Íþróttablaðið - 01.07.1927, Side 13

ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
69
spyrnunnar og K. R.
sjálfs. Því þegar svo fer
að einhver einstaklingur
eða félag fer að bera
ægishjálm yfir aðra í ein-
hverri grein, svo að það
virðist ósigrandi, þá fer
svo í flestum tilfellum, að
sækjendur gugna og hlut-
aðeigandi sjálfur fer að
slá af kröfunum við sig;
framfarir í þeirri grein
hætta.
K. R. er vel komið að
sigri sínum nú, og eng-
in hætta á að það haldi
ekki áfram að keppa fram
í fremstu röðum, — að
rninsta kosti á meðan það
á þeim eða líkum forystu-
mönnum á að skipa, sem
það nú á.
í. R. flokkarnir á skipsfjöl í Bergen.
Noregsför f. R. 1927.
Fimtud. 5. maí kl. 6 síðd. lét E/s. Lyra í haf
með tvo fimleikaflokka frá íþróttafélagi Reykja-
víkur, 13 stúlkur og 8 pilta, undir stjórn Björns
Jakobssonar, leikfimiskennara, en fararstjóri var
stofnandi félagsins: Andreas ]. Bertelsen, heildsali.
Einn piltanna sneri aftur í Vestmannaeyjum, vegna
lasleika, en hin héldu öll áfram förinni og farn-
aðist vel. Fóru þau um Noreg og til Gautaborgar.
Komu þau heim aftur með saina skipi 31. maí,
glöð og ánægð, með nýja getu, nýja von og trú
og traust á sjálfum sér og íþróttagetu okkar, Is-
lendinga, sem fæst þeirra höfðu átt áður til, og
yfirleitt sárfáir menn hér.
Eg hefi oft séð þessa flokka bæði á æfingum
og sýningum. Eg hefi alt af haft óbrigðula trú á
stúlknaflokknum; hann hefir sýnt það bæði á sýn-
ingum, og þó enn frekar á æfingum, að stúlkurnar
voru með allan huga við það, sem þær voru að
gera, að þær vissu hvað þær gátu og gerðu það
altaf hiklaust hvort sem þær voru fyir margra
eða fárra augum.
Það sama get eg ekki sagt jafn-alment um
piltaflokkinn. Þar var nóg getan, en ekki sama
traustið á henni hjá iðkendum sjálfum, vel flestum,
og því ekki eins mikil alúðin við æfingarnar né
kröfuharkan um að vanda sig ætíð nógu mikil.
Því var eg dálítið kvíðinn og efandi um þá. Eink-
um styrktu síðustu æfingarnar, sem eg horfði á
hjá báðum flokkunum, þessa skoðun mína.
Nú hafa flokkarnir farið, séð, sýnt og sigrað, og
eru heim komnir hrósi hlaðnir. Þeir hafa sýnt hér
einu sinni síðan þeir komu heim. Stúlkurnar með
sömu alúðinni og áður, þó sýnilega með enn
tryggara trausti á getu sinni, en piltarnir nær
gerbreyttir, auðvitað ekki hvað stíl og æfingar
snertir, en vandvirknina, festuna og traustið.
Einmitt undir þessu er mest komið: tiaust-
inu og trúnni á að geta gert það, sem um er að
ræða, viljanum á að gera það, vandvirkninni við
það, bæði meðan verið er að læra og æfa engu
síður en sýna, og kröfuhörkunni við sjálfan sig í
smáu sem stóru, bæði á æfingum og utan æfinga.
Sá, sem ætlar að ná langt á einhverju sviði, má
aldrei slá slöku við, aldrei hvarfla frá stefnunni né
missa sjónar á takmarkinu.
Nú vita þessir fimleika-farar að við erum þegar