Líf og list - 01.12.1951, Blaðsíða 25

sjá hann glotta að sér fyrir kjánasvipinn, sem
hlaut að vera á andliti hennar.
Nei. Svarið ýar komið fram á varir hennar áð-
ur en hún vissi af, hún var þó löngu staðráðin í
að tala aldrei við hann framar.
Það stóð hressilegur gustur af honum af því
hann kom utan úr köldu veðri, roði í vöngum
og líf í augum, agnarlitlir vatnsdropar í ýfðu
dökku hárlokkunum. Hann var fyllilega ánægð-
ur og hress.
Afgreiðslustúlkan kom og hann bað um mola-
kaffi, fór svo að skafa undan nöglunum með eld-
spýtu og fór sér að engu óðslega. Hún sat niður-
lút og var heit og sveitt af að sitja í þessari
svækju, sem var inni og þó henni þætti gott að
finna svalandi andblæinn af honum, nýkomnum
að utan, var hún sjálfri sér hálfgröm fyrir það,
án þess að vita hvernig á því stæði. Hann hafði
lokið við að skafa undan nöglunum og setti eld-
spýtuna í öskubakkann. Svo sagði hann:
Ertu að koma úr tíma?
Þá fékk reiði hennar útrás, hún leit upp og
sagði biturt:
Hvað kemur þér það við? Varstu ekki búinn
að segja, að þú vildir ekkert með mig hafa?
Minnsta kosti á ég ekkert vantalað við þig.
Skárra er það nú, sagði hann, og dró við sig
orðin, glotti dálítið og þótti gaman, studdi ann-
arri hendinni undir kinn en teygði hina til hlið-
ar við sig út á borðið og sló niður fingurgómun-
um á víxl.
Ekki var ég að hefja neitt bónorð við þig, þó
ég spyrði í mesta sakleysi sagði hann loks drýg-
indalega.
Hún kreppti fingurna utan um skeiðina og fann
hvernig hún roðnaði upp í hársrætur. En hún
sagði ekki neitt.
Þú þarft ekki að vera eins og grimmur köttur,
þó að maður lofi þér ekki giftingu fyrir nokkra
kossa, hélt hann áfram, þú gætir minnsta kosti
svarað einföldustu spurningum án þess að snúa
út úr.
Og hún svaraði gegn vilja sínum:
Öðruvísi léztu á laugardaginn var, þá vildirðu
allt fyrir mig gera, sagði hún og komst í einkenni-
legt ljúfsárt ástand yið að rifja upp endurminn-
ingarnar.
Sama er mér hvaða dag það var, sagði hann
dálítið stríðnislega, ekki held ég dagbók. — En
ég hélt ég hefði talað við þig eftir það, bætti hann
við ísmeygilega.
Snöggur hiti kom í andlit henni, og hún var orð-
in reið:
Já, ég man það líka. Þú kallaðir mig ...
En hún nam staðar í miðju kafi. Hann drakk
rólega einn teyg úr kaffibollanum og botnaði
setninguna fyrir hana.
Hann smjattaði á hverju orði. Hún leit nokkra
stund á hann og það var kökkur í hálsinum;
aldrei nokkurn tíma mundi hún geta áttað sig
á honum, sem gat sagt engill og mella við hana
í sömu andrá og meint hvort tveggja af hjartans
einlægni og samt var hún hvorugt. Hún hafði
aldrei verið með strák fyrr en honum. Og hún
átti sama breyskleika og annað fólk. Svo sagði
hún:
Ég sé enga ástæðu fyrir þig að kvelja mig
meira en komið er. Er þér ekki nóg að svíkja
allt, sem þú lofar, heldur þarftu að reyna að
svívirða mig á allan hátt eftir að þú hefur sagt
mér að fara til fjandans.
Þú ert ósköp sæt, ég mundi ekki telja eftir
mér að fara þangað með þér.
Hæðnin var nær horfin úr rómnum, hann var
jafnvel orðinn barnslegur og blíður, og nú var
hann kominn á það hættulega stig, að hún freist-
aðist til að láta undan honum og brosa framan
í hann og gleyma því, að hann hafði kallað
hana dræsu og brjálaða bestíu, sem væri að drep-
ast úr vergirni, ættina nirfilhyski og íhaldspakk.
Hún átti í baráttu við sjálfa sig, en svo fór hún
að telja upp í huganum öll þau óvirðingarheiti,
sem hann hafði gefið henni, og hleypti í sig hita:
Þú getur smjaðrað fyrir einhverri annarri en
mér, máttu vita, ég er löngu búin að sjá í gegn-
um þig. Þú ert dáðlaus ræfill, sem heldur að þú
getir haft mig að leiksoppi. Þú varst svo sem
nógu góður í vor, þegar þú varst að bjóða mér
á böllin fyrst. Eg læt ekki fara svona með mig
framar. Svo hellirðu yfir mann svívirðingum,
lygi og klámi, og ég man, þegar þú hentir mér
frá þér í miðjum dansi upp í skóla og æptir, að
þú vildir ekkert með andfúlar spikklessur hafa,
og þá sór ég við sjálfa mig að tala aldrei við þig,
en svo komstu viku seinna eins og hundflatur
betlari og þá var víst komið annað hljóð í strokk-
inn. Og aftur lofaðirðu öllu fögru, en sveikst
það allt jafnharðan, bauðst mér á Vorballið og
skiptir þér svo ekkert af mér um kvöldið, en
varst að flangsast utan í Jenný Tór. Það var
mátulegt á þig, að hún vildi ekki sjá þig og var
LÍF og LIST
25