Akranes - 01.03.1950, Blaðsíða 19

SÉRA' FRIBRIK FRIBRIKSSON:
STARFSÁRINIII.
önnur velgjörð þín var þýðing þín á „Manfreð“. Hún opnaði
mér 16 ára pilti slíka útsýn, og grópaði sig svo inn í mig, að ég
kann þýðingu þína nær þvi utan að, og hef ég oft lesið og út-
skýrt „Manfreð“ fyrir piltunum minum. — Þú ert skáldið, sem
Guð hefur gefið oss, allt annað gleymist nema þekklætið.“
Þetta er hér um bil orðrétt eins og ég sagði það. Þessi stund
stendur eins og grópuð í huga mínum og minningu. Við stóðum
hvor gegn öðrum, hann himi tignarlegi, næstum 85 ára gamli
öldungur, sem átti víst vængjablak og hærra flug en nokkurt
annað af skáldum vorum, — ég með lotningu hrifningarinnar
og þakklætisins, og um leið þeirri hugsun, að þetta yrði í síðasta
sinn, er ég hefði færi á að þakka honum persónulega. Allt þetta
gjörði þessa stund svo eftirminnilega.
Hann stóð á meðan ég talaði og ég sá tárin fara að renna nið-
ur kinnar hans og svo greip hann mig í faðm sér, og ég meðtók
föðurlegan koss frá honum og hann sonarlegan frá mér. Svo
skildum við að sinni, og meðan ég, nú eftir nær þvi 29 ár skrifa
þetta, kemur ósjálfrátt aftur dögg í augu mér. Ég var enn í
hrifningu, er ég kom heim og sagði Brynleifi frá samræðum okk-
ar séra Matthíasar. En ennþá átti ég eftir eina stóra gleði í sam-
bandi við þjóðskáldið kæra. —
Næsta dag fór ég víða um að kveðja og þakka. Það var næsta
erfiður dagur, eins og allt af er, þegar maður er að kveðja kæran
stað eftir unaðslegan líma; finnst manni þá að eftir vera svo
margt ógjört og vanrækt.
Ég hafði sagt að ég mundi koma í kveðju heimsókn til Stein-
gríms læknis kl. 5 síðdegis. En áætluninni skakkaði þó, þvi að
klukkan var orðin tíu minútur yfir fimm er ég kom næstum
hlaupandi upp brekkuna upp að læknishúsinu. Á stignum mætti
ég séra Matthíasi. Hann var að koma þaðan. Við heilsuðustum,
og séra Matthías sagði: „Ég var að bíða hjá Steingrimi eftir þér,
en af því að þú komst svo óstundvíslega, þá hafði ég ekki þreyju
í mér að bíða lengur. Mig langar svo til að biðja þig bónar.“
Ég safði: „Já mér þætti vænt um, ef ég gæti gjört eitthvað fyrir
þig.“ „Þú getur það; mig langaði til að biðja þig, að gefa mér
góða nótt í nótt.“ Ég sagði brosandi: Já, ef það stæði i mínu
valdi, skyldi ég sannarlega gjöra það.“ „Þú veizt hvað ég nieina,“
sagði hann, „ég hef trú á hænum þínum.“ „Já, ég skal gjöra það,
sagði ég, en annar ræður nú yfir árangrinum.“ „Veit ég það,“
sagði hann, „en ég trúi að bann gjöri það fyrir þig.“ Við kvödd-
umst og ég fór upp til Steingríms. Þar var mér tekið vel að vanda.
Ég befði nú átt að hafa skrifað fyrr um Steingrím og heimili
hans, því meðan ég dvaldi á Akm'eyri voru það fá hús, sem ég
kom oftar í en til þeirra hjóna.
Voru þau hjón mér framúrskarandi góð. Var Steingrímur
skólahróðir minn og var með okkur góð vinátta, ba'ði i skóla og
á Stúdentsárunum í Kaupmannahöfn. — Og hélzt vinátta okkar
upp frá þvi. — Frú Kristín, dóttir frú Önnu og Þórðar Thor-
oddsen, var mér líka ávallt kær, þrátt fyrir ólikar skoðanir í trú-
málum. Kom það aldrei i ljós í umgengni hennar, var hún of
menntuð kona til þess, bæði gáfuð og skemmtileg. Og þá skemdu
ekki nautnina á heimilinu, þeir tviburamir Baldvin og Bragi,
sem mér þótti mjög vænt um.
Sama kvöldið og ég hafði verið þar í kveðjuheimsókn, var ég
eftir kl. 8 boðinn í tvo staði, fyrst hjá mínum kæra, gamla skóla-
bróður, Karli Nikulássyni og minni ágætu vinkonu frá skólaár-
unum og vinkonu móður minnar, Valgerði Ólafsdóttur. Þar vor-
um við Brynleifur um kvöldið í bezta fagnaði, og fórum þaðan
til Júlíusar Hafsteen og sátum þar til kl. í1/^ tun nóttina.
