Vera - 01.06.1985, Blaðsíða 9

Ljósmynd: Svala
hendum viö öllum leifum úr
jurtaríkinu, eggjaskurn, kaffi-
korg og telaufum og jafnvel
hár- og naglaafklippum. Kjöt-
og fiskúrgangur ásamt um-
búöum og ööru rusli fer í hina
fötuna. Þaö fer í ösku-
tunnurnar, hitt hingaö á safn-
hauginn. Hérna enda líka
lopapeysurnar þegar þær eru
ónýtar. Sjáöu!“ segir Barbara
og grefur upp svolitla pjötlu
af útprjónaöri lopapeysu.
,,Æi,“ segir hún svo og gref-
ur áfram i binginn. ,,Það hef-
ur ekki veriö dreift almenni-
lega úr henni. Hún er hérna
öll í hrúgu. Þaö er best aö
klippa peysurnar í sundur í
litlar pjötlur og dreifa þeim
vel. Þá rotna þær fyrr,“ segir
hún og dreifir úr pjötlunum
og mokar yfir.
,,Ég frétti aö þú settir dag-
blöðin í hauginn líka,“ sagöi
ég.
,,Já, við settum Moggann i
hauginn áður fyrr, en ég held
aö prentsvertan sé ekki holl,
ekki einu sinni úr Þjóðvilj-
anum. Þaö safnast nóg af
blýi fyrir í haugnum frá út-
blæstri bílanna," segir hún
og bendir á götuna, sem er
hinum megin viö limgerðið á
bak við kassann.
,,En allt sem til fellur úr
garöinum fer í hauginn. Fg
ætla þó aö hætta aö henda
greinum sem viö klippum af
trjám og runnum beint í
hauginn. Það rotnar ekki
nógu fljótt hér á íslandi. Þaö
er of kalt. í Þýskalandi rotnar
það á einu ári. En sjáöu
hvernig þetta er eftir þrjú ár,“
segir hún og tekur handfylli
af mold úr fötunni og þaö má
greinilega sjá flísar af
greinum.
,,Svona er þetta ennþá, þó
aö ég hafi klippt þaö niður í
smá búa. Ég ætla að fara aö
brenna greinarnar og setja
öskuna í hauginn."
,,Hvað tekur það langan
tíma áður en þú færð
nothæfa mold?“ sþyr ég.
,,Þrjú ár. Þess vegna er
kassanum skipt í þrjú hólf. Ég
tek úr einu hólfinu á hverju
vori, flyt þaö sem er næst elst
í hólfiö sem tæmist og það
yngsta aftur í þaö hólf og
byrja svo að safna aftur í
sama hólfiö."
,,Setur þú nokkur efni í
hauginn til þess aö flýta fyrir
rotnuninni?"
,,Nei, þaö þarf ekki. Kass-
inn er svolítið niðurgrafinn,
svona 10—15 cm og þaö
koma nógir rotnunargerlar úr
moldinni."
,,Og þú hefur ekkert lok yfir
og þaö er engin vond lykt,“
segi ég og þefa út i loftið.
,,Nei, viö höfum ekkert lok
yfir en viö setjum torfur yfir
hólfin sem ekki er verið aö
fylla í og lyktin er ekkert
vandamál. Þaö myndast
mikill hiti í haugnum, svo að
stundum er ekki hægt aö
koma viö moldina meö berum
höndunum."
,,Mér viröist þetta vera heil-
mikil vinna," segi ég, og and-
varpa, sjáandi fyrir mér aö
lofsvert fordæmi Barböru
muni varla duga mér til aö
koma upp mínum eigin safn-
haug í garöholunni minni.
,,Já, þetta er dálítil vinna
og tekur tíma, en sumir sem
ekki hafa aðstæður til aö
koma sér upp safnhaug og
vilja ekki henda öllu sem til
fellur í garðinum sínum setja
það í svarta plastpoka og
grafa það niður yfir veturinn
og nota það undir nýgræö-
inga. Það vex mjög vel upp
af því.“
Viö eru orðnar kaldar og
rauönefjaöar, þrátt fyrir skjól-
iö af runnunum umhverfis
þennan merkilega, lífgefandi
kassa. Barbara býöur mér inn
í kaffi og sýnir mér allar
pottaplönturnar sínar, sem í
fyllingu tímans munu lenda á
safnhaugnum og síðar eiga
sinn þátt í blómadýrðinni í
steinbeðinu hennar eöa sæt-
leika sólberjanna hennar. Þar
sem viröingin fyrir hringrás
náttúrunnar ríkir, lætur
umbunin heldur ekki á sér
standa.