Fylkir - 23.12.1950, Blaðsíða 10

7
F Y L K j R
maður átt að geta falið hníf í
töskunni þinni, fyrst þú hafðir
hana undir koddanum þínum?
Þú hlytir að hafa vakna'ð við
það“.
Þegar Aksionov heyrði þetta,
þóttist hann viss uin, að þarna
væri kominn morðingi kaup-
mannsins. Hann stóð á fætur og
gekk burt.
Alla næstu nótt lá Aksionov
vakandi. Hann var hræðiiega ó-
hamingjusamur, og alls kyns
myndum brá fyrir í huga hans.
Þarna var eiginkonan hans,
eins og hún var, þegar þau
kvöddust og hann lagði af stað
tii markaðsins. Hann sá liana,
eins og hún stæði ljóslifandi
fyrir framan liann. Andlitið og
augun konni fram í hugann.
Hann heyrði málróminn henn-
ar og hláturinn. Hann sá börn-
in sín, kornung, eins og þau
voru þá, annað klætt í skinn-
kápu, hitt við móðurbrjóstið.
Loks minntist liann sjálfs sín,
eins og hann var áður, — ung-
legur og glaðlyndur. Hann
minntist þess, þegar hann sat
frammi við dyrnar í veitinga-
húsinu og var að leika á gítar-
inn sinn, en þá var liann tekinn
fastur. Hversu áhyggjulaús var
liann þá. Hann sá í huganum
staðinn, þar sem hann var húð-
strýktur, böðulinn og mann-
fjöldann, sem horfði á það,
hlekkina, sakamennina, 26 ára
fangelsisvist og skjóta afturför.
Hugsunin um þetta þjáði hann
svo mjög, að honum lá við áð
stytta sér aldur.
„Og þetta er allt þessum
þorpara að kenna", hugsaði
Aksionov. Og heift hans í garð
Makar Semyonich var svo mik-
il, að hann þráði að koma fram
liefndum, þótt svo færi, að hann
yrði sjálfur að láta lífið fyrir
það.
Hann þuidi bænir alla nótt-
ina, en hlaut þó engan frið í
sálu sinni. Næsta dag vék hann
úr vegi fyrir Makar Semyonich
og lét sem hann sæi hann ekki.
Þannig liðu tvær vikur. Aksio
nov lá andvaka um nætur, og
hann var svo eirðaríaus, að hann
vissi ekki, hvað hann átti af sér
að gera.
Kvöld eitt, er hann var á
gangi um fangelsið, tók hann
eftir því, að mold barst fram
undan einum bekkjanna, sem
fangarnir sváfu á. Hann nam
stáðar til að gá betur að, hverju
þetta sætti. Allt í einu skreið
Makar Semyonich undan bekkn
um og leit á Aksionov með skelf
ingarsvip. Aksionov ætlaði að
lialda áfram, eins og ekkert
liefði í skorizt, en Makar þreif
í hönd hans og sagði honum, að
hann hefði grafið holu undir
múrinn, borið moldina út í stíg-
vélunum síntun og hellt úr
þeim á hverjum morgni á veg-
inn, þegar fangarnir voru rekn-
ir til vinnu.
,,Ef þú þegir, lagsi, þá slepp-
ur þú líka. En ef þú kjaftar frá,
þá verð ég hýddur til bana, en
fyrst ætla ég að drepa þig“.
Aksionov skalf af reiði og
horfði hvasst á óvin sinn. Hann
losaði liendina og sagði:
„Mig langar ekki til að flýja,
og þú þarft ekki að drepa mig.
Þú ert löngu búinn að því. En
hvort ég kem upp um þig eða
ekki — því ræður guð einn“.
Daginn eftir, þegar fangarnir
voru reknir til vinnu, tóku verð
irnir eftir því, að nokkrir fang-
anna helltu mold úr stígvélun-
um sínum. Fangelsið var gaum-
gæfilega rannsakað og fundust
þá göngin. Fangelsisstjórinn yf-
irheyrði alla fangana til að kom-
ast fyrir það, hver hefði grafið
jarðgöngin. Allir neituðu, að
þeir vissu um það. Þeir, sem
voru í vitorði með Makar Semy-
onich, vildu ekki koma upp
um hann, af því að þeir vissu,
að hann yrði barinn til bana.
Að lokum sneri fangelsisstjórinn
sér að Aksionov, sem hann
þekkti að réttsýni, og sagði: „Þú
ert sannsögull maður, segðu
mér í guðs bænum, hver gróf
göngin“.
