Morgunblaðið - 22.06.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JÚNÍ 2011
✝ Ómar Árnasonfæddist í
Reykjavík 9. apríl
1936. Hann lést á
St. Jósefsspítala
11. júní 2011. For-
eldrar Ómars voru
Sigríður Björns-
dóttir, f. 13. jan-
úar 1907 á Ísafirði,
d. 20. október
2001, og Árni Stef-
án Björnsson,
trygginga- og hagfræðingur, f.
14. apríl 1898 á Þverá í Hall-
árdal, Austur Húnavatnssýslu,
d. 31. mars 1978. Bróðir Ómars
var Björn, f. 10. apríl 1932, d.
24. nóvember 2009.
Ómar kvæntist Guðrúnu
Jónsdóttur. Þau skildu. Dóttir
þeirra er Hulda Sigríður
Jeppesen, f. 2. apríl 1958.
Hulda er gift Guðmundi J.
Stefánssyni. Hinn 29. desember
1962 giftist Ómar Hrafnhildi
Oddnýju Kristbjörnsdóttur,
dóttur Guðrúnar Árnadóttur, f.
22. júní 1898, d. 28. mars 1963,
og Kristbjörns Bjarnasonar, f.
15.október 1896, d. 9. sept-
ember 1972. Börn Ómars og
Hrafnhildar eru Kristín Óm-
arsdóttir, f. 24. september
1962, í sambúð með Svein-
Menntaskólann við Sund. Ómar
starfaði einnig hjá Félagi
menntaskólakennara, síðar
HÍK, og gegndi framkvæmdar-
stjórastarfi þar, fyrst í hálfu
starfi frá 1981, og þar á eftir í
fullu starfi frá 1988 til ársloka
1999. Eftir að kennarafélögin
sameinuðust í nýtt Kenn-
arasamband Íslands í árs-
byrjun 2000, varð hann fram-
kvæmdastjóri Félags
framhaldsskólakennara og
gegndi því starfi þar til hann
fór á ellilaun. Ómar var einn af
níu stofnendum Félags ís-
lenskra tryggingastærðfræð-
inga og kjörinn ritari á stofn-
fundi þess. Hann sat í mörg ár
í stjórnum Félags mennta-
skólakennara og HÍK. Árið
1966 fluttu Ómar og Hrafn-
hildur frá Reykjavík til Hafn-
arfjarðar, þar sem systir
Hrafnhildar og eiginmaður,
Soffía Kristbjörnsdóttir og
Ólafur P. Stephenssen höfðu
komið sér fyrir. Þau bjuggu
sér heimili á Hvaleyraholti í
Hafnarfirði og hafa búið þar
síðan.
Útför Ómars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 22.
júní 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
björgu Bjarnadótt-
ur, Guðrún Yrsa
Ómarsdóttir, f. 19.
maí 1964, í sambúð
með Ágústi Ómari
Ágústssyni, og
Árni Björn Óm-
arsson, f. 19. sept-
ember 1965, í sam-
búð með Borghildi
Þórisdóttur. Börn
Huldu Sigríðar og
Sigfúsar Nikulás-
sonar eru Steinunn Vala og
Nikulás Árni. Börn Guðrúnar
Yrsu og Skúla Júlíussonar eru
Hrafnhildur Hugrún og Álfrún
Kristín. Börn Árna Bjarnar og
Borghildar eru Þórir, Oddný
og Þórunn.
Ómar ólst upp í Skerjafirði
og tók stúdentspróf frá MR ár-
ið 1955. Hann nam trygginga-
stærðfræði og tölfræði við Há-
skólann í Kaupmannahöfn og
útskrifaðist þaðan sem cand.
act. árið 1964. Ómar og Hrafn-
hildur Oddný fluttu heim til Ís-
lands sama ár og hóf hann
störf hjá Sjóvá og stunda-
kennslu við MR og seinna við
MT, sem síðar varð MS. Árið
1970 varð kennsla hans að-
alstarf, og kenndi hann stærð-
fræði til ársins 1988, við
Þegar einhver okkur nákominn
kveður þennan heim hlaðast upp
minningar í huganum.
