Húsfreyjan - 01.09.1950, Blaðsíða 6

þjóð liefur aðalurasjón með starfi S. Þ.
á sviði félagsmála.
í þau 4 ár, sem nefndin hefir starfað
hefur Danmörk sent fulltrúa fyrir nor-
rænu þjóðirnar, en tímabilið er útrunnið,
og eitthvert hinna annara landa mun
koma í staðinn. Margt bendir til að Sví-
þjóð standi næst því. Ef þér atlvugið
hin 4 atriði, sem eru sameiginlegar óskir
kvenna um víða veröld má sjá, hve
teygjanleg þessi tillaga er. Fyrir sumar
þeirra skiptir mestu máli þátttaka í
stjómmálum, en fyrir aðrar er það mögu-
leikinn til að læra að lesa og skrifa.
„En hverjum á eiginlega kvenfólkið
að skrifa?“ spurði arabiskur prins eitt
sinn hjá S. Þ., og spurningin I>er ljósan
vott um viðfangsefnið.
Hvenær, sem er og livar, sem er, er
hægt að taka til meðferðar einmitt það
vandamál, sem er mest aðkallandi. T. d.
má geta um, að hvert ríkið á fætur
öðru af þátttakendum S. Þ. veitir kon-
um stjórnmálaleg réttindi. Það er skýrt
tekið fram af öllum aðilum að þetta em
áhrif frá því andrúmslofti, sem ríkir
meðal S. Þ., þar sem fulltrúar ríkjanna
koma saman. Þar era teknar ákvarðanir
um að liin þátttakandi ríki skuldhindi
sig að veita konunum jafnrétti á stjórn-
málasviðinu og þann stuðning, sem
kvennasambönd hvers lands hafa fengið
vegna afstöðu S. Þ. til þessara mála.
Kvennanefnd S. Þ. kemur saman einu
sinni á ári í Lake Succes, nema árið 1948
var það í Beirat, samkvæmt boði lihan-
isku stjómarinnar, til þess að fá tæki-
færi til að athuga kjör hinna arabisku
kvenna þar í landinu sjálfu, og veita
þeim stuðning með góðu fordæmi.
Það mun vera í fyrsta sinn í sögu
þjóðanna, að hin félagslegu viðfangsefni,
sem era undirrót þeirra „kvenréttinda“,
sem löngum hafa verið höfð að háði og
fótum troðin, eru tekin til athugunar og
6 HÚSFREYJAN
viðurkennt að þau eigi rót sína að rekja
til félagslegra, fjárhagslegra og sálrænna
aðstæðna, sem á engan hátt geta talizt
samrýmanlegar kröfum nútímans um
mannréttindi.
Bandalag S. Þ. stefnir að víðtækri
rannsókn á kjöram kvenna lijá hverri
einstakri þjóð þess. Lög, eins og þau,
sem lögð vora fyrir Alþingi íslands
síðastl. vetur og komu til leiðar gagn-
gerðri rannsókn á stöðu íslenzkra kvenna
innan þjóðfélagsins, eru einmitt í sam-
ræmi við starf S. Þ. og geta verið gott
dæmi til eftirbreytni fyrir önnur lönd,
komist þau í framkvæmd á alþjóðleg-
unr grandvelli, þannig að bera megi þau
saman við árangurinn, sein náðst hefir í
liinum ýnrsu löndum.
Stórt spor er stigið þegar allar rík-
isstjórnir veraldar og helztu málsmet-
andi meim eru ásáttir um að jafnrétti
karla og kvenna sé einn þáttur í hinni
félagslegu friðarhugsjón, ekki aðeins frá
sjónarmiði mannréttinda lieldur vegna
þess að karlmennirnir finna, að þeir
þurfa á aðsloð kvennanna að halda til
þess, í samvinnu við þær, að reisa úr
rústum hina eyðilögðu veröld. Með því
að bæta kjör kvennanna er vonandi að
takist að leysa liugsanir þeirra og starfs-
þrek úr læðingi, svo að hugmyndaflug
þeirra, Jirautseigja og starfsorka ásamt
logandi trúarvissu komi til liðs við hið
inikla takmark, sem friðarliugsjónin
boðar.
Nú þegar getum við spurt okkur hálf-
hikandi, hvort við eigum þetta traust
skilið. Hefur tíminn ef til vill verið
of stuttur? Höfum við ekki skilið köll-
unina, verið of djúpt sokknar í einka-
mál okkar, líkt og konan, sem hamaðist
við að taka til í eldliúsinu sínu á meðan
húsið stóð í björtu báli. Þurfti fyrst
óva:gið stríð að ýta við okkur, lil að
koma okkur í skilning um, að við eram
I