Símablaðið - 01.01.1940, Síða 23
SÍMABLAÐIÐ
7
úr göllunum með launauppbótum. Það var erfitt
viðfangsefni, ekki síst fyrir það, hvað árangurinn
á hverjum tíma kom misjafnt niður, en var þó út
af fyrir sig mikil bót, og meiri en aðrar stéttir op-
inberra starfsmanna áttu að fagna.
Er það atbyglisvert, live félagið fékk oft áheyrn
bjá Alþingi i þessum „smáflokkahernaði“ sínum,
þegar öllum öðrum var vísað á bug.
Árið 1935 skeði svo merkilegasti viðburðurinn
fram að þeim tíma í sögu launamála félagsins. En
þá var það, að félagið samdi í fyrsta skifti um
launakjör einnar starfsmannadeildar, sem ekki tók
lun eftir launalögunum. Enda liafði félagið þá feng-
ið samningsrétt sinn staðfestan i starfsmannaregl-
unum. En árið 1937 náði félagið þó þýðingarmesta
árangri launabaráttu sinnar, er það braut skarð í
launalögin illræmdu, með því að fá Alþingi til að
breyta grunnlaunum talsímakvenna.
Og loks samdi félagið um bætur á launakjörum
símvirkja og línumanna frá áramótum 1939 og 1940,
og er sá sanmingur þessum deildum mikil hjálp
gegn binni miklu stríðsdýrtið.
En dýrtíðin var áður til staðar, og launabætur
þær, sem félagið hefur til leiðar komið á hverjum
tíma, og sem orðnar eru margar, liafa hvergi nærri
vegið upp á móti lienni. Einkum má í þvi sam-
bandi benda á launakjör símritara utan Reykja-
vikur, sem fleytt liafa sér áfram með aukavinnu,
þegar hún befur gefist. Hér er um að ræða fjöl-
skyldumenn, sem á engan hátt geta komist af með
þau laun, sem þeim eru ætluð. Hefir félagsstjórnin
undanfarið reynt að finna leiðir til að bæta hér úr.
Og þær verða að finnast innan skamms.
í augnablikinu er það styrjaldardýr-
Dýrtíð og tíðin, sem athyglin beinist að.
verðlags- Fyrir atbeina félagsins horfir nokkru
uppbætur. betur á um verðlagsuppbótina en í
fyrstu, þó að hún hvergi nærri komi
til að bæta upp hækkun dýrtiðarinnar.
En stjórn félagsins mun vinna að því, að við
verðum ekki látnir bera þyngri byrðar en aðrar
stéttir þjóðfélagsins. Meiri kröfur gerum við ekki
í þeim efnum.
Gunnar Bachmann.
Guðm. Sigmundsson.
Halldór Skaptason.