Húsfreyjan - 01.09.1950, Blaðsíða 12

að láta börn sín fylgjast með, hvað vör-
urnar kosta, en ekki bara láta þau seiul-
ast eftir þeim.
Frú Karen Silivonen, Finnlandi, tal-
aði um saina efni. Sagði hún m. a., að
starf konunnar á heimilinu gæfi raun-
verulega tekjur og staða konunnar á
heimilinu og í þjóðfélaginu yrði að skoð-
ast frá því sjónarmiði, bæði viðvíkjandi
réttindum konunnar og löggjöfinni, eins
og t. d. skattalögunum. Finnskar konur
væru líka andvígar samskatti. Eins og
skattalöggjöfinni v'æri liáttað, væri liús-
mæðrum nú liagur í því, að starf þeirra
á heimilunum væri fjárhagslega einskis
metið, en þessi skilningur liefði sjálf-
sagt átt sinn þátt í því, live heimilis-
störfin væru lítils metin. Það vairi mjög
erfitt að skilgreina fjárhagslega stöðu
konunnar. Hún líktist hæði sjálfstæðum
atvinnnrekanda og vinnuþega, liefði
beggja skyldur, en réttindi hvorugs. En
það væri ekki nóg að setja fram kröfur,
og samþykkja lög. Það þyrfti næman
skilning og gagnkvæma samúð til að
skapa raunveruleg heinvili.
Frú Ella Piping, Finnlandi, ræddi um
stöðu harnsins á heimilinu. Sagði liún,
að ekki mætti nota æskuárin til undir-
búnings eins. Barnið yrði að fá að vera
virkur þátttakandi á heimilinu. Það væri
ekki mest um vert að gera börnin að
fyrirniyndarmanneskjum, lieldur að þau
gætu neytt hæfileika sinna sem bezt.
Síðan var talað um eiginnianninn og
heimilið. Gerði það karlmaður, Wollert
Krolin, læknir.
Sagði liann, að eitt aðalatriðið í samlnið
karls og konu væri hreinskilni á öllum
sviðum. Eiginmaðurinn gæti ekki lengur
látið uppeldi harnanua afskiptalaust.
Menn ættu e. t. v. helzt að óska böm-
um sínum þess, að þau kæmust vel áfram
í heiminum, en mikilvægara væri þó
að geta veitt þeim siðferðislegan stuðn-
ing, hæfileika til að taka tillit til ann-
arra og vilja til að gera rétt í stað þess
að krefjast réttar. Sagði hann að feð-
urnir yrðu að vera sonum sínum til fyr-
irmyndar. Feður gælu ekki krafizt góðrar
framkomu af sonuin sínum, ef þeir sýndu
hana ekki sjálfir. 'l’il |>ess að eiginmað-
urinn gæti rækt störf sín vel, væri inik-
ils unv vert, að sambúð hjónanna væri
góð.
Þá talaði frú Weststed Hansen, Dan-
mörku, um nauðsyn þess, að u'skulýðn-
um væri imira'tt kristin trú og þau alin
upp í guðrækni og kristiiidómi.
Að lokum talaði frú Eleanore Lillelvöök
um lieimilið yfirleitt og stöðu konunnar
á heimilinu.
Síðan var fundinum slitið með liátíð-
legri athöfn.
Fundardagana liélt Kvenfélagasamhand
Noregs sýningu á Lilla-Hamri. Voru jiar
sýnd fyrirmyndar-eldhús, með öllum þæg-
indum, en án alls óþarfa óliófs. Var hægl
að fá þar teikningar af hagkvæmum eld-
liúsum. Þarna voru líka sýndar vinnu-
stofur fyrir börn, sýning á handa-
vinnu skólaharna, leikskólar með hús-
gögnum og leikföngum, fatnaður á hörn
og fullorðna, fatateikningar og fatasnið,
sem áður liöfðu verið mátuð á hörn og
fullorðna, og eru nú orðin mjög vinsæl
í Noregi. Ennfremur voru á sýningiinni
skvrslur unv starfsemi húsmæðrafélaganna
í Noregi, sem er mjög margvísleg.
Eftir kl. 8 á kvöhlin voru skenvmti-
atriði. Á sunnudagskvöld var sýnt gam-
aldags sveitabrúðkaup uppi á Maihaugen,
þar sem hið fræga safn Sandvigs er.
Voru hrúðhjónin og veizlugestir khed'd
gamalsdags húningum. Komu hrúðhjónin
ríðandi í fararbroddi, en veizlugestir
komu á eftir, gangandi og ríðandi. Stigu
hrúðhjón og veizlugestir síðan dans á
palli, en fiðluleikari lék undir. Döns-
uðu þau gamla, norska þjóðdansa af
12 HÚSFREYJAN