Morgunblaðið - 17.08.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. ÁGÚST 2011
✝ Svanur Krist-jánsson fædd-
ist á Þursstöðum í
Borgarfirði 11.
febrúar 1937.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 10.
ágúst 2011.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Helgadóttir frá
Þursstöðum, f.
23.8. 1913, d. 3.6. 1999, og
Kristján Ágúst Magnússon frá
Hrútsholti í Miklholtshreppi, f.
28.8. 1910, d. 7.8. 1994. Systk-
ini Svans eru: Helgi, f. 3.6.
1939, kvæntur Sonju Guð-
laugsdóttur, d. 24.5. 2009,
Magnús, f. 28.9. 1940, kvæntur
Jónínu Eyvindsdóttur, og
Magnea Sigurbjörg, f. 31.7.
1944, gift Sigþóri Guðbrands-
syni.
Hinn 28. mars 1959 kvæntist
Svanur Eddu Laufeyju Páls-
dóttur frá Búrfelli í Grímsnesi,
2001, og Jón Haukur, f. 23.3.
2001. Fyrir á Bjarni Tinnu, f.
17.6. 1985.
Svanur ólst upp í Borg-
arfirði, lengst af á Ferjubakka.
Hann stundaði nám í Héraðs-
skólanum í Reykholti og Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík.
Árið 1955 hóf hann störf hjá
Kaupfélagi Árnesinga á Sel-
fossi. Þar starfaði hann fram
til ársins 1966 er hann tók við
útibúi Kaupfélagins í Þorláks-
höfn. Svanur var sveitarstjóri
Ölfushrepps árið 1970 og
gegndi því starfi í sjö ár. Á ár-
unum 1977 til 1978 vann hann
hjá Jarðborunum ríkisins og
1979 tók hann við rekstri Skál-
ans í Þorlákshöfn sem hann
rak í tæp tuttugu ár. Síðustu
starfsárin vann hann hjá út-
gerðarfélaginu Auðbjörgu í
Þorlákshöfn. Svanur var alla
tíð virkur í félagsmálum,
lengst af söng hann með Söng-
félagi Þorlákshafnar og síðar í
kór Þorlákskirkju. Hann var
stofnfélagi í hestamannafélag-
inu Háfeta og Lionsklúbbi Þor-
lákshafnar þar sem hann var
virkur félagi til æviloka.
Útför Svans fer fram frá
Þorlákskirkju í dag, 17. ágúst
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
f. 20.10. 1938. For-
eldrar hennar
voru Laufey Böðv-
arsdóttir, f. 24.11.
1905, d. 6.11. 1974,
og Páll Diðriks-
son, f. 8.10. 1901,
d. 6.6. 1972. Þau
eignuðust þrjú
börn. 1) Laufey
Elfa, f. 29.8. 1958,
gift Tor Ulset, f.
1.5. 1946. Dætur
þeirra eru: Edda, f. 20.8. 1991,
og Nanna, f. 14.8. 1994. Fyrir
á Tor Stig Stavik, f. 22.4.
1981. 2) Páll Kristján, f. 3.4.
1961, kona hans er Kristín
Berglind Kristjánsdóttir, f. 4.9.
1958. Synir þeirra eru: Krist-
ján Hrannar, f. 31.3. 1987, og
Kári, f. 3.3. 1989, kærasta
hans er Eva Alexandra Árna-
dóttir. 3) Guðrún Ingibjörg, f.
23.8. 1968, gift Bjarna Jóns-
syni, f. 13.4. 1965. Börn þeirra
eru: Edda Laufey, f. 11.3.
1995, Svandís Bríet, f. 23.3.
Það eru ekki allir svo heppnir
að fæðast. Færri njóta þeirrar
gæfu að kveðja í faðmi fjölskyld-
unnar eftir gott og tilgangsríkt líf.
En hann afi okkar var gæfuríkur
maður. Á einhvern hátt er það
orðið sem fyrst kemur til tals þeg-
ar við bræðurnir minnumst allra
þeirra stunda sem við áttum með
honum. Gamlárskvöld, veiðiferðir,
söngstundir – allt þetta fyllti hann
af hlýju á sinn einstaka hátt sem
þau sem þekktu hann geta sam-
mælst um.
Strax á unga aldri uppgötvaði
maður hversu yndislegan afa
maður átti enda hafði hann dálæti
af barnabörnunum. Alltaf hlakk-
aði maður til að koma til ömmu og
afa í „lossinni“ og aldrei leiddist
manni.