Minningar um Ómar Árnason
eru allar einhvern veginn hlýjar,
ljúfar og skemmtilegar. Ómar var
góður maður, hafði einstaklega
flottan hlátur og þess vegna var
svo gaman að segja honum eitt-
hvað fyndið.
Við munum hann á fjöl-
skylduhátíðum í sumarbústaðn-
um hvað hann var alltaf vel útbú-
inn og með aukabúnað fyrir aðra.
Tvenna vinnuvettlinga, fimm
vasaljós, ábyggilega tvær pumpur
til að pumpa í vindsængur. Allt
þetta tók hann með í ferðalagið
bara til vonar og vara ef sam-
ferðamenn skyldu gleyma dótinu
heima. Svona var hann hugulsam-
ur alltaf hann Ómar. Svo voru
sungin lög sem allir kunna og svo
lögin sem Ómar lærði á námsár-
um sínum í Danmörku. Hann
kenndi okkur lögin sín af ein-
stakri þolinmæði og svo þegar
takmarkinu var náð fannst honum
það skemmtilegt og hló hátt, því
þá fengu aðrir að taka þátt í
gleðinni með honum.
Hann var óhræddur við að vera
hann sjálfur. Fannst mikilvægt að
keyra franska bíla, bjó til pipar-
myntudropa fyrir jólin og hélt í
danskar hefðir. Hann drakk
danskan bjór, var alltaf sérstakur
í klæðaburði, gaf okkur gott kaffi,
kenndi okkur stærðfræði og sýndi
okkur ævinlega einlæga hlýju.
Við systur erum þakklátar fyr-
ir að hafa kynnst Ómari og kveðj-
um hann með kossi á báðar kinnar
eins og hann heilsaði okkur.
Kæra Oddný móðursystir okk-
ar. Við vottum þér og þínum nán-
ustu okkar innilegustu samúð við
fráfall Ómars.
Halla Þ. Stephensen og
Kristrún O. Stephensen.
Í dag kveðjum við góðan vin
með söknuði. Allt frá því er við
Vallý bundumst tryggðaböndum
haustið 1967 hafa þau Ómar og
Habbý verið fastur punktur í til-
verunni, staðlynt salt jarðar. Og
eftir að börnunum fjölgaði mátti á
stundum heita að milli Melhaga
og Móabarðs gengi hálfgildings
Hafnarfjarðarstrætó. Þau hjónin
fylgdust af áhuga með því sem
fram fór á fjölum leikhúsanna,
ræddu um lífið og listina af næm-
leik og skilningi og deildu með
okkur stundum gleði og sorgar.
Meðan heilsan leyfði þraut þau
hvorki návist né umræðu og skoð-
anaskipti. Sannari vináttu getur
ekki.
Það er löngu vitað að margur
maðurinn brást við heimsstyrj-
öldinni síðari, viðurstyggð hennar
og vonbrigðum, með því að af-
neita guði sem framandi gesti er
léti eftir sig eitt saman tilgangs-
leysið. Hjá flestum þeirra fann
eðlislæg trúarþörfin sér annan og
heilladrjúgan farveg. Ómar var
gæddur ríkri réttlætiskennd,
hann var sósíalisti og hafði á oddi
jöfnuð og samúð með þeim sem
minna máttu sín. Hann hafði fast-
mótaðar skoðanir á mönnum og
málefnum og þjóðfélagsmál – fé-
lagslegar endurbætur og velfarn-
aður vinnandi stétta – voru hon-
um ofarlega í huga. Allt um það
var hann með afbrigðum umtals-
góður og hallmælti aldrei sam-
ferðamanni, jafnt þótt í hlut ætti
svarinn fjandmaður eða rakinn
óheilindamaður.
Sem stærðfræðingur hafði
hann yndi af tölum og talnafræði,
vissi að runan 3-5-8-13 … laut lög-
máli hins gullna sniðs og fegurð
þess, en ártöl ýmiskonar, síma- og
bílnúmer lagði hann á minnið með
hjálp þversummunnar. Hann lést
laugardaginn 11. júní, undir
þversummunni 17, þegar sól var
hæst á lofti og stjörnublik hvergi
sjáanlegt. Og í birtingunni koma
upp í huga mér hendingar úr ljóði
eftir Ólaf Jóhann Sigurðsson:
Ekkert tungl þessa nótt.
