Freyr - 01.12.1984, Blaðsíða 10

gerði mér þó grein fyrir, að ég
þyrfti að læra ýmislegt um búfjár-
rækt almennt og fleira. Skólastjóri
þessi hét Ernest Shearer. Hann
var jafnframt yfirmaður (prófess-
or) búnaðardeildar Háskólans í
Edinborg. Spurði hann mig fyrst
um menntun mína. Að fengnum
upplýsingum um hana, sagði hann
mér, að það væri misráðið af mér
að ætla að stunda óreglulegt nám.
Hver, sem hafði góðan undirbún-
ing, ætti alltaf að stefna að sem
hæstu marki í námi sínu, og í öðru
lagi væri ekki unnt að læra búfjár-
rækt nægilega vel nema hafa
undirstöðumenntun á jarðræktar-
sviðinu, þó hægt væri að læra
jarðrækt án mikillar menntunar í
búfjárrækt, búfjárræktin væri líf-
fræðilega lokatakmarkið í land-
búnaði.
Hann sagði mér, að í Edinborg
væri um tvennskonar landbúnað-
arskóla að ræða. Annars vegar
Dændaskóla, aðeins tveggja vetra
nám, alls 4 termínur, og hins vegar
Búnaðardeild Háskólans í Edin-
borg, sem þá var þriggja ára skóli,
alls 9 termínur, og þar að auki
verklegt nám í 1 ár fyrir há-
skólapróf.
Ráðlagði prófessorinn mér ein-
dregið að taka háskólann og
stefna að prófi, en ég gæti fengið
að taka verklega námið allt í sam-
bandi við búfjárrækt og þá fyrst og
fremst sauðfjárrækt.
Þetta kom mér í nokkurn
vanda, einkum fjárhagslega. Ég
hafði ekki vilyrði fyrir öðrum
styrkjum en smá styrk frá Búnað-
arfélagi íslands, 900 krónur þetta
ár (1933—34), en námskostnaður
við háskólann í Edinborg var með
skólagjöldum um 4 500 krónur á
ári.
Eftir nokkra umþóttun og við-
ræður við Sigurstein Magnússon,
sem þá var forstjóri S. í. S. í
Leith, tók ég þá ákvörðun að fara
í háskólann og láta kylfu ráða
kasti um, hvernig mér tækist að
kljúfa fjárhagshliðina.
Þetta gekk allt að óskum fyrir
mér og sannaðist þá það, sem
forsætisráðherrann okkar sagði
um síðustu áramót, að vilji er allt
sem þarf.
f Búnaðarháskólanum
Komið var að því að háskólinn
tæki til starfa, en þá var mér
tilkynnt, að ég þyrfti að taka próf í
ensku. Ég var illa undir það bú-
inn, hafði ekki lesið ensku síðan í
5. bekk og reiknaði með, að
stúdentspróf mitt nægði til
inngöngu í hvaða háskóla sern
væri. Ég sat enskupróf ásamt ýms-
um útlendingum, aðallega Egypt-
um, var svo kallaður í munnlegt
próf. Sá þá hvað prófbókin mín lá
þar á borði framan við kennarann
og skrifað á hana stórum stöfum
„42% doubtful" (vafasamur).
Ég stóð mig að sjálfsögðu illa í
munnlega prófinu, bar meira og
minna skakkt fram og var spurður
að því, hvort ég treysti mér að
fylgjast með fyrirlestrum á ensku.
Ég svaraði: Ég hef litla þjálfun
fengið að tala ensku, en skil hana
sæmilega, og er hvergi hræddur.
Var mér sleppt í gegn með það.
Hef ég aldrei legið nær falli en í
þetta sinn, af því að 50% þurfti til
að ná prófi.
Námið stundaði ég í þrjú ár og
lauk kandidatsprófi í júní 1936.
Samkeppnispróf um námsstyrk til
framhaldsnáms
Ég vann við bústörf heima hjá
mér öll sunturin, fékk allt kaupið
greitt í kindafóðrum, átti enn
óskertan fjárstofn minn og skuld-
aði engum eyrisvirði. Veturinn
fyrir kandidatsprófið veitti ég því
athygli, að ýmsir námsstyrkir til
framhaldsnáms voru auglýstir, en
sá böggull fylgdi skammrifi, að til
þess að geta hlotið slíkan styrk
varð umsækjandinn að vera bresk-
ur þegn. Loksins rakst ég þó á
einn styrk við landbúnaðarháskól-
ann, sem laus var þetta ár og ekki
bundinn því, að umsækjandi væri
breskur þegn. En þreyta þurfti
samkeppnispróf til þess að hljóta
þann styrk. Það gerði ég og fékk
styrkinn, sem nam 150 pundum á
ári í tvö ár.
Leitaði ég þá eftir því við ráð-
gjafa okkar við Búnaðarháskól-
ann, hvernig ég ætti helst að nota
mér styrkinn til þess að læra sem
mest og best um kjötframleiðslu
af sauðfé.
Benti hann mér á að ræða við
930 — FREYR