Símablaðið - 01.01.1955, Síða 65

SIMABLAÐIÐ
39
sögu, og leitaði sökudólganna, sem brotið
höfðu girðinguna og stolið bílnum. Valds-
maðurinn, sem var vel í hold kominn, var
víst kófsveittur af hlaupunum, því mó-
rauði vasaklúturinn hans gekk upp og
ofan rauðþrútið andlitið eins og hefill á
hörðum rauðviði. Já nú lá líka mikið við,
að bjarga heiðri og sóma stéttarinnar. Nú
var þó til einhvers að vinna, vinna fyrir
sjálfan höfuðpaurinn — sýslumannin. Það
væri laglegt, ef sýslumaðurinn yrði að fara
að borga alla þessa rimla úr eigin vasa.
Nei, annað eins stórmál og þetta hafði ekki
fyrir komið í bænum, síðan hænsnin
hreppstjórans voru öll dáleidd og látin inn
um búrglugga sýslumannsins hérna um ár-
ið. Þá varð allt vitlaust, því að þegar átti
að fara að reita hanann og matbúa, rakn-
aði greyið við, galaði alveg vitlaus, og það
steinleið yfir blessaða frúna.
Það mátti svo sem alveg eins búast við
því, að útigangsbikkjurnar og rollurnar
ætu öll einiberin af sýslumannstrjánum,
ef garðurinn yrði svona opinn. Og hvað yrði
þá um einiberjabrennivínið, sem blessuð
frúin notaði við gigtinni og svefnleysinu?
Nei, þetta gat orðið eitt stórmálið enn. Og
lögregluþjónninn tók nýjan sprett og bók-
staflega þaut afram niður alla götu eins og
alvanur spretthlaupari.
Siggi tyllti sér á kassa, tók upp pípuna
sína, tróð í hana gömlum sígarettustubbum
og kveikti í. Svo horfði hann í þungum
hugsunum gegnum tóbaksreykinn á dimmt
og drungalegt húsið nr. 10, sem var alveg
ómálað þarna óæðramegin og gluggarnir
allir svartir af skít og sóti. Þetta hús átti
frændi hans. Hann var gamall sveitabóndi,
sem flutzt hafði í bæinn fyrir löngu og bjó
nú þarna uppi á hanabjálka. Hann gerði
ekki handtak, krafði einungis inn húsaleig-
una og ellistyrkinn sinn, las dagblöðin, tal-
aði um trúmál, pólitík og verkfallsmálin,
alveg eins og hann hefði vit á slíkum sér-
málum hins daglega lífs, á við beztu post-
ula nútímans í bænum.
Á neðstu hæð hússins nr. 10 blasti við
Sigga opinn gluggi og þar sá hann kven-
mann á hreyfingu. Jú, jú — þetta var
Gunna Bjarna, sem Óli bróðir í félaginu
hafði einhvern tíma sagt um:
Gunna litla er glettið fljóð
og gefur undir fótinn .. .
Og Siggi kímdi meinfýsinn og dró annað
augað í smávegis dónaskap. Nú var Gunna
Bjarna trúlofuð honum Pétri Lummu. Þau
höfðu fengið leigt þarna og voru einmitt
núna eitthvað að bauka við að setja íbúð-
ina í stand, færa til húsgögn, setja fyrir
gluggatjöld o. fl. svo allt væri í standi,
þegar þau giftu sig eftir nokkra daga.
Siggi blés frá sér reyknum og glotti. Hann
þekkti svo sem hann Pétur Lummu, þennan
bölvaða durt og nurlara. Alveg var það
sérlegt, að hún Gunna skyldi glepjast á
honum, því að hún var ansvítans ári lag-
leg stelpa og mjög myndarleg í sér — allt
of góð handa Pétri. En hann var ríkur,
og það reið vitanlega baggamuninn.
Nú — þarna kom Pétur út, og stefndi á
skúrinn hans Sigga. „Góðan daginn, Siggi
minn,“ sagði Pétur. „Geturðu ekki hjálp-
að mér um einn eða tvo poka af hálmi og
spónum í madressuna í hjónarúmið? Það
er nefnilega miklu ódýrara að útbúa hana
sjálfur en kaupa hana af iðnaðarmönnum,
sem selja allt með uppskrúfuðu verði,
meira að segja hálm og hefilspæni.“
Siggi brosti dálítið ísmeygilega og gaut
á hann glettnislegu augnaráði. Hann sá
ekki nokkra ástæðu til að gefa Pétri spæn-
ina. Að minnsta kosti skyldi hann stríða
Pétri dálítið, þar eð tækifærið bauðst.
Hann átti það skilið, þessi bölv. nurlari.
Hvað vildi hann líka vera að níða niður
iðnaðarmenn?
„Það er velkomið að þú fáir bæði hálm
og spæni,“ sagði Siggi alvarlegur. „Það er
þarna nóg bæði laust og í pokum, en það
kostar tvær krónur pokinn.“
Pétur glápti. „Tvær krónur,“ nærri æpti
hann af undrun yfir óskammfeilni Sigga.
„Tvær krónur “ Nei takk, vinur sæll, það
er nú nokkuð langt gengið, þá fer ég held-
ur niður í bæ og fæ þetta hjá Slippnum
eða einhverjum bátasmiðnum.“ Já, það er
allt í lagi,“ sagði Siggi og bætti svo við