Engin stjarna þessa nótt.
Aðeins áratog í myrkrinu
og elfunnar þungi niður.
Ég trúi því að núna, þegar ára-
tog ferjumannsins eru þögnuð, sé
honum líknað handan stjarnanna
af fágætri þrenningu, ef til vill
ekki þeirri heilögu, heldur göml-
um sálufélögum, mönnum eins og
Tom Lehrer, Halfdan Rasmussen
og Storm P. Þegar þeir þeyta
lúðrana sjaldheyrðum þríhljómi
gálgahúmors, kaldhæðni og
sannrar manngæsku er sem ég
heyri í fjarska hvellan og smitandi
hlátur vinarins góða.
Við Vallý sendum Habbý,
Stínu, Yrsu, Árna Birni og öðrum
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorsteinn Gunnarsson.
Elskulegur vinur okkar Ómar
Árnason er látinn.
Í yfir 50 ár höfum við verið vin-
ir og samferða í lífinu. Kynntumst
í Kaupmannahöfn í byrjun náms-
ára okkar þar árið 1959, Ómar öll-
um hnútum kunnugur, búinn að
vera þar árin á undan okkur.
Seinna kynnti hann okkur fyrir
henni Hrafnhildi sem varð konan
hans og vinur okkar líka. Börnin
fæddust eitt af öðru hjá okkur
ungu hjónunum og vorum við
dugleg að hittast og hafa sam-
band. Þetta voru góðir dagar vin-
áttu og samveru sem héldu áfram
eftir að við vorum öll flutt aftur
heim til Íslands. Mætt var í af-
mæli og fjölskylduveislur hver hjá
öðrum, alltaf í sambandi.
Í Kaupmannahöfn tókum við
upp þann sið að hittast með börn-
um okkar á annan dag jóla, til
skiptis á hvoru heimili, og hefur sá
siður haldist æ síðan. Mætt um
kaffileytið og jólasmákökum og
jólakrossgátum gerð góð skil og
um kvöldið borðaður jólamatur af
ýmsu tagi. Sá þáttur jólahaldsins
verður ekki sá sami héðan í frá.
Aðrir munu rekja ættir og
starfsferil Ómars og framlag hans
til menntunar ungs fólks í hinum
víðfeðma heimi stærðfræðinnar
en Ómar var tryggingastærð-
fræðingur að mennt og helgaði
stærstan hluta starfsævi sinnar
kennslu í stærðfræði og störfum
að málefnum kennara.
Elsku Hrafnhildur Oddný,
börn, tengdabörn og barnabörn,
við vottum ykkur einlæga samúð
okkar.
Við kveðjum kæran vin með
söknuði.
Hilmar Sigurðsson og
Ragnhildur Steinbach.
Kveðja frá Kennara-
sambandi Íslands
Fallinn er frá fyrrverandi
starfsmaður Kennarasambands
Íslands, Ómar Árnason. Ómar var
í senn traustur og góður félagi og
mikill stéttarfélagsmaður. Hann
var maður nákvæmni enda
menntaður í stærðfræði og starf-
aði fyrr á starfsævinni sem stærð-
fræðikennari við MR og MT sem
síðar varð MS. Ómar var um ára-
bil framkvæmdastjóri Hins ís-
lenska kennarafélags.
Ég kynntist Ómari fyrst er
hann var kennari minn í MS 1976-
’78 og síðan aftur er ég hóf störf
hjá KÍ vorið 2005.
Það var ávallt gott að leita í
reynslubanka Ómars, hann þekkti
kjaramál og réttindi kennara eins
og lófana á sér og maður kom
aldrei að tómum kofanum hjá
honum. Ómar hætti störfum hjá
KÍ 2006, þá sjötugur að aldri, eftir
farsælan starfsferil.
Við vinnufélagar hans hjá KÍ
geymum í hjarta okkar minningu
um góðan starfsfélaga og vin. Við
minnumst glaðværðar og hláturs
Ómars sem smitaði svo sannar-
lega út frá sér.
