Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1911, Qupperneq 44

og sendiherrar stórveldanna í Peking voru í hinum
mesta voða staddir. Stjórn Kina réði þeim til að
forða sér burt úr borginni, því að hún treystist ekki
til að vernda þá fyrir uþþreisnarmönnum. Peir neit-
uðu því, og vitnuðu í samninga á milli ríkjanna.
12. júní 1900 var skrifari jaþönsku sendiherradeildar-
innar myrtur og sama dag var sendiherra Pýzkalands,
baron von Kettendorf, skotinn af kínverskum her-
manni, og sannaðist það síðar, að hann hafði gert
það eftir æðri skipun. Daginn eftir voru bústaðir
Austurríkis-sendiherrans og Italíu-sendiherrans skotn-
ir niður af uppreisnarmönnum, en sezt um bústaði
sendiherra annara Norðurálfuríkja. Stórveldin sáu
nú, að ekki mátti við svo búið standa og sendu ó-
vígan her á hendur Kinverjum. Japanar urðu fyrstir
til og skutu þar á land 16,000 af vel búnum her-
mönnum, Rússar létu herskipaflota taka virkjahöfnina
Port Arthur, en Pjóðverjar, Frakkar, Englendingar og
Bandaríkjamenn réðust á Kína að sunnan, og var
Waldersee greiíi, þýzkur maður, fyrir þeim her.
Eftir blóðuga bardaga og mikil hryðjuverk tókst sam-
bandsmönnum þessum að ná Peking á vald sitt og
frelsa þá af sendiherrunum, sem enn voru lifandi.
Eftir það var farið að semja um frið.
Pað ber öllum saman um, að aldrei hafl Li-Hung-
Tschang sýnt jafnmikla stjórnmálasnild eins og í
þessum friðarsamningum, því að honum mun það
vera að þakka öllum öðrum fremur, og ef til vill
honum einum, að Kínaveldi, þetta elzta og stærsta
ríki heimsins, var ekki limað sundur á milli stór-
veldanna. Auðvitað varð Kína að kaupa friðinn dýru
verði og tæma margan beiskan bikar. Pannig varð
að senda kinverska prinsa til Pýzkalands og Japan
til þess að falla fram á ásjónur sínar fyrir keisurum
þeirra ríkja og biðja fyrirgefningar á drápi sendi-
herranna. 011 rán og misþyrmingar útlendra lier-
manna varð Kínaveldi að þola bótalaust og greiða
(34)