Símablaðið - 01.01.1940, Qupperneq 32

16
S 1 M A B L A Ð I Ð
ffvennas iaars
Starf
Eg var átján ára
þegar mér bauðst
atvinna við lands-
símann. Mér fanst
eg liafa himin hönd-
um tekið. Framtið-
aratvinna, kaup út-
borgað mánaðar-
lega. Koin uemt af skólabekknumog
liafði aldrei liaft fasta atvinnu fyr. Nú
fanst mér eg alt í einu vera orðin svo
sjálfstæð.
Eg fékk atvinnu við
langlínuafgreiðsluna, og
bafði mikinn áhuga fyrir
starfinu; þetta var alt svo
nýstárlegt og svo margt að læra.
Fyrstu árin fanst mér vinnan vera
leikur. Eg vann aukavinnu hvenær sem
tækifæri gafst og stundum dag eftir
dag. Hávaðinn sem altaf var í kringum
mig, eins og altaf fylgir með langlínu-
afgreiðslunni, hafði ekki minstu álirif
á mig. Og þegar eg kom úr sumarleyf-
um mínum, þá blakkaði eg til að byrja
að vinna aftur.
Nú hefi eg haft þetta starf á hendi i
14 ár, og nú finst mér vinnan ekki vera
leikur lengur. Nú finst mér hún vera
erfið og þreytandi.
Nú vinn eg ekki aukavinnu, ef eg get
hjá því komist, og það ekki þó mig van-
hagi tilfinnanlega um peningana, sem
eg fengi fyrir hana. Þegar eg kem úr
sumarleyfi þá kvíði eg fyrir að fara til
vinnunnar aftur.
Þegar eg hefi mikið að gera og hávað-
inn í kringum mig svo mikill að eg
heyri varla hvað eg sjálf segi út á lín-
urnar, þá grípur mig stundum óstjórn-
leg löngun til að kasta öllu frá mér og
hlaupa á dyr.
Þegar eg geri þennan samanburð, þá
flýgur mér í hug þessi spurning: „Er
nokkur stúlka svo heilsugóð, tauga-
sterk og þrekmikil, að hún geti unnið
við langlínuafgreiðslu eins mörg ár og
þarf til að komast á eftirlaun?“
Okkar eina von er, að með tímanum
fáum við eitthvað léttara og rólegra
starf innan landssímans. Og sanngjarnl
virðist mér, að stúlkurnar, sem unnið
hafa árum saman við línuafgreiðsluna,
séu látnar sitja í fyrirrúmi þegar stöður
losna eða fólki er bætt við á skrifstof-
um landssímans. Sorglegt er að vita til
þess, að á síðari árum skuli yfirgnæf-
andi meirihluti fólks þess, sem komið
hefirinná skrifstofurnar, vera fólksem
aldrei hefir unnið við landssímann fyr,
meðan stúlkurnar við langlínuafgreiðsl-
una, sitja ár eftir ár við sama starfið
og hugsa um hve mörg ár ennþá heils-
an og taugarnar muni endast.
Margar endurminningar hefi eg frá
þessum 14 árum við afgreiðslustarfið.
Fyrstu árin var þetta alt saman svo nýtt
fyrir mér að mér fanst alt sem skeði í
talsímakonunnar