Eftirlifandi eiginkonu Ómars,
Hrafnhildi Kristbjörnsdóttur, og
börnum þeirra votta ég samúð
mína. Ég ber þeim hugheilar sam-
úðarkveðjur frá fyrrverandi sam-
starfsfólki Ómars og Hrafnhildar
hjá Kennarasambandi Íslands.
Fyrir hönd KÍ,
Þórður Á. Hjaltested,
formaður.
Við minnumst Ómars, vinar,
samstarfsmanns og félaga okkar
beggja í kjarabaráttunni um ára-
tuga skeið. Algerlega samofið
minningunum um Ómar er starfið
með Hrafnhildi, eiginkonu hans,
sem nú sér á eftir lífsförunaut sín-
um og samstarfsmanni. Starfs-
vettvangurinn var í stéttarfélög-
um kennara en þróun og mótun
þeirra var einmitt snar þáttur í
ævistarfi Ómars. Við slíkar að-
stæður er starfið annað og meira
en leið til að eiga fyrir salti í
grautinn. Barátta fyrir hugsjón-
um og aðstæður þar sem vindur-
inn stendur oft í fangið leiða fljótt
í ljós úr hvaða efnivið menn eru
gerðir. Við hjónin áttum samstarf
við Ómar á mismunandi tímum í
starfi kennarafélaga og samstarfi
á vettvangi samtaka háskóla-
manna. Ómar var einnig kennari
drjúgan hluta starfsævinnar og
nýtti þá reynslu vafalaust mikið í
starfi sínu þar sem hann var fasti
punkturinn í starfseminni en for-
menn, stjórnir, samninganefndir
og aðrir trúnaðarmenn komu og
fóru eins og gengur og gerist í fé-
lagsstarfi. Persóna og starf Óm-
ars er algerlega samofið því þró-
unar- og breytingaskeiði sem þau
stéttarfélög kennara er hann
starfaði fyrir gengu í gegnum á
starfstíma hans. Þau fengu þá
fullan samnings- og verkfallsrétt
og breyttar skyldur í kjarasamn-
ingagerð og tóku á sama tíma
drjúgan þátt í að móta og efla
starf á vettvangi háskólamanna
og samstarf við aðra opinbera
starfsmenn. Ómar var í lykilstarfi
fyrir HÍK þegar áralöng stefnu-
mótun um samstarf og síðar sam-
einingu stéttarfélaga kennara á
mismunandi skólastigum stóð yfir
og því lyktaði síðan með stofnun
KÍ árið 2000. Í baráttunni fyrir
sameiningu kennarastéttarinnar í
einum samtökum studdi Ómar
kjörna forystumenn með ráðum
og dáð en var þó alls óhræddur
við að benda á það sem betur
mátti fara gerðist þess þörf. Sam-
viskusemi Ómars og trúmennsku
í starfi var við brugðið og ná-
kvæmni hans í meðferð fjármuna
var slík að samstarfsfólkið sagði
af því góðlátlegar gamansögur og
Ómar hló þá manna hæst enda
mikill húmoristi. Ómar barst ekki
á og var hógvær maður, sein-
þreyttur til deilna en fastur fyrir
ef honum fannst það skipta
nokkru. Jón og Ómar voru sam-
verkamenn á vettvangi Félags
menntaskólakennara og í kjara-
málum háskólamanna á sokka-
bandsárum fulls samnings- og
verkfallsréttar þeirra en leiðir
okkar Ómars lágu saman er ég
hóf stjórnarþátttöku í HÍK og
varð síðar formaður félagsins.
Hann varð síðan ásamt Hrafn-
hildi eiginkonu sinni, minn nán-
asti samstarfsmaður um langt
árabil og við fylgdumst öll að með
félagið okkar inn í nýtt kennara-
samband. Verulega reyndi á
starfsemina og starfsmennina í
kjarasamningagerð, verkfalls-
átökum, hugmyndasmíð og fram-
kvæmd sameiningar kennara-
félaganna en Ómar var alltaf á
sínum stað.