Makar Semyonich stóð álengd
ar, eins og þetta mál snerti
hann áð engu leyti, horfði á
fangelsisstjórann, en renndi
ekki augum í áttina tii Aksion-
ovs. Varir. Aksionov og hendur
titruðu, og drykklanga stund
kom hann engu orði upp. Hann
lnigsaði með sér: Hví skyldi ég
hlífa lionum, sem hefur lagt
líf mitt í rústir? Látum hann
bæta fyrir þjáningar rnínar. En
ef ég segi frá því, munu þeir
sennilega strýkja hann til bana,
og kannski hef ég hann fyrir
rangri sök. ()g þegar á allt er
litið, kemur það mér þá að
nokkru gagni?
„ Jæja, góði minn“, sagði fang
elsisstjórinn aftur, „segðu . mér
satt. Hver gróf undir múrinn?“
Aksionov leit sem snöggvast á
Makar Semyonich, en sagði svo:
„Ég get ekki sagt það, yðar
tign. Það er ekki vilji guðs, að
ég segi frá því. Gerið við mig,
hvað sem yður þóknast, hér
stend ég“.
Aksionov fékkst ekki til að
segja neitt frekar, hversu mjög,
sem fangelsisstjórinn gekk á *
hann, og þar við sat.
Um kvöldið þegar Aksionov
var lagztur fyrir og var rétt að
festa blund, kom einhver hljóð-
lega inn og settist á rúmið
hans. Hann starði út í myrkrið
og sá þá, áð þetta var Makar.
„Hvað viltu mér?“ spurði
Aksionov. „Til hvers komstu
hingað?“
Makar Sémyonich þagði.
Aksionov settist upp og sagði:
„Hvað viltu? Farðu út, annars
kalla ég á vörðinn“.
Makar Semyonich laut niður
að Aksionov og hvíslaði: „Ivan
Dmitrich, fyrirgefðu mér“.
„Fyrirgefa hvað?“
„Það var ég, sem myrti kaup-
manninn og faldi hnífinn í far-
angri þínum. Ég ætlaði að
clrepa þig líka, en Jrá heyrði ég
mannamál fyrir framan dyrnar
og faldi hnífinn í töskunni
Jiinni og flýði út um gluggann".
Aksionov þagði, og vissi ekki
hvað hann átti áð segja. Makar
Semyonich renndi sér niður af
hvílubekknum og kraup á kné
á gólfinu.
„Ivan Dmitrich", sagði hann,
„fyrirgefðu mér. í guðs bænum,
fyrirgefðu mér. Ég ætla að játa
á nrig morðið á kaupmannin-
um, og þú verður látinn laus og
getur farið heim til þín“.
„Þetta getur þú sagt“, sagði
Aksionov. „Ég er nú búinn að
.{jola refsingu fyrir þig í full 26
ár. Hvert ætti ég að fara núna?
Konan mín dáin, börnin mín
Jsekkja mig ekki lengur. Ég á
livergi heima“.
Makar Semyonich reis ekki á
fætur, heldur barði höfðinu við
gólfið.
„Ivan Dmitrich, fyrirgefðu
mér“, hrópáði hann. „Þegar
ég var húðstrýktur, var ekki
eins erfitt að þola það og að
horfa á Jrig núna. Fyrir Krists
skuld, fyrirgefðu mér, aumum
manni“.
Hann fór að gráta. Og þegar
Aksionov heyrði það, fór hann
líka að gráta.
„Guð mun fyrirgefa þér“,
sagði hann. .„Ef til vill er ég
hundrað sinnurn verri en Jdú“.
Þegar liann hafði Jietta rnælt,
létti honum um hjartað, og
heimþráin hvarf. Hann þráði
ekki lengur að losna úr fang-
elsinu, en óskaði þess eins, áð
sín hinzta stund væri komin.
Þrátt fyrir orð Aksinovs, ját-
aði Makar Semyonicli sekt sína.
En þegar skipun barst um, að
Aksionov skyldi látinn laus, var
liann dáinn.
Lokað
Eins og að undanförnu verður Sparisjóðs-
deild bankans ekki opin til afgreiðslu föstu-
daginn 29. des. og laugard. 30. des. nœst-
komandi. Þeir viðskiptamenn sem þurfa að
leggja inn eða taka út úr bókum, œttu því
ekki að draga að gera það.
Vestmannaeyjum, 15. desember 1950.
f
Útvegsbanki íslands h.f.
útifeúið í Vestmannaeyjum