Símablaðið - 01.01.1940, Qupperneq 36

20
SlMABLAÐIÐ
sónulegur illvilji sé þess valdandi, að
félagið hefir látið þessi mál til sín
taka, heldur er hér um að ræða ein-
faldar réttlætiskröfur, sem frá sjónar-
miði heilbrigðrar skynsemi eiga full-
an rétt á sér.
Annað starfið, sem á sama hátt má
tala um i fremstu víglínu, er símrit-
arastarfið og önnur skyld störf, sem
eru mjög þreytandi. f sambandi við
þau störf verður ekki gengið fram lijá
því, að þar eru möguleikarnir til að
komast i rólegri störf miklu færri,
heldur en hjá talsímastúlkunum.
Næsta staða, sem menn geta búist við
að hljóta á eftir símritarastöðu, er
varðstjórastaða. En það er í raun og
veru að fara úr öskunni i eldinn, að
komast í þá stöðu. f fyrsta iagi þarf
simritari ekki að bera ábyrgð nema á
sínu eigin starfi, en af varðstjóra er
krafist eftirlits með starfi alls varð-
liðsins og ef einhvern vantar til vinnu,
verður hann að hlaupa í skarðið, án
þess að minsta tillit sé tekið til þeirr-
ar ábyrgðar, sem af honum er kraf-
ist, um að alt gangi sinn venjulega og
lýtalausa gang.
Eg er ekki i neinum vafa um það,
að símritararnir geta fengið mörg
framtíðarverkefni við sitt liæfi, þegar
þreytan fer að sækja þá heim og ár-
in færast yfir þá. En ekki er ráð, nema
í tíma sé tekið, og væri fylsta ástæða
til að talca þessi tvö vandamál til ít-
arlegrar yfirvegunar.
Meðal þeirra starfa, sem til greina
kæmu í þessu samliandi, eru endur-
skoðunarstörf. En svo kvnlega hefir
viljað til, nú seinni árin, að til þeirra
starfa hefir verið að mestu en ekki
öllu, valið fólk, sem ekki hefir neina
reynslu í þessum efnum og hlýtur því
að standa ver að vígi en það fólk, sem
Stundvísi.
Við Islend-
ingar höfum
löngum haft á
okkur orð fyr-
ir óstundvísi, og
mun sá orð-
rómur hafa við
talsvert að
styðjast.
Við stofnun eins og' Landssím-
enn er stundvísi og árvekni afar
þýðingarmikið atriði, þar sem flest
húið er að vinna árum eða áratugum
saman við margvísleg símastörf. Það
renna því tvær öflugar stöðir undir
þessa skoðun, sem hér er lialdið fram:
I fyrsta lagi nauðsynin fju-ir því, að
þeir, sem teknir eru að lýjast, komist
í annað rólegra starf með sína marg-
háttuðu lífsreynslu, sem gerir þeim
kleyft að leysa þau vel af hendi, og í
öðru lagi, að í störfin, sem losna, komi
nýtt, ungt fólk, sem siðar haldi áfram
á hinni sömu þróunarbraut. Eg er ekki
í neinum vafa um að slík skipun mála
væri báðum aðilum, starfsfólki og'
stofnun fvrir hestu.
Það væri freistandi, að benda á
fleiri framtíðarleiðir fyrir símritara,
en það skal ekki gert að þessu sinni,
en því aðeins bætt við, að þó að hér
liafi verið drepið á aðeins tvær starfs-
deildir innan símastofnunarinnar, þá
geta þessar hugleiðingar átt við fleiri.
Hér er merkilegt framtíðarverkefni að
vinna, sem krefst skjótrar og góðrar
úrlausnar.