Mæðrablaðið - 01.05.1946, Page 17

MÆÐEABLAÐIÐ
1B
TVÆR SKÁLDKONUR
Frá skrifstofu
Mæðrastyrksnefndar
Skrifstofa Mæðrastyrksnefndar
hefur nú um margra ára skeið starf-
að að því, að veita konum margvís-
lega aðstoð í vandamálum þeirra, og
lijálpa þeim til að ná rétti sínum á
ýmsum sviðum. Til hennar léita
konur ólíkustu erinda, og er reynt
að greiða úr vandamálum þeirra eft-
ir föngum.
Eins og að líkum lætur eru þau
mörg vandamálin, sem hvorki er á
færi skrifstofunnar eða annara að
fá við ráðið, s. s. veikindi, óregla,
heitrof og fjölmargt annað, en oft er
þó hægt að veita þá aðstoð í ein-
hverri mynd, sem dregur að ein-
hverju leyti úr sárustu vandræð-
unum. I þessu sambandi dettur mér
í hug allur sá fjöldi kvenna, sem ti!
skrifstofunnar leita vegna barna,
sem þær hafa átt með setuliðsmönn-
um. Vegna þess að menn þessir eru
undanþegnir íslenzkri lögsögn, er
konunum ókleyft að ná rétti sínum,
liversu sterk gögn sem þær hafa í
höndum. Gangur þessara mála er sá,
að eftir að stúlkurnar hafa gefið
sínar skýrslur og fært það fram sín-
um málstað til stuðnings, er þær
geta, fara málin til viðeigandi her-
stjórnar, en meðferð þeirra þar,
sem mun vera í samræmi við herlög,
er algerlega frábrpgðin því, sem
verða mundi að íslenskum lögum,
og sjálfsagt einnig borgaralegum
lögum viðkomandi ríkja. Menn þess-
ir geta sem sé neitað að gefa nokkur
svör, eða gefið þau svör, er þeim
sýnist. Veit ég jafnvel dæmi þess, að
maður, sem áður hefur gengist form-
lega við faðerni barns, hafi, þegar til
málareksturs kom, neitað öllu sam-
an, og verður þá ekki frekar aðhafst
í málinu, a. in. k. ekki í bili. Við
þessi málalok verða svo stúlkurnar
að sætta sig, og furðar víst engan á
því, að þeim svíði sárt slíkt rétt-
leysi. Jafnvel þær sem hafa í hönd-
um fullgilda faðernisjátningu, geta
ekki fengið formlega meðlagsúr-
skurði, en fá þó greiðlsu út á játn-
ingarnar eins og úrskurði, en utan
Við höfum orðið á bak að sjá
tveimur af skáldkonum okkar í vet-
ur, tveim þingeyskum konum, tveim
þeirra, er einna þekkastar voru og
mest metnar. Önnur þeirra hóf, svo
að segja, fyrst og hæst merki ís-
lenzkra kvenna á þessu sviði, en hin
kom nú mjög fyrir skömmu fram á
sjónarsviðið, en vakti þegar óskipta
athygli og það að verðleikum.
Unnur Bjarklind (Hulda) lét eftir
sig 18 bækur, sögur, ljóð og þulur.
Er þar margt hlýtt og hjartnæmt
að finna, verðmæti, sem ávalt munu
auðga bókmenntir okkar að fegurð
og hreinleika. Um hana kvað skáld-
skáldsnillingurinn Einar Benedikts-
son þannig:
„Dalasvanninn með sjálfunna
menning,
sólguðnum drekkur þú bragarskál,
með átrúnað fastan í ungri sál
á afls og kærleiks og fegurðar
þrenning."
Reykjavíkur gengur þetta þó treg-
lega.Hinar, sem ekki hafa slíkar
játningar í höndum, eiga það
algerlega undir náð sveitar- og
bæjarstjórna, hvort þær fá nokkuð
meðlag, en Reykjavíkurbær befur
Framhald á bls. 1G.
Guðfinna Jónsdóttir (frá Hömr-
um) gaf út t.vær litlar ljóðabækur,
en þar er eiginlega hvert kvæði
hrein perla, ljóð og söngur, söngur
og ljóð. En við lestur þeirra er sem
okkur komi í hug orðin um Ragni
í sögunni: „Á guðs vegum:“ „Heim-
ur sá er enn of hrottalegur sem vér
berjumst í, hann verður að verða
betri, áður en slíkt fólk getur í hon-
um lifað. Hún reyndi að klippa úr
honum það, sem henni gast ekki að,
en svo fóru leikar, að hún var klippt
burt.“
Iiugir okkar, íslenzkra kvenna
munu fylgja þessum góðu, gáfuðu
konum, að leiðarlokum þeirra, með
fyllstu samúð og þökk. Þær túlkuðu
á fagran og listrænan hátt, frá sínu
sjónarmiði, hvernig við konurnar
hugsum og finnum til. Þó þær, því
miður, stæðu ekki í fararbroddi í
baráttunni fyrir frelsi og réttindum
okkar kvenna, þá áttu þær samt sinn
mikla þátt í þroska okkar og and-
legri menningu með skáldskap sín-
um, manngildi og skilningi. Þær
„glöddust sem hjartað sjálft þeim
sagði, og sungu með náttúrubarnsins
rödd.“
Þær voru báðar listakonur.
Ingibjörg Benediktsdóttir.