Freyr - 01.05.1945, Blaðsíða 15

FREY R
65
Nokkur orð
til
Steingríms Steinþórssonar búnaðarm.stj.
Grein mín Áróöur — pólitískur, faglegur
— í júlí—ágúst-hefti Freys, hefir sýnilega
farið eitthvað ónotalega í taugarnar á
Steingrími búnaðarmálastjóra. Virðist mér
jafnvel, að búnaðarmálastjórinn í grein
sinni, Andsvar, í 10.—11. tbl. Freys 1944,
snúi út úr sumum atriðum í grein minni
og, þótt ótrúlegt megi virðast af honum,
„hagræði sánnleikanum“ þar nokkuð eftir
tilfinningum sínum.
Ég vil hér með leiðrétta eitt atriði í um-
ræddri grein minni. Það er um fjárveit-
inguna til Bf. ísl., á fjárlögum 1944. Sand-
græðslan hefir sérstaka fjárveitingu og
hefði ég því ekki átt að taka hana með
undir Búnaðarfélagið. Ennfremur sé ég, að
til Bf. ísl. eru veittar kr. 550.000 — í stað
500.000 — eins og stóð í grein minni. Hitt
hefir búnaðarmálastjórinn misskilið ó-
viljandi eða viljandi, að ég var að ræða
um Bf. ísl. sem áróðurstæki, en ekki fjár-
veitingar til landbúnaðarins í heild. En
nokkuð af þeim tölum telur Steingrímur
upp í grein sinni. Hann hefði þá vel get-
að bætt þar við nokkrum tölum, t. d. fram-
lagiriu til sauðfjárveikivarna o. fl. — Ég
álít ennþá, að framlag ríkisins til Bf. ísl.
sé jafnvel mörgum sinnum of lágt, þótt
það sé kr. 550.000,00 á ári. Ég vil átelja
það mjög, „að yfirleitt eru launakjör
starfsmanna Bf. ísl. þannig, að þeir verða
að fá tekjur annars staðar frá, ef þeir eiga
að geta lifað sæmilegu lífi“, (úr And-
svari Steingríms) jafnvel, þótt bitlingar
þeir, sem þeir þurfa þá að vera á snöpum
eftir væru allir, að meira og minna leyti,
á sviði landbúnaðarins. Eins og ég tók
fram í grein minni, er starfsorka hvers
einstaklings takmörkuð og því illa farið
að dreifa starfskröftum aðal starfsmanna
Búnaðarfélagsins svo, að þeir geti ekki
verið heilir í því starfi, sem þeir eiga að
helga alla krafta sína. Ég sannfærðist ekki
um, við að lesa umrætt Andsvar búnaðar-
málastjórans, að ráðunautar og aðrir
starfsmenn Bf. ísl. eigi að þeytast um
sýktri garnaslímhúð, reyndist að þessu
sinni mjög vel til greiningar á garnaveiki
í sauðfé. Það var stórum betra en húðpróf-
anirnar með Johnini, sem gerðar voru
samtímis, þar eð margar sýktu kindanna
svöruðu ekki við húðprófunina. Aðeins ein
vafasöm undantekning (nr. 7) var frá því,
að blóðprófið hefði upp á öllum sjúku
kndunum. Fjórar kindur, sem jákvæðar
voru við blóðpróf sýndu ekki garnaveiki-
skemmdir,við krufningu, það er að segja
nr. 16, 21, 44 og k4, en styrkleiki prófsins
hjá þeim var 6.5, 8.8 og 6.5. Þegar þessi
niðurstaða er athuguð, verður að hafa í
huga, að svo sterk próf hafa ekki fundizt
á heilbrigðum svæðum, og að það er mjög
erfitt að útiloka algerlega sýkingu á kind,
sem gengur í sjúkum hópi. Það virðist þess
vegna ekki útilokað, að þessar kindur kunni
einnig að hafa verið sýktar.
3 garnir fundust, nr. 7, 15 og 37, sem
voru greinilega þykknaðar, en þó fundust
ekki bakteríur í. Þetta er mjög einkenni-
legt, en í samræmi við það, sem menn
hafa fundið annars staðar og okkar fyrri
reynslu hér á Rannsóknarstofunni. Það
kemur ósjaldan fyrir, að dýr hafi greini-
lega garnaveiki, án þess að í þeim finnist
sýrufastir stafir.
Björn Sigurðsson.