Að leiðarlokum þökkum við
Ómari Árnasyni störf hans fyrir
kennarastéttina, samstarf og vin-
áttu og vottum fjölskyldu hans
okkar dýpstu samúð.
Elna Katrín Jónsdóttir
og Jón Hannesson.
Ómar Árnason, vinur minn og
samstarfsmaður til margra ára,
er látinn. Ómar hefur verið hluti
af umhverfi mínu í félags- og
kjaramálum kennara svo lengi
sem ég man. Við tilheyrðum lengi
vel sínu hvoru félaginu, hann
Hinu íslenska kennarafélagi og
ég Kennarasambandi Íslands
hinu eldra. Frá árinu 2000 og
fram til þess að Ómar lét af störf-
um árið 2006 störfuðum við sam-
an í Kennarahúsinu við Laufás-
veg.
Þegar ég rifja upp kynni mín af
Ómari staldra ég fyrst við atburð
sem átti sér stað fyrir tæpum ald-
arfjórðungi eða haustið 1988.
Þetta var kvöldið sem Jóhann
Hjartarson skákmeistari lagði
Viktor Kortsnoj að velli í frægu
einvígi. Við vorum ásamt fleiri úr
forystu KÍ og HÍK staddir á veit-
ingahúsi niðri í bæ og fylgdumst
með einvíginu í gegnum þjónana
sem færðu okkur nýjustu fregnir.
Það var alveg sama hvernig stað-
an var metin hverju sinni, alltaf
hló Ómar sínum ógleymanlega
hlátri. Ég hugsaði með mér eftir
þessa kvöldstund hvað það væri
einstaklega notalegt að vera í ná-
vist manns sem hefði svona létta
lund og gæti skemmt bæði sér og
öðrum með þessum smitandi
hlátri.
Ómar helgaði íslenskri kenn-
arastétt stóran hluta starfsævi
sinnar og öll eigum við sem til-
heyrum þeirri stétt honum mikið
að þakka. Öll þau ár sem ég starf-
aði með Ómari upplifði ég sterkt
vandvirkni hans, nákvæmni og
heiðarleika. Í huga Ómars voru
aldrei til útreikningar sem voru
því sem næst réttir, hann hætti
aldrei fyrr en niðurstaðan var
hafin yfir allan vafa. Í löngum og
ströngum samningalotum voru
að hans mati aldrei til svo ómerki-
leg skjöl, minnisblöð eða annað
þessháttar að ekki væri ástæða til
að varðveita afrit af þeim í möpp-
um hjá sér. Þessi eiginleiki Óm-
ars varð oftar en ekki til þess að
skjöl sem ekki fundust í skjala-
söfnum KÍ eða viðsemjenda var
hægt að komast í hjá honum.
Elsku Hrafnhildur og fjöl-
skylda, við Björg biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum en vonum um leið að
minningin um einstakan mann
verði ætíð ljós á vegi ykkar. Við
viljum að lokum þakka Ómari fyr-
ir samfylgdina, hlýleika og þægi-
legra nærveru.
Blessuð sé minning Ómars
Árnasonar.
Eiríkur og Björg.
Fallinn er frá Ómar Árnason,
forystumaður í samtökum fram-
haldsskólakennara um áratuga-
skeið. Þegar kennarar ákváðu
undir lok síðustu aldar að endur-
skipuleggja samtök sín til að vera
sterkari saman á miklum um-
brotatímum í íslensku samfélagi
skipaði Ómar Árnason sér í for-
ystusveitina með mörgum öðrum
ágætum félögum. Það var gæfa
okkar samtaka að fá að njóta gáfna
hans, hæfileika og mannkosta í því
að leiða þetta starf. Framhalds-
skólakennarar vissu að þeir yrðu
að hafa í sínum röðum slyngan
reiknimeistara til þess að rann-
saka stöður og dæmi. Enginn var
snjallari en Ómar í þessum fræð-
um. Með Ómar í forystu voru
margar hildir háðar – fyrir samn-
ings- og verkfallsrétti, bættum
kjörum og réttindum og fyrir því
að gera veg skóla, menntunar og
kennarastarfsins meiri í samfélag-
inu. Þar var líka að verki sannfær-
ingin um að skólastarfið væri
mannræktarstarf og yrði ekki að-
skilið frá bættum kjörum kennara.