Á leiðinni heim gengum við fram hjá húsi séra Matthíasar,
Sigurhæð, og sagði ég þá við Brynleif: Já, nú hef ég glevmt eða
vanrækt að biðja fyrir séra Matthíasi mínum, við verðum að
gjöra það áður en við háttum. Það gjörðum við lika og var þá
klukkan 2.
Næsta morgun um kl. 11 kom stúlka frá séra Matthíasi með
skilaboð frá honum, hvort ég gæti ekki skroppið snöggvast til
hans. Ég lét það ekki undir höfuð leggjast og er ég kom inn í
stofu hans, kom liann á móti mér og sagði: „Mig langar svo til
að sjá þig og þakka þér fyrir þessa indælu nótt, sem þú hefur út-
vegað mér.“ — Ég svaraði: „Já, séra Matthías minn, ég er hrædd-
ur um, að það sé litið mér að þakka. Þvi að. ég var í gærkvöldi
hjá Karli Nikulássyni og Júlíus Havsteen og kom ekki heim
fyiT en kl. 2. Þú verður að fyrirgefa. „Ha! sagðirðu klukkan 2“,
greip hann fram í.“ Hann sagði: „Já, það er dásamlegt. Ég festi
blund snöggvast klukkan um hálf tólf, og vaknaði svo og gat ekki
sofnað, og bylti mér á báðar hliðar, svo sagði ég við hana dóttur
mína, að ekki a'tluðu nú bænirnar hans séra Friðriks míns að
duga mikið, en kl. 2 datt ég í þenna blessaða blund og svaf vært
til kl. 9 i morgun. I marga mánuði hef ég ekki haft slika hvild-
arnótt.“ Hann var glaður eins og barn og blessaði mig.
Svo skyldum við beztu vinir og lofaði ég honum að biðja
fyrir homnn á hverri nóttu. Og það enti ég.
Mánuði seinna eða svo, eftir að ég var kominn heim úr ferða-
laginu, fékk ég heimsókn af tengdasyni séra Matthiasar, Vigfúsi
skrifstofustjóra Einarssyni og kvaðst hann hafa fengið bréf frá
tengdaföður sínum, þar sem hann hefði beðið sig að fara til
mín og tjá mér að Matthías hefði skrifað mér bréf, en það hefði
líklega brunnið á leiðinni í brunanum í póststofunni í Borgarnesi.
Matthías var mjög i huga mínum og hjarta þessa mánuði. —
Þann 11. nóv. um haustið átti liann 85 ára afmæli, og sendi ég
honum skeyti. — Og þann 18. sama mánaðar barst fregnin um
dauða hans út yfir landið.
Nokkru síðar skrifaði frú Kristín, tengdadóttir hans, mér afar
vinsamlegt bréf, og kvaðst gjöra það eftir ýtarlegri beiðni öld-
ungsins á deyjandi degi, til að segja mér, að sér hefði allt af
liðið betur af því að vita, að ég bæði fyrir homnn.
Ég hef fjölyrt um þessa atbxn-ði, af því að þeir standa svo lif-
andi fyrir mér, að jafnvel orðaskiptin eru sem höggvin ) stein
fyrir minni innri sýn, og af þvi að þetta er ein af dýrmætustu
perlunum í minningasafni minu, sem ég hef oft þakkað Guði
fyrir. Mér þykir vænt um, að hafa lifað sem æskumaðm' á öld
þeirra skáldanna Matthíasar og Steingríms, og hafa þeir báðir
haft meiri andlega þýðingu fyrir menntun huga míns, en ég get
sagt. Á það bæði við um ljóð þeirra og sér í lagi við þýðingar
þeirra á listaverkum heimsbókmenntanna, t. d. Matthíasar á
Mannferð Byrons, og Macbeths eftir Shakespeares, og þýðing
Steingríms á „Lear konungi“ eftir hinn sama. Þeir hafa gjört
menntalíf mitt auðugra en allir aðrir. —
Ég lagði af stað frá Akureyri sama kvöldið og ég seinast sá
Matthías, og segi ég svo ekki meir af ferðum minum heimleiðis.
Ég fór með E. s. Gullfoss norður um land til Reykjavíkur og hafði
langa og góða iitivist á ágætu skipi, sem mér var kærast allra
skipa.
Ég kom heim eftir miðjan september í tæka til þess, að und-
irbúa vetrarstarfið í K.F.U.M. í Reykjavík og Hafnarfirði.
Veturinn 1920—21 var driftarvetur í starfi hinna kristilegu
félaga (K.F.U.M. og K.) Sér í lagi stóð U.-D. í miklum blóma.
Um veturinn var líka vaxandi áhugi bæði í Reykjavík og Hafn-
arfirði á sumarstarfi og mikið talað um það og rætt. Á annan í
hvítasunnu (16/5) var stofnað til K.F.U.M.-samkomu á Bessa-
AKKANES
43