Símablaðið - 01.01.1940, Qupperneq 33

SlMABLAÐIÐ
17
sambandi við afgreiðsluna vera stór-
viðburðir. En með árunum varð þetta
alt ósköp hversdagslegt. Nú man eg
ósköpin öll af símanúmerum; þekki
málróm fjölda fólks, sem eg aldrei hefi
talað við nema í gegnum síma. Yeit dá-
lítið um livernig margir af viðskifta-
mönnum okkar eru skapi farnir. Einn
er altaf rólegur og kurteis, livernig sem
honum gengur að fá sig afgreiddan.
Annar er óþolinmóður og hringir upp
á fimm mínútna fresti ef hann þarf að
bíða eftir samtali. Þriðji er uppstökkur
ef hann fær sig ekki afgreiddan sam-
stundis o. s. fi’V.
Yfirleitt er það svo, að þeir sem rnest
þurfa að tala í gegnum landssímann eru
bestu viðskiftavinirnir Eg held þeir
skilji best lxvað afgreiðslan getur oft
vei’ið okkur stúlkunum erfið.
En ýmsir viðskiftavinirnir, — sem
minni viðskifti hafa við símann — eru
altaf vissir um það, ef þeim er ekki
svai’að sti’ax eða þeir fá ekki samtöl
sin afgreidd samstundis, þá sé það ein-
ungis af þeirri ástæðu, að við stúlkurn-
ar séum að svíkjast um við vinnuna.
Við séum þá að skrafa okkar ámillium
daginn og veginn, fá okkur kaffisopa
o. s. frv. Eg óska oft að eg mætti bjóða
þessu fólki upp til okkar og lofa því að
sjá með eigin augunx hvernig afgreiðsl-
unni er háttað og hversu mikið er oft
að gera hjá okkur. Eg hugsa að það
myndi breyta um skoðun. Mig langar til
að taka eitt dæmi. Einni stúlku er ætlað
það verk að svara upphringingum frá
bænum, og gerum við það sinn daginn
hver. Þessi stúlka hefir fimm linur að
passa og þarf að skrifa niður nafn og
heimilisfang fólks þess, sem beðið er um
út um landið, frá hvaða simastöð það á
að tala og númerið hér í Reykjavík, sem
biður um samtalið. Nú er mjög algengt,
að allar þessar fimm línur hringi sam-
tímis, svarar þá stúlkan fyrst fyrstu
línunni síðan þeirri næstu og svo koll
af kolli. Þegar hún kernur að fjórðu og
fimtu linunni, þá er sá sem þar biður
orðinn óþolinmóður, ef liann þá ekki er
húinn að leggja símann niður, og þá er
oft viðkvæðið: „Hvað voruð þið að tala
um svona skemtilegt núna?“ „Voruð
þið nú að fá ykkur kaffisopa?“ Sumir
eru fokvondir og segja: „Hverskonar
afgreiðsla er það, sem þið hjóðið manni,
hvern fjandann eruð þið að slæpast?“
En miklu stærri er sá hópur viðskifta-
vina sem altaf er kurteis og þolinmóður
livernig sem gengur. Og í þeirri von að
einhverjir þeirra muni lesa þessar lín-
ur, vil eg að endingu flytja þeim þakkir
okkar símastúlknanna fyrir lipurð þá,
senx þeir hafa sýnt í samvinnunni við
okkur, og fyrir það hversxi vel þeir virð-
ast skilja staif okkar.

Lesstofa fél.
Hér er bókasafnið geymt, sem er mjög
gott, eftir atvikum, og hér hafa stúlkurnar
saumakvöld. f lesstofunni og borðstofunni,
sem liggja saman, með stórum dyrum á milli,
eru fundir félagsins haldnir. Geta þar verið
70—80 fundarmenn.