Vera - 01.08.1997, Blaðsíða 48

Lesendabréf
Þessar lífrænt
ræktuðu eiga ekki
séns
Ég er kona. Ég veit að það er ekkert sérstaklega alvar-
leg fötlun og þjakar mig ekki mikið nema ef ég þarf að
vera ein á ferð seint að kvöldi og þegar ég sæki um
vinnu eða Iendi í deilum. En óneitanlega er þetta mjög
ríkjandi þáttur í mínu lífi. Sem staðfastur þróunarsinni
trúi ég því að hlutirnir muni breytast, einn góðan veð-
urdag verði jafnrétti staðreynd.
Fyrir stuttu tók sjónvarpsstöðin Sýn til starfa. Nafn-
ið er sérstklega vel til fundið út frá kenningum um
sjónmál karla. Stöð þessi sýnir (og hreykir sér af)
„ljósbláar“eða „erótískar“myndir. Ekki hef ég neitt á
móti smá sexi en samt finnst mér það að horfa á ann-
að fólk lifa kynlífi flokkast undir gluggagæjur. Ég
gerðist engu að síður gluggagægir eitt sinn og horfði á
Emmanuelle í opinni dagskrá á Sýn. í stuttu máli þá
fela þessar skilgreiningar „ljósblátt“og „erótík“ekki í
sér kynlíf annars fólks eins og ég hélt. Langt í frá. Þær
fela í sér berar konur með undurfurðulegan svip á and-
litinu. Ef ég hef skilið þetta rétt þá þýðir þessi svipur
óstjórnlegan losta sem á að grípa konuna þegar ljótur
karlmaður í öllum fötunum gefur það til kynna að
hann vilji hana. Þessar myndir byggja greinilega á
Stór barmur
- betra líf?
Kcera Vera
Tilefni þessa bréfs er gagnrýni sem ég
vil vekja athygli ykkar á vegna auglýs-
inga sem ég hef undanfarið fylgst með í
Ríkissjónvarpinu. Þessar auglýsingar
hafa það að markmiði, eins og lang-
flestar auglýsingar, að ná til kvenna
(nánar tiltekið þá birtast þær í sjón-
varpsmarkaðnum), og til þess eru not-
uð öll brögð. Sérstaklega er það ein
auglýsing sem fer fyrir brjóstið á mér.
Til að byrja með gat ég ekki annað en
hlegið dátt að því þegar ungar konur í
þröngum skyrtum eða bolum fylltar
vonleysissvip vegna barmsmæðar tóku
gleði sína á ný eftir að hafa fyllt brjósta-
haldara sína silikonpúðum sem höfðu
þau áhrif að barmurinn varð eins stór
og „æskilegt“er. Að sjá þær taka gleði
sína á ný þótti mér til að byrja með há-
punkturinn og oft var hlegið dátt í stof-
unni heima hjá mér. En því oftar sem ég
sá auglýsinguna því sorgmæddari varð
ég. I fyrsta lagi þá fannst mér það bara
alls ekkert fyndið hvernig konur voru
látnar líta út - heimskulegar, og í öðru
lagi þá líkuðu mér illa skilaboðin: „Ef
þú ert ekki í útlitskúrfunni, þá áttu lít-
inn sem engan séns!”
Sérstaklega með tilliti til þema síð-
asta tölublaðs Veru, Stjórnun strák-
anna, þá fer fyrir brjóstið á mér unga
konan í auglýsingunni með stóran
barm sem skagar langt út úr dragtinni
sem hún klæðist. Hún er yfirmáta glöð
og greinilegt er að hún er í einhvers
konar skrifstofustarfi. Skilaboðin sem
hún sendir mér eru þau að samfélagið
sé enn fast í þeirri klisju að ekki sé
mark takandi á öðrum konum en þeim
sem eru myndarlegar, sexí og vel
klæddar. Nema náttúrulega að skila-
boðin séu þau að við konur eigum að
vera upp á punt og leggja okkur fram
við það að styggja ekki steggina með
loðnum leggjum og „of litlum“barmi.
Hvað er að gerast? Hvenær kemur
sú tíð að hætt verði að misbjóða greind
okkar kvenna með svona sora skila-
boðum? Við höfum upp á margt annað
að bjóða en bara gott útlit. Við erum
ekki bara umbúðirnar. Hvenær ætli
samfélagið átti sig á því?
