Vera - 01.08.1997, Síða 30

Islenskt
Aktu-Taktu
eikhús
í Skemmtihúsinu - vinnustofu leikara
við Laufásveg eru leikkonurnar Agústa
Skúladóttir og Vala Þórsdóttir að æfa
nýtt, frumsamið verk sitt, Sítrónusyst-
urnar. Verkið, sem er unnið upp úr
spunavinnu, verður ekki sýnt hér á
landi en frumsýningin fór fram á
Edinborgarhátíðinni 18. ágúst sl.
að er The Icelandic Take Away
Theatre sem stendur fyrir sýning-
unni en leikhópinn stofnuðu þær
Agústa og Vala ásamt Önnu Hildi
Hildibrandsdóttur. Margir muna
eflaust eftir sýningu hópsins á Margréti
Miklu eftir Kristínu Ómarsdóttur í fyrra.
Sítrónusysturnar Ágústa og Vala hafa verið
með annan fótinn í Bretlandi undanfarin ár.
Vala hefur verið þar við nám og hyggst flytja
búferlum með haustinu en Ágústa hefur
búið í London og stundað þar leiklist und-
anfarin sjö ár. Sumrinu ákváðu þær að eyða
saman hér heima við æfingar og fengu inni í
Skemmtihúsinu. Þangað fengu þær til sín
breska leikhúsmanninn John Wright til
skrafs og ráðagerða og auðvitað til að leik-
stýra.
Alþjóölegt tungumál
- leikur án orða
Það er ekki á hverjum degi sem íslenskt leik-
húsfólk leggst í víking og kynnir íslenska list
á erlendri grundu upp á eigin spýtur. Slíkt
hlýtur að kosta eindreginn vilja og mikla
vinnu. Veru Iék forvitni á að kynnast konun-
um að baki íslensku leikhúslífi í London og
fékk því Ágústu Skúladóttur til að setjast
niður í stutt spjall.
Þrátt fyrir að Ágústa búi og stundi list sína
erlendis hefur hún alltaf haft annan fótinn
hér heima og sótt hingað efnivið. Fyrir
u.þ.b. fjórum árum stofnaði hún ásamt öðr-
um alþjóðlegan leikhóp, The Gargoule
Theatre, sem starfar í London. Sá hópur hef-
ur m.a. sett upp eigin leikgerð byggða á sögu
Einars Más Guðmundssonar, Eftirmála
Regndropanna. „Ég hef mjög gaman af því
að kynna íslenska Ieiklist fyrir útlendingum.
Það sem heillar mig mest í leikhúsvinnunni
er leikur án orða. Myndmál og sammann-
legur skiiningur sem nær út fyrir mörk
tungumálsins og gefur víðari tilvísun. Sítrón-
usysturnar er t.d. samið og flutt á íslensku
en í verkinu er mjög lítili texti og því engin
nauðsyn að áhorfandinn skilji tungumálið.
Eftir að við fengum John til að leikstýra
okkur var lögð enn meiri áhersla á að skiln-
ingur áhorfandans gæti miðast við látbragð-
ið eingöngu.
Leikhúsið er spennandi og sterkur miðill
og mér finnst mikilvægt að hann nái til sem
flestra hópa; til ungra jafnt sem gamalla, út-
lendinga og síðast en ekki síst til allra stétta.
Áhorfandinn á ekki að þurfa að hafa próf í
bókmenntun til að skilja það sem fram fer af
30 v^a