Nú er hann búinn að kveðja
okkur. Þó sú kveðja hafi komið
óvænt erum við bræðurnir þakk-
látir að fá að kynnast þessum ynd-
islega manni sem auðgaði bæði líf
okkar og alls hans samferðarfólks.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Kristján og Kári
Man ég sól
í hlæjanda heiði
brosandi daga
á bökkum árinnar
allt var blíðast
heima
en bæri svo við
að blési upp
með kul í fangið
beit ekki næðingur
í skjóli þínu
bróðir.
(HK)
Svanur bróðir minn var sem af
gulli gjör. Þannig reyndist hann
okkur systkinum sínum, allt frá
bernsku til hinsta dags. Hann var
okkar elstur og tók forystu og
jafnframt mikla ábyrgð gagnvart
okkur. Alla tíð fylgdist hann vel
með högum okkar. Systkinabörn-
in nutu hans einnig. Kæmu upp
veikindi, eða aðrir erfiðleikar í
þeirra hópi, var hann kominn með
sína traustu og hlýju nærveru.
Hann mátti ekki aumt sjá og hafði
yndi af að gleðja.
Mér er hægt að grípa niður í
bernskuna, sem við áttum góða,
en í skugga fátæktar og kreppu
framan af.
Þegar við urðum varir við sil-
ungsmurtur í bæjarlæknum á
Langárfossi tók Svanur sig til og
beygði og yddaði nagla til að nota
sem öngul. Þannig veiddum við
fyrstu sílin. Þegar við fluttum bú-
ferlum frá Langárfossi að Ferju-
bakka (Trönu) fékk Svanur það
hlutverk, ellefu ára gamall, að
reka kýrnar þessa fimmtán kíló-
metra leið og hafði með sér Magn-
ús bróður okkar, sem þá var á átt-
unda ári.
Fjögurra kílómetra leið áttum
við í skólann á Brennistöðum. Í
misjöfnum veðrum var gott að
vera samferða eldri bróður.
Ekki var allt skynsamlegt, sem
við tókum okkur fyrir hendur, oft í
bláu banni.
Þannig ætluðum við bræðurnir,
allir þrír, eitt sinn að róa á lítilli
flatbytnu yfir Hvítá, þar sem hún
er breiðust og mest. Áttum við
skammt eftir að klettunum við
Hvítárós þegar fleytan tók að snú-
ast í hringiðu. Sem betur fer
misstum við ekki kjarkinn, en
tókst að róa til baka.
Á Trönu var og er enn okkar
paradís á jörðu. Ekki spillti að
eiga nábýli við gott fólk, þar sem
vináttan ríkti.
Minningar um amstur og leiki
bernskunnar hef ég sett saman í
bók, sem koma mun út í haust.
Hún verður óður til æskustöðv-
anna heima í Borgarfirði, þess
góða fólks sem þar bjó, og lýst
peningabasli fátækra stráka.
Svanur las handritið mitt og gaf
mér bróðurleg ráð.
Svanur var sautján ára þegar
hann fór „út í heiminn“. Ekki
svignaði þá malprikið hans undan
veraldlegum eigum. Hann var
hins vegar ríkur af dugnaði og
heiðarleika. Og hamingjudísir
leiddu hann við hönd. Þær færðu
honum lífsförunaut af bestu gerð,
Eddu Laufeyju Pálsdóttur.
Hjónaband þeirra var ástríkt og
farsælt og barnalán þeirra mikið.
Þau áttu myndar- og sómaheimili
og voru félagslynd og vinmörg.
Svanur var söngelskur og kunni
að gleðjast í góðum vinahópi.
Ég syrgi þig, bróðir. Ég bið
Guð að geyma þig og blessa allt
það sem þér var kærast.
Helgi.
Kær vinur minn og mágur,
Svanur Kristjánsson, er látinn eft-
ir stutta en erfiða sjúkralegu,
langt um aldur fram. Er ég sest
niður og reyni að skrifa nokkur fá-
tækleg orð um þennan góða mann
streyma minningarnar fram.
Svanur hefur skipað stóran sess í
lífi mínu alla tíð síðan þau Edda
hófu búskap. Allar eru þær minn-
ingar góðar. Ég bjó hjá þeim á
Selfossi í tvö ár upp úr 1960, fyrst í
tveggja herbergja kjallaraíbúð við
Austurveg og seinna árið í ný-
byggðu húsi þeirra við Sunnuveg.
Þau voru ófá handtökin sem Svan-
ur átti þar enda flestöll kvöld og
helgar lagðar undir hjá þeim hjón-
um við bygginguna. Þetta voru
yndisleg ár sem ber að þakka.
