Vera - 01.06.1985, Blaðsíða 18

í nestið fékk ég recept fyrir töflum, minn-
ir að þær hafi verið tvenns konar og var
síðan sagt að liggja næstu daga.
Fótgangandi hélt ég svo heim á leið,
ekki var til fé fyrir leigubíl og eftir að leysa
út meðulin.
Næstu fjóra daga lá ég svo með bullandi
hita og miklar blæðingar. í einni salernis-
ferðinni kom svo blóðkakan og lifrardræs-
ur í það óendanlega. Einhvern veginn
skreiddist ég í rúmið aftur, blóðbaðið ótrú-
legt. Hversu lengi blæðingarnar stóðu
man ég ekki glöggt, en allt tekur enda,
einnig þetta.
Æfinlega hef ég verið þessum manni
þakklát og hygg ég, að þær séu býsna
margar konurnar, sem líta á hann sem
,,frelsara“ sinn, þótt hljótt hafi farið. Jafn
sannfærð er ég um það, að konur, sem
gengið hafa í gegnum fóstureyðingu (að
minnsta kosti ólöglega) munu svo sannar-
lega ekki nota hana sem getnaðarvörn.
Aldrei hefur mig iðrað þessa, enda var
ekki um neitt að velja, því ekki er nóg að
ala börn, það þarf líka að fæða þau og
klæða. ‘ ‘
SAGA 2.
, , Hvað mundir þú gera ef þú værir
gift, ættir von á barni, en vissir ekki, hvort
maðurinn þinn eða einhver annar væri
faðirinn? Þannig stóð á fyrir mér árið 1960.
Milli mín og hins mannsins var ekkert
alvarlegt, þetta hafði baraeinhvernveginn
skeð. Ég hefði alls ekki viljað skilja við
manninn, sem ég var gift. Við áttum ekkert
barn þá, en vildum í raun og veru gjarnan
eignast barn, vorum bæði í ágætri vinnu
og búin að koma okkur fyrir. En ég gat ekki
hugsaö mér að eignast barn, sem ég vissi
ekki hver væri faðirinn að og heldur ekki
gat ég sagt eiginmanni minum hið sanna,
hann hefði aldrei skilið það og það hefði
eyðilagt allt milli okkar.
Ég get varla lýst þeim sálarkvölum sem
I leið, vildi helst af öllu drepa mig. Svo fór
ég að hlaupa milli lækna, en þeir vísuðu
hver á annan og allir sögðu, að ég mundi
alls ekki fá fóstureyðingu. En sprautur og
pillur fékk ég hjá þeim öllum. En ekkert
gekk. Þótt ég væri í vinnu hefði ég ekki get-
að borgað það sem sagt var að ólögleg
fóstureyðing kostaöi þá nema með að-
stoð. Það var hræðilega auðmýkjandi að
verða að biðja hinn manninn um hjálp. En
ég neyddist til. Og hann talaði líka við
lækni, sem reyndist fús að gera þetta.
Læknirinn var í miðbænum, frekar rosk-
inn maður. Hann var ósköp blíður á mann-
inn, en lagði ríka áherslu á að ég stein-
þegði, þó að það væri sunnudagur, þegar
hann lét mig koma, og enginn í húsinu.
Þetta var voöalega sárt. En ég þagði. Ég
mátti ekki taka leigubíl frá húsinu þar sem
stofan hans var, heldur sagði hann mér að
labba á næstu stöð. Ég þorði heldur ekki
að taka bílinn alla leiðina heim. Þegar ég
kom heim fór ég að búa til matinn og
reyndi að láta sem ekkert væri. Það
blæddi svotil ekkert. Daginn eftir þóttist ég
vera veik, eneftirtvodagafórég ívinnuna.
Ég var dálítið slöpp smátíma á eftir, en
það voru annars engar eftirstöðvar. Síðan
er ég búin að eignast tvö börn og ef nokk-
uð er þá kann ég kannski enn betur að
meta það eftir þessa lífsreynslu. Ég hef
aldrei séö eftir þessu. Ef ég stæði í sömu
sporum núna, mundi ég hafa gert það
sama.í í
SAGA 3
, ,Eg var með manni mínum erlend-
is. Hann var að læra og ég vann fyrir okkur
og stelpunni, sem við áttum fyrir, en hún
var á barnaheimili á daginn. Ég var sjálf
stúdent og vonaði að þegar hann lyki sínu
námi gæti ég farið í skóla. Ef við hefðum
eignast annað barn, hefði ekki bara það
verið útilokað, heldur líka að hann héldi
áfram. Við töluðum lengi um hvaö við ætt-
um að gera og komumst að raun um, að
við yrðum að láta eyða fóstrinu.
Fóstureyðingar voru bannaðar í land-
inu, sem við vorum í, en vinkona mín kom
mér í samband við konu, sem vissi um
mann, sem hjálpaði í svona tilfellum. Ef ég
hefði gert mér grein fyrir hvað ég var að
ganga út í, held ég að ég hefði aldrei gert
það. íbúð mannsins, sem var víst lækna-
stúdent eða svo var sagt, var dimm og
óþrifaleg. Hann lét mig leggjast upp á
borðstofuborð og sagði mér að beygja
hnén og glenna mig. Svo spennti hann út
leggöngin með röri líkt og gert er við skoð-
un á spítölum. Ég varð að lofa að hreyfa
mig ekki og láta ekki heyrast í mér hljóð.
Ég lokaði augunum og beit í tusku, sem
hann rétti mér til þess. Svo fór hann eitt-
hvað aö krukka og það var djöfull sárt. Ég
fylgdist ekki fyllilega með hvað hann gerði,
en að lokum tróð hann gasbindi upp í og
sagði, að með þetta ætti ég að ganga
nokkra daga og mætti ekki taka það burt
fyrr en á tilteknum degi. Undir gasbindinu
væri gúmmíteinn, sem ætti þá að taka burt
og varð ég að lofa að losa mig við hann og
fela öll verksummerki.
Upphæðin, sem ég borgaði var u.þ.b.
7.500 ísl. kr. en það eru nokkuð mörg ár
sfðan.
Ég gat varla gengið með allt þetta drasl
inní mér og það var ógeðsleg lykt af grisj-
unni, sem stóð útúr. Síðasta daginn lá ég
í rúminu. Svotókég þettaút. Éger viss um
að gasbindið hefur verið fleiri tugi metra á
lengd. Svo kom gúmmíteinninn. Honum
henti ég út um gluggann yfir þökin (viö
bjuggum í risi) I þessari stóru borg.
Ekkert gerðist. Engar blæðingar, engir
verkir. Þannig liðu tveir dagar.
Svo byrjaði að blæða um kvöld. Ég man
hvað ég var fegin fyrst. En svo komu
hræðilegir verkir og blóðið varð meira og
meira, stórir blóðkögglar. Ég varð fárveik
og við urðum bæði dauðhrædd. Að lokum
hringdi maðurinn minn í lækni og hann lét
mig tafarlaust á spítala. Við þorðum ekki
að segja sannleikann, en ég skildi á hjúkr-
unarkonunum, að þær renndi grun í,
hvernig á stæði. Samt var ég ekki yfir-
heyrð, hvorki af læknunum né lögreglu. Á
eftir sagði starfsfólkið þarna á spítalanum,
að ég hefði getað dáiö. Og einn læknirinn
sagði, að margar ungar stúlkur hefðu dáið
af líkum orsökum.
Nei, ég sé ekki eftir þessu. En ég mundi
aldrei aftur gangast undir ólöglega fóstur-
eyðingu.4 {