Fylkir - 23.12.1968, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ FYLKIS 1968
31
að aka grjóti í skörð, sem
vatnsflaumurinn sprengdi í
veginn hér og þar. Við kom-
um síðla kvölds til Akureyr-
ar. Gvendur fór að hitta ein-
hvern bilakóng, en við hin
gengum suður í Lystigarð
og Gróðrarstöð. Virtist okk-
ur, að bæjarbúum yrði all-
starsýnt á mannskap þennan
og mun því valdið hafa bún-
ingur okkar, er lítt var stáss-
legur. Eg var í skyrtunni
góðu frá Birni yzt fata og
gráum Gefjunarbuxum og
lafði á þeim stór flipi utan-
læris.
Kl. 10 áttum við að hitta
Gvend hjá Hótel KEA. Þar
var þá fyrir Þorsteinn Þor-
steinsson, hinn landskunni
ferðagarpur, Bauð hann okk-
ur til kaffidrykkju í hótel-
inu og var þar eatið í góð-
úffl fagnaði ufti stund, Ba'r
hú gest að garði; var þar
kominn Vignir fréttamaður
Morgunblaðsins, til að inter-
júvera þennan flökkulýð af
fjöllum ofan. Að því loknu
var gengið til náða í íþrótta-
húsi bæjarins.
Kl. 10 næsta morgun
skyldi haldið af stað. Voru
þá tvær þjónustumeyjar Jó-
hannesar á Borg týndar. Var
þá hringsólað um götur bæj-
arins í hálftíma og sjá loks
komu þær, blessaðar, út úr
einu húsi, brosandi út að
eyrum af einskærri lífsgleði.
— Voru þið nú farin að
bíða eftir okkur, spurðu þær.
— Nei, það var nú svo sem
okkert; við vorum að leggja
af stað, svaraði Gvendur.
Svona nú Gvendur.
Nú verður farið fljótt yf-
ir sögu, því enginn fer að
skrifa ferðasögu af norður-
leið nú til dags. Þó skal þess
getið, að farið var út af al-
faraleið, enda eru troðnar
slóðir eitur í beinum Gvend-
ar.
Frá Sauðárkróki var farin
nyrðri leiðin upp úr Göngu-
skörðum suður í Laxárdal.
í Laxárdal eru Illugastaðir,
stórbýli í auðn. Stórhýsi, tún
óyrkt, sími í bænum, mið-
stöð, fjöldi jarðyrkjuvéla.
Þarna vildi enginn búa. Eig
andi alls þessa yfirgefna óð-
als er Lúðvík Kemp, lands-
kunnur hagyrðingur og sér-
stæð persóna.
Eitt sinn var skjalatösku
Kemps stolið í Pósthúsinu í
Reykjavík. Þá setti Kemp
auglýsingu í Tímann, áskor-
un til þjófsins, svo fremi
nokkur ærleg taug væri í
hans búk, að senda sér viss
skjöl er í tözkunni voru.
Töskuna sjálfa og allt ann-
að innihald var þjófnum
heimilt. Þjófurinn brást vel
við og sendi Kemp tiltekin
skjöl. Þá setti Kemp „Þakk-
arávarp til þjófs” í Tímann.
Nú var haldið áfram þessa
leið, er var svo illfær, að
vera mundi á fárra færi
annarra en Guðmundar Jón.
assonar að aka hana, Á heið.
árdragi feihú §at öllt fyrif»
tækið gikkfast i fönn, Þá
var 24. júli. Var þai1 hálf-
tíma stopp, rudd leið gegn-
um skaflinn. Svo var haldið
áfram og siðla kvöld slegið
tjöldum á bökkum Miðfjarð-
arár. Gvendur fór heim að
Múla og gisti þar hjá bróður
sínum. Eg sagði nokkrar
magnaðar draugasögur og
svo var gengið til náða.
Næsta morgun hófst síð-
asti áfanginn til Reykjavík-
ur. Gvendur hafði gert ítr-
ekaðar tilraunir til að ná í
Hrútafjarðarradíó án árang-
urs. Lét hann mörg ófögur
orð falla um þetta volaða
radíó.
_ Eg skal samt ná í Hrúta
fjarðarradíó. Eg skal sýna
ykkur það, sagði Gvendur.
Nú þegar við erum gegnt
Borðeyri þá víkur Gvendur
farkosti okkar inn í þorpið.
Og á hlaði símstöðvarinnar
opnar hann talstöðina og
stóðu þá tveir sloppklæddir
starfsmenn stofnunarinnar
hjá glugganum.
