Svart á hvítu - 01.10.1978, Qupperneq 37

hreyst syrgjendur. Krissi mundi allt í einu eftir
greiðslunni til hans, þ.e. honum flaug í hug að í
kostnaðaráætlun útfararstjórans var innifalin
þóknun til guðsmannsins. Krissi glotti með sjálfum
sér við umhugsunina um þrestinn sem taldi sig eiga
von á umbun. Prestur, sem að sjálfsögðu hélt slíkt
hið sama, brosti á móti og lagði í kveðjuskyni
bækling í hendur Krissa.
Þegar mín stund rennur upp, hugsaði Krissi, ef af
því verður. . .
Krissi gaf síðan útfararstjóranum fyrirmæli um að
kransinn skyldi gefinn, ekki á sjúkrahús, heldur á
næsta hæli fyrir sjúk dýr og þar skyldi hann gefinn
holdsveikri geit til átu, ef mögulegt væri. Útfarar-
stjórinn tók þetta verkefni að sér virðulegur í fasi, en
móðir Krissa hafði haft ofurást á geitum.
Bæklingurinn frá prestinum var Fréttabréf til allra
þeirra (þeggja? hugsaði Krissi) sem sóttu messu
reglulega í Sankti Júda kirkjunni í Hammersmith
prestakalli. Krissi las hann frá upphafi til enda þar
sem hann lá á sófanum heima, sem nú var hans
eign. Hann hjó eftir því hve ógætinn presturinn var í
notkun upphrópunarmerkis sem auk þess var Ijótt í
laginu, feitt strik yfir punkti. Auk þess var þarna að
finna þýsn af stafsetningar- og málfræðivillum, en
þær fyrirgaf Krissi prestinum allranáðarsamlegast.
Síðan settist hann við skrifborðið sem nú var hans
eign og skrifaði eftirfarandi bréf á lillablátt bréfsefni
til Verðlags- og Vigtareftirlitsnefndar Hammersmith
hverfis:
Tilv.: Sankti Júda kirkjan
Mall Rd. 28,
London W. 6
Virðulegu embættismerm,
Yður mun vera Ijóst af þessum pésa að
samtök þau sem standa að prentun hans
telja sig hafa á reiðum höndum „svör við
öllum vanda, persónulegum, pólitískum
og alþjóðlegumÉg væri yður afar þakk-
látur ef þér vilduð rannsaka hvort þessi
yfirlýsing hefur við einhver rök að styðjast
og verði raunin sú að þarna sé fals og ýkjur
á ferðinni, þá treysti ég yður til að höfða
mál á hendur útgefendum, með tilvísun í
viðkomandi klásúlur auglýsingalaganna.
Virðingarfyllst,
Krissi Malry
Fimmti kafli —
Einvígi orðhákanna Skaters og
Wagners og uppljóstrun auk-
nefnis þess síðarnefnda.
Nú ætla ég að reyna að setja saman stuttar við-
ræður milli Krissa og Skrifstofustjórans, eins og
þær hefðu átt sér stað í raun og sannleika.
Skrifstofustjóri: Malry, ég er þegar búinn að segja
yður...
Krissi: Hr. Malry, verið svo góður. Eða bara Krissi.
Sama er mér. Sem yður þóknast.
Skrifstofustjóri: Hver er það sem stjórnar þessu
samtali?
Krissi: Þér töluðuð um „vinsamlegt rabb“.
Skrifstofustjóri: Maður tekur svona til orða. Malry,
ég get varla . . .
Krissi: Herra Malry, — ég verð að vera harður á
þessu. Eða Krissi. Frá örófi alda hefur fólk
fylgt ströngum reglum varðandi nafngiftir.
Þér gerið á hlut minn með því að uþþnefna
mig. Ég minni yður á undanfarnar
styrjaldir. Notið nafn mitt rétt.
Þögn sló á viðmælendur. Valdajafnvægi ríkti, —
annar gat rekið en hinn sagt upp. Skrifstofustjórinn
taldi að nú væri ekki rétti tíminn til hins fyrrnefnda.
Hann afréð því að ræða við Krissa án þess að
nafngreina hann.
Skrifstofustjóri: Hvar voru þér eftir hádegi í gær?
Krissi: Við jarðarför móður minnar.
Skrifstofustjóri: Því báðuð þér ekki um leyfi?
Krissi: Hún dó með litlum fyrirvara. Engum fyrir-
vara reyndar, í fyrrakvöld.
Skrifstofustjóri: En þér höfðuð samt tíma til þess
að skipuleggja jarðarför hennar næsta
dag?
Krissi: Ég hafði ekki meiri tíma. Þetta er stutt
skáldsaga.
Síðan yppti Krissi öxlum og gekk á dyr, þar eð
hann vissi að þeirri staðreynd var ekki hægt að
svara.
Á leiðinni yfir í sína deild, svall Krissa móður í
brjósti yfir því að skrifstofustjórinn skuli hafa verið
svona kaldranalegur varðandi andlát móður hans.
Skrifstofustjórinn hafði eflaust talið sig vera harðan
af sér, lausan við vífilengjur og alla óþarfa tilfinn-
ingasemi. Þetta er Debít, hugsaði Krissi með sér og
nú verður að finna eitthvað fyrir Kredít hliðina.
Tvöfalda bókhaldið gilti.
Það var ekki fyrr en síðar um morguninn að Krissi
gat bókfært sér Kredít í staðinn. Eitt af óvirðulegri
skyldum hans var að opna bréf til sinnar deildar á
morgnana og þetta gerði hann nú samkvæmt venju
og raðaði bréfunum niður í pantanir, reikninga og
fyrirspurnir eða kvartanir. Mesta ánægju hafði
hann af því að lesa kvartanirnar. Þennan dag kom
eitt af mörgum bréfum frá veitingamanni sem hafði
verið óheppinn í þeirri rússnesku rúllettu sem
vörutilfærsla fyrirtækisins var. Kökur þær sem
SVART Á HVlTU
35