Teningur - 02.12.1985, Síða 17

Já, hann finnst mér mjög skemmti-
legur. Ég skil ekki menn sem skoða
hann eins og venjulegan brandara.
Hann er einn sá fyndnasti brandara-
teiknari sem ég hef séð. Þetta er svo
klisjukennt og merkilegt að það skuli
vera fyndið.
— En míga, ríða, kúka. Þú ert nokkuð
kunnur fyrír tippin í myndunum
þínum?
Já, þetta kemur alltaf annað slagið
fram hjá mér, en þó í minna mæli en
menn vilja vera láta. Þetta er fyrst og
fremst myndrænt atriði. Kannski er
þetta líka vegna þess að þessir hlutir
eru hvað næst fruminu í manni. Ef við
skoðum myndlistarsöguna og bók-
menntirnar, þá er þetta mjög algengt,
hvort sem aðhaldið var mikið eða lítið.
Listamenn sem voru að vinna hjá
kirkjunni laumuðust í þetta, og öll
frumstæð list er yfirfull af þessu. Þetta
er bara eitthvað grunntema í öllu lífinu.
Ég held að það sé mjög auðvelt að sjá
muninn á þessu og því þegar menn nota
sömu hluti upp á ljótleikann. Ég get
nefnt sem dæmi úlfamyndina, þar sem
þeir setja tippin svona saman, þá finnst
mér þeir vera að þreifa sig áfram í
veröldinni, saklausir, frekar en þetta sé
eitthvað ógeðslegt hommastand.
— Að tippið sé eins konar radar
mannsins?
Já, mér dettur það í hug.
— Þetta er þá kannski ekkert kynferðis-
legt hjá þér?
Kannski — sáralítið — en maður
verður að gera sér grein fyrir því að
kynferðið leiðir meira og minna allt
mannkynið. Á hengiflugið.
— Stundum finnst mér þetta þreytandi
hjá þér, þegar allt, pulsa, tunga, nef og
skott, verður að tippum?
Já, finnst þér að ég ofnoti þetta?
Þetta hefur minnkað upp á síðkastið,
kannski aðallega vegna þessa misskiln-
ings, fólk heldur að ég sé reyna að
Happy life in the... 1982. Akrýl á pappír.
misbjóða því. En þá kemur eitthvað
annað, ég hef málað eplauppstillingu,
mjög hefðbundna, sem fólki fannst
ögrandi.
— Notarðu tákn?
Já, í myndum mínum eru alls konar
tákn, sem hafa orðið að táknum vegna
endurtekninganna. En ekki tákn sem
ég get þýtt bókstaflega.
— Þetta eru ekki táknfyrir eitthvað ann-
að, lieldur aðeins tákn í sjálfum sér?
Já, eða tákn þessa heims sem hefur
orðið þarna til.
— En t.d. þegar þú málar engil, hvað
meinarðu með því?
Eitt atriði er algengt í myndum mín-
um, er næstum því í hverri einustu
mynd, og það er tákn sakleysisins. En
það getur verið í líki hvers sem vera
skal, s.s. dýrs, engils, manns eða ein-
hvers sem virðist abstakt form við
fyrstu sýn. Það getur jafnvel verið nátt-
úran í bakgrunninum. Engillinn er ekki
alltaf besta dæmið um sakleysið, hann
getur oft brugðið til beggja vona, sam-
anber þessa föllnu engla. Hann er frek-
ar lævís, hann getur haft eitthvað í valdi
sínu. Svo eru þeir hluti af hinni upplif-
uðu myndlistarhefð, ég býst ekki við að
ég tæki upp á því fyrstur manna að mála
engil, en mér þætti ekki ólíklegt að
samsvarandi fyrirbrigði gæti hafa orðið
til.
— Mér hefur fundist að málverkin þín
virki betur saman á sýningum en hvert í
sínu lagi?
Ég held að sýningin sé aukahlutur,
en það er líklega rétt hjá þér að saman
15