Austurland


Austurland - 23.12.1984, Blaðsíða 5

Austurland - 23.12.1984, Blaðsíða 5
JÓLIN 1984. 5 Rósa Jónsdóttir: s / Ar í Astralíu Ástralía: Stœrð: 7.686.291 km2 skipt í 8 fylki. Höfuðborg: Can- berra. tbúar um 15 milljónir. Ég er sannfærð um, að sól skein í heiði daginn sem ég fékk að vita að ég fengi að fara sem skiptinemi til Ástralíu á vegum skiptinemasamtaka þjóðkirkj- unnar. Þau samtök má finna í yfir 20 löndum í 6 heimsálfum. Er tilgangur þeirra að auka og stuðla að skilningi, friði og vel- vild milli þjóða og einstaklinga. Þrátt fyrir að við ættum að standa sem mest á eigin fótum, þá höfðum við svokallaða tengi- liði, sem leita mátti til með hvað sem var. Það voru ung hjón sem voru mínir tengiliðir og reynd- ust þau mér ómetanleg stoð og stytta. Það er ekki alltaf dans á rósum að vera skiptinemi. Var ég þama í ár ásamt 14 öðmm skiptinemum frá 12 löndum. • Ég lagði af stað að morgni iins 17. ágúst frá Keflavík og iyrjaði á að millilenda í jlasgow. Síðan skipti ég um vél í Kaupmannahöfn og aftur í Frankfurt. Þaðan flaug ég með risaþotu til Manila á Filippseyj- um og tók ferðin 16 - 17 tíma með millilendingu í Karachi í Pakistan og Bangkok á Thai- landi. Þá var eftir lokaáfanginn til Sydney en þar lenti ég að morgni 19. ágúst. En ferðin hafði í raun tekið um 38 tíma. Það er víst óhætt að segja það, að ég hafi verið með hjartað í buxunum af hræðslu alla leiðina út. Ég var náttúrulega með grát- stafinn í kverkunum og tárin í augunum, þegar ég var að kveðja liðið heima, en það hvarf fljótt því að það var svo margt nýtt sem ég sá og eins mátti ég hafa mig alla við að villast ekki á þessum risastóru flugvöllum. Mér var hreint ekki sama, þegar ég þurfti að fara í gegnum vopnaleit á flugvellinum í Frankfurt og þá gerði ég mér fyrst grein fyrir því, að ég var komin út í hinn stóra og hættu- lega heim. Einnig fannst mér mjög slæmt að vera svona ein á ferð. Ég hafði átt að fara í lok júlí og verða samferða skipti- nemum úr Evrópu, frá Frankfurt, en vegna smá mis- taka í sambandi við afgreiðslu vegabréfsáritunar seinkaði brottför minni um 3 vikur. Ég var því fegnust, þegar ég var komin heiju og höldnu til Ástralíu og var vel tekið á móti mér af starfsmönnum samtak- anna úti. Þar komst ég að því að ég hafði alls ekki verið eini skiptineminn í flugvélinni. ítalski skiptineminn var þar einnig og álíka einmana. Höfðum við verið samferða frá Frankfurt en ekki látnar vita um Hluti af fjölskyldunni á jóladag. Skiptinemahópurinn. Efst frá Þýskalandi og Mexico. Miðröð USA, Belgía, Svíþjóð, Þýskaland, Ítalía, Danmörk. Neðst Austurríki, Finnland, Japan, Sviss, ísland og Colombia. hvor aðra. Við vorum keyrðar heim í hús og þar fórum við í langþráð bað og beint upp í rúm, enda var þreytan gífurleg. Okkur var sýnd miðborg Sydney næstu 2 daga, en eftir það fórum við til væntanlegra fjölskyldna okkar. ítalski skipti- neminn fór til smábæjar nyrst í New South Wales, en ég til fjöl- skyldu sem bjó í einni af útborg- um Sydney. Bjó ég hjá fullorðn- um hjónum þar fram í janúar- lok. Áttu þau uppkomin böm sem bjuggu á Sydneysvæðinu. Var þetta ákaflega samrýmd fjölskylda og líf þeirra ákaflega rólegt, stundum einum of. Það var nefnilega eitthvað alveg nýtt fyrir mér að mega akki fara ein út á kvöldin og fleira í þeim dúr. Ástæðan var vel skiljanleg, en ég átti samt mjög erfitt með að sætta mig við þetta. Ég byrjaði strax að vinna á elliheimili þar skammt