Leiðir okkar Ómars í baráttu
stéttarfélagsins lágu saman fyrir
um það bil tuttugu árum. Þótt
margt væri okkur mótdrægt þá
eru þessir tímar mikilvægir í end-
urminningunni. Ómar kom mér þá
fyrir sjónir sem einstaklega flott
blanda af hörðum verkalýðssinna
og heimsmanni – í riffluðum
flauelsbuxum, tvídjakka og með
leðurtösku um öxl, hárprúður eins
og sannur sextíuogáttamaður – og
í bland við þetta hláturinn yndis-
legi sem öllum kom í gott skap. Og
seinna þegar við fórum að vinna
meira saman fann ég enn betur
hvað það var dýrmætt að eiga
hann að og fá að bera undir hann
hin flóknustu mál. Nú ber að
þakka fyrir öll góðu heilræðin. Við
munum og metum það mikla verk
sem Ómar vann til hagsbóta fyrir
samtök framhaldsskólakennara og
þökkum samfylgdina með góðum
félaga. Við sendum Hrafnhildi,
börnum og ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Aðalheiður Steingrímsdóttir.
Ómari Árnasyni kynntist ég
fyrst fyrir mörgum árum, er við
vorum um skeið samkennarar í
Menntaskólanum í Reykjavík.
Seinna átti ég töluverð samskipti
við Ómar, er hann vann fyrir félög
framhaldsskólakennara. Erindi
mín við hann lutu flest að stöðu
minni sem kennara, en samningar
þeirra og ríkisins voru oft á fremur
torskiljanlegu máli. Ómar tók mér
alltaf vel og leitaðist hann við að
gera flókna hluti skiljanlega. Þar
kom löng kennarareynsla hans og
einstök þolinmæði sér vel. Ómar
gerði þetta vandlega, og nærvera
hans var góð. Maður varð ósjálf-
rátt léttari í lund eftir viðræður við
hann. Rödd hans var sterk, en þó
einnig þýð og þjál, og nú þegar
hann er kvaddur, finnst mér hið
innra sem ég heyri hann tala. Að
því kom, að þau skil nálguðust, að
breytingar yrðu á stöðu minni. Ég
myndi brátt hætta að vera skip-
aður kennari og verða í staðinn
lausráðinn starfsmaður. Þá var
gott að geta leitað til Ómars, og
leiðbeindi hann mér í þessum mál-
um, sem geta verið furðuflókin.
Hann benti mér á þær leiðir, sem
fara þyrfti. Þessi skipti mín við
Ómar voru hin gagnlegustu sem
fyrr. Honum er ég þakklátur fyrir
góða hjálp á liðnum árum.
En það er önnur mikilhæf
manneskja, sem mér er einnig
skylt að þakka. Það er Hrafnhildur
Oddný Kristbjörnsdóttir, eigin-
kona Ómars. Hún vann lengi fyrir
félög framhaldsskólakennara, og
hún reyndist mér og öðrum kenn-
urum afar vel. Hún hnippti stund-
um í mann að fyrra bragði, ef mik-
ið var í húfi.
Er ég nú kveð Ómar Árnason,
koma í hug mér orð Kristjáns
Fjallaskálds Jónssonar:
Ómar Árnason
Elsku afi. Þú gast alltaf fengið
kisu til að mala og kenndir okkur
að hlusta á hljóðið sem var eins
Hörður
Sigurgrímsson
✝ Hörður Sig-urgrímsson
fæddist í Holti í
Stokkseyrarhreppi
29. júní 1924. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 9. júní
2011.
Hörður var jarð-
sunginn frá Stokks-
eyrarkirkju 18. júní
2011.
og vél inni í henni.
Þú gafst alltaf
Snotru og hjálpaðir
okkur að sjá um
hana. Við höfum
spurt þig margra
spurninga og þú
vissir allltaf svörin.
Við munum
sakna þín, afi í
Holti. Vonum að þér
líði vel þar sem þú
ert núna. Við mun-
um passa ömmu fyrir þig.
Unnar Freyr
og Baldur Þór.