Svanur var einstakur fjöl-
skyldufaðir, ekki bara fyrir sína
nánustu, heldur stórfjölskylduna
alla – alltaf að hugsa um að allir
hefðu nóg að bíta og brenna og liði
vel. Ég minnist allra góðu ferða-
laganna sem við systkinin og mak-
ar höfum farið saman, bæði innan-
lands og utan, og hversu gott var
að vera í návist Svans – alltaf með
allt á hreinu. Ég sendi elskulegri
systur minni og fjölskyldu mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
þakka Svani einstaka samferð og
vináttu, fullviss þess að hann slær
ekki slöku við í trakteringunum í
himnaríki.
Ragnheiður Pálsdóttir.
Það er með mikilli eftirsjá, sem
við kveðjum Svan Kristjánsson.
Hann var mágur minn og mig
langar að minnast hans með
nokkrum orðum.
Svanur var einstakur öðling-
smaður, og það hefur verið gott að
eiga hann að samferðamanni í
gegnum lífið – allt frá tvítugu.
Það var á vordögum 1959 að við
gengum í hjónaband í Búrfells-
kirkju, Edda og Svanur og við
Guðmundur.
Þetta var fallegur dagur, mikil
veisla og margt fólk.
Við Edda vorum að smyrja
brauð og skreyta tertur langt
fram á nótt, en mamma sá um
matinn. Nú dytti engum í hug að
halda svona veislu í heimahúsum
þó stærri séu húsakynnin, en
þetta var auðvitað heilmikil fyrir-
höfn.
Nokkrum árum áður hafði Guð-
mundur verið sumarstrákur hjá
foreldrum Svans á Ferjubakka í
Borgarfirði, þá 16 ára gamall og
líkað vel við allt það góða fólk.
Ég man hvað þeir voru glaðir
að hittast aftur Svanur og Guð-
mundur en þá höfðu örlögin leitt
þá svona skemmtilega saman.
Alla tíð hefur verið mikill sam-
gangur milli okkar systkinanna,
sem erum 5 talsins og maka okk-
ar.
Þetta hefur verið samheldinn
og góður hópur.
Við höfum átt sumarbústað
saman í yfir 30 ár og þar hefur
vinnusemi og verklagni Svans
komið sér vel, svo og fram-
kvæmdasemi Eddu.
Þegar börnin okkar voru farin
að heiman fórum við að fara sam-
an í ferðalög, eitt gott á hverju
sumri t.d. á Hornstrandir, Lóns-
öræfi og Kanada svo eitthvað sé
nefnt.
Við fórum einnig á Eyjabakka
og Kárahnjúka þegar virkjunar-
framkvæmdir voru þar á dagskrá,
til að ganga úr skugga um hvaða
skoðanir við ættum að hafa á þeim
málum og sitt sýndist hverjum.
Árið 1998 kom stórt skarð í
hópinn okkar, þegar þeir féllu frá
með þriggja vikna millibili, Bjarni
maður Ólafar systur minnar og
Guðmundur minn.
Svanur var mikill búmaður og
bjó vel að sínu heimili og vildi líka
miðla öðrum.
Oft kom hann með nýja ýsu eða
nýuppteknar kartöflur til okkar á
Selfossi.
Svanur hafði þessa góðu nær-
veru, sem einkenndist af mikilli
hlýju, hógværð og skemmtilegri
hljóðlátri gamansemi.
Fundvís á að sjá það spaugilega
í tilverunni á sinn fallega hátt.
Edda og Svanur hafa lengst af
búið í Þorlákshöfn, átt þar fallegt
heimili og búið við rausn og mynd-
arskap.
Þau hafa verið mjög samrýmd
og góð hjón, þau eignuðust þrjú
glæsileg börn sem öll hafa erft
mannkosti foreldra sinna og einn-
ig voru tengdabörnin og barna-
börnin Svani mikils virði en hann
var mikill fjölskyldumaður.
Elsku Edda, innilegar samúð-
arkveðjur til ykkar allra.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Ingunn Pálsdóttir.
Mig langar að minnast „afa“
Svans með nokkrum fátæklegum
orðum. Ég var ekki há í loftinu
þegar ég fann hversu upplagt var
að fá Svan til þess að verða afi
minn. Báðir afar mínir létust árið
sem ég fæddist og því kynntist ég
þeim því miður ekki. Ég man að
ég öfundaði alltaf vinkonur og vini
af því að eiga afa og fannst ósann-
gjarnt að ég ætti engan. Ég man
þegar ég bað Svan um að verða afi
minn og ég man alveg af hverju.
Svanur hafi alla kosti góðs afa.
Hann var góður og ljúfur maður,
alltaf tilbúinn að spjalla og nálg-
aðist mann af virðingu og hægð.