frá. Vinnan var að sjálfsögðu sjálfboðavinna og fengum við bara ákveðna vasapeninga á viku. Vann ég við að hjálpa fólki með handavinnu og lærði ég þar margt sniðugt. Þarna vann ég fram að jólum og er víst óhætt að segja, að fólkið hafi gert allt sem í þess valdi stóð til að mér liði sem best. Eins var og með alla aðra, sem ég kynntist úti. Það var í lok nóvember sem ég hitti alla skiptinemana, en þá vorum við saman í vikutíma í vinnubúðum við að mála hús eitt, en aðallega til að kynnast hvert öðru og skemmta okkur. Skiptinemarnir bjuggu á víð og dreif um N. S. W. og Victoria, og þrátt fyrir að þetta séu minnstu fylkin í Ástralíu og virki alls ekki stór á kortinu, þá má geta þess að N. S. W. er 801.680 km2 og Victoria 227.514 km2 eða rúmlega helmingi stærra en allt ísland. Svo það var bæði erfitt og kostnaðarsamt fyrir okkur skiptinemana að koma saman. En samtökin borguðu ferðir fyrir okkur á 4 fundi yfir árið. Var þá oft glatt á hjalla og margt að ræða um. Um jólin tók fjölskyldan sumarhús á leigu við ströndina sunnan við Sydney. Komu börn- in og makar þeirra og héldu upp á jólin saman. Við fórum þang- að niðureftir á aðfangadag og komum okkur fyrir, skruppum í sjóinn og slöppuðum bara af. En eins og menn sjálfsagt vita, þá eru jólin að sumri til þarna. Á jóladagsmorgun fórum við aðeins á ströndina og síðan í Múrsteinshúsið sem við byggðum. jólaguðsþjónustu, þá sérkenni- legustu sem ég hefi verið í. Var þetta Baptistakirkja og var presturinn klæddur venjulegum buxum og stutterma skyrtu, og kirkjugestir allir mjög létt- klæddir, í stuttbuxum og þunn- um kjólum. Enda veitti ekki af, því að hitinn var um 30°C hjá okkur þennan dag og fór í 38°C í Sydney, og var einn heitasti dagurinn á árinu. Ég tek það fram, að þetta var mæit á veður- athugunarstöð og því má bæta við nokkrum stigum í húsagörð- um hjá fólki og á öðrum skjól- góðum stöðum. Jólamaturinn var einnig at- hyglisverður, en það var aðal- lega salat og niðursneitt kjöt, eins og maður fékk oft þegar var heitt í veðri. Það eina sem var örlítið jólalegt var, að við feng- um einnig svokallaðan jólabúð- ing. Hann er líkur ávaxtaköku nema blautari í sér. Það var ein- mitt um jólaleytið að ég komst að því, að ég var að verða þreytt á blessaðri sólinni okkar, sem þó átti það ekki skilið. En það fór í taugarnar á mér að vera alltaf sveitt egna hitans þama og end- aði með því að ég flúði inn í hús, þegar ég sá til sólar, ekki skrýtið að ég kæmi næpuhvít heim. Eftir áramótin fór ég í viku í kristilegar vinnubúðir, sem haldnar voru skammt frá Sydney, og átti ég þar ógleym- anlegar stundir. Við vorum þarnaum40-50 manns áhverj- um degi við að byggja íbúðarhús og höfðum aðsetur í barnaskóla skammt frá. Var húsið hlaðið úr múrsteinum, sem þetta fólk hafði búið til fyrr. Byrjaði mað- ur að vinna kl. 7 á morgnana og hætti annaðhvort kl. 7 eða 8 á kvöldin. Og var þetta virkileg erfiðisvinna. Fyrsta daginn minn þarna hélt ég, að ég færi hreint og beint yfir um af þreytu. Þannig var háttað, að húsið var inni í skógi, svo að ekki bærðist hár á höfði og var hitinn um 40°C. Þið ættuð að prófa að keyra hjólbörur, fullar af sementsblöndu í svona hita í heilan dag. Mjög eftirsóknar- vert! Til allrar hamingju þá rigndi mestalla vikuna. £>

x

Austurland

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Austurland
https://timarit.is/publication/808

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.