Símablaðið - 01.01.1940, Síða 35

SlMABLAÐlÐ
19
annan veg með öllum þeim ráðum,
sem við getum fundið til þess. Þá eiga
yngri félagarnir, sem nú eru, að geta
séð þá hugsjón rætast, að liann geti
af sér aðra tryggingu engu síðri, en
hyrjaða á sterkari grundvelli, heldur
en þessi hyrjaði.
Vildi eg gjarnan mega seinna, ef
ástæður leyfa, henda ykkur á ýmis-
legt, sem hægt væri að gera til trygg-
ingar og heilla félaginu og félags-
mönnum, ef félagsmenn aðeins brest-
ur ekki v i l j a n n til að ganga „til
góðs götuna fram eftir veg“.
Nokkur orð um
stöðuveitingar.
Fátt hefir vakið
meiri ókyrð og ó-
ánægju á undan-
förnum árum en
sú misbeiting, sem
átt hefir sér stað
um stöðuveitingar
hjá Landssíman-
um. Starfsnianna-
reglunum var á sínum tíma ætlað
að bæta úr þessum ágöllum, og sann-
leikurinn er nú sá, að ef réttur skiln-
ingur er til staðar, þá eru ákvæði
þeirra fullnægjandi, þ. e. a. s. ef gagn-
kvæmur skilningur félags og stofnun-
ar væri til staðar.
Vafalaust halda margir, sem þessum
málum eru ókunnugir, að viðleitni fé-
lagsins til að hafa hönd í bagga um
stöðuveitingar byggisi á óeðlilegri
löngun til valda og emhætta og sum-
staðar liafa þær raddir Iieyrst, að síma-
mannastéttin stefndi að því, að fá
veitingarvaldið í sínar hendur og liefði
í þessu augnamiði á sínum tíma mynd-
að einskonar „sovjet“ í Landssíman-
um! Það þarf sennilega ekki að taka
það fram, að alt slíkt hjal eru stað-
lausir stafir.
En hvað vill félagið þá? munu menn
spyrja, og vildi eg reyna að svara
þeirri spurningu með nokkrum orð-
um.
Einhver erfiðasta og mest þreytandi
staða Iijá Landssimanum er starfið á
langlínumiðstöðinni. Stúlkurnar, sem
þangað koma til náms, eru þegar not-
aðar til afgreiðslu, að svo miklu leyti
sem geta þeirra og kunnátta leyfir, og
fyrir þessa vinnu fá þær um náms-
tímann 75 krónur á mánuði. Að nám-
inu loknu komast þær síðan á lág
hyrjendalaun og eru í 10 ár að vinna
sig upp í svipuð laun og algengar skrif-
stofustúlkur fá eftir 1—2 ára vinnu
annarsstaðar. Starfið er þreytandi og
krefst oft og tíðum mikillar þolinmæði
og' stillingar, það er ekki langt úr vegi
að segja að þær séu í fremstu víglínu
starfsins, og' enginn mun furða sig á
þvi, þó að stúlka, sem hefir 10—15
ára starfsferil að haki við slíka vinnu,
óski eftir að fá rólegri stöðu, þegar
hún losnar, og finnist ekki óeðlilegt,
að bvrjendur byrji á sama hátt og hún
við stofnunina, en hlaupi ekki yfir erf-
iðasta hluta leiðarinnar inn í góðar og
rólegar stöður, þar sem talsimastúlkan
virðist vera dæmd til að vera alt sitt
líf, ef hún ekki missir heilsuna. Það
er á fullum misskilningi bygt, að láta
sér detta i hug, að valdabrölt eða per-