Símablaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 9

II. KAFLI
4. gr.
Launakjör starfsmanna ríkisins, sbr. 1. gr., skulu á-
kveðin með kjarasamningum aðilja þeirra, sem í 2. og
3. gr. getur.
Launakjör ráðherra og hæstaréttardómara skulu á-
kveðin af Kjaradómi.
5. gr.
í kjarasamningi skal kveðið á um föst laun, vinnutíma
og laun fyrir yfirvinnu.
Kjarasamningur á ekki að taka til lífeyrisréttinda,
hlunninda, aukatekna, orlofsréttar, kaups í veikindafor-
föllum né annarra fríðinda, sem líkt er farið.
Ákvæði í ráðningarsamningi er ógilt, ef það brýtur
í bága við kjarasamning starfsmanni í óhag.
6. gr.
Þegar ákveða skal starfskjör, sem kjarasamningur
samkvæmt 5. gr. tekur ekki til, og eigi eru lögbundin,
skal semja um þau við hlutaðeigandi bandalagsfélög.
Uppsagnarfrestur slíkra samninga skal vera 3 mán-
uðir. Að öðru leyti fer um þá samkvæmt fyrirmælum
laga þessara um kjarasamninga.
7. gr.
Kjarasamningur skal vera skriflegur, gerður til eigi
skemmri tíma en tveggja ára í senn og gildistími hans
miðast við áramót.
Nú verða almennar og verulegar kaupbreytingar á
samningstímabili, og má þá krefjast endurskoðunar
kjarasamnings án uppsagnar hans. Náist ekki samkomu-
lag aðilja innan mánaðar frá kröfugerð, fer um meðferð
máls samkvæmt III. og IV. kafla laga þessara að öðru
en því, að samningur eða dómur Kjaradóms skal gilda
frá þeim tíma, sem um semst eða Kjaradómur ákveður.
8. gr.
Uppsagnarfrestur kjarasamnings af hendi beggja að-
ilja skal eigi vera skemmri en sjö mánuðir.
Uppsögn skal vera skrifleg og send í ábyrgðarbréfi
eða kynnt viðtakanda á annan sannanlegan hátt.
9. gr.
Kjarasamningur framlengist um eitt ár í senn, m. a.
með óbreyttum uppsagnarfresti, hafi honum eigi verið
sagt upp réttilega.
10. gr.
Aðíli, er segir upp kjarasamningi, skal samtímis upp-
um skiptingu starfshópa í
launaflokka. Síðan mun
launanefnd skipuð af Félags-
ráði vinna að samræmingu
með fulltrúum símastjórnar-
innar, áður en kjararáð
B.S.R.B. fær þær til með-
ferðar.
Það er engum efa undir-
orpið að hér er um að ræða
eitt allra erfiðasta viðfangs-
efni, sem félagið hefur haft
með höndum, og þá samtök
opinberra starfsmanna í
heild.
Launamál eru viðkvæm,
og hættan er sú fyrst og
fremst, að sérhagsmuna sjón-
armiðin segi áþreifanlega til
sín, og hættulegur metingur
komi upp milli hinna ólíku
starfshópa. Slíkt gæti haft
ófyrirsjáanlegar afleiðingar
og dregið úr því trausti, sem
opinberir starfsmenn hafa
áunnið sér í almenningsálit-
inu og ekki síður kann hér
að vera fólgin hætta fyrir
stéttarsamtök og heildarsam-
tök opinberra starfsmanna á
félagslegri sundrung. En af
henni höfum við dýrkeypta
reynslu í baráttu launastétt-
anna.
Þessi hætta er fyrst og
fremst fyrir hendi í fyrstu
lotu, — þegar byggja skal
upp frá grunni nýtt launa-
kerfi. Það ríður því á, að for-
ysta B.S.R.B. verði traust og
samhent — veki tiltrú inn
á við og út á við.
Við símamenn og konur
skulum gera okkur það ljóst,
að í engum félagssamtökum
mun þurfa að taka tillit til
jafnmargra sjónarmiða og ó-
líkra. Á stjórn FÍS og launa-
málanefnd hvílir því mikill
vandi og ábyrgð. Hins vegar
SIMABLAÐIÐ