Símablaðið - 01.01.1958, Blaðsíða 15

SIMABLAÐIÐ
9
falleg berjalaut eyddi á svipstundu
öllum áhuga fyrir símavinnu. Þá var
verkfærunum kastað og' berjatínsla haf-
in af fullum krafti, hún stóð þó sjald-
an lengi, þvi ekki vildum við koma
berjabláir til bæja, þegar dagsverkinu
lauk.
Svona ferðir með símalínunni voru
nauða gagnslitlar. Það þurfti yfirmann-
lega skyldurækni og trúmennsku, til
þess að gæta svo vel að, að ekkert færi
fram hjá manni er lagfæra þurfti, svo
sem slitnar bindingar eða „nudd“.
Höfðu menn og ýmsan hátt á er dæma
skyldi um hvað væri bilun og hvað
ekki. „Gerir ekkert til, þótt eitt vaf á
einangrara sé slitið“ sögðu sumir. Aðrir
létu slarka, þótt fleiri væru slitin o.s.frv.
Þetta gat líka farið eftir veðrinu. I
rigningu og kulda rauk trúmennskan
stundum með vindinum. Einnig gat
verið mjög eftirsóknarvert að gista á
sumum bæjum og ef þangað var langt,
þá var lilaupið við fót og ekki litið upp
fyrri en komið var i námunda við bæ-
inn, þá var farið með linunni til að láta
líta svo út, að þar færu grandvarir
símamenn. Einhverju sinni heyrði ég
sögu um það, að tveir ónafngreindir
línumenn hefðu verið sendir til að gera
við linuna frá Sauðárkróki til Akur-
eyrar. Tóku þeir efni og verkfæri á bak-
ið og gengu siðan sem leið liggur yfir
Borgarsand og Héraðsvötn í Hegranes-
ið.
Blíðuveður var, logn og sólskin og
miðsumarshitinn eins og hann getur
orðið mestur á Norðurlandi. Sveittir og
þreyttir settust þeir á grænan grasbala
skammt frá línunni og í skjóli fyrir
sólargeislunum. Líklegt er, að freistar-
inn hafi sagt við þá, eins og bóndann
forðum: „Hvíldu þig, hvíld er góð“,
þvi þeir sofnuðu, og sváfu i marga
tíma. Þegar þeir vöknuðu var liðið á
daginn.
Nú vita flestir, að þungar byrðar eru
lýjandi á langri leið í molluhita. Og
þar sem ekki er liægt að ætlast til, að
menn leggi á sig meira en þeir eru fær-
ir um að valda, þá tóku þeir allt efnið
og grófu það niður og héldu svo leiðar
sinnar með stauraskó og talíu, svo að
ekki væri um að villast, hverjir þar
væru á ferð. Það fylgdi sögunni, að þeir
hefðu í fullkomnu blygðunarleysi
þrammað þjóðveginn, hvað sem síma-
línunni leið.
Félagi minn og ég, sem erum í upp-
hafi þessa máls á gangi með símalín-
unni á Norðvesturlandi og höfum lagt
að baki okkur langan veg, erum staddir
á háum hálsi, sem áður fyrr var al-
ræmdur meðal línumanna fyrir ísingar-
liættu og vetrarslit. Það sagði mér
gamall bóndi, sem bjó undir hálsinum,
að hann hefði á sínum tíma varað
verkfræðingana, sem mældu línustæð-
ið við því að hafa línuna þar, því að
þar mundi hún aldrei standa. En þeir
tóku ekkert mark á honum og fóru
sínu fram. Á hverjum vetri féll línan
niður á kafla, sökum ísingar og fanna,
og loks var hún færð.
Nú er kominn jarðstrengur á háls-
inn, lagður 1926 og síðan hef ég ekki
komið þar. Mest var af vetrarslitum á
sunnanverðum hálsinum. Þar var í
nokkurum „spennum“ hvert slitið við
annað, og mun þar hafa verið fannfergi
mikið veturinn áður. Við vorum lengi
að gera við þennan kafla og var liðið
á daginn, þegar því var lokið. Við völd-
um okkur því þurran grasbala og tók-