Nú hrópar Gvendur í tækið:
R. 3-4-6 kallar Hrútfj.radíó.
Gefið mér langt kall. — Og
nú stóð ekki á svari. — Eg
náði samt í andskotans stöð-
ina. Eg sagði ykkur þetta
alltaf. Var svo ekið úr hlaði
og ekki numið staðar fyrr en
í Reykholti. Þar var hópur-
inn myndaður ásamt Snorra
gamla. Þá voru fornu jarð-
göngin skoðuð. Nú eru þau
fallin saman vegna slóða-
skapar og ræktarleysis þeirra
er að engu kunna að meta
fornar erfðir.
Við höfðum pantað mið-
degiskaffi að Húsafelli. Þar
var sest að krásum hlöðnu
veizluborði. Húsafellsheimil
ið mun eiga fáa sina líka
um rausn og myndarskap.
Þar er Gunna gamla, sem
átti mest rithandarsafn á Is-
landi. Sýndi hún okkur safn-
ið, er nú fyllir þrjú bindi.
Þar gaf að líta nöfn margra
landskunnra manna, skrifuð
eigin hendi fyrir Gunnu,
Nú var eftir öð skoða sí@=
östa fflérkissíaðínfl i leiðiflfli
Surtshelli. Var ekið langleið-
ina að hellinum inn í Hall-
mundarhraun.
Síðasta spölinn var gengið
í mikilli rigningu. Loksins
síðasta daginn hættu veður-
guðirnir að vera okkur holl-
ir. Jæja, þeir voru sannar-
lega búnir að gera vel.
Gvendur tók kaðalhönk all-
langa með sér. Er við kom-
um að opi einu í hrauninu,
segir Gvendur:
— Nú ætla ég að biðja þig
Halli, að síga hér niður í
kaðlinum. Svo tekur þú á
móti kvenfólkinu og sérð
um að það komist heilu og
höldnu niður. Við spörum
okkur talsverðan gang með
þessu móti, því nú göngum
við norður hellinn að aðal-
opinu.
— Alltaf er það eins með
þessa fararstjóra, hugsa ég.
Þeir halda að Vestmannaey-
ingar geti alla skapaða hluti,
sigið í björg, klifið þver-
hnípi og hver veit hvað.
Mér var svo sem ekkert um
það gefið að síga ofaní þetta
kolsvarta gímald, en nú var
heiður Eyjanna í veði og
mitt riddarahlutverk í loka-
þættinum að vernda kven-
fólkið í þessari glæfragöngu.
Eg var að standa mig. Og
þarna sprangaði ég niður í
kaðalskrattanum. Svo kallaði
ég: Nú getur sú fyrsta kom-
ið! En sú fyrsta kom bara
aldrei, því þegar þær sáu
mína heljarför þá þverneit-
uðu þær að fara niður. Þar
með var mínu mikla hlut-
verki lokið og þarna var ég
dreginn upp af Gvendi og
kvennaliði hans. Það var
skipt um hlutverk. Svo var
gengið áfram í ausandi rign-
ingu og þessi merkilegi hell-
ir skoðaður. En það er önn-
ur saga.
Guðmundur Jónasson, fararstjóri og bílstjóri með einni
blómarósinni úr hópnum.
Hb. Þrdinn NK70
Hetjur á hafið lögðu
heim á Ieið, glatt var sinn:
Brunaði bylgjurnar yfir,
báturinn ljúfi minn.
Flýt þér að flytja okkur
í feðranna kæru byggð.
Þar bíða okkar konurnar kæru,
krakkar og vinatryggð.
Heima í byggðinni biðu
brosleit ættingjasveit.
Hjartað hoppaði í barmi,
hér enginn örlög veit.
Brimið ædði um bátinn,
hahn bylgjan færði í kaf.
Okkar indælu hetjur
Urðu að hverfa í haf.
Sú nótt var löng, eh loksins
ljómaði morgunstund.
Þá berst sú fregn um bæinn,
er beygði hér marga lund:
Þráinn er horfinn í hafið,
nú hefja skulum leit
á legi um láð og úr iofti,
ef lifir einhver úr sveit.
Leitin var hafin, það lifði
í ljúfum hjörtum sú þrá,
að einhverjum ef til vill tækist
í okkar hetjur að ná.
En hvert sem var leitað og hvernig
scm kvíðandi hjarta sló,
það fannst ekkert, feður og vinir
fallnir voru í sjó.
Guð veittu þeim þrek að þreyja,
er þungan bera nú harm,
lýstu þeim, ljúfi faðir,
er langa nú tárin í hvarm.
Þess einhuga eflaust biðjum
Eyjaskeggjar nú:
Iljörtun hryggu lát yljast
við heilaga, sanna trú.
Svo kveðjum við hetjur, sem hurfu
á helkaldri vetrarnótt.
Þökkum allan ylinn,-----
allt er nú dimmt og hljótt.
Klukkurnar kyrrlátt hljóma
og kalla út yfir sjó:
„Verið þið sælir, vinir,
Guð vakir, hvílið í ró”.
BORGFJÖRÐ