Húsfreyjan - 01.09.1950, Blaðsíða 11

Frú H arreki Ide-Petersen, Danmörku,
rædíli um heimilið og heimilisstörf. Sagði
hún, að flestar fjölskyldur yrðu nú á
flögum að komast af án utanaðkomandi
lijálpar. Verkunum yrði ]>ví að haga
á sem hagkvæmastan hátt og lifnaðar-
hættirnir yrðu að vera einf^ldari.
Mikilvægt væri, að gera vinnuáætlun.
Húsmóðirin ætti að geta haft 8 stunda
vinnudag eins og vinnustúlka, sem fengi
kaup. Það sem hún gæti ekki unnið á
þessum lilskilda tíma vaui venjuléga það,
sent gæti heðið. Börnum ætti að kenna
að hjálpa sér sjálf, en ekki stjana við
þau fram eftir öllum aldri.
Frú Bergljot Werenskjold talaði um
sama efni, einkum með tilliti til
geymsln á matvæhun, matreiðslu o. s. frv.
og gaf mörg góð ráð. Sagði hún m. a.,
að reynshm hefði sýiit, að lirásaft og
hrásulta geymdist ekki eins vel og soð-
in saft og sulta. Frystur matur þyldi
líka verri geymslu en niðursoðinn. Frysl-
ing matvæla gæti alls ekki komið í stað
niðursuðu, þótt margir virtust lialda það
nú. Um eldhúsáhöld sagði hún m. a.,
að steyptar aluminiumspönnur með |>vkk-
um botni reyndust betur til að steikja
á en járnpönnur, það steiktist jafnar
í þeim. Um hraðsuðupotta sagði lnin,
að í Ijós hefði komið, að þeir spöruðu
ekki alltaf líma og fvrirhöfn. Húsmæður
ættu ekki að afla sér nýrra heimilistækja
nema þær væru þess fullvissar, að þau
væru peninganna virði.
Síðan liélt ég erindi um afstöðu ís-
lenzkra kvenna til samvinnu norrænna
liúsmæðra.
Þá liélt frá Lisbeth Broch fyrirlestur
um verkaskiptingu milli heimilanna og
þ jóðfélagsins. Það þyrfti að taka tillit
til þriggja aðilja, foreldra, barna og
þjóðfélagsins. Mæðrunum yrði að gera
klevft að hafa tíma og þrek til að ann-
ast það, sem mikilvægast væri, sem sé
barnauppeldið. Leikskólar og dagheimili
gerðu þar mikið gagn.
Ræðukonan sagði, að lmsmæðurnar yrðu
að krefjast þess að þjóðfélagið léti í té
íþróttafélög og æskulýðsheimili, en þeim
yrði að vera Ijóst, að æskulýðurinn vrði
betri og traustari borgarar eftir því sem
tengslin við heimilin væru sterkari. Þess
vegna yrðu þær að liafa lieimilin þannig,
að unga fólkinu væri ánægja að því að
evða þar einliverjum af tómstundum
sínum.
Húsmæðurnar yrðu að krefjast þess, að
heimilisstörfin væru ekki meiri en svo,
að þær hefðu tíina til að ala upp börn
sín. Þær yrðu að geta fylgzt með tíin-
anum og því, sem ggrðist í þjóðfélaginu
til að geta alið upp nýta borgara.
Þennan dag töluðu fulltrúar frá öll-
um Norðurlöndunum í útvarp. Talaði ég
af fslands liálfu um íslenzku konuna.
Þriðja daginn var rætt um fjárliags-
lega og þjóðfélagslega stöðu konunnar.
Frú Dalilerup-Petersen, Danmörku, var
málshefjandi. Sagði liún m. a., að ung
kona nú á dögnm hefði miklu meiri
skyldur heldur en móðir liennar og ömm-
ur, |)ví að starf liennar sem húsmóðir
yrði í fjárhagslegu tilliti að vera hlið-
stætt vinnu liúsbóndans.
Ræðukona taldi, að ineira en lielm-
ingur húsmæðra á Norðurlöndum fengju
ekki vissa heimilispeninga, en væri
skannnað úr linefa til eins eða fleiri
daga í einu. Fjárhag beimilanna stæði
inikil hætta af því, að konur væru
þannig fjárhagslega ómyndugar, því að
ekki væri hægt að ætlast til þess, að
þær færu vel með það fé, sem þær hefðu
engin umráð vfir. En þjóðfélaginu væri
hrýn nauðsvn þess, að fjármunir þeir,
sem fau-u gegnum hendur húsmæðra væru
notaðir af ráðdeild og þekkingu. Nauð-
synlegt væri, að ala ungu kynslóðin* upp
í luigsýni og sparsemi, og mæður ættu
HÚSFREYJAN H