Hann var skemmtilegur og söng-
elskur og ekki skemmdi fyrir að
hann átti oft nammi og snakk og
gaukaði því oft að manni. Af Svans
hálfu var þetta auðsótt mál og var
hann frábær afi, það gera sér allir
grein fyrir sem hann þekktu.
Ég fór nokkur sumur til Þor-
lákshafnar á reiðnámskeið og
dvaldi þá hjá Eddu móðursystur
og Svani. Frá þeim tíma á ég
margar góðar minningar. Ég man
eftir ferðunum með Svani í hest-
húsið, útreiðartúrunum og þegar
við fórum að tína egg í sandhól-
unum. Alltaf var Svanur jafn ró-
legur og hlýr. Þegar ég varð ung-
lingur varð ég eitthvað feimin við
að kalla hann afa en hef nú alltaf
séð eftir því að hafa ekki fylgt því
eftir. Í seinni tíð rifjuðum við þetta
oft upp og ég fann að honum þótti
alltaf vænt um þessa bón mína
eins og mér þótti vænt um að hann
gengist við henni.
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar, afi. Elsku Edda, Laufey Elfa,
Palli, Guðrún og fjölskyldur, Guð
gefi ykkur styrk í sorginni.
Laufey Alda Sigvaldadóttir.
Genginn er einstakur vinur.
Hann var ljúfur, vænn og fallegur,
söng eins og þeir bestu, dagsfar-
sprúður og einstakur samvistum.
Ég kynntist honum fyrst á Sel-
fossi í heimsókn þegar ég og kona
mín, systir Eddu, litum til þeirra á
Sunnuveginn. Það fór vel á með
okkur og næstum óhjákvæmilegt
að með okkur þróaðist góður vin-
skapur, enda bjó Svanur ríkulega
yfir umhyggju og hlýju sem smit-
aði út frá sér. Við hófum fljótlega
að fara á veiðar saman og áttum
margar eftirminnilegar ferðir til
sjávar og sveita, hvort heldur
skot- eða stangveiðar.
Einhverju sinni héldum við á
gæsaveiðar en gekk heldur brös-
uglega og eitthvað dvínaði áhug-
inn á veiðunum. Komum við að
réttarballi sem var í fullum gangi.
Þar vorum við drifnir úr bússun-
um og fyrirskipað að taka þátt í
gleðskapnum, ekki það að það hafi
þurft að ganga lengi á okkur til
þess, og skemmtum okkur. Næsta
morgun þótti okkur ótækt að
koma ekki færandi hendi heim og
lögðumst því í rifsberjatínslu á
Búrfelli, heldur framlágir. Þar
kom að kona sem þekkti til okkar,
hélt yfir okkur þrumuræðu, kall-
aði okkur hálfgerða pörupilta og
að ef hún væri gift öðrum hvorum
okkar myndi hún leggja blátt
bann við að við myndum nokkurn
tímann hittast. „Við erum nú ekki
verri en það að hún gat nú alveg
hugsað sér að vera gift öðrum
hvorum okkar,“ sagði Svanur þeg-
ar hún hvarf á braut.
Svanur var söngmaður góður
og kunni ógrynni af stemmum og
lögum sem hann flutti með sinni
djúpu bassaröddu og þá var gam-
an. Einhverju sinni var gleðskap-
ur í gangi hjá mér hvar fólk vildi
syngja. Ég er ákaflega laglaus
maður og vildi síður leggja á gesti
mína að stýra söngnum. Mér datt
því það „þjóðráð“ í hug að hringja
í nýsofnaðan Svan Kristjánsson
og fá hann til að stýra söngnum í
gegnum símann. Eftir á að hyggja
hefði náttúrlega engum nema mér
dottið þessi vitleysa í hug og eng-
um nema Svani tekist að leysa úr
þessu af ljúfmennsku sinni og
snilld.
Svanur var hestamaður og naut
þess í víðari skilningi en margur
þar sem honum, eins og mér, þótti
fátt betra en gott hrossakjöt.
Hann var ósínkur á birgðir sínar
og hafði oft með eina og eina fötu í
ferðum sínum í borgina. Það er
vandfyllt skarðið sem þessi náni
vinur minn skilur eftir og hans er
sárt saknað. Ég votta Eddu og
fjölskyldu mína dýpstu samúð.
Sigvaldi Hólm Pétursson.
Fyrr í sumar fóru eldri borg-
arar úr Þorlákshöfn í sumarferð
sína um sunnanverða Vestfirði,
einkum um hinn gamla Rauða-
sandshrepp. Að sjálfsögðu voru
þau Edda og Svanur í hópnum.
