Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1890, Blaðsíða 76

SKRÍTLUR.
Biflíu-Björn var maður biflíufastur og kryddaði einatt
mál sitt með kjarnyrðum úr biflíunni, en ekki var lanst við, að
honum færist það stundum nokkuð klaufalega.
Einusinni kom Björn votur og hrakinn úr póstferð til amt-
mannsins, sagði hann þá við Björn, að honum mundi ekki veita af
að fara til kvennfólksins og íáta það velgja sjer. Bifiíu-Björn
svaraði því brosandi:
»Skrifað stendur, þú skalt ekki f eista drottins guðs þíns«.
sf:
Einu sinni var amtmaður á ferð og kom á heimili Bjarnar.
Honum þótti vænt um komu amtmanns og tekur á móti honum
berhöfðaður, með þessum orðum:
»Jeg segi nú eins og hundraðshöfðinginn í Kapernaum,
herra minn: þjer eruð ekki þess verðugurað koma innímínhús«.
Biflíu!-Björn og Björn Lognhattur mættust eitt sinn
í blíðu veðri og blæja logni á Löngufjöru.
»það fýkur ekki af þier hatturinn í dag nafni minn, sagði
Biflíu-Björn. það fjúka ekki heldur blöðin úr biflíunni þinni
nafni minn«, sagði Björn Lognhattur.
*
Styrbjörn sem fyrir mörgum árum var alþekktur flakkari
liafði farið beiningaför um Bárðardal. Á leiðinni þaðan mætir
liann öðrum húsgangi, sem ætlar í sömu erindum inn í dalinn.
Hann hafði ekki verið þar fyrr og spyr Styrbjörn tíðinda og
hvernig fólkið sje. StjTbjörn svarar því og segir: »fólkið er gott,
en þú veiður að bera þig hörmulega«.
•fí
*
[jórður á Sporði var _ glimumaður mikill á ýngri árum
sínum, en hæglátur jafnan. Á efra aldri kom hann eitt sinn þar
er menn glímdu; nokkrir gárungar neyddu hann til að glíma við
sig, en það stóð ekki á löngu, þar til hann hafði skellt þeim
öllum. Settist hann þá á þúfu, hristi höfuðið ogsagði: »þóttust
menn og voru ekki, vildu glíma en gátu ekki«.
*
»Guð hjálpi mjer, en tilhvers er það —, jeg verð að fara
til hans Arngríms míns» (ljáasmiðs) sagði kallinn, þegar hann
rak spíkina sina í stein og braut hana.
*
Jón: Komdu sæll, Páll minn! pú skröltir þó ennþá, gamla
hróið. Hvernig líður þjer?
Páll: Ó! jeg er orðinn ofurhrumur og rjett á grafarbakkanum.
Jón: Ojæja, vesalingur. Við vorum einusinni góðkunnugir,
víst er um það. Láttu mig vita þegar þú deyrð; jeg skal
fylgja þjcr til grafar, vertu viss um það.
Páíl: þakka þjer fyrir Jón minn, það var þín von og vísa.
Vertu nú sæll.
* * ^
A. [>ú ert nýkominn hingað til Ameriku, hvað ætlar þú nú
að taka fyrir þig.