Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1890, Síða 84

ríðui' þ. þangað, til þess að líta eptir hvernig þetta var gjört,
þegar lianii kom heim aptnr segir hann við stúlkuna: þetta var
vel gjört, hróið mitt, nú getur fólkið lifað, hjerna cr
spesía, sem þú mátt eiga, fyrir handarvikið.«
Mörg ár eru liðin síðan, að jeg var á ferð með þ. um fá-
tækt byggðarlag; á bæ einum barði hann að dyrum, en enginn
kom út, því fólk var á engjnm. «það er bezt jeg rumski við
þeim veslingnnum,« segir þ. og hljóp inn, en kom út aptur að
vörmu spori og leit út mjög áhyggjufullur, og bað mig um að
koma inn með sjer. Mjer var það mjög urn geð, en af því það
var á honum svo mikill raunasvipur, hjelt jeg að einhver væri
inni í vanda staddur og fór því með honum. þegar við svo
komum inn í baðstofu, var þar enginn maður en útlitið var —
ekki sem þokkalegast. "Hvernig lýzt þjer á ósköpin,« scgir þ.,
• ekki er nú von að þeir sjeu fjörugir á daginn, »guttarnir« þegar
þeir ern búnir að súpa þetta lopt í sig alla nóttina.«
»Mikið er að sjá óhirtnina á sumum bæjum,« sagði þ. nokkr-
um árum síðar, er hann kom úr ferðalagi, »ekki er nú von að
landið blessist, eða menn haldi heilsu og efnum meðan svona
gengur.«
• þjer vex nú líka allt í augum þ. minn,« sagði D.
»Vex i augum! Já þú skyldir hafa verið nótt með mjer á
einum_bæ nýlega. þar voru flærnar, komnar á fertugsaldur.«
»Ástandið hjá okkur er þó ekki eins vont og þú segir.«
«Svo, en hefurðu þá sjeð grasið framan í honum Sigga.«
»Nei, hvað meinarðu með því.«
»Jú, það er nú svo langt síðan hann þvoði sjer, að skófin
er orðin svo þykk, að það er farið að vaxa gras í andlitinu á
honum."
Aðfinningar þorsteins og orðatiltæki urðu mjög hljóðbær i
nágrenninu og jafnvel víðar, og urðu ýmsir til þess að setja þau
saraan í ljóð. þessu var svo safnað saman í stóran brag sem
er yfir 80 vers. Hafa menn kallað hann »Danielsons Harma-
grát«. Sem sýnishom af bragnum eru hjer settar þessar vísur,
þótt sumar sjeu eigi sem bezt ortar.
Kaupstaðarbúunum kann jeg að lýsa,
Kvelur þá leti og víndrykkja ijót,
laraðir seint úr rekkjunum rísa
ráðlausir nærri og skynja ekki hót.
Spássera á daginn og spila á kvöldin
spjátrungar þessir á veitingasal,
vart trúi jeg öðru, en vitlaus sje öldin,
vasarnir tæmast því allt borga skal.
Voru á landi vex ekki snilli,
verður á letinni sízt ráðin bót,
hræringarleysi og hangikjötsfylli,
holdsveiki setur í dauðýflin ljót.
þau eru ill, já þau mega fara,
þau eru mönnum til armæðu gjörð,
(70)