Edda stýrði ferðinni af sínum al-
kunna skörungsskap með félögum
sínum úr ferðanefndinni og Svan-
ur var glaðbeittur að vanda og
ekki vantaði hans skemmtilega og
stundum lævísa húmor.
En nú kveðjum við Svan, hann
er allur.
Átti það að koma okkur á
óvart?
Hann hafði átt við vanheilsu að
stríða síðustu ár en þeir sem hann
umgengust urðu sjaldnast varir
við það, hann vildi lifa lífinu lifandi
og gafst ekki upp fyrr en í fulla
hnefana.
Við, sem þessa kveðju sendum,
höfum átt mismunandi langa sam-
ferð með Svani og Eddu. En síð-
asta áratug höfum við hist nokkuð
reglubundið, borðað góðan mat og
bergt á góðum vínum. En sum
okkar hafa átt miklu lengri sam-
fylgd svo nemur nokkrum áratug-
um.
Við erum nú ekki aðeins að
kveðja góðan vin, við eru einnig að
kveðja héraðshöfðingja, mann
sem var einn af þeim sem unnu
sleitulaust að því að byggja upp
það samfélag sem við fáum nú að
njóta í okkar ágæta þorpi, Þor-
lákshöfn. Sú barátta hófst fyrir
meira en hálfri öld og það er full
ástæða til að minnast hlutar Svans
í þeirri uppbyggingu.
Það var víst aldrei ætlun þeirra
hjóna, Svans og Eddu, að setjast
að til lífstíðar í Þorlákshöfn en
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Svanur kom til stuttrar dvalar hér
sem útibússtjóri Kaupfélags Ár-
nesinga en fljótlega hlóðust á
hann forystustörf, hann gegndi
áður fyrr, á frumbýlingsárunum,
störfum oddvita sveitarfélagsins
og sveitarstjóra.
En tónlistin var stór þáttur í lífi
Svans, kórastarf var honum sér-
deilis hugleikið. Framlag þeirra
hjóna, hans og Eddu, í uppbygg-
ingu menningar og félagslífs í
Þorlákshöfn er ómetanlegt.
En nú eru tímamót. Um leið og
við minnumst góðs vinar sendum
við Eddu og fjölskyldu hennar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ása og Hannes,
Helga og Sigurður Grétar.
Þegar ég sest niður til þess að
minnast mágs míns og jafnaldra
Svans Kristjánssonar nokkrum
orðum koma margar góðar minn-
ingar upp í hugann.
50 ára landsmót U.M.F.Í. sem
haldið var á Þingvöllum árið 1957
er mér minnisstætt, þann dag
settu Edda Laufey systir mín og
Svanur upp hringana. Árið 1959
var systrabrúðkaup í Búrfells-
kirkju þar sem Svanur og Edda
ásamt Ingunni systur og hennar
manni Guðmundi Axelssyni gengu
í hjónaband. Þetta var mikil hátíð-
arstund og mannvænleg ung hjón
að ganga út í lífið. Svanur sem var
Borgfirðingur kom til starfa hjá
Kaupfélagi Árnesinga beint úr
Samvinnuskólanum. Hann starf-
aði í nokkur ár á Selfossi og ungu
hjónin byggðu íbúðarhús við
Sunnuveg á Selfossi.Nokkrum ár-
um síðar lá leiðin út í Þorlákshöfn
Svanur
Kristjánsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi.
Við erum þakklát fyrir
allar okkar góðu stundir og
munum varðveita þær í
hjörtum okkar, við söknum
þín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni
(Sig. Jónsson frá Prestshólum)
Guð geymi þig og blessi,
þín afabörn
Edda Laufey, Svandís
Bríet og Jón Haukur
Kæri vinur.
Þú varst svo fljótur að
yfirgefa okkur. Það tók
tíma að átta sig á því en það
er staðreynd. Nú eigum við
ekki nema minningar eftir
og þær eru allar á einn veg.
Þær eru um góðan og
trygglyndan mann og ná-
inn vin. Við þökkum þér
sérstaklega fyrir alla hjálp-
semina og vinarþelið síð-
ustu árin.
Blessuð sé minning þín.
Álfhildur og
Sverrir.
Jenný
Ólafsdóttir
✝ Jenný Ólafsdóttir fæddist20. júlí 1934 í Reykjavík.
Hún lést 19. júlí 2011.
Útför Jennýjar fór fram í
kyrrþey.
HINSTA KVEÐJA
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Fyrir hönd frá skóla-
félaga úr VÍ-’53,
Birna G. Bjarnleifsdóttir