáði ég hvar hann myndi lenda.
Afi elskaði fjölskylduna sína
mikið og sýndi það með um-
hyggju og endalausum áhuga á
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendur. Þegar hann talaði um
fólkið sitt fylgdi alltaf mín eða
minn með nafni, Magga mín,
Stína mín, Elsa mín og Ingi minn
og það sama gilti um öll afa- og
langafabörnin. Afi mátti ekkert
aumt sjá og ef einhver átti erfitt
eða þurfti á hjálp að halda gerði
hann allt sitt til að aðstoða og
fylgdist grannt með öllu. Hann
lifði tímana tvenna, frá því að
vera alinn upp við fátækt og erf-
iðar fjölskylduaðstæður yfir í að
hrífa unglinga nútímans með sér
með áhuga á tækjum og tækni og
allt þar á milli. Afi sagði mér frá
því er hann fékk epli í fyrsta
skipti, hann geymdi það vafið inn-
an í vasaklút og vitjaði þess annað
slagið, pússaði það og naut epla-
lyktarinnar þar til einn daginn að
það var orðið skemmt og óætt. Sá
tími var mjög ólíkur því sem við
þekkjum í dag en afi var alltaf
með á nótunum þrátt fyrir háan
aldur, hann var „töffari“ sem allir
löðuðust að og nutu samvista við.
Það var gaman að gantast með
afa, hann sá auðveldlega spaugi-
legu hliðarnar á lífinu. Húmorinn
var í sérflokki og ekki þurfti mik-
ið til þess að augu hans vöknuðu
af hlátri og gleði. Gullkornin hans
eru ótal mörg og alltaf gaman að
rifja þau upp „tíu fingur upp til
Guðs, nei níu og hálfur!“ Elsku afi
minn, ég segi eins og amma: „Þú
ert bestur af öllum.“ Stundirnar
sem ég átti með þér nokkrum
dögum áður en þú kvaddir voru
mér dýrmætar. Nóttina sem ég
sat hjá þér vaknaðir þú, brostir til
mín og sagðir: „Situr þú hér við
vögguna mína, elskan mín,“ úr
augunum þínum las ég að þú viss-
ir hvert stefndi, æðrulaus og
tilbúinn að kveðja.
Ég vonaði þá að þú myndir fá
að upplifa sumarið einu sinni enn,
hlusta á fuglasönginn, ylja þér í
sólskininu og finna ilminn af
gróðrinum. En nú ertu kominn til
þeirra sem þú hefur saknað mik-
ið, hennar ömmu og hans Árna
þíns og ég vil trúa því að ykkur
líði öllum vel.
Takk, afi minn, fyrir alla um-
hyggjuna og ástina sem þú gafst
okkur öllum. Falleg minning um
þig mun lifa og verður ekki frá
okkur tekin.
Ástarkveðja,
þín
Árný.
Elsku afi minn.
Að alast upp í næsta húsi við
þig og ömmu voru forréttindi
sem ég fékk að njóta í bernsku
minni, að geta droppað inn til
ykkar ömmu þegar mig langaði
var alveg frábært, þú sitjandi á
bekknum þínum við endann á
eldhúsborðinu með selskinn á
hnjánum að skafa með hníf og
amma eitthvað að sýsla í kringum
þig er minning sem er mér ljóslif-
andi enn þann dag í dag. Að geta
laumað hendi minni í hlýja hönd
þína á leið niður í fjárhús var allt-
af svo gott. Þú að lesa Dodda í
Leikfangalandi fyrir okkur Þor-
leif þegar við fengum að gista hjá
þér þegar amma var ekki heima
og við þóttumst vera að passa að
afa leiddist ekki á meðan, aldrei
minnist ég þess að þú hafir neitað
okkur um að gista þó svo ég sé nú
alveg viss um það í dag að það
hafi nú kannski ekkert endilega
verið þægilegast fyrir þig að hafa
tvo krakkaorma í rúminu í stað
ömmu.
