Birtingur - 01.04.1960, Síða 34

II
og ömurleikinn sækir okkur heim þegar
dagsólin hnígur í vestri og rauðir lækir
falla um himininn einsog bendíng eða orð
frá guði, og dægurlagið hvín í útvarpinu
þartil við hlustum á þíngfréttirnar: það
skal vera lögmál að heingja hvern sak-
leysisvott, sem fram kemur hjá syndugri
stjórn hjartans meðal hvers einstaklíngs
og þó sérstaklega hjá hverri þjóð, og
ekkert má eyða tíma mikilmennisins
nema hergaungulagið sígilda: Fram, fram
í nafni guðs og frelsisins og fósturjarð-
arinnar, og menn skulu hvattir til að berj-
ast því friðurinn gerir söguna leiðinlega
og hamíngjan ... já svo komst þú inní
einfaldan leik okkar, með hendur sem voru
svo mjúkar og heitar að vestankulið fékk
ekki borað þar nöglum sínum, og augu
okkar þöndust út í ægilegri spurn: Hvað
er að gerast? (Verkamennirnir koma frá
vinnu klæddir gráum, óhreinum samfest-
íngum. Sumir gánga álútir og bognir í
baki, aðrir teinréttir og kasta höfðinu
aftur þegar stúlkurnar gánga framhjá
með rauðar varir fullar af ólæknandi
brosum).
Ég 'man hve þú varst dásamlega úng er þú
komst hlaupandi niður lanbhúsgötuna og
hárið þyrlaðist uppí vindinn. Ég man þú
varst svo dásamlega úng að ég leit uppúr
hugsunarleysi mínu og vaknaði til ókunnr-
ar gleði yfir því að þú skyldir koma á móti
mér einmitt þennan dag.
III
Hann geingur útúr verksmiðjudyrunum
klæddur sínum gráa samfestíngi, og blæs
frá sér pípureyknum. Æi sama leiðinlega
veðrið. Alltaf þessi andskotans beljandi.
Hann geingur eftir blautri götunni og
vatnið skvettist á hann undan hjólbörðum
bifreiðanna. Þessir andskotar renna áfram
32 Birtingur