Fylkir - 23.12.1968, Blaðsíða 30

30
----------------------------------- - -JOLABLAÐ FYLKIS 1968
■Uaraldur Quðnason, bókavörður:
- pœíiir úr Sprmgisandsfcrð 1952 -
, Eg hef áður sagt nokkuð
frá för þessari og var þá
numið staðar við Kiðagil.
Hafði ferðin þangað tekið
þrjá daga.
, Fyrsta daginn var ekið til
Veiðivatna og gist þar, veidd
ein silungsbranda. Annan
daginn var ekið með Þóris-
vatni og gist hjá Illugaveri,
en hingað í Kiðagil var kom-
ið kl. 2 eftir miðnætti þriðja
áfangann og má af því
marka, að hann varð all-
drjúgur.
Áður en Sprengisandsför-
in hófst, hitti ég Björn Guð-
mundsson suður á flugvelli.
Frétti hann af fyrirhugaðri
reisu minni og setti þá að
hönum hroll nokkurn.
— Er ekki andskoti kalt
þarna á Sprengisandi, spurði
hann. Þú hefðir þurft að fá
þér loðjakka hjá mér í ferða
lagiö.
— Nei, ég lét mér nú nægja
að fá mér riýja rauðköflótta
skyrtu — og var hún reynd-
ar keypt hjá þér.
— Skyrta, ein skyrta, hvað
er það. Ein hundrað króna
skyrta er ekki beysin í
ferðalag þvert yfir öræfi ís-
lands.
Samt fór svo, að skyrtan
Björnsnautur dugði mér ein
fata ofanvert norður öll ís-
lands öræfi. Má af því marka
veðrið og vörugæði hjá vini
vorum Birni. Og nú vorum
við komin að þessu fræga
gili þjóðsagnanna, tjöldum
slegið og kaffi hitað.
Við sváfum í bílnum að
vanda. Kl. 9 vakna ég við
það, að Gvendur ér að and-
skotast í talstöðinni:
1, 2, 3, 4, 5, 9, 8, 7, 6.
Þetta er R 3-4-6. R. 3-4-6
kallar Gufunesradíó. —
• V'f. • . ..
Hvaða merkistíðindi á nú að
flytja Gufunesradíói. Megum
við ekki sofa í friði. Eg veit
ekki til.að nein tíðindi hafi
ge'rzt hér í nótt. Gvendur
svaraði þessu engu, en hélt
áfram að telja sem ákafast,
en ekki náði hann bofsi úr
Gufunesradíói og skreið
hann þá í poka sinn. Var
glampandi sól og allt hitt
fólkið horfið frá tjöldunum
í morgungöngu, en kl. 11
skriðum við úr pokum okk-
Ilópurinn allur samankominn. Höfundur er annar frá vinstri.
ar og gengum til laugar. Síð-
an var sezt að snæðingi. í
'þann mund kom samferða-
fólkið úr gönguför sinni.
Þótti því bílbúar lítt árrisul-
ir og kváðu mikla fyrirmun-
un, að frægasti fjallabílstjóri
lantísins og formaður ferða-
félagsins gæti sofið til há-
degis í sliku veðri. Myndum
við nú hafa goldið þess að
Tiafa leyft stelpunum að
koma í bílinn. Þennan dag
hlutu þær aukanefnin „Reiki
stjarnan” og Fylgihnöttur-
inn”. Ekki létum við geipan
þessa á ^ikkur fá hið
minnsta.
Eftir hádegið var haldið
af stað til byggðar niður í
Bárðardal. Er við vorum
komin nokkuð á leið, varð
stór steinn á götu okkar. Þá
vissum við hvað okkar beið.
Gvendur mátti aldrei sjá
stein í- götu. Þá var slegið
á hann og steinninn dreginn
úr vegi á bílspilinu. Við
ruddum og meira grjóti úr
leið Norðlendinga og hvorki
spurt um laun né þakkir.
Okkur miðaði vel norður af-
réttinn. Þarna var eyðibýlið
Mjóidalur, þar sem Stephan
G. átti heima sem lítill
drengur. Héðan var honum
send lyngtó vestur um haf.
Þá orti Stefán hið þekkta
kvæði: Lyng frá auðum
æskustöðvum. Þar segir svo
m.a.:
Þá kom hún sem lífsmark
frá landauðnum nyrst
úr lyngmó við sandrok og
snæinn
með æskuna, leikvöllinn,
ljóðin mín fyrst,
með landamörk, afdala
bæinn,
með vonir og langanir,
vakað og dreymt,
fneð vafa og ætlanir,
munað og gleymt.
