Líf og list - 01.12.1951, Blaðsíða 28

ruddalegur við mig. Svo hallaði hún sér fastar
að mér og sagði — passaðu mig, ég er bara lítil
stúlka.
Það var alveg einsog hana væri að dreyma,
hún kallaði mig pabba. —. Þú mátt ekki vera
vondur við mig, pabbi, það er ekki allt mér að
kenna. Hún fór að gráta, og ég strauk hárið á
henni. Svo sofnaði hún.
Á meðan var ég að hugsa um að fá mér vinnu
og reyna að fá braggann aftur. Svo ætlaði ég að
kaupa gardínur, án þess að láta hana vita, og
blóm til að hafa í glugganum. Ef ég hætti nú
kannske að drekka, þá gæti ég keypt svo margt
fallegt.
Þegar hún vaknaði aftur, var hún farin að
skjálfa, ég vafði jakkanum mínum um hana og
reyndi að hlýja henni.
— Það eru allir vondir við mig nema þú —
sagði hún, þegar ég er úti, lætur lögreglan mig
stundum í kjallarann.
— Þangað förum við aldrei aftur — sagði ég, nú
förum við heim bæði — saman.
— Það er ekki til neins — sagði hún, ég á
ekkert traust, ég á bara mitt eigið traust. Ég hef
aldrei átt neitt annað traust.
— Við skulum koma heim — sagði ég. Ég vissi
að við mundum komast innum gluggann sem er
brotinn.
— Allir reyna að fá mig til að gera það sem
er ljótt. Ég hata allt, sem er ljótt. Svo hrópaði
hún hátt: — Ég er ekki það sem allir segja að ég
sé, ég er saklaus stúlka, sem vantar traust. Hún
beygði sig niður og grét afskaplega. — Ég vil fá
að tala við hann pabba minn — elsku, bezta pabba
minn.
— Við skulum koma heim — sagði ég.
— Ég kemst ekki heim — sagði hún, ég finn
svo mikið til. Hún lagðist á jörðina, og hljóðin
í henni voru svo hræðileg að ég þorði ekki annað
en sækja lækni. Ég breiddi jakkann minn ofaná
hana og hljóp af stað, en fann engan lækni,
það var líka komin nótt. Þegar ég kom aftur
var lögreglan komin.
— Farið þið frá — sagði ég, snertið þið ekki á
henni, náið þið í lækni.
Einn lögregluþjónninn tók ofanaf henni jakk-
ann og sagði að þetta væri hún Jóna.
— Snertið þið ekki á henni — sagði ég, hún
er veik.
— Láttu ekki svona — sögðu þeir og ætluðu að
láta hana uppí bílinn.
Ég ætlaði að taka hana af þeim og bera hana
heim í braggann, en loftaði henni ekki einn. Þá
fékk hún mér blómið og sagði að það héti Eilífðar-
blóm, — það deyr aldrei — sagði hún. Þú átt
að eiga það til minningar, þú varst svo góður við
mig.
Svo fóru þeir með hana í bílnum.
— Þekkirðu hana — spurði lögreglumeistarinn
mig.
— Já — sagði ég.
— Hefurðu þekkt hana lengi — spurði hann.
Ég sagði einsog var, að hún hafi komið til mín
þegar þeir við höfnina ráku hana heim og rifu
kjólinn hennar. — Hún átti ekkert traust — sagði
ég. Við ætluðum að búa saman í bragganum.
— í hvaða bragga?
Ég sagðist kannske geta fengið bragga.
— Þú, sem ekki getur séð fyrir sjálfum þér —
sagði hann.
Þá sagði ég: — Ég hef alltaf séð fyrir már sjálf-
ur.
Þeir voru lengi að yfirheyra mig, þeir spurðu
mig, þeir spurðu mig að mörgu sem ég vissi ekk-
ert um. Þeir héldu að ég hafi barið hana.
Ég sagði við þá:
— Þið getið sent mig á Letigarðinn og látið
mig moka sandi til eilífðar, en ég skal aldrei
hugsa um annað en að moka sem minnstu. Mað-
ur getur ekki orðið að manni við það að moka
sandi, ef maður verður ekki að manni til þess
að moka sandi, til að gefa öðrum traust. Það
þarf að kvikna eitthvað í manni sjálfum, og það
er alveg sama hvernig farið er með mann, það
getur alltaf eitthvað kviknað í manni, ef maður
hittir þann sem veit hvað það er. En þið vitið
það ekki. Þið eruð alltaf að moka sandi, en vitið
ekki til hvers þið eruð að því, og hugsið ekki um
það. Þið þorið bara ekki að sleppa skóflunni, eins-
og ég gerði, þá munduð þið finna að þið eruð
ekki að vinna fyrir neitt sem er í ykkur sjálf-
um, nema maganum í ykkur.
Svona talaði ég yfir þeim, meðan þeir voru
að draga mig niður í kjallarann. Þeir skildu mig
ekki.
Ég bað þá að lofa mér að tala við hana. Þeir
sögðu að það væri ekki þgsgt, hún væri dáin.
Ég veit að hún kemur ekki aftur, samt ætla
ég að setjast, þar sem ég er vanur og horfa á máv-
ana, þeir veifa vængjunum svo fallega þegar þeir
fljúga.
28
LÍF og LIST