Símablaðið - 01.11.1938, Síða 32

(52
S í M A B L A Ð I 1)
ff/ug/eiðmgar func/armanns.
Fyrsti Landsfundur ísl. símamanna
var, svo sem kunnugt er, haldinn í
Reykjavík dagana ltí., 17. og' 18. júní
síðastl. Fundur sá var, fyrir margra
hluta sakir, hinn merkilegasti. Ekki
einungis fyrir það, að liann stóð svo
lengi, að liann hefði mátt kallast
„Þing“, né heldur fyrir sína löngu og
rækilegu fundargerð, heldur fyrst og
fremst fyrir það, livernig tekið var á
málum félagsskaparins og' stéttarinn-
ar og þess hugar, sem fram kom i
ræðum og samþyktum fundarins gagn-
vart stéttinni og starfinii. Eg var
kvaddur i „herþjónustuna" með fjög-
urra daga fyrirvara, líklega aðallega
sem fulltrúi hinna „dreifðu l)ygða“.
En af ýmsum ástæðum gat ég ekki
mætt fyr en á „elleftu stundu“, þ. e.
að morgni síðasta fundardags. Það fór
hálfgerður glímuskjálfti um mig, er
ég gekk inn i fundarsalinn, og varð
liugsalð til hinna möjrgu félagslegu
mála, sem enn biðu úrlausnar, og varð
mér þá vitanlega fyrst liugsað til hinna
„dreifðu bygða“, sem mjög höfðu
dregist aftur úr, í þeim efnum.
Eg varð þess fljótt áskynja, að ekki
voru allra hugir samstiltir eftir sömu
leiðum, þótt sjálfsagt liefðu þeir líkt
takmark. Sérstaklega voru þar tveir
andstæðir „pólar“, sem oft vildi neista
á milli, og virtust þeir magnast ann-
að slagið og þeytast þá með ógnar afli
sinn í hvora áttina. Þess varð eg þó
fullviss, að hvor um sig hafði sína
þýðingu, ekki aðeins liver fyrir annan,
heldur og fyrir félagsskapinn í heild.
Þeir fjölguðu sjónarmiðum og vörp-
uðu oft, heint og óheint, nýju ljósi
yfir málin. Það væri lieldur engin
hætta á ferðum, þótt „neistarnir“ yrðu
að „blossa“, þar sem uppistaðan í hin-
um trausta „forseta“ er svo stáli of-
in, sem raun er á. Á meðan hann held-
ur um stjórnvölinn, geta ekki brunnið
nema „bláþræðirnir" úr félagsskapn-
um.
Eg hafði i kynnum mínum af fé-
lagsskapnum, sem þó eingöngu var í
gegn um hlað félagsins, orðið það
ljóst, að starfsemi félagsins snerist svo
að segja eingöngu, um mál stéttarinn-
ar í Reykjavík, og fvrir margra hluta
sakir hefir mér ekki fundist það svo
undarlegt. I fyrsta lagi vegna þess, að
þar er mestur hluti félagsmanna, og
þar af leiðandi hægust aðstaða fyrir
þá meðlimi, til áhrifa á sín hagsmuna
mál, og einnig fyri það, að meðlimir
úti um land, hafa yfirleitt verið mjög
áhugalausir um sin eigin félags- og
stéttarmál, og fjöldi símafólks úti um
land, liefir staðið utan við félagsskap-
inn. Þessa misskilnings hefir nokkuð
gætt, þess á meðal, að slíkur félags-
skapur sé gagnslítill og fái litlu, eða
engu, áorkað, stéttinni og starfinu til
hagsbóta. Þetta er liinn liáskalegasti
misskilningur og sýnir aðeins skiln-
ingsleysi á gildi félagslegra samtaka.
Félagsskapurinn á, fyrst og fremst,
að vera tengiliður milli sjálfrar stétt-
arinnar, til þess að gefa einstaklings-
kröftunum sameinað átak til þess, að
vinna það hlutverk: að auka og bæta
starfliæfni hennar, vinna að bættum
liag hennar og áhugamálum í hvívetna