Símablaðið - 01.01.1955, Qupperneq 66

40
SIMABLAÐIÐ
glettinn: ,,Þú notar nú ekki höggspæni í
hjónamadressurnar? Ætli það yrði ekki
nokkuð hart fyrir bossann á ykkur?“ Pét-
ur leit á Sigga, sagði ekkert en strunsaði
út, sárgramur yfir ósvífninni. Tvær krón-
ur,“ muldraði hann, „hu — ekki nema
það þó! Tvær krónur. — Er hann vitlaus,
strákfjandinn?"
Siggi fór aftur að hefla rimlana og kímdi
ánægjulega. Pétur átti vissulega fyrir því
þó honum væri strítt dálítið. Siggi minnt-
ist gamalla erja þeirra í milli. Alls staðar
hafði Pétur verið til ills og haft spillandi
áhrif. Þeim hafði líka oft lent saman í
handalögmáli. Já, Gunna Bjarna var allt
of góð stelpa handa honum. Siggi tók
langar hefilstrokur og muldraði fyrir
munni sér gamla vísu:
„Þeyti skeytum þessa manns
þig ei get ég varið,
en krumlur mínar í hári hans
hafa oft dável farið“.
Allt í einu dró fyrir birtu í skúrnum
hans Sigga, hurðin féll í hálfa gátt og hann
leit upp. Þarna stóð engin önnur en hún
Gunna Bjarna, sæt og ögrandi í flegnum,
ermalausum og nýstrauuðum kjól og brosti
svo yndislega um leið og hún mælti í biðj-
andi tón og blíðum:
„Góði Siggi minn, hjálpaðu mér um smá
spýtu í eldinn, það deyr alltaf í ofn skömm-
inni hjá mér.“
Siggi sagði, að sér væri sönn ánægja
af að hjálpa henni um spýtu, og kom
Gunna þá inn, en um leið skall hurðin af
stöfum, svo að mjög varð skuggsýnt inni.
Siggi þaut til dyranna og ætlaði að ljúka
upp hurðinni, en þau mættust á miðri leið
og rákust á í rökkrinu. Siggi fann heitan
andardrátt hennar, ilinn og ilminn frá
henni, greip utan um hana til þess að
verja hana falli í hálminum og spónapok-
unum, en þá duttu þau bæði kylliflöt í
hálminn. Gunna rak upp lágt hljóð, sem
kafnaði þó fljótt í eldheitum kossi Sigga
Jóns og atlotum.
Siggi var byrjaður að hefla aftur. Það
var enginn asi á honum. Hann var léttur
SÍMABLAÐIÐ
er gefið út af Félagi ísl. símamanna.
Ritstjóri:
A. G. Þormar.
Ritnefnd:
Aðalsteinn Norberg, Árni Árnason,
Erna Árnadóttir, Haukur Erlendsson,
Jens Pálsson, Ólafur Hannesson og
Sæmundur Símonarson.
Auglýsingastjóri:
Júlíus Pálsson.
Félagsprentsmið j an.
í lund og flautaði ánægjulega mjög há-
fleyga sónötu, ýmist í moll eða dúr, sem
hann hafði sjálfur komponerað.
Þá allt í einu birtist Pétur Lumma aft-
ur í dyrunum og sagði í súrum málróm
og önugum: ..Ég er búinn að fara um all-
an bæ, en helvítis hálmurinn og spæn-
irnir eru hvergi billegri en hjá þér. Ég
verð víst að kaupa þetta af þér, þótt það
sé helvíti hart aðgöngu.“
Siggi brosti. Hann var sakleysið sjálft
og sagði mjög elskulega: „Jæja, Pétur
minn, fyrst þú ætlar að nota þetta í hjóna-
rúmið, þá er bezt að ég gefi þér tvo poka,
ég nota þetta víst ekki meira í bráð.“
Siggi leit út um gluggakrýlið og brosti.
Þarna gekk hún Gunna, kafrjóð og sæl-
leg heim að húsinu nr. 10 um leið og hún
reyndi að slétta úr fína krullaða kjólnum
sínum.
Og Siggi horfði dreymandi út um glugg-
ann á eftir Gunnu Bjarna og sagði við
sjálfa sig: „Hver veit reyndar . ..“
A. A.