Að lokum langar mig til að þakka
Veru fyrir gott blað og gott innlegg inn
í jafnréttisumræðuna. Afram stelpur!
Með kveðju,
Ragna Jenný Friðriksdóttir.
sömu sálfræði og menningarritin Playboy, Penthouse
og Hustler. Það rifjaðist upp fyrir mér gamli frasinn:
They, who can, do. They, who can’t read Playboy.
Karlinn sem kaupir og „les“blaðið fær þau skilaboð
að konur (steinþegjandi stillimyndir) falli fyrir honum
í hrönnum og falla ekki bara heldur fleygja sér allsber-
ar á bakið og grátbiðja hann um að ... sér. Það eru að
sjálfsögðu bara einstaka karlmenn sem standa í þeirri
meiningu að konur séu bara leikföng þeim til handa og
nei sé meyjar já. Allar rannsóknir sem sýna tengslin á
milli svona hegðunar og „lesturs“svona blaða eru, ein-
hverra hluta vegna, ómarktækar. Til að auka jafnrétti
og virðingu fyrir konum hefur það verið gert körlum
mun auðveldara að verða sér út um svona blöð. Fyrir
utan bókabúðir fást þau nú í Hagkaup, Bónus, Leik-
bæ sem og flestum bensínstöðvum landsins. Nú stóð
ég í þeirri meiningu að konur sæju að mestu leyti um
innkaup heimilanna og ég ek um á stórum amerískum
kagga sem borðar bensín eins og Grýla börn. Ég er
góður kúnni og get líka svarið að ég er ekki eini kven-
kyns bílstjórinn á landinu. En nú eru mér að verða á
grundvallarmistök, ég geng út frá því sem vísu að kon-
ur eigi alls ekki að sjá né vita af þessum karlablöðum
Það er alrangt. Konur, fyrst og fremst, eiga að sjá um
og vita af þeim. Það er nefnilega verið að koma á-
kveðnum skilaboðum á framfæri við konur.
Hvaða kona hefur hlotið mesta umfjöllun í heims-
pressunni undanfarin ár? Um hvaða konu var fjallað
um á síðum Morgunblaðsins nær daglega á tímabili?
Enga aðra en Pamelu Anderson. Og hvað hefur
Pamela Anderson unnið sér til frægðar nákvæmlega?
Hún er ekki stjórnmálaskörungur eins og þeir karlar
sem mest er um fjallað. Nei, hún er aðal kynbomban í
dag. Þetta er konan sem flesta karla dreymir um. Hún
er með litað ljóst hár, silikonbætt brjóst og varir og
tveimur rifbeinum fátækari en flestir. Þessar lífrænt
ræktuðu eiga ekki séns.
Ég vona að þetta séu ekki nýjar fréttir. Tengsl kláms
og kvenfyrirlitningar hafa verið ljós nú í þó nokkur ár.
Hins vegar er það fullkomlega skiljanlegt að konur á-
kveði á stundum að líta undan eða reyni að sjá í gegn-
um fingur sér við „vesalings karlana“ fyrst þeir hafa
gaman af þessu.“Konur sem hugsa á þennan hátt ættu
næst þegar þær fara að versla að skoða eitt svona blað
og athuga hvort þær séu sama sinnis að skoðun lok-
inni. Hitt er líka staðreynd að í hvert einasta skipti sem
kona rís upp og reynir að mótmæla þá eru viðbrögðin
allaf á þá leið að þessi viðkomandi kona sé bara „ein-
hver kerling í vesturbænum sem stenst ekki saman-
burðinn”, eins og ákveðinn framkvæmdastjóri lét hafa
eftir sér í DV. Fyrir þá sem aðhyllast slíka „röksemda-
færslu“skal það tekið fram að ég er lítil og Ijót og
stenst ekki samanburðinn. Þetta er algengasta skítkast-
ið en það sýnir sig í fleiri og verri myndum. En það að
einu andsvörin við gagnrýni á klám séu persónuárásir
á þann sem hana ber fram, hlýtur að segja okkur tals-
vert mikið.
Að endingu verð ég að lýsa yfir vonbrigðum mínum
með efnistök Veru um klám í 5. tbl. 1996 sem er
ástæða þessara skrifa. Þar er tekin linkindarleg afstaða
ef einhver. Sem eina kvennablað landsins geri ég þá
kröfu að Vera standa vörð um hagsmuni kvenna.
Virðingarfyllst,
Ásta Svavars.
48