Endalausar minningar úr
sveitinni hafa svifið um hugann á
síðustu dögum, núna síðast í dag
þegar ég fann jólakort frá ykkur
ömmu síðan ég var lítil og í því
stóð „Gleðileg jól, farsælt kom-
andi ár, elsku Anna mín, ég
þakka þér fyrir alla snúningana
og gæskuna á liðna árinu, þú átt
að eiga botnóttu gimbrina nið-
urfrá, frá afa og ömmu“. Hugsa
ég að þetta hafi verið besta jóla-
gjöfin þessi jólin. Öll árin sem þið
bjugguð á Egilsstöðum gat ég
alltaf leitað til ykkar ef mig van-
hagaði um eitthvað eða bara
droppað í heimsókn, alltaf var
mér og mínum tekið opnum örm-
um. Að geta átt með þér síðustu
daga lífs þíns, fá að strjúka hönd
þína og rifja upp gamlar minn-
ingar, hlæja og grínast með þér,
og að síðustu sitja hjá þér og
halda í hönd þína þegar þú yf-
irgafst þennan heim eru minn-
ingar sem verða mér ávallt dýr-
mætar.
Þú varst ávallt ljúfur afi og
langafi sem mátti ekkert aumt
sjá og vildir öllum svo vel, þín
verður sárt saknað, brosið þitt og
dillandi hláturinn mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu. Nú ert þú
horfinn á braut og ég trúi því að
þú sért kominn til ömmu, Árna
Þórs og allra hinna englanna.
Hvíl í friði, elsku afi minn, og
hafðu ástarþakkir fyrir allt.
Þín dótturdóttir,
Anna Aðalheiður
Arnardóttir.
Elsku afi, ég elska þig og mig
langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum.
Þú varst svo ljúfur og góður
maður, hraustur og duglegur
miðað við aldur. Þú varst bros-
mildur og skemmtilegur og alltaf
gaman að heimsækja þig. Eftir
að amma dó baðstu mig að passa
hundabangsann hennar vel, það
hef ég gert og hef hann alltaf hjá
mér á nóttunni. Ég mun sakna
þín rosa mikið og vona að þú hafir
það gott hjá ömmu og Árna
frænda.
Ég mun aldrei gleyma þér, afi
minn.
Þín langafastelpa,
Stefánný Ósk.
Árni Halldórsson
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
systir og tengdadóttir,
RAGNHEIÐUR JÓNA ÁRMANNSDÓTTIR,
Akraseli 6,
lést í faðmi fjölskyldunnar miðvikudaginn
25. maí.
Útförin fer fram frá Seljakirkju föstudaginn
3. júní kl. 11.00.
Þeir sem vilja minnast hennar láti líknarstofnanir njóta þess.
Trond Are Schelander,
Ármann Schelander,
Knut Egil Schelander,
Jan Olav Schelander,
Katrín Eyjólfsdóttir, Ármann Gunnlaugsson,
Eyjólfur Ármannsson,
Synnøve Schelander Wang, Leif Ole Wang.
✝
Hjartkær eiginmaður minn,
ÁGÚST BJÖRNSSON
prentari,
Fellsmúla 19,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnu-
daginn 29. maí.
Þrúður Márusdóttir.
✝
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
MAGNÚS HÁKONARSON,
Skeljagranda 7,
Reykjavík,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi mánudaginn 30. maí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helga Hákonardóttir,
Hildur Hákonardóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MARÍUS GUÐMUNDSSON,
Fornhaga 17,
lést á dvalarheimilinu Grund mánudaginn
30. maí.
Ingibjörg Maríusdóttir, Haraldur Benediktsson,
Guðmundur St. Maríusson, Guðný Pétursdóttir,
Guðrún Rós Maríusdóttir, Helgi Leifur Þrastarson
og barnabörn.