Liðið var fast að kvöldi,
er við nálguðumst bæinn
Mýri í Bárðardal. Og nú
skeði það merkilega, að einn
versti áfanginn var þessi
'leiðarspotti ofan af fjöllun-
um niður í byggðina. Varð
að skáskera bratta fjalls-
hlíðina. Þrátt fyrir trú okk-
ar á Gvend, sem óskeikulan
stjórnanda þá lá við að færi
um okkur á þessum heljar-
stíð. Gat það verið, að bíll-
inn ylti ekki við að skáskera
þennan mikla bratta. Hver
taug var spennt og sviti
spratt út á ásjónu Gvendar,
aldrei þessu vant. En róleg
var kempan- og kvað við
raust amorsvísur. Allt fór
vel og eftir nokkur kafhlaup
ýtingar og skakstur var loks
komið að Mýri, syðsta bæ í
Bárðardal. — Bóndi tók hin-
um óvæntu gestum með
virktum og bauð okkur inn
að ganga, hvað við ekki þáð-
um, en hinsvegar var neytt
spenvolgrar mjólkur eftir
lystarinnar lögmálum.
Skammt norðan Mýrar var
slegið tjöldum í fögru skóg-
arrjóðri. Þar heitir Halldórs-
staðaskógur. Silfurtær lækur
rann niður skógivaxna fjalls
hlíðina í Skjálfandafljót.
Aflíðandi hádegi næsta
dag var haldið norður dal-
inn. Nú kom til minna kasta
sem sérlegur hliðaopriári,
þar sem ég hafði sæti fremst
í vagninum, næst dyrum. Eg
taldi hliðin og reyndust þau
40 enda mun dalurinn 40
km. langur. Glaðaþurrkur
|H. V'-
var þennan dag og unnið í
heyi á hverjum bæ. —■ Það
vakti athygli okkar, þá er
við vorum norðarlega í daln-
um, að á túni einu vann
bóndi og tvær ungar meyjar
klæddar svo sem tíðkast á
baðströndum Suðurlanda.
Nú sem við ökum þarna með
fram túninu veit ég ekki
fyrri til en stelpan, sem sit-
úr við hlið mér rekur oln-
bogan hvatlega í síðu mína
1 og segir:
— Naumast að túnskækill-
irin þarna intresserar þig.
— Já, já, ég er nú gamall
sveitamaður og hef alltaf
gaman að sjá hvernig flekkj-
ast á túnum.
— Merkilegt, að sá áhugi
•skuli koma fram fyrst núna.
' Msetti segja mér að þú hefð-
ir meiri áhuga fyrir vissri
tegund af kjötframleiðslu
lijá bóndanum þarna en töðu
fallinu.
Eg þóttist sjá, áð ekki i
muntíi tjóa að skírskota til
sveitamannseðlis míns gagn-
vart þessari malbiksmeyju
og lét því talið niður falla.
Við Goðafoss lágum við
heilan klukkutíma í glamp-
ándi sól. Gvendur sagði okk-
ur ýmsar sögur af Sigurði á
'Fosshóli, bóndanum á bæn-
um handan fossins. Ein
þeirra var eitthvað á þessa
leið: Sigurður var á ferð á
jeþpa sínum vestur Vaðla-
heiði. í fylgd með Sigurði
voru tveir eða þrír bændur.
Hrepptu þeir illa færð, hríð
var og náttmyrkur skollið á.
Var svo illt að halda vegin-
um, að Sigurður tók það til
brágðs að láta einn mann
ganga á undan jeppanum og
■bréiddi dökkt teppi á herðar
honum, til að betur skæri úr
vegna hríðarinnar. Nú kem-
ur þar er hallar vestur af,
að manninum þykir sem
jeppi Sigurðar ætli að renna
á sig ofan. Tekur hann það
fangaráð, að hlaupa þvert út
af veginum. En hvað skeður.
Sigurður snarleggur á stýr-
ið og út af veginum á eftir
veslings manninum. Þar lauk
þeirri jeppaferð að sinni, en
Sigurður og förunautar hans
gengu til næsta bæjar.
Nú hóf Gvendur mál sitt
og kvaðst hafa tillögu eina
fram að bera. þá, að aka
okkur utan áætlunar annað-
hvort að Laxárvirkjuninni
eða til Mývatnssveitar. Var
gerður góður rómur að þess-
um óvænta ferðarauka og
samþykkt einróma að halda
til Mývatns, en þangað hafði
helft ferðafólksins ekki kom
ið. í Mývatnsför gerðist ekk-
ert frásagnarvert að þessu
sinni. Ekið var að Reykja-
hlíð og keypt gott. Stelpurn-
ar fóru í bað í gjánni, en þar
scm við karlar höfðum höfð-
um grun um, að sumar
þeirra hefðu engin sundföt,
þá gengum við til jarðhúss
eins mikils og biðum þar
meðan konur gengu til laug-
ar. Þótti okkur þá, sem vel-
sæmishlið málsins væri borg
ið svo ekki gætu Mývetning-
ar hælst um af glaplegu
framferði okkar sunnan-
manna.
Nú var haldið vestur á
léið og bar ekki til tíðinda.
Þó má geta þess, að hiti var
svo mikill þennan síðdag, að
elztu menn mundu ekki ann
an eins. Bæir á bökkum
Eyjafjarðarár voru umflotn-
ir vatni og vestur í Skaga-
firði vakti hópur manna við
Á leið upp úr Laxárdal.