Símablaðið - 01.11.1938, Blaðsíða 24

54
S í M A B L A Ð I 1)
að liennar mesti styrkur liggiir í því,
að enginn bláþráður sé á félagslífinu,
og félagið liefði ekki svo oft siglt í
liöfn með lilaðinn l)át, ef það hefði
ekki oftast verið svo laust við þá l)lá-
þræði, sem sundrung eða afskifta-
leysi veldur. Og hér vil eg beina þeim
orðum til þeirrar starfsdeildar, sem
félagið liefir oft sótt mestan styrk sinn
i, að það er auðveldara að missa feng-
ins fjár en afla. Og félagsleg leti eða
afskiftaleysi, sem stafar af hættum
kjörum, er bláþráður á félagslífinu,
sem getur slegið öll vopn úr hendi
einnar félagsstjórnar, liversu einbeitt
sem hún kann að vera.
Þó að skamt sé liðið frá landsfund-
inum þá hefir stjórn fél. orðið þess
vör, að félagar húast nú þegar við
sýnilegum árangri af samþyktum
hans.
Það er nú svo um slíkar samþyktir,
að það er hægt að bera þær þannig
fram, að stjórn símans svari þeim ját-
andi eða neitandi. Eg tel þá aðferð,
ekki hyggilega. Stjórn félagsins hefir
talið rétt að vinna að áhugamálum
fél. á þeim grundvelli, að samhúð fél.
við símastjórnina væri á þann veg, að
hún gengi ekki i berhögg við sann-
gjarnar kröfur fél., — þó afgreiðsla
mála gangi hægara fyrir sér á þann
hátt, á stundum.
Sumar samþyktir fundarins eru þó
þess eðlis, að ekki verður dregið, að
fá svör símastjórnarinnar við þeim
áskorunum er þær fela í sér.
En eg er i engum efa um það, að
auk þeirra víðtæku áhrifa, sem lands-
fundurinn hefir haft á félagssamtökin,
— þá eiga samþyktir hans eftir að
efla félagsskapinn enn meir. Og því
verður þessa liðandi árs minst sem
eins liins merkasta í sögu félagsins.
Stöðuveitingar og veitingavald.
Þegar frá er skilið launamálið, þá
er ekkert mál viðkvæmara en stöðu
veitingar. Og er það mjög eðlilegt.
Allir menn keppa að hærra marki.
Það væri sjúkleiki ef starfsfólk þess-
arar stofnunar væri þar nokkur und-
antekning. Það er aðalsmerki livers
nianns, svo lengi sem það er gert á
heiðarlegan hátt og' með ómenguðu
sjálfsmati.
Ungur maður, sem er hæfileikum
gæddur og byrjar starf sitt í neðstu
tröppum stofnunarinnar, hann sér í
fjarlægð möguleikann til að vinna sig
upp i hinar æðstu trúnaðarstöður, þar
sem hann hefir olnbogarúm til að
vera áhrifamaður, og til gagns fyrir
þjóðfélag sitt.
Ung stúlka er aflað liefir sér þeirr -
ar mentunar, sem stofnunin krefur, og
byrjar sem talsímakona, með lágum
launum, — sættir sig við þau i því
trausti, að ef liún ílengist hjá stofnun
inni, þá muni henni fvr eða síðar
opnast leiðir í hetri stöðu.
Þetta er mannlegt og heilbrigt. En
það er þá heldur ekki liægt að lá það,
þó það sé viðkvæmt mál, og þó það
veki umrót í félagslífinu, þegar tekið
er fyrir þessa möguleika með þvi að
ganga fram hjá þessu starfsfólki, eða
setja fram fyrir það aðvífandi fólk,
án þess séð verði að mentun eða hæfi-
leikar réttlæti það.
Hinsvegar má ekki loka augunum
fyrir því, að sjónarmið veitingavalds
ins eru oft og tíðum önnur en keppend-
anna, og þegar við dæmum um þessi
mál innan okkar stofnunar, þar sem