Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1911, Síða 106

um aö sjá aftur vin sinn og trúmanninn N. Þ., pví
hann væri sanntrúaður maðnr.*
■* *
í smáþorpi hér á landi bjó maður sem Hrólfur
hét. Hann var frámunalega raupsamur, grobbinn og
sjálfhælinn, þegar hann var ölvaður. Sí-glaður var
hann og brennivínsmaður í meira lagi, þar af leið-
andi var hann fátækur. Pó átti hann að nafninu til
dálítið hús, og 150 □ faðma lóð, sem hann hafði
fengið geflns. Eignina kallaði hann Hœðarenda. Uni
iiana sagði hann eitt sinn: »Eg held mér verði ekki
vandræði að borga þetta lítilræði, eg sem á alla Hœð-
arendatorfnnaa. Annað skifti var hann í verzlunar-
búð að kaupa eitthvað og misti krónu-pening á gólf-
ið; maður, sem stóð hjá honum, brá við og ætlaði
að taka upp peninginn, þá segir Hrólfur: »0 — láttn
hann liggja, lagsmaður, það er nóg til af pessu á Hœð-
arenda«,. — Þriðja skiftið var hann að fárast um það
við nábúa sinn, hve mikill rottugangur væri hjá sér,
þær ætu alt steini léttara. Nábúinn furðar sig á pví,
og segist ekki verða var við rottur hjá sér. »Það er
svo náttúrlegt«, segir Hrólfur, »þú ert svo bláfátœkur,
auminginn, að þær hafa ekkert að éta hjá pér og
drœpusl úr hungri. En komdu að Hœðarenda, þar
hafa rotturnar nóg í kjallaranum að velja úr: hrís-
grjónin, hveitisekkina og hvítasykurskassana, enda
eru þær spikfeitar á Hœðarendan.
Annað skifti mintist Hrólfur á kjallarann sinm
með þeim ummælum, að nú væri hann orðinn svo
fullur af' tveggja ára matvælaforða, að lijkillinn kœm-
ist ekki lengur i skráargatið.
Eitt sinn keypti Hrólfur smáflsk í wtroilut’í!®
sagði meðan hann var að salta þyrsklinginn: »Ekki
hefði eg trúað þvi á yngri árum, meðan eg flskaði
■ N. [\ var talinn með beztu leikendum, meðan liann lék
á ieikhúsinu í Reykjavík, einkum skopleiki, svo þetta er hvorki
fyrsta né síðasta »komedían« sem hann heflr leikið.
96