Eining - 01.08.1964, Qupperneq 3

EINING
3
John Forsberg. Einn af helztu for-
usiwmónnum bindindismála í Finn-
landi.
fyrirlestrar, sem eiga að veita þátt-
takendum nokkra fræðslu um íslenzkt
menningar- og atvinnulíf, og auk þess
er séð fyrir allmiklum ferðalögum um
landið, svo að gestir okkar munu
hverfa héðan ríkir af þekkingu á landi
og þjóð. En það, sem e.t.v. er mikil-
vægast, stendur þó ekki beinlínis á
dagskrá námsskeiðsins, sem sé hin
gagnkvæmu kynni og þau vináttu-
tengsl, sem myndast milli einstaklinga
frá hinum norrænu frændþjóðum.
Þegar ég nefni ferðalögin, kemur
mér í hug, að í dag mun hafa verið
farið að Reykjum til þess að skoða
hitaveituna og hverasvæðið þar. — En
náttúran hefur af örlæti sínu ekki að-
eins séð Reykjavík fyrir heitu vatni,
heldi'r lætur hún okkur einnig í té
kalt vatn, sem við teljum að sé bezta
neyzluvatn í heimi. Og þá kemur mér
líka í hug, að hin prentaða dagskrá
námsskeiðsins er prýdd mynd af ís-
lenzku listaverki sem nefnist Vatns-
berinn. Það má segja að þetta lista-
verk sé táknrænt fyrir ákveðið tíma-
bil í þróunarsögu Reykjavíkur. Um og
upp úr síðustu aldamótum áttu Reyk-
víkingar ekki kost á heilnæmu neyzlu-
vatni, heldur var vatnið fengið úr
brunnum á nokkrum stöðum í bænum.
Vatnsberarnir gegndu því hlutverki að
bera vatnið í skjólum frá brunnunum
inn á heimilin, og kjör þeirra voru í-
mynd þeirrar fátæktar og umkomu-
leysis, sem margir Reykvíkingar áttu
þá við að búa. Síðan hafa framfarirn-
ar orðið hér slíkar, að Reykvíkingar
þeirra tíma mundu vart þekkja bæinn
sinn aftur ef þeir mættu litast hér um
í dag. Þótt ég nefni þetta dæmi, er
það hreint ekki ætlun mín að flytja
hér neitt erindi um sögu Reykjavíkur,
en leyfi mér að láta þá ósk í Ijós, að
aðkomnir gestir fari héðan með góðar
endurminningar um Reykjavík og
Reykvíkinga og heimsóknina til ís-
lands í heild.
Ég vona að samveran á námsskeið-
inu og umræður um dagskrármálin
veiti þátttakendum aukinn þrótt í bar-
áttunni við eitt af erfiðustu vandamál-
um þjóðfélagsins, misnotkun áfengis
með allri þeirri eymd og sorg, sem af
henni leiðir.
Að lokum óska ég svo þátttakendum
góðrar ferðar til Norðurlands.
Allmargar borðræður voru fluttar í
samkvæminu og borgarstjórn færðar
góðar þakkir, og báru þær sérstaklega
fram námsskeiðsstjórinn Karl Wenn-
berg og séra Kristinn Stefánsson,
form. undirbúningsnefndar. Mikið var
um góða músik og mikið sungið. —
Sýndu fulltrúar hverrar þjóðar ofur-
lítið getu sína, fæstir frá Færeyjum,
aðeins 3, flestir frá Svíþjóð, 114, hin-
ir þar á milli. Árni Helgason, póst- og
símstjóri í Stykkishólmi flutti gaman-
þátt, en hann kann að láta fólk hlæja.
Ekki þarf að taka það fram, að veit-
ingar voru rausnarlegar og góðar, og
glatt var allt fólkið, þótt enginn töfra-
drykkur kæmi þar til sögunnar.
Fari;ð að Bessastöðum
Á sunnudaginn var farið að Bessa-
stöðum og hlýtt messu. Sóknarprest-
urinn, sr. Garðar Þorsteinsson, þjón-
aði fyrir altari, hann er raddmaður
góður og tónar vel. Biskupinn, herra
Sigurbjörn Einarsson, lagði það á sig
að aka frá Skálholti, en þar var þá
Skálholtshátíð, til þess að stíga í stól-
inn í Bessastaðakirkju. — Að launum
hlaut hann áreiðanlega aðdáun hinna
erlendu kirkjugesta, hinum innlendu
var hann kunnur. Erlendu gestirnir
höfðu orð á því, að einhver sérstakur
hugblær hefði gert vart við sig, er
biskup gekk í kirkju, og einn þeirra
sagði, að aldrei hefði hann heyrt neinn
útlending tala svo góða sænsku.
Forsetinn bauð dálitlum hóp í Bessa-
staðastofu og ávarpaði hann, en þar á
meðal voru forustumenn námsskeiðs-
ins. Hjá forsetahjónunum eru ævinlega
jafnástúðlegar móttökur.
Móttökur í Hafnarfirði
Afráðið var fyrirfram, að kaffi
skyldi drukkið í Hafnarfirði. Þar voru
veitendur stúkunnar í Hafnarfirði.
R. Arnlcjœrö,
stórtemplar Danmerkur.
Það þarf bæði kjark og dugnað til að
taka á móti yfir 200 manns í Góð-
templarahúsinu í Hafnarfirði, en það
fór ekki í handaskolum. Salurinn var
skreyttur, og auðsjáanlega höfðu ein-
hverjir lagt töluvert í undirbúning,
sérstaklega þá blessaðar konurnar, því
að borð voru hlaðin tertum og öðru
góðgæti, en þessi er siður templara í
Hafnarfirði. Stórtemplar flutti ávarp,
námsskeiðsstj órinn þakkaði fyrir gest-
ina og sungið var Ísland ögrum skor-
ið. Síðan var farið í Hellisgerði og lit-
ast þar um.
Hóf að Jaðri
Hér með var degi alls ekki lokið, því
að um kvöldið hafði Þingstúka Reykja-
víkur og Reykjavíkurtemplarar boð
inni að Jaðri, og voru þar myndarleg-
ar veitingar, stóri salurinn mjög þétt
setinn. Indriði Indriðason, rithöfund-
ur, ávarpaði gesti og bauð þá vel-
komna. — Aðalræðuna flutti Einar
Björnsson, skrifstofumaður, en Karl
Wennberg þakkaði móttökurnar. Báðir
fluttu ræðumenn mál sitt vel og rösk-
lega.
Ágætis skemmtun var það, að Er-
lingur Vigfússon söng einsöng, sex lög.
Auk þess að Erlingur syngur afburða
vel, voru lögin sérlega vel valin og
varð því unun á að hlýða. Lögin voru
þessi: Gígjan, eftir Sigfús Einarsson,
Kirkjuhvoll, eftir Árna Thorsteinsson,
Fuglinn í fjörunni, eftir Jón Þórarins-
son, Bí bí og blaka, eftir Markús
Kristjánsson, Tola, eftir Puccini, og
Ricolettto, eftir Verdi. Gestum